Σελίδες

Text Widget

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: Γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Μπ. Μπρεχτ

Ετικέτες

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

24 Ιουλίου 2012: Το μεγάλο μας τσίρκο, 39 χρόνια μετά, και πάλι επί… σκηνής - Θέατρο ΄΄Φρύνιχος΄΄, Δελφοί (Φωτογραφιες - βιντεο)

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzIdiYgTEqBhgRRHO8bzuTviEPHW0gan09srJE_hDJKmBUYITDkC94kXGSQsRrEygg9c0ZKXC8wHEVti8_vvuraYqu6rtqp2XDFOtvgaf_NGLgARm2DccbsblTCTgxT38urg-NbTIokrM/s1600/DSC00215.JPG

Το blog βρέθηκε στην θαυμάσια παράσταση (που ανεβαίνει πάλι, σε μια δύσκολη και ιστορική περίοδο για τον λαό και την χώρα). Αντί δικού του σχολίου επέλεξε να αναδημοσιεύσει την ανάρτηση από το polydrososparnassou.blogspot.gr

 

 Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που πριν από 39 χρόνια είχε φέρει αύρα δημοκρατίας στη χειμαζόμενη από τη χούντα χώρα.
Τι πιο επίκαιρο και άμεσο, όταν η ημέρα της αποκατάστασης της δημοκρατίας δεν
γιορτάζεται με την καθιερωμένη δεξίωση στο προεδρικό, αλλά με την άφιξη της επαχθούς τρόικας. (σ.σ. Όταν καταλύεται κάθε έννοια Εθνικής Ανεξαρτησίας, η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και ο λαός βιώνει την φτώχεια και την ανεργία, θα προσθέταμε εμείς)
Η Ελληνική επαρχία θέλει να δει Θέατρο εν μέσω καλοκαιρινού καύσωνα. Και σπρώχνεται, πληρώνει, στέκεται καλοκαιριάτικα στην ουρά, τραγουδάει, συγκινείται, σηκώνεται όρθια και χειροκροτεί ένα …γνωστό – άγνωστο έργο που ονομάζεται «Το Μεγάλο μας τσίρκο».

Το Μεγάλο μας τσίρκο είναι μια μαρτυρία για τη διαχρονία της Εθνικής μας περιπέτειας.
Ένα λαϊκό έπος στο οποίο διαγράφονται ανάγλυφα οι αρετές αλλά και οι παθογένειες της φυλής, οι ανατάσεις και οι πτώσεις, οι αγώνες και οι αγωνίες ενός λαού, που φορτωμένος τη βαριά ιστορία, δοκιμάζει τον βηματισμό του προς τον χρησμό ενός αμφίσημου μέλλοντος.
Μια καταβύθιση του Πατριάρχη της μεταπολεμικής δραματουργίας στη <<θεία κωμωδία>> του ανελέητου ελληνικού αφηγήματος.
Σωτήρης Χατζάκης - Σκηνοθέτης
 
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFm5FbFgVPc2IO6Plh3Al5rOF5Yq82aV64zojoixeRmf6Rdy9kulwtigvmj2Hs5fO1qNA_Y0BtDT4_-6uti_phzaGbOxa-FRdEnEBWGHcZ3k-7wfmGI2EP36pzkiEYwKDaLqfSRAVnTiw/s1600/DSC00194.JPG
Ιάκωβος Καμπανέλλης

Πριν γράψω το Μεγάλο μας τσίρκο είχα πει πολλές φορές σε πολλές περιστάσεις πως ο τόπος μας μοιάζει με τον Κρόνο, τον θεό που έτρωγε τα παιδιά του....
Το έργο γράφτηκε για να δώσει στο κοινό που συγκεντρώνεται στο θέατρο την ευκαιρία να εκδηλωθεί με σαφή στόχο.
Πρόσφερε στον θεατή τη δυνατότητα να κάνει άμεσες συναρτήσεις με την πολιτική κατάσταση.
Είχαμε δικτατορία. Ήταν ανάγκη να μαζεύουμε και να στρέφουμε εναντίον της όλες τις αρνήσεις.
Ακόμα κι αυτές που μπορεί να κινητοποιήσει κανείς με τα γέλια και τα χειροκροτήματα σε μια θεατρική παράσταση… 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου