Σχόλιο με αφορμή τις 3 απεργιακές συγκεντρώσεις στη Λαμία

Με μεγάλη συμμετοχή στην απεργία και στις διαδηλώσεις, οι εργαζόμενοι και οι επαγγελματίες της Λαμίας εξέφρασαν την αντίθεση τους στα προωθούμενα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών της τρόικας.

Η συμμετοχή στην απεργία αλλά και οι συγκεντρώσεις μπορούν να χαρακτηριστούν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών για την πόλη της Λαμίας, αλλά και τη Φθιώτιδα γενικότερα. Ιδιαίτερο τόνο έδωσαν οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες με την μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις και το κλείσιμο των καταστημάτων, με αποτέλεσμα η Λαμία να θυμίζει πόλη σε επίσημη αργία.

Η επιτυχία της απεργίας θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν δεν προσέκρουε στο κλίμα μοιρολατρίας και υπονόμευσης από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος στο νομό, καθώς και στην διάσπαση, στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος, τόσο με την στάση του ΠΑΜΕ όσο και με την αλλοπρόσαλλη ταχτική του συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων του νομού, που επέτειναν αυτή την διάσπαση, με αποτέλεσμα στην πόλη της Λαμίας να γίνουν πρακτικά 3 συγκεντρώσεις (Εργατικό Κέντρο, Πρωτοβάθμια, ΠΑΜΕ,) και μια προσυγκέντρωση (των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων).

Δυστυχώς το κλίμα της μοιρολατρίας και της υποεκτίμησης των διαθέσεων των εργαζομένων άγγιξε και πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων και επίσης ήταν ιδιαίτερα διάχυτο σε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα στο όνομα του ότι ο κόσμος δεν «τραβάει» και δεν απεργεί, να μιλούν για εναλλακτικές μορφές κινητοποιήσεων την ώρα που μπροστά μας είχαμε την οργάνωση της γενικής απεργίας. Ή ακόμη χειρότερα να πριμοδοτείται η απεργοσπασία!

Συγκεκριμένα  στην σύσκεψη των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, για την οργάνωση της απεργίας, η πλειοψηφία των απόψεων  ήταν, ότι ο κόσμος της εργασίας είναι δύσκολο να συμμετάσχει στην απεργία, δεν «τραβάει» κάτω από την πίεση του οικονομικού κόστους και γι’  αυτό το βάρος πρέπει να δοθεί όχι τόσο για την επιτυχία της απεργίας, όσο στην διοργάνωση ενός απογευματινού συλλαλητηρίου στο άμεσο μέλλον, με αποτέλεσμα η οργάνωση της απεργίας να πάρει διεκπεραιωτικό χαρακτήρα.

Ενδεικτικό του κλίματος ήταν και η πρόταση που τελικά και υιοθετήθηκε, από τους εκπροσώπους των  σωματείων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για διοργάνωση απεργιακής προσυγκέντρωσης στις 12:00(!) (την ώρα που το Εργατικό Κέντρο καλούσε σε συγκέντρωση στις 11:00 και το ΠΑΜΕ στις 10:30), με το σκεπτικό ότι έτσι μπορεί να συμμετάσχουν στην διαδήλωση οι απεργοσπάστες συνάδελφοί τους, με την λήξη του ωραρίου τους. Τελικά αυτή η στάση οδήγησε σε πολύ μικρή συμμετοχή των εκπαιδευτικών, δύο μεγάλων τμημάτων εργαζομένων, στην απεργία, αφού δεν δόθηκε με θάρρος και αποφασιστικότητα  η μάχη για το σπάσιμο των ηττοπαθών αντιλήψεων που κυριαρχούν στον κλάδο, τουλάχιστον στη Λαμία.

Τελικά αυτή η επιλογή,  πέρα από το σαφές λάθος περιεχόμενό της, οδήγησε στην τριχοτόμηση των απεργιακών συγκεντρώσεων, οδηγώντας τους επαγγελματοβιοτέχνες να είναι στο δρόμο από τις 10:00 έως τις 13:30, αφού πέρασαν πρώτα από όλες τις συγκεντρώσεις, ως ένδειξη ενότητας, για να καταλήξουν στην συγκέντρωση των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, στην πλατεία Ελευθερίας και να διαδηλώσουν μαζί τους.

Ο ρόλος του συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων δεν είναι να αποτελέσει ένα ακόμη πόλο, μία ακόμη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά μια συσπείρωση δυνάμεων, ένα εργαλείο έκφρασης των εργαζομένων που ασφυκτιούν κάτω από την ακινησία των συνδικαλιστικών ηγεσιών του νομού. Να αποτελέσει μια πίεση προς τις δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις (Εργατικό Κέντρο Φθιώτιδας, ΝΤ της ΑΔΕΔΥ) αλλά και τα άλλα πρωτοβάθμια σωματεία του νομού, για να ενεργοποιηθούν και να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων.  Τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες είναι εργαλεία πάλης των εργαζομένων και δεν πρέπει να χαριστούν στους εργατοπατέρες.

Οι προσυγκεντρώσεις του συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων πρέπει να είναι πραγματικές προσυγκεντρώσεις και όχι ξεχωριστές συγκεντρώσεις, με ευθύνη τους, που θα καταλήγουν στην πλατεία Διάκου (στο Εργατικό Κέντρο) εκφράζοντας το ενιαίο του συνδικαλιστικού κινήματος. Καταγγέλλοντας παράλληλα τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες  και την διάσπαση του ΠΑΜΕ και απαιτώντας την ενεργοποίησή του συνδικαλιστικού κινήματος.