2008-2012 Eρμηνείες και καπηλείες για το Δεκέμβρη 2008

Τέσσερα χρόνια μετά το Δεκέμβρη 2008 και η απόσταση μας δίνει την ευκαιρία ν’ αποτιμήσουμε ψύχραιμα εκείνη την περίοδο μακριά από «αγιοποιήσεις» και «δαιμονισμούς». Άλλωστε τα παραπάνω περίσσεψαν στην αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όπου ο πρώτος προσπαθεί κυνικά να καπηλευτεί ό,τι κινείται και η ΝΔ του Σαμαρά να βγάλει από τη ναφθαλίνη και το χρονοντούλαπο
κάθε σκουριασμένο και μισαλλόδοξο όπλο της δεξιάς.
Το Δεκέμβρη 2008 ωρίμαζε στη συνείδηση των μαζών η αντιπαράθεση με τη Δεξιά η οποία μετά το καλοκαιρινό φιάσκο με τις φωτιές που έκαψαν τη χώρα και τις δηλώσεις περί «στρατηγού ανέμου» του Β. Πολύδωρα (2007) προχωρούσε ταχύτατα σε αυταρχικοποίηση όλου του θεσμικού πλαισίου. Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και μάλιστα εν ψυχρώ από τον αστυνομικό E. Κορκονέα ήταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι. Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές επί μέρες διαδήλωναν σ’ όλη τη χώρα και συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, την ώρα που η κρατική μηχανή «πιάστηκε στον ύπνο». Δεν περίμενε ούτε την έκταση του ξεσπάσματος ούτε φυσικά την έντασή του. Από εκεί και πέρα αρχίζει το διάβασμα του γεγονότος και η αντίστοιχη μυθολογία του όπως την επεξεργάζονται αντεξουσιαστές, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διανοούμενοι του καναπέ.
Ωστόσο τα συμπεράσματα είναι σαν τα γεγονότα, πεισματάρικα:
O Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν εξέγερση, ήταν νεανικό αυθόρμητο ξέσπασμα που δεν είχε συνέχεια, πράγμα για το οποίο θα χρειάζονταν «πολιτικός κινητήρας» δηλαδή οργάνωση.
Η θεωρία της σύγκρουσης των γενεών που πλασσαρίστηκε από τη δεκαετία του ’60, και αργότερα προσπάθησε να ερμηνεύσει το Πολυτεχνείο είναι μετέωρη, αδύναμη και ενσωματώσιμη στο σύστημα. Η νεολαία αποτελεί δύναμη αγώνα για το λαϊκό κίνημα αλλά δεν είναι ούτε «αυτόνομη τάξη» ούτε έχει ενιαία συνεκτική θεωρία και αυτοσυνείδηση.
Oρισμένοι διανοούμενοι υπηρετώντας τις αστικές θεωρίες προσπαθούν να μετατρέψουν την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία ή λαός - ιμπεριαλισμός σε ηλικιακή σύγκρουση (νέοι - ηλικιωμένοι) κι έτσι να συσκοτίσουν τους πραγματικούς κι αυθεντικούς στόχους πάλης της νέας γενιάς.
Με όλο το σεβασμό στο δολοφονημένο μαθητή Α. Γρηγορόπουλο, υπογραμμίζουμε ότι η επιβίωση στο χρόνο σχετίζεται με το κίνημα. Το αξιακό βάρος του Λαμπράκη ή του Πέτρουλα του Τεμπονέρα υπάρχει σαν τέτοιο όχι γιατί δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις του αστικού κράτους και της δεξιάς αλλά ­κυρίως­ γιατί σηματοδοτούν κινήματα ειρήνης, εκπαίδευσης, δημοκρατίας. Χρησιμοποιούνται ως όπλα από το λαϊκό και νεολαΐστικο κίνημα για να θυμίζουν και να αφυπνίζουν.
O αντεξουσιαστικός χώρος και πιο δειλά ο ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικούς λόγους κολακεύει τη «συγκρουσιακή νεολαία» με στόχο την κρατική καταστολή. Αλλά η καταστολή - τρομοκρατία των ΜΑΤ, αστυνομίας, δεν εξαντλείται ούτε στους δρόμους ούτε στη νέα γενιά. Eκτείνεται σ’ όλη την κοινωνική γραμμή, ξεκινάει από τους χώρους δουλειάς και φτάνει στα χωράφια που δουλεύουν μετανάστες. Η αυτοαναφορικότητα των νεολαΐστικων χώρων, «εμείς είμαστε το παν», μπορεί να δημιουργεί πρόσκαιρη αυτοπεποίθηση αλλά συσκοτίζει τις πραγματικές αντιθέσεις.
Η αντιπαράθεση για την κουκούλα έληξε ­προς το παρόν­ με νίκη της άρχουσας τάξης. Αφήνουμε κατά μέρος προς το παρόν ότι οι περίφημες ομάδες σύγκρουσης των αντεξιουσιαστών αλληλοκαταγγέλλονται ότι είναι «σουρωτήρια της ασφάλειας». Το πραγματικό λαϊκό κίνημα και οι κομμουνιστές βρίσκονται πέρα από το πεδίο που ορίζει κάθε φορά η κυβέρνηση και το κράτος. Όχι ότι δεν μας αφορούν τα ξεσπάσματα της νεολαίας. Αλλά το πολιτικό δέος της αντίπαλης τάξης θα κριθεί στους δρόμους του αγώνα. Εκεί που «θα δένεται το ατσάλι» δηλαδή που θα σμίγει ο λαός με τα παιδιά του και την ταξική πάλη.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος