Για την εκλογική "Μετωπική" κλωνοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ρεφορμιστικό μεταβατικό πρόγραμμα

"Μετωπική" κλωνοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καιροσκοπικοί τακτικισμοί

Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών και τους κλυδωνισμούς που έφεραν στο οπορτουνιστικό μόρφωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:

Οι οργανώσεις ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ διαφώνησαν με τις εκτιμήσεις της πλειοψηφίας (ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ- Σπάρτακος κλπ) για την εκλογική παρέμβαση και το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με προμετωπίδα την κατηγορία για την υπονόμευση της εκλογικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως με το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, αλλά και την υπεράσπιση των εκλογικών συνεργασιών στις αυτοδιοικητικές εκλογές με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και την στάση απέναντι στην ενδεχόμενη κυβέρνηση με κορμό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχώρησαν στην δημιουργία της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση (ΠΑΜΕΣ) με το Σχέδιο Β. Βρέθηκαν έτσι δύο από τις οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πατούν πάνω σε δύο «μετωπικές» βάρκες.

Από την απέναντι μεριά υπήρξε η κατηγορία για συμφιλιωτισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ και αλληθώρισμα προς μια συνεργασία μαζί του. Έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα και ενόψει της 3ης Συνδιάσκεψης, ξέσπασε μια έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάνω σε αυτά τα ζητήματα τακτικής, με αποτέλεσμα να οδεύουν προς την Συνδιάσκεψη (η οποία αναβλήθηκε τελικά λόγω των εκλογών) με τρεις ξεχωριστές εισηγήσεις.

Και ενώ έτσι είχαν διαμορφωθεί οι εσωτερικοί συσχετισμοί, ξαφνικά παραμονές των εκλογών στις 24 Δεκεμβρίου προέκυψε αρραβώνας μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΠΑΜΕΣ ο οποίος επικυρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου. Ουσιαστικά δηλαδή τα βρήκε το ΝΑΡ με τις ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ και με το Σχέδιο Β, αφού ουσιαστικά η ΠΑΜΕΣ είναι κατά τα 2/3 ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ και Σχέδιο Β) αφήνοντας εκτός του παιχνιδιού το ΣΕΚ και την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος οι οποίες και διαφώνησαν.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να δημιουργηθεί κρίση στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπροστά και στις πιεστικές προθεσμίες που τίθονταν  ενόψει των βουλευτικών εκλογών, με την μειοψηφία των ΣΕΚ και ΟΚΔΕ – Σπάρτακος αυτή την φορά, να καταθέτουν στις τοπικές συνελεύσεις αντί-εισήγηση ενάντια στην εκλογική πολιτική συνεργασία και κεντρικό επιχείρημα ότι υποστέλλεται ο «αντικαπιταλιστικός» ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέροντας ότι: «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αντισταθεί στις πιέσεις για προσαρμογή προς τα δεξιά… η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να απορρίψει την πρόταση για ενσωμάτωσή της σε ένα νέο μέτωπο με το Σχέδιο Β…. Οι διαφωνίες έχουν να κάνουν με τη συνολική πολιτική φυσιογνωμία του Σχεδίου Β σαν δύναμη της πατριωτικής αριστεράς που περιορίζεται στο στόχο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, του ελέγχου στο εθνικό νόμισμα και μιας Κεϋνσιανής διαχείρισης σαν απάντηση στην κρίση του συστήματος. Οι συζητήσεις και οι αναζητήσεις συμμαχιών του Σχεδίου Β προς το ΕΠΑΜ, το κόμμα της Δραχμής κλπ που συνεχίζονται, πατάνε σ’ αυτήν τη βάση. Άλλωστε, αυτή η φυσιογνωμία συμβαδίζει με την προηγούμενη διαδρομή του Α. Αλαβάνου σαν κορυφαίο στέλεχος της ρεφορμιστικής αριστεράς με το ΚΚΕ, τον Συνασπισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΑΑ.

Η πίεση για δεξιά προσαρμογή φτάνει και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα από την πρόταση για εκλογική και πολιτική συνεργασία με το Σχέδιο Β…δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσαρμόζονται δεξιά προσπαθώντας να βρουν κοινό έδαφος με το Σχέδιο Β. Καταρχήν η ΑΡΑΝ και η ΑΡΑΣ που μετά τις ευρωεκλογές προχώρησαν στη συγκρότηση της ΠΑΜΕΣ σαν όχημα για να βάζουν μεγαλύτερες πιέσεις για προσαρμογή μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με ξεχωριστή πολιτική πλατφόρμα στο τελευταίο ΠΣΟ για να μπορεί να χωράει μια συνεργασία με την ΠΑΜΕΣ. Αλλά και η ηγεσία του ΝΑΡ που αποφάσισε να συνταχτεί μαζί με ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (παρά το ότι στήριξε διαφορετική πολιτική πλατφόρμα στο ΠΣΟ) και να μπει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για το όνομα, την εκλογική διακήρυξη, τα ψηφοδέλτια…Αυτή η δεξιά μετατόπιση επιχειρείται επιπλέον να περάσει με αντιδημοκρατικό τρόπο.»

Από την άλλη μεριά η ΑΡΑΝ στην ανακοίνωσή της αναφέρει ότι: «Είναι απόλυτα ανακριβές ότι υπάρχει παραβίαση των δημοκρατικών διαδικασιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέση υπέρ της μετωπικής συνεργασίας από τη Β’ Συνδιάσκεψη. Το Πολιτικό Πλαίσιο της συνεργασίας περιλαμβάνεται στην απόφαση του ΠΣΟ στις 29/11 την οποία έχουν ψηφίσει και το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ. Το Σχέδιο Δράσης που περιλάμβανε τους αποδέκτες της πρότασης, στηρίχτηκε και από το ΣΕΚ και μόνο η ΟΚΔΕ δεν το στήριξε. Η επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς τις άλλες δυνάμεις συντάχτηκε από την ΚΣΕ με συναίνεση όλων των μελών της. Όλα τα πολιτικά σημεία που περιλάμβανε ως οριοθετήσεις έγιναν δεκτά από την Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση».

Παρά όμως τους υψηλούς τόνους της αντιπαράθεσης που σήκωσαν, και αφού δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία των τοπικών συνελεύσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ και ΟΚΔΕ-Σπάρτακος ανέκρουσαν πρύμναν στο τελευταίο πανελλαδικό συντονιστικό, χωρίς να δικαιολογήσουν την στάση τους και καλούν πλέον σε υπερψήφιση της «δεξιάς μετατοπισμένης» συνεργασίας, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το Σχέδιο Β.

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι ο καιροσκοπισμός και οι εκλογικίστικες συμπεριφορές και όχι ο κούφιος «αντικαπιταλισμός» είναι η συγκολλητική ύλη των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού μπροστά στο εκλογικό πλασάρισμα δεν φείδονται καμίας κωλοτούμπας.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

  Ρεφορμιστικό πρόγραμμα με αντικαπιταλιστικό περιτύλιγμα

«Πολιτική βάση μιας τέτοιας μετωπικής συμπόρευσης είναι το αναγκαίο κι απαραίτητο σήμερα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Συγκεκριμένα: Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η άρνηση πληρωμής-διαγραφή του χρέους. Το διώξιμο της τρόικας και κάθε κηδεμόνα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αλλά και το ΝΑΤΟ. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση. Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή και σε όλη την κοινωνία.

Η πάλη για πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία του εργαζόμενου λαού και η απελευθέρωση από τα δεσμά του σύγχρονου απολυταρχισμού του κεφαλαίου. Η υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων στην πάλη για την επιβίωση και η βελτίωση της θέσης τους ενάντια στη δικτατορία των μνημονίων, του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας. Η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική. Η γραμμή της αγωνιστικής κλιμάκωσης ,η αντισυνδιαχειριστική λογική και η επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ και του συστήματος, η επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση  μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής.»

Από το ιδρυτικό Συνέδριο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (22/03/2009), έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε να μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε τα πολιτικά συμπεράσματά μας. Για το χώρο που στέγασε τις οργανώσεις ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ και αποτελεί κατά τη γνώμη μας την αντικαπιταλιστική συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ ή την αριστερίστικη γωνία του κυβερνητικού ρεφορμισμού. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, οι «αντικαπιταλιστές» κατεβαίνουν στις εκλογές με τον τίτλο ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ, όπου στο Μέτωπο ΑΡιστερής Συμπόρευσης περιλαμβάνονται τα υπολείμματα του Σχεδίου Β – Αλαβάνος, η διάσπαση της ΚΟΕ (Ν. Γαλάνης) και ορισμένοι άλλοι, ενώ ναυάγησαν οι συζητήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τους καθαρόαιμους τροτσκιστές του ΕΕΚ και της ΟΚΔΕ. Θα αδικούσαμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους βασικούς πυλώνες της (ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ), αν δεν τους αποδίδαμε τον τίτλο του γεννήτορα της λέξης «αντικαπιταλισμός».

Δεν υπάρχει κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που να μην βρίθει από φλυαρία και από κούφιο αντικαπιταλισμό. Για την ακρίβεια οι ΑΝΤΑΡΣιοι έχουν αντικαταστήσει τους όρους Αριστερά και κομμουνιστές με το νεόκοπο «αντικαπιταλισμό». Ακριβώς όπως οι φωνακλάδες του γαλλικού Μάη, έβαζαν τη λέξη «αμφιβολία» στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις αριστεράς και συνδικάτων.

Οι κομμουνιστές με τον τίτλο τους, τη θεωρητική επεξεργασία, την ιστορική πορεία και την ταξική πάλη, είναι οι αντικαπιταλιστές και οι αντιιμπεριαλιστές γιατί ακριβώς αγωνίζονται για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας, δηλαδή της ξένης εξάρτησης και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Αλλά από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι αντικαπιταλιστές είναι κομμουνιστές και αριστεροί, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι φίλοι της αποκρύβουν συστηματικά και επίμονα το ρόλο του ιμπεριαλισμού. Δεύτερον, γιατί πουθενά στο πρόγραμμά τους δεν υπάρχει το σημείο τομής και ανατροπής του σημερινού καθεστώτος.

Αλλά ας πάρουμε τα κομβικά σημεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το 2009 ως σήμερα:

Ανατροπή της κυβέρνησης

Πρόκειται για ένα μόνιμο σύνθημα που ταυτίζει την κυβέρνηση με την ασκούμενη πολιτική (εξουσία). Η κυβέρνηση είναι ο δοσμένος συσχετισμός στη Βουλή, έχει ορισμένη σχέση με το πλέγμα εξουσίας (οικονομία, τράπεζες, στρατός, Αστυνομία, ΜΜΕ, κλπ.). Με αυτό τον τρόπο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ανατρέψει τα τελευταία 3 χρόνια, 4 (!) κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμένος, Σαμαράς). Αναμφίβολα πρόκειται για ένα παγκόσμιο ρεκόρ, μόνο που ο λαός μας βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση. Διότι το ζήτημα δεν είναι να εκστομίζεις μία προσδοκία σου, αλλά να την κάνεις πράξη. Μέχρι τώρα, οι κυβερνήσεις έπεσαν από τα δεξιά!

Το περίφημο «μεταβατικό πρόγραμμα»

Πρόκειται για τη γέφυρα συνεννόησης με τον κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κατάλογος του μεταβατικού λεγόμενου προγράμματος, περιλαμβάνει μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών με εργατικό, λαϊκό έλεγχο, εκδίωξη της τρόικας, ΕΕ-ΔΝΤ, έξοδο από το ΝΑΤΟ και άλλα παρόμοια. Πρόκειται κυριολεκτικά για κουβέντες σε καφενεία και φοιτητικές συντροφιές.

Διότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σκόπιμα θολώνει τα νερά. Το «μεταβατικό πρόγραμμα» βρίσκεται εντός ή εκτός καπιταλισμού; Ουδείς γνωρίζει. Το «μεταβατικό πρόγραμμα» υλοποιείται από ποια κυβέρνηση και ποιο κίνημα; Το «μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην πραγματικότητα απευθύνεται «στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ», όπως οι ίδιοι γράφουν και αποτελεί το φερετζέ για να κρύψει πως βασικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοξοκοιτάζουν προς την «κυβερνώσα αριστερά» της Κουμουνδούρου.

Το «μεταβατικό πρόγραμμα» περιφρονεί τις μάζες, φλυαρεί ασύστολα, για την ακρίβεια είναι ΣΥΡΙΖΑ με χρώμα ρεφορμισμού-αριστερισμού. Η φράση ότι «Είναι ένα πρόγραμμα «μεταβατικό» προς την επανάσταση, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό» (2η Συνδιάσκεψη 2013), συσκοτίζει περισσότερο τα πράγματα. Εκτός από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό (του ΝΑΡ) που αποτελεί ιδιαίτερο στάδιο του συστήματος (!!), τώρα εφευρίσκεται και το μεταβατικό, κάτι σαν όχημα δηλαδή που θα μετεωρίζεται ανάμεσα στο ένα και το άλλο σύστημα και θα υλοποιείται από ποιον;

Σύγχυση στη θεωρία, περιφρόνηση της ιστορίας, ιδεολογικό κομφούζιο, πολιτικό τέλμα.

Απουσία του ιμπεριαλισμού

Οι διακηρύξεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφέρονται στον ιμπεριαλισμό σε μία μόνο περίπτωση. Όταν πρόκειται να απευθυνθούν στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως είναι το μ-λ κίνημα, για να τις καλέσουν σε συμπόρευση. Πουθενά αλλού.
Στην απόφαση της 2ης Συνδιάσκεψής τους (1/06/2013), δεν υπάρχει (9 σελίδες) ούτε μία αναφορά στις διεθνείς εξελίξεις (εκτός από τη διάλυση(!) του άξονα Ελλάδας – Ισραήλ), ενώ βρίθει από τις εκκλήσεις για το τσάκισμα(!) των φασιστών και άλλα παρόμοια.

Λογοκοπία (βερμπαλισμός) και υποκειμενισμός

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλά για «αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με πρώτο βήμα την επιστροφή στα επίπεδα του 2009. Συλλογικές Συμβάσεις, κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Όχι στα χαράτσια, την εξοντωτική φορολογία και τους πλειστηριασμούς. Μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων συνταξιοδότησης» κλπ. Παραταγμένες αυτές οι δύο κατηγορίες των στόχων η μία δίπλα στην άλλη, χωρίς να εξηγούνται ή να αναφέρονται προϋποθέσεις πραγματοποίησής τους και εμφανιζόμενες σαν άμεσα αιτήματα συγκροτούν ένα εκλογικό πρόγραμμα πλήρους σύγχυσης, παρόμοιας με αυτήν που διακρίνει τα προγράμματα ρεφορμιστικών κομμάτων.

Όταν π.χ. η «εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό – λαϊκό έλεγχο» ή «οι δημόσιες επενδύσεις για τις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες», αιτήματα που μπορούν να υλοποιηθούν με φιλολαϊκό περιεχόμενο μόνο αν η κρατική εξουσία περάσει στα χέρια του λαού, εξομοιώνονται με αιτήματα όπως οι «αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με πρώτο βήμα την επιστροφή στα επίπεδα του 2009» και οι «Συλλογικές Συμβάσεις» που μπορούν να κατακτηθούν μετά από σημαντικούς μαζικούς αγώνες και κάτω από αστικές κυβερνήσεις, τότε το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα «αχταρμάς» που ανακατώνει και μπερδεύει τους στόχους που αναλογούν σε κυβερνητικό πρόγραμμα λαϊκής εξουσίας με στόχους που αναλογούν σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.

Και όχι μόνο αυτό. Καλλιεργεί και τις ρεφορμιστικές αυταπάτες ότι στόχοι που αντιστοιχούν σε μια λαϊκή εξουσία μπορούν να προωθηθούν σαν φιλολαϊκό «μεταβατικό πρόγραμμα» σε συνθήκες καπιταλιστικού συστήματος και αστικής εξουσίας.

Ότι π.χ. «εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων» και «δημόσιες επενδύσεις» μπορούν να υπηρετήσουν το λαό , να αλλάξουν, δηλαδή, με «αντικαπιταλιστικούς αγώνες» ταξικό χαρακτήρα ενώ το καπιταλιστικό σύστημα θα παραμένει κυρίαρχο. Επιπλέον η σύνδεση αυτών των «μεταβατικών στόχων» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την «ανατροπή με ψήφο», αναδεικνύει ένα πολιτικό πρόγραμμα που από πολλές πλευρές έχει νήματα με το ρεφορμισμό.

Με θαμπή και διφορούμενη θέση απέναντι στην ΕΕ, με «αντικαπιταλισμό» αφυδατωμένο από αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο που απαξιώνει την πάλη για εθνική ανεξαρτησία, το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτυπώνει έναν καιροσκοπικό συμψηφισμό απόψεων (και «έξω από το ευρώ» και «έξω από την ΕΕ» και «κάτω η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» και «ανατροπή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κάθε κυβέρνησης με την ίδια πολιτική. Κάτω το διεφθαρμένο αστικό σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας» κ.ο.κ.) με εμφανή ρεφορμιστική επιρροή, η οποία κάνει τον κόσμο που την ακολουθεί ευάλωτο στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν και κάποια τοπικά κρούσματα «μεταγραφών» και «επικοινωνιών» στις αυτοδιοικητικές εκλογές (π.χ. Χαλάνδρι).

Εκλογικισμός.

«ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ Ο…ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνει 2,2%! Μέσα στη γνωστή παλιά παραδοξότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «σπάει» τον κλοιό και εμφανίζεται με ποσοστά άνω της μονάδας ως και 1,8% στην πρόθεση ψήφου σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις του τελευταίου 15ημέρου οι οποίες σε αριθμό είναι πάνω από δέκα! Στη δε εκτίμηση εκλογικής επιρροής η αντικαπιταλιστική Αριστερά σε ορισμένες περιπτώσεις με την αναγωγή ξεπερνά και το 2%!....»

«ΠΡΙΝ», 21.12.2014

Θα περίμενε κανείς ότι οι «αντικαπιταλιστές» μας θα ήσαν απόλυτοι περιφρονητές των εκλογικών διαδικασιών. Αμ δε!

Τα τελευταία χρόνια κάθε αγωνιστής –αγωνίστρια έχει γίνει μάρτυρας των ατελείωτων αναλύσεων στις οποίες πρωτοστατεί το ΣΕΚ – ΝΑΡ, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σπάζει το φράγμα του 3%, εκλέγει βουλευτές, περιφερειακούς κλπ. Αντί να υποστηριχτεί ο αναγκαίος και πολλές φορές σκληρός και ταπεινός μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «κόβει δρόμο» για τον κομμουνισμό μέσω …κοινοβουλίου.

Γι’ αυτό και η έπαρση στις εκλογές. Ύστερα έρχεται η πολιτική καταιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ και μένουν οι αντικαπιταλιστές μας με τα γκάλοπ. Πώς πρέπει να πεισθούν ότι η αστική τράπουλα είναι σημαδεμένη;

 πηγή: Λαϊκός Δρόμος