ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Δεν χρειάζεται, πια, να λες πολλά πράγματα όταν θέλεις να εξηγήσεις, σε συνομιλητές σου τι σημαίνει Μνημόνιο. Ούτε πολλούς αριθμούς, ούτε περισπούδαστες διατυπώσεις.

Όλοι πλέον, ξέρουν. Ξέρουν πως δεν υπάρχει Μνημόνιο που θα φέρει την «Ανάπτυξη στη χώρα», που θα έπρεπε να είχαμε «Εφεύρει μόνοι μας», που μπορείς να το «Σκίζεις μέρα τη μέρα», που να το «Καταργείς σε μια μέρα με ένα νόμο, με ένα άρθρο», Μνημόνιο «Πολύ δύσκολο αλλά διαχειρίσιμο». Τρία μνημόνια σε πέντε χρόνια φτάνουν για να γνωρίζει ο καθένας πως μνημόνιο σημαίνει φτωχοποίηση, εθνική υποτέλεια, ξεπούλημα της πατρίδας.

Για αυτό και προεκλογικά όλοι οι «πρόθυμοι» δούλοι Βρυξελλών, προσπαθούν να ξεφορτωθούν από την πλάτη τους τη ντροπή. Να απεμπολήσουν την πατρότητα των μνημονίων. Ο Τσίπρας κατηγορεί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ για τα δυο πρώτα μνημόνια, που του τα άφησαν στην πλάτη. Ο Μεϊμαράκης, η Γεννηματά και το ΠΟΤΑΜΙ του Θοδωράκη, ονομάζουν το τρίτο μνημόνιο, μνημόνιο Τσίπρα, βολικά ξεχνώντας, πως σήκωσαν και αυτοί τα χεράκια τους, ψηφίζοντας κατ' εντολήν Βρυξελλών, το μνημόνιο που έφερε ο Τσίπρας.

Είναι εξωφρενικό, αλλά εξηγήσιμο, πως όσο περισσότερο εξαθλιώνεται ο λαός, τόσο αυξάνουν οι εκλεγμένοι «αντιπρόσωποί» του στη Βουλή που φέρνουν νέα Μνημόνια στην πλάτη του. Το πρώτο Μνημόνιο, ψηφισμένο από το ΠΑΣΟΚ, πήρε 155 ψήφους στην τότε Βουλή. Το δεύτερο Μνημόνιο, ψηφισμένο από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, πήρε 199 ψήφους στην τότε Βουλή. Το τρίτο Μνημόνιο, ψηφισμένο από το ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, πήρε 222 ψήφους στην τελευταία Βουλή.

Η εναγώνια προσπάθεια να αποτινάξουν την ανεξίτηλη ρετσινιά του σταυρωτή της πατρίδας μας, μας θύμισε το πασίγνωστο, σατιρικό τραγουδάκι των χρόνων μετά την απελευθέρωση της Αθήνας το 1944 που καυτηρίαζε τις κοπέλες εκείνες που πηγαίναν με τον κατακτητή.

«Τα κορίτσια που 'χαν πρώτα Ιταλούς,/ τα κορίτσια που 'χαν πρώτα Γερμανούς,/ τώρα έχουν εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια/ κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς.

Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;/ Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;/ Το ένα μου φωνάζει σι, τ' άλλο μου φωνάζει για,/ τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Γιούπι για για γιούπι γιούπι για/ γιούπι για για γιούπι γιούπι για...»

Το τραγουδάκι, με την εύληπτη μελωδία, είναι παλιό αμερικάνικο φολκλορικό τραγούδι, τραγουδήθηκε από εργάτες των σιδηροδρόμων στα Απαλάχια Όρη, μετά έγινε παιδικό τραγουδάκι, ύστερα τραγούδι προσκόπων και στρατιωτών και έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς λαούς στον κόσμο, με στίχους που ταίριαζαν στην κάθε περίπτωση.

Τα παιδιά λοιπόν έχουν πατέρα. Και μάλιστα με ονοματεπώνυμο και αποδεδειγμένο DNA.

«Να ποιου είναι βρε γυναίκα τα παιδιά/ Να ποιου είναι βρε γυναίκα τα παιδιά./ Το 'να μας φωνάζει ΓΑΠ,/ τ' άλλο μας φω-νά-ζει Βεε-νιζελοΣαμαράς/ και το τρίτο είναι ΠΦΑ, μαζί με Βενιζέλο, ΓΑΠ και Σαμαρά.

Γιούπι για για γιούπι γιούπι για/ γιούπι για για γιούπι γιούπι για (τρις)».

(ΠΦΑ σημαίνει Πρώτη Φορά (μαϊμού) Αριστερά).

Πέντε χρόνια, τέσσερις κυβερνήσεις, σημαίνει ότι, ή διαπραγματεύεσαι με τους ιμπεριαλ(η)στές – εταίρους μας, σύμφωνα με το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», ή όχι. Ή φέρνεις μνημόνια, ή όχι. Και η διαπραγμάτευση με την ξένη ακρίδα, «σκληρή, έντιμη», ή ότι άλλο, σημαίνει υποτέλεια.

Πέντε χρόνια, τέσσερις κυβερνήσεις, σημαίνει ότι, όποια κι αν ήταν η λαϊκή ψήφος, το αποτέλεσμα ήταν η φτωχοποίηση. Χωρίς να υποτιμούμε ότι ταυτόχρονα σημαίνει πως οι λαϊκές αντιστάσεις ήταν ισχυρές.

Και γιατί εσείς ζητάτε την ψήφο μας ρωτάνε οι καλοπροαίρετοι.  

Η ψήφος στην εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ, θα είναι ένα μικρό βήμα προς τον απεγκλωβισμό λαϊκών ανθρώπων, από τις αυταπάτες που σπέρνει η ξενόδουλη μεγαλοαστική τάξη της χώρας, πετώντας μπροστά τους παραλλαγές κομμάτων «σοβαρών», «υπεύθυνων», που τάχα μου νοιάζονται για την πατρίδα και το λαό, ή μαϊμού αριστερών. Το μεγάλο βήμα θα γίνει μέσα από τους Αγώνες.

Γι' αυτό,  Εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ, δαγκωτό.

πηγή: Λαίκός Δρόμος