Σελίδες

Text Widget

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: Γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Μπ. Μπρεχτ

Ετικέτες

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Σχετικά με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τον "πολιτικό συντονισμό των δυνάμεων της Αριστεράς"


Στις 16.1.2016 δόθηκε στο Μ-Λ ΚΚΕ επιστολή της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καλούσε “κόμματα και οργανώσεις της μαχόμενης αριστεράς” σε “πολιτικό συντονισμό για την κοινή δράση των δυνάμεών τους στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην αντιδραστική «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ”.
Η επιστολή της απευθυνόταν σε 11 ακόμα κόμματα και οργανώσεις: στο ΚΚΕ, στη ΛΑΕ, στο ΚΚΕ (μ-λ), στο ΕΕΚ, την ΟΚΔΕ, τη Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, στην Ένωση Δικαίων, στον Εργατικό Αγώνα, στον Σύλλογο Κορδάτο, στο Ξεκίνημα και στη νεολαιίστικη οργάνωση Kill Tina (που μετονομάστηκε σε Ανασύνθεση ΟΝΡΑ).
Στο διάστημα που επακολούθησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πραγματοποίησε καμία συνάντηση με το Μ-Λ ΚΚΕ και δεν έγινε καμία διμερής συζήτηση μεταξύ τους. Υπήρξε μία ανάρτηση στις ιστοσελίδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 25.1.2016 που
σχολίαζε την απάντηση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στην πρότασή της και στο τέλος καλούσε “όλες τις δυνάμεις που επιδιώκουν την κοινή δράση (;) σε ανοιχτή σύσκεψη” το απόγευμα της ίδιας μέρας! Το αποτέλεσμα αυτής της σύσκεψης (στην οποία, όπως μας πληροφορεί το ΠΡΙΝ της 31.1.2016, συμμετείχαν ΛΑΕ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Εργατικός Αγώνας, Σύλλογος Κορδάτος, Ένωση Δικαίων, Ανασύνθεση ΟΝΡΑ και Ξεκίνημα) ήταν η δημοσιοποίηση στις 2.2.2016 μιας “κοινής ανακοίνωσης οργανώσεων και συλλογικοτήτων της Αριστεράς”, με περιεχόμενο ταυτόσημο με εκείνο του καλέσματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που υπογράφεται από την ίδια και 4 ακόμα οργανώσεις: Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, Ένωση των Δικαίων, Εργατικός Αγώνας, Ξεκίνημα.
Παράλληλα, όπως μας πληροφορεί πάλι το ΠΡΙΝ της 31.1.2016, επιλεκτικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποίησε διμερή συνάντηση με τη ΛΑΕ, με την οποία έβγαλε ξεχωριστή κοινή ανακοίνωση (η ΛΑΕ δεν υπέγραψε την κοινή ανακοίνωση της σύσκεψης που κάλεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και παραβρέθηκε), η οποία εκδόθηκε την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε και η “κοινή ανακοίνωση οργανώσεων και συλλογικοτήτων της Αριστεράς”...
Έτσι, το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέληξε σε ...δύο “συμφωνίες πολιτικού συντονισμού για κοινή δράση”: Μία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες 4 οργανώσεις που συνυπέγραψαν το προτεινόμενο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλαίσιο πολιτικών κατευθύνσεων και διεκδικήσεων. Και μία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑΕ,  με περιεχόμενο πιο προσαρμοσμένο στην πολιτική της τελευταίας. Να θεωρήσουμε ότι οι δύο συμφωνίες θα σχηματίσουν και δύο “ενιαία κέντρα αγώνα”;
Τα αναφέρουμε όλα αυτά γιατί έχουν τη σημασία τους και ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το πώς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ “προωθεί” τις πολιτικές συνεργασίες και την κοινή δράση, πώς και με πόσες ταχύτητες αντιμετωπίζει τις άλλες οργανώσεις, πώς χειρίζεται τις σχέσεις της με αυτές.
★★★
Το βασικό, ωστόσο, ζήτημα της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ  έχει να κάνει με ποιος είναι ο χαρακτήρας και το περιεχόμενό της και ποια πολιτική αντίληψη εκφράζει.
Τα κύρια σημεία της σχετικής επιστολής της είναι ότι, πρώτο, απευθύνει κάλεσμα πολιτικού συντονισμού “ενάντια στην αντιδραστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση” σε όλο το φάσμα των κομμάτων και οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά, αλλά, όπως συμπληρώνει, και “για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία”. Δεύτερο, θέτει ένα πλαίσιο συζήτησης για τον πολιτικό συντονισμό κοινής δράσης με πολιτικές κατευθύνσεις και διεκδικήσεις. Τρίτο, προτείνει ο πολιτικός συντονισμός να έχει σαν κατεύθυνση τη “δημιουργία ενός ενιαίου κέντρου αγώνα” μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελεί κάποια καινούργια πρότασή της. Μόλις πριν τρεις μήνες, περίπου, κάλεσε τις ίδιες δυνάμεις ξανά “σε κοινή δράση και μονιμότερο συντονισμό των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος και της αριστεράς”, μπροστά στην απεργία της 12.11.2015, σε συσπείρωση για να ανασυστήσουν σαν “ανεξάρτητο κέντρο αγώνα” τον “συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων” που είχε εκπνεύσει εδώ και καιρό, ενώ και προγενέστερα είχε επαναλάβει αυτή την απεύθυνση, μάλιστα, πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, συμπεριλαμβάνοντας στην πρόσκληση προς τις “δυνάμεις της αριστεράς” και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επανάληψή του γίνεται υπό την ανανεωμένη πολιτική απόφαση της ΚΣΕ,  μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, να αναλάβει “ενωτική πρωτοβουλία προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και ιδιαίτερα προς τη ΛΑΕ και το ΚΚΕ για τον αναγκαίο συντονισμό και δράση” και για “να αναβαθμίσει τις πρωτοβουλίες για την πολιτική συνεργασία όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής,  αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς”.
Η “αναβάθμιση της πολιτικής συνεργασίας των δυνάμεων της αριστεράς” είναι, προφανώς, η αντίληψη που κινεί και τη νέα επιστολή της. Στην πραγματικότητα σ' αυτή διαβάζουμε μια επανέκδοση της γνωστής ιδέας τής “παναριστερής πολιτικής συνεργασίας”,  η οποία αν και έχει επανειλημμένα χρεοκοπήσει (η πολιτική συνεργασία μιας σειράς αριστερών οργανώσεων και ομάδων με τον ΣΥΡΙΖΑ, την τελευταία δεκαετία, είναι το πιο χειροπιαστό πρόσφατο παράδειγμα),  επαναφέρεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη μορφή καλεσμάτων “παναριστερού πολιτικού συντονισμού” κάθε φορά που εκδηλώνεται μια αντιλαϊκή επίθεση και προκύπτει κάποιο γεγονός (π.χ. απεργίες 12 Νοεμβρίου 2015, 4 Φεβρουαρίου 2016, πιο πριν στο δημοψήφισμα).
Μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποφεύγει να προβάλλει και να προτείνει σε πρώτο πλάνο μια διευρυμένη πολιτική πλατφόρμα για την πολιτική συνεργασία των “δυνάμεων της αριστεράς”, όμως η μέθοδος των επαναλαμβανόμενων προτάσεων “πλαισίου συζήτησης με πολιτικές κατευθύνσεις και διεκδικήσεις” για “πολιτικό συντονισμό”, με αφορμή διάφορες πολιτικές εξελίξεις, δεν είναι πάρα ένας άλλος δρόμος προς την ίδια πολιτική κατεύθυνση.
Στο βάθος αυτού του δρόμου βρίσκεται ένα ενιαίο πολιτικό κέντρο αγώνα,  το οποίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαντάζεται ότι μπορούν να συγκροτήσουν οι ρεφορμιστικές οργανώσεις, οι μ-λ οργανώσεις, οι τροτσκιστικές οργανώσεις κ.ο.κ και να κατευθύνουν από κοινού τον αγώνα των εργαζομένων και του λαού, παραγνωρίζοντας τις βαθιές διαφορές που χωρίζουν τα πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται στην αριστερά,  τις αλληλοσυγκρουόμενες πολιτικές γραμμές τους, που έχουν άμεση σχέση με το πώς, με ποια πολιτική κατεύθυνση, με ποιους στόχους, με ποια ταχτική, με ποιες μορφές μπορεί να ανασυγκροτηθεί και να αναπτυχθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Η ανάπτυξη του αγώνα δεν είναι απλά και μόνο ζήτημα συντονισμού που θα τον μαζικοποιήσει,  αλλά μια υπόθεση που την καθορίζει η πολιτική κατεύθυνση με την οποία συνδέεται. Αυτό χρειάζεται ακόμα περισσότερο να το έχουμε υπόψη όταν γίνεται λόγος για πολιτικό συντονισμό για κοινή δράση στο κίνημα.
 Η πολιτική κατεύθυνση, με όλες τις μορφές που παίρνει μέσα στο μαζικό κίνημα, τις μορφές των αιτημάτων,  τις μορφές οργάνωσης, κινητοποίησης και πάλης, το αν και με ποιους πολιτικούς στόχους συνδέονται τα συνδικαλιστικά αιτήματα είναι εκείνη που κρίνει την ανάπτυξη και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής πάλης. Γι' αυτό και δεν υπάρχει πλαίσιο για συντονισμό και κοινή δράση δυνάμεων που να μην συνδέεται με πολιτική κατεύθυνση, και αυτό το καταλαβαίνει και το εννοεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν στην επιστολή της θέτει ως “πλαίσιο συζήτησης για τον πολιτικό συντονισμό για την κοινή δράση”, όχι απλά συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, αλλά πολιτικές κατευθύνσεις και διεκδικήσεις.
Το πλαίσιο αυτό αν και εμφανίζεται πιο συγκρατημένο σε σχέση με παλιότερα, όταν αράδιαζε όλο το “μεταβατικό πρόγραμμα” σαν όρο όχι μόνο για πολιτική συνεργασία, αλλά και για κοινή συνδικαλιστική δράση μέσα στο μαζικό κίνημα, δεν παύει να χρωματίζεται από τη ρεφορμιστική αντίληψη που αποπνέει αυτό το πρόγραμμά της. Τα πιο πολιτικά αιτήματά του, όπως το “να περάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία στα χέρια των εργαζομένων”, το “να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα: άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους”, αιτήματα που διεκδικούν την αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους του αστικού κρατικού ασφαλιστικού συστήματος και από το ελληνικό αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας, άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους που θα χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία(!) αποτελούν μια καθαρή έκφραση των ρεφορμιστικών αυταπατών που διαπερνούν τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο.
Η κατεύθυνση του “πολιτικού συντονισμού για κοινή δράση” που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτυπώνεται,  επίσης, και στο είδος του βασικού στόχου που εισηγείται να έχει ο “πολιτικός συντονισμός” στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Ποιος είναι αυτός; “Η συμβολή στη δημιουργία ενιαίου κέντρου αγώνα ταξικών και αγωνιστικών συνδικάτων ενάντια στην αντιδραστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση σε διάκριση από τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α.”. Στην ουσία, προτείνει αυτό που χρόνια τώρα προσπαθεί να κάνει χωρίς να τα καταφέρνει: “να οικοδομηθεί ένα ανεξάρτητο ταξικό κέντρο αγώνα στο εργατικό κίνημα και ευρύτερα στο μαζικό κίνημα”, όπως ξαναγράφει το ΠΡΙΝ της 31.1.2016.
Και τι είναι αυτό το “ανεξάρτητο κέντρο αγώνα στο εργατικό κίνημα”;
Ο πιο απτός ορισμός του είναι “ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων” που έχει φτιάξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αθροίζοντας σε αυτόν το “συντονισμό” τα λίγα σωματεία που ελέγχει και κινώντας τον σαν μια μικρογραφία του ΠΑΜΕ. Με μια γραμμή όπου τη διάκριση και την αντιπαράθεση στο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ. τη μεταφράζει σε κινήσεις μιας χωριστικής-σεχταριστικής δράσης στις εργατοϋπαλληλικές κινητοποιήσεις (π.χ. άρνηση προσέλευσης στο χώρο που ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ καλούν απεργιακές συγκεντρώσεις, χωριστή συγκέντρωση του “συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων” στο Μουσείο όταν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ καλούν στην Κλαυθμώνος κλπ.), αν και με διαστάσεις που απέχουν από εκείνην του ΠΑΜΕ,  όχι λόγω διαφωνίας με την τακτική του ΠΑΜΕ, όσο των αρκετά μικρότερων δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που τη δυσκολεύουν στην υλοποίηση αυτής της τακτικής.
Η επιμονή σε έναν τέτοιο στόχο,  παρ' όλο που η πολιτική του ΝΑΡ για τα “ανεξάρτητα κέντρα αγώνα” έξω από τα συνδικάτα, που πρόβαλλε από τη δεκαετία του ΄90, δεν οδήγησε πουθενά, και παρ' όλο που “ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων” που έστησε τα πρώτα χρόνια των μνημονίων ναυάγησε, δείχνει ότι δεν βγαίνουν και διδάγματα.
 ★★★
Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει αρκετές φορές τοποθετηθεί στο παρελθόν, αλλά και πρόσφατα, στα ζητήματα που θέτει η επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έχει εκφράσει τις διαφωνίες του.
Όταν ριζικές διαφορές χωρίζουν τις γραμμές των βασικών πολιτικών ρευμάτων που αναφέρονται στην Αριστερά, το να επανέρχονται προτάσεις “παναριστερού πολιτικού συντονισμού”, μετά τα όσα έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια με τις “παναριστερές” πολιτικές συνεργασίες, δεν συμβάλλουν σε μια ανασύνταξη ούτε του αριστερού κινήματος ούτε του μαζικού εργατικού- λαϊκού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν και επιτείνουν τη σύγχυση, συσκοτίζουν τον δρόμο της ανασυγκρότησής του.
Πολιτικές κατευθύνσεις που αναπαράγουν ρεφορμιστικές ιδέες, σεχταριστικές και διασπαστικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα δεν συμβάλλουν στο να ανακτήσει τον πολιτικό προσανατολισμό που θα το δυναμώσει και, ταυτόχρονα, εξασθενούν και την τωρινή δύναμή του.
Αντιλήψεις που ψάχνουν “λύσεις” για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος σε “ανεξάρτητα κέντρα αγώνα” δεν βοηθούν στο να αποδυναμωθούν τα ερείσματα του κυβερνητικού, εργοδοτικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού,  στο να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και αποπροσανατολίζουν από τον κύριο στόχο να γίνει συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα πραγματικό κέντρο αγώνα.
Κατά συνέπεια, η κοινή δράση στο εργατικό-λαϊκό κίνημα με δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, δεν μπορεί να εξελιχθεί έξω από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις τους που συνδέονται με τα προβλήματα, τους στόχους του και την πορεία του. Πρέπει να επιδιώκεται, αλλά είναι ένα ζητούμενο που κατακτιέται μέσα στα μέτωπα λαϊκής πάλης, μέσα στα συνδικάτα, στους συλλόγους, στους μαζικούς χώρους και τις κινητοποιήσεις που επωμίζονται το βάρος αυτής της πάλης. Που χρειάζεται ουσιαστικές συμφωνίες στα αιτήματα και στις μορφές του αγώνα, που να παρέχουν σωστή κατεύθυνση πάλης και την αναγκαία βάση για τη μαζική συσπείρωση και το μαζικό αγώνα των εργαζόμενων, για να γίνονται οι μαζικές οργανώσεις και εκφράσεις των εργαζομένων οι πραγματικοί φορείς των αγώνων και του συντονισμού τους. Εκεί πρέπει να εστιασθεί η προσοχή των αγωνιστών της Αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα και τώρα ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση και στη συνέχεια σε όλα τα μέτωπα που θα ανοίξει η μνημονιακή επιδρομή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου