Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών και η καταλήστευση των λαών οι αιτίες του προσφυγικού ξεριζωμού

Το Προσφυγικό είναι ένα κρίσιμο και μακροπρόθεσμο ζήτημα, με πολλές πτυχές και διαστάσεις, που δεν μπορούν να προσεγγιστούν και να κατανοηθούν αν δεν συνδεθεί ξεκάθαρα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, επεκτατικά σχέδια και εκστρατείες.

 Τα καραβάνια της προσφυγιάς, οι μεταναστευτικές ροές, οι μεγαλύτερες, σύμφωνα με καταγραφές της Ύπατης Αρμοστείας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν αποτελούν κάποιο φυσικό φαινόμενο, οι άνθρωποι δεν ξεριζώνονται μαζικά λόγω φυσικής καταστροφής, είναι θύματα της αχαλίνωτης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας που σπέρνει τον όλεθρο. Τα μεγαλύτερα προσφυγικά ρεύματα σημειώνονται στις χώρες όπου προηγήθηκαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Οι ανελέητοι βομβαρδισμοί στη Συρία -πεδίο βολής και ενδοϊμπεριαλιστικών αναμετρήσεων- από ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ρωσία, μετέτρεψαν τη χώρα σε ομαδικό τάφο, προκάλεσαν τον εκτοπισμό εκατομμυρίων Σύρων.

Από το Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, χώρες που οι ιμπεριαλιστές διέλυσαν και ερείπωσαν, μέχρι την εγκατάσταση και στήριξη καθεστώτων-μαριονέτες ευθυγραμμισμένων στις απαιτήσεις τους, μέχρι τις χώρες της Β. Αφρικής μετά τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», από την ισοπέδωση της Μ. Ανατολής μέχρι τις αφρικανικές χώρες της απόλυτης εξαθλίωσης και των διαρκών συρράξεων, ένα νήμα συνδέει τα τυραννισμένα κύματα προσφύγων και μεταναστών με τα αναρίθμητα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Είτε με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, είτε με πρόσχημα «εχθρικές» γι’ αυτούς ηγεσίες εξαπέλυσαν πολέμους, αιματοκύλησαν λαούς, εξόπλισαν μισθοφορικές συμμορίες δολοφόνων.

Για χρόνια εξέθρεψαν και πυροδότησαν το θρησκευτικό φανατισμό που εξυπηρετούσε στη δημιουργία χάους, σαν αντίβαρο σε προοδευτικές δυνάμεις, τσάκισαν κομμουνιστικά κινήματα και κάθε δημοκρατικό έρεισμα, με στόχο την κατάκτηση και κατοχή χωρών, πάντα στη βάση των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της όξυνσης των αντιθέσεών τους, για το μοίρασμα της λείας. Σκοταδιστικά μορφώματα όπως ο ISIS, ξεπήδησαν ως χρήσιμοι σύμμαχοι στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής της Μ. Ανατολής, τροφοδοτήθηκαν από την ιμπεριαλιστική κτηνωδία στη Μ. Ανατολή και ενισχύθηκαν από την πολιτική αποκλεισμού και περιθωριοποίησης, πολιτών δεύτερης και τρίτης γενιάς στις ευρωπαϊκές χώρες.

Οι ίδιες δυνάμεις στην Ευρώπη «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μακέλεψαν και διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, στηρίζουν το φασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, εμφανίζονται σαν φιλειρηνικές και εγγυητές της σταθερότητας, έρχονται με τόνους προπαγάνδας να αποπροσανατολίσουν τους λαούς ότι μπορούν να διασφαλίσουν την ανθρώπινη μεταχείριση προσφύγων και μεταναστών ή ότι η εμπλοκή του ΝΑΤΟ σχετίζεται με ανθρωπιστικά κίνητρα βοήθειας και όχι με νέα δεινά και νέες κυοφορούμενες επεμβάσεις.

Κατασταλτική και ανθρωποκτόνα πολιτική της ΕΕ

Από τη στιγμή που ξεκίνησαν τα καραβάνια των κατατρεγμένων να καταφτάνουν αναζητώντας άσυλο στην Ευρώπη, όλες οι δήθεν ανθρωπιστικές διακηρύξεις, οι αρχές και οι ευρωπαϊκές συνθήκες περί διαφύλαξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προστασίας των προσφύγων, η Σύμβαση της Γενεύης κατέρρευσαν. Η εφιαλτική κατάσταση, η ανείπωτη τραγωδία στην οποία καταδικάζονται χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, διαμορφώθηκε βήμα-βήμα, σύμφωνα με τις α­παιτήσεις και τους σχεδιασμούς των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών. Είναι η ανθρωποκτόνα πολιτική της ΕΕ στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό που οδηγεί στο χαμό χιλιάδες ανθρώπους, στους αναρίθμητους πνιγμούς στη Μεσόγειο, στον εγκλωβισμό τους σε άθλιες συνθήκες σε κέντρα κράτησης, καταυλισμούς και στρατόπεδα. Τα τυφλά δολοφονικά χτυπήματα σε Παρίσι και Βρυξέλλες, έδωσαν το αναγκαίο άλλοθι να αναθερμανθεί η «κήρυξη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ -Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία- διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην κλιμάκωση των επεμβάσεων και πιο ενεργή συμμετοχή στις νέες ισορροπίες τρόμου που διαμορφώνονται στη Μ. Ανατολή.

Μετά το χτύπημα στο Παρίσι, η γαλλική κυβέρνηση καπηλεύτηκε με χυδαιότητα και υποκρισία τις τυφλές δολοφονίες αθώων ανθρώπων για να στήσει το δικό της σκηνικό, με στόχο να χειραγωγήσει και να σύρει το γαλλικό λαό στα πολεμοκάπηλα σχέδιά της. Ακολούθησε η στήριξη από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, ενεργοποιήθηκε το άρθρο 42, παράγραφος 7 της συνθήκης του Μάαστριχτ που υποχρεώνει τα κράτη-μέλη στην παροχή βοήθειας με κάθε μέσο όταν μια χώρα-μέλος δεχτεί επίθεση, καθιστώντας εξίσου θεμελιώδη το ρόλο του ΝΑΤΟ και τη συνδρομή του.

Με το θολό σχήμα ότι «ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία θα εξασφαλίσει την ασφάλεια», τα δολοφονικά χτυπήματα αξιοποιήθηκαν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να πυκνώσουν και να νομιμοποιήσουν τους βομβαρδισμούς στη Συρία, προκαλώντας νέες εκατόμβες θυμάτων και νέα κύματα προσφυγιάς. Στο όνομα της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι σε ένα σκοταδιστικό εγκληματικό κατασκεύασμα όπως ο ISIS σήμερα, ο Μπιν Λάντεν χτες, κατέβασαν στρατούς και άρματα μάχης μέσα στις ευρωπαϊκές πόλεις, παγίωσαν το κλείσιμο συνόρων και τους συνοριακούς ελέγχους, φράζοντας οποιαδήποτε διέξοδο στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που αναζητούσαν άσυλο στην Ευρώπη.

Ο σημερινός τους «εχθρός», το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, που ούτε εμφανίστηκε από το πουθενά, ούτε αποτελεί κάποιο αντίπαλο δέος -από τον οποίο διακηρύσσουν ότι θα προστατέψουν τους ευρωπαϊκούς λαούς- είναι δικό τους γέννημα. Στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών οι πόλεις στρατοκρατούνται, αναβαθμίζονται τα αντιτρομοκρατικά μέτρα, όλο το οπλοστάσιο των τρομονόμων ενεργοποιείται, εντείνονται οι έλεγχοι και οι παρακολουθήσεις. Οι μυστικές υπηρεσίες οργιάζουν, ο εκφοβισμός και η τρομολαγνεία τροφοδοτούνται από απανωτά τρομοσενάρια και καινούργιες αποκαλύψεις προς επιβεβαίωση της κρισιμότητας της κατάστασης, για να καταλήξουν στην κατάλυση δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Η θολή έννοια του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία δεν είναι η πρώτη φορά που αξιοποιείται για να τσακίσει δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, να χειραγωγήσει ευρύτερα τις λαϊκές μάζες, να διατηρήσει και να εντείνει την τρομολαγνεία. Το δόγμα Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» αποτέλεσε το θεσμικό οπλοστάσιο για τους αντιτρομοκρατικούς νόμους Πάτριοτ, για σωρεία παρακολουθήσεων, πρακτικές απαγωγών και μυστικών φυλακών, για το κολαστήριο του Γκουαντάναμο, για το στραγγαλισμό των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι όλες αυτές οι μεθοδεύσεις, όλο αυτό το δίχτυ τρομοκράτησης που απλώνεται πάνω από τους λαούς, παρά τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση που καλλιεργείται, δεν διασφαλίζει ούτε προστασία, ούτε ασφάλεια, αλλά το απαραίτητο υπόβαθρο για να μένουν στο απυρόβλητο οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Σε ένα τέτοιο καθεστώς, μετανάστες και πρόσφυγες τρομοκρατούνται, στοχοποιούνται και τσουβαλιάζονται ως «ύποπτοι για τρομοκρατική δράση».

Το κλίμα τρομοϋστερίας και πανικού που καλλιεργείται εντατικά στις ευρωπαϊκές χώρες, αναμοχλεύοντας τα έωλα επιχειρήματα «περί σύγκρουσης πολιτισμών» με αποδέκτη τις πλατιές λαϊκές μάζες, οξύνει τα πιο αντιδραστικά ξενοφοβικά αντανακλαστικά, το καλύτερο λίπασμα για την ανάπτυξη του ρατσισμού και του φασισμού, διευκολύνοντας παράλληλα την προώθηση σκληρών αντιμεταναστευτικών νόμων φασίζουσας κοπής, όπως για παράδειγμα στη Δανία η κατάσχεση τιμαλφών των προσφύγων, η δουλοκτητική τους εκμετάλλευση με το 1/3 του μισθού, αντίστοιχα στη Γερμανία οι ασφυκτικοί όροι προσαρμογής, προκειμένου να μην απελαθούν.

Σε όλες τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, αυτό που κυνικά αποτελεί το βασικό διακύβευμα είναι η διαχείριση του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού με όρους εντατικοποίησης της καταστολής και του αποκλεισμού, οι μαζικές αναχαιτίσεις, αλλά και οι τρόποι να αξιοποιηθεί το πολυδιάστατο προσφυγικό ζήτημα ως μοχλός για την προώθηση των συμφερόντων των ισχυρών χωρών.

Παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη, που αναμφισβήτητα αναδείχτηκαν και οξύνθηκαν κάτω από τις διαφορετικές διαχειριστικές αντιλήψεις και τα επιμέρους συμφέροντά τους, σύσσωμο το ευρωπαϊκό μόρφωμα επέλεξε τη στρατιωτικοποίηση του Προσφυγικού, τις βάρβαρες κατασταλτικές επιχειρήσεις και όχι τις πολυδιαφημιζόμενες ευρωπαϊκές «ανθρωπιστικές αξίες και ιδεώδη». Μεθοδικά, μέσα από αλλεπάλληλες Συνόδους Κορυφής, η ΕΕ θωρακίστηκε, με ραγδαίους ρυθμούς μ’ ένα στρατοκρατούμενο φρούριο απόκρουσης των εκατοντάδων χιλιάδων κολασμένων, μετατρέποντας τελικά την Ελλάδα σε χώρα δεσμοφύλακα, σε μια απέραντη φυλακή δεκάδων κέντρων κράτησης, πανάθλιων καταυλισμών και στρατοπέδων.

Η πραγματικότητα δεν κινείται γύρω από ψευδεπίγραφες ανθρωπιστικές κορώνες αλλά χτυπάει σε φράχτες, τείχη και συρματοπλέγματα, δακρυγόνα, ξύλο, σφαίρες, στρατούς. Τείχη και φράχτες που πολλαπλασιάζονται, στρατοί που εκπαιδεύονται να απωθούν εξαθλιωμένους.

Αξίζει να θυμίσουμε πως μετά τα πολύνεκρα ναυάγια κοντά στη Λαμπεντούζα, η αντιμεταναστευτική ατζέντα της ΕΕ μπήκε σε νέα τροχιά, όχι φυσικά για την προστασία και τη στήριξη προσφύγων και μεταναστών, αλλά σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, άρχισε να διαμορφώνεται στη σημερινή της βάση για να φτάσουμε στον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα μας και στην κατάληψη του Αιγαίου από τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις. Βασικός στόχος αναδείχτηκε η απόκρουση και η βίαιη απώθηση των προσφυγικών ροών, η περαιτέρω οικονομική ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως η Frontex, των οποίων διευρύνθηκαν οι αρμοδιότητες.

Ήδη από τον Ιούνη του 2015 οι Υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ ενέκριναν, με πρόφαση την εξάρθρωση των διακινητών και με την κάλυψη του ΝΑΤΟ, τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα ανοικτά των λιβυκών ακτών, την επιχείρηση «Σοφία», που στη συνέχεια επεκτάθηκαν στην Ανατολική Μεσόγειο. Στη Σύνοδο, τον Οκτώβρη του 2015, αξιοποιώντας το ίδιο επιχείρημα για τη σύλληψη των διακινητών στο Αιγαίο, μπήκε με ένταση το ζήτημα της διαχείρισης των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων σε κοινό συντονισμό με την Τουρκία, κάτω από τις εντολές της Frontex, που ανέλαβε τη διαχείρισή τους. Μέσα από αλλεπάλληλους εκβιασμούς και πιέσεις με πρόσχημα τη διαφύλαξη της ζώνης Σένγκεν, τα σύνορα της χώρας μας παραδόθηκαν στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς καταστολής, ενώ παρουσιάστηκε το σχέδιο της Κομισιόν για τη συγκρότηση της «Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής», ενός νέου στρατιωτικού μηχανισμού για τη φύλαξη των συνόρων της ΕΕ.

Το περιβόητο σχέδιο μετεγκατάστασης από τις πύλες εισόδου στα υπόλοιπα κράτη-μέλη με ποσοστώσεις, για μόλις 160.000 ανθρώπους, τη στιγμή που στην Ελλάδα κατέφταναν εκατοντάδες χιλιάδες με βασικό προορισμό τη Γερμανία, προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις από τις ακροδεξιές κυβερνήσεις της Κεντρικής Ευρώπης (Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία), λειτουργεί ως πρόσχημα για την ανέγερση φρακτών, αρχικά από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας, που ακολουθείται από τις υπόλοιπες χώρες του Βαλκανικού διαδρόμου, ενώ αποτελεί μοχλό πίεσης για την άμεση λειτουργία κέντρων διαλογής μεταναστών- προσφύγων, των λεγόμενων «hotspots» σε Ελλάδα και Ιταλία, όπου τα κριτήρια διαχωρισμού αφορούν τις ανάγκες των ισχυρών χωρών σε εργατικό δυναμικό.

Εκείνη την περίοδο η γερμανική κυβέρνηση «κρατάει ανοιχτό» το διάδρομο των Βαλκανίων, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, επιχαίρει για τη δήθεν αλληλεγγύη της Γερμανίας, που σύμφωνα με τον αντικαγκελάριο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, «έχει τη δυνατότητα να δέχεται και να ενσωματώνει περίπου 500.000 πρόσφυγες ανά έτος για μερικά χρόνια», ενώ ο εκπρόσωπος των Γερμανών βιομηχάνων χαιρετίζει τις πρωτοβουλίες της Καγκελαρίου, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του γερμανικού κεφαλαίου για τις οποίες οι πρόσφυγες αποτελούν «ευκαιρία».

Οι χιλιάδες απελπισμένοι που κατευθύνονται στις ισχυρές οικονομίες είναι το φτηνό εργατικό δυναμικό για άγρια εκμετάλλευση, για ένα κομμάτι ψωμί, με ελάχιστα δικαιώματα. Θύματα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, μετατρέπονται στους σύγχρονους σκλάβους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στη συνέχεια, η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να αναστείλει προσωρινά τη Σένγκεν και να επαναφέρει συνοριακούς ελέγχους τόσο για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών και το ξεδιάλεγμα όσων προσφύγων-μεταναστών βρίσκονται ήδη σε καταυλισμούς στη Γερμανία, όσο και λόγω της ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων και των ρατσιστικών κρουσμάτων, έστρωσε το δρόμο για να ακολουθήσει το κλείσιμο συνόρων στις υπόλοιπες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.

Ωστόσο, οι ραγδαίες αντιδραστικές εξελίξεις που νομιμοποίησαν τα τείχη, τους φράκτες, τα ασφυκτικά κλειστά σύνορα, την ενεργοποίηση στρατού, την άγρια καταστολή και τους σκληρούς  αντιμεταναστευτικούς νόμους, πυροδοτήθηκαν από το τυφλό δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι.

Το Φλεβάρη η Μέρκελ, κατά την επίσκεψή της στην Άγκυρα, σε συμφωνία με τον Ερντογάν και με την υποστήριξη των ΗΠΑ, αποφασίζει την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, που καλείται να μεσολαβήσει ανάμεσα στην ΕΕ και σε μια τρίτη χώρα μέλος του, την Τουρκία, με πρόσχημα να συντονίσει τις κοινές τους προσπάθειες στην εξάρθρωση των διακινητών και τον έλεγχο των προσφυγικών ροών.

Η τελευταία συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, στη Σύνοδο στις 20 Μάρτη, που μπήκε σε εφαρμογή από τις 4 Απρίλη, εγκαινίασε ένα νέο ακόμα πιο βάρβαρο καθεστώς καταστολής και απελάσεων σε βάρος προσφύγων και μεταναστών. Επικύρωσε το σφράγισμα των βόρειων ελληνικών συνόρων, με τη πΓΔΜ, με την Αλβανία, αλλά και το κλείσιμο οποιασδήποτε άλλης οδού διεξόδου από την Ελλάδα προς τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα τον υποχρεωτικό εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική επικράτεια σε αδιανόητες συνθήκες, όπως αυτές που επικρατούν από τις 20 Φλεβάρη στην Ειδομένη, στον Πειραιά.

 Ενισχύοντας ταυτόχρονα τα κυκλώματα διακινητών, αφού είναι πέρα από προφανές ότι οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι άνθρωποι θα ψάχνουν διαρκώς όλο και πιο επικίνδυνους δρόμους διαφυγής προκειμένου να επιβιώσουν. Τα κέντρα καταγραφής –διαλογής, τα λεγόμενα hotspots, μετατράπηκαν σε κέντρα κράτησης. Με βάση τη Συνθήκη του Δουβλίνου όσοι φτάνουν στην Ελλάδα -πύλη εισόδου στην ΕΕ- υποχρεούνται να καταθέσουν αίτηση ασύλου, σε αντίθετη περίπτωση επαναπροωθούνται στην Τουρκία. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους στους οποίους δεν θα χορηγείται άσυλο -και θα χαρακτηρίζονται ως παράτυποι μετανάστες- επομένως θα κρατούνται σε κλειστά κέντρα μέχρι να απελαθούν πίσω στην Τουρκία ή στις χώρες τους.

Με δεδομένο τη σκλήρυνση των προϋποθέσεων για χορήγηση ασύλου και τη διεύρυνση της λίστας των ασφαλών χωρών από την ΕΕ, που περιλαμβάνει μέχρι και περιοχές του κατεχόμενου Αφγανιστάν, είναι πέρα από προφανές ότι οι αιτήσεις ασύλου απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες, ακολουθούμενες από μαζικές απελάσεις. Ειδικά για τους πρόσφυγες από τη Συρία, προβλέπεται η επαναπροώθησή τους στην Τουρκία και η ανταλλαγή τους με αντίστοιχο αριθμό Σύρων προσφύγων από τουρκικό έδαφος για πιθανή μετεγκατάσταση σε ευρωπαϊκή χώρα, που δεν θα ξεπερνά τις 72.000.

Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας κατοχυρώνει τον ενταφιασμό κάθε δικαιώματος που εκπορεύεται από την προσφυγική ιδιότητα, νομιμοποιεί την παράνομη επαναπροώθηση των προσφύγων που καταφτάνουν στην Ελλάδα πίσω στην Τουρκία. Στα πλαίσια της στενότερης συνεργασίας και της προσέγγισης με την Τουρκία που αποτελεί ρυθμιστή των προσφυγικών ροών, στις πλάτες χιλιάδων απεγνωσμένων ανθρώπων η ΕΕ παζαρεύει τις τουρκικές απαιτήσεις, προσφέρει οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα, αναβαθμίζει την Τουρκία σε ασφαλή χώρα.

Ανεξάρτητα αν η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας θα εφαρμοστεί, ειδικά μετά το δολοφονικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που έχουν ήδη εγκλωβιστεί στην Ελλάδα παγιδεύονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς υποχρεωτικής παραμονής για τα επόμενα χρόνια.

Η κυβέρνηση  ευθυγραμμίζεται με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και τους Νατοϊκούς προστάτες

Η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό,  είναι η άμεση προσαρμογή και ευθυγράμμιση με τις εντολές των ευρωπαϊκών «θεσμών». Είναι η επιλογή να σέρνεται πίσω από τις απαιτήσεις της ΕΕ, να υιοθετεί και να επικροτεί τις προτάσεις της Κομισιόν, αναμασώντας το επιχείρημα ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και οτιδήποτε προτείνεται από την ΕΕ, αυτόματα γίνεται θέσφατο. Είναι η πολιτική της υποταγής. Πέρα και έξω από τα συμφέροντα του λαού μας, του τόπου αλλά και των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που φτάνουν στη χώρα μας και που η συντριπτική πλειοψηφία θέλει να φύγει προς τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες.

Όμως το ευρωπαϊκό σιδηρόφρακτο καθεστώς για να διατηρήσει ανοιχτά τα εσωτερικά του σύνορα, για να διαφυλάξει τη ζώνη Σένγκεν, πρέπει να κλείσει τα εξωτερικά ευρωπαϊκά του σύνορα, ανεξάρτητα αν χιλιάδες άνθρωποι θαλασσοπνίγηκαν στο Αιγαίο, αυτοί δεν αποτελούν παρά «παράπλευρες απώλειες» της ευρωπαϊκής πολιτικής.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της, δεν αμφισβητεί ούτε κατά διάνοια τις ευρωπαϊκές συνθήκες και οδηγίες, τη Σένγκεν και τις διατάξεις του Δουβλίνου, το ευρωπαϊκό πλαίσιο για τη μετανάστευση, τις αποφάσεις της ΕΕ για το Προσφυγικό, την παράδοση των συνόρων στη Frontex, την εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Εξωραΐζει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, επικροτεί την ανάμειξη των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, στηρίζει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, αποδέχεται τη μετατροπή της χώρας σε απέραντο στρατόπεδο.

Ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται την ειλικρινή αλληλεγγύη που επιδεικνύει ο λαός μας στους πρόσφυγες και προπαγανδίζει τη φιλανθρωπία ως το μοναδικό τρόπο στήριξης, ανακυκλώνοντας την απελπισία, συγκαλύπτοντας την κρατική ανυπαρξία και  αποκοιμίζοντας συνειδήσεις, για τις αιτίες που γεννούν την προσφυγιά. Η υποτέλεια της κυβέρνησης Τσίπρα εκφράστηκε από την αρχή, όταν χαιρέτισε σαν θετική εξέλιξη την υποτιθέμενη ανακατανομή/ μετεγκατάσταση προσφύγων και δεσμεύτηκε για το άνοιγμα κέντρων διαλογής – ταυτοποίησης, τώρα πια κράτησης, σε όλη την ελληνική επικράτεια. Στη συνέχεια, καθώς από Σύνοδο σε Σύνοδο πύκνωναν οι εκβιασμοί, οι απειλές και τα απανωτά τελεσίγραφα των «θεσμών», για αποβολή από τη ζώνη Σένγκεν, το σχέδιο των ποσοστώσεων ναυαγούσε, φούντωνε η αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με το ψευτοεπιχείρημα ότι είναι πρωτίστως ευρωπαϊκά σύνορα, η πολιτική της υποταγής πήρε μορφή χιονοστιβάδας. Δεν υπάρχει συμφωνία που δεν υπέγραψε.

Παρά τους εσωτερικούς λεονταρισμούς για καταγγελίες και μονομερείς ενέργειες, αποδέχτηκε μέχρι κεραίας να κλείσουν τα σύνορα -όπως εκ των προτέρων γνώριζε και εξαπατούσε τον ελληνικό λαό- και να εγκλωβιστούν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα. Είναι ενδεικτικό ότι μετά τη Σύνοδο στις 7 Μάρτη, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ν. Τουσκ, σημείωνε, αδειάζοντας τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς: «Οι παράτυπες ροές κατά μήκος του Βαλκανικού Διαδρόμου τερματίστηκαν. Δεν πρόκειται για ζήτημα μονομερούς ενέργειας, αλλά κοινή απόφαση των 28 της ΕΕ…Ευχαριστώ τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων για την εφαρμογή μέρους της ολοκληρωμένης στρατηγικής της ΕΕ για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης».

Μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, εγκαταλελειμμένοι, χωρίς ούτε τα στοιχειώδη, ζουν οι πάνω από 52.000 πρόσφυγες που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα. Από την κόλαση στο λασπότοπο της Ειδομένης, που η κυβέρνηση άφησε να εξελιχθεί, για να περάσει το μήνυμα ότι ο δρόμος των Βαλκανίων έκλεισε, υπακούοντας στις προσταγές της Κομισιόν, μέχρι τους χιλιάδες που στοίβαξε στο λιμάνι του Πειραιά και τα κέντρα κράτησης στα νησιά, πέρα από ψευτοανθρωπιστικές διακηρύξεις, το κυβερνητικό έργο περιορίζεται στην κυνική αδιαφορία, στην απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή. Στρατόπεδα και υποτιθέμενα κέντρα «φιλοξενίας» σε όλη την επικράτεια ανοίγουν όπως-όπως, με τεράστιες ελλείψεις, ανεπαρκή υποδομή, χωρίς καμία απολύτως κρατική μέριμνα και φροντίδα απέναντι στις βασικές ανάγκες τόσων ανθρώπων.

Η κυβέρνηση ευθύνεται για τον ανύπαρκτο σχεδιασμό, για τις ελλείψεις σε βασικά είδη, σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που ανοίγει το δρόμο στην ανεξέλεγκτη δράση των αρπακτικών ΜΚΟ, στις οποίες κατευθύνονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τις αδιανόητες συνθήκες που επικρατούν, με μόνη κρατική παρέμβαση αυτήν της αστυνομίας, που οδηγούν σε εντάσεις ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες διαφορετικών εθνικοτήτων, τρομαγμένων για την ενδεχόμενη επαναπροώθησή τους στην Τουρκία, εξαθλιωμένων και εγκαταλελειμμένων, χωρίς καμία προοπτική. Εντάσεις που σταδιακά αξιοποιούνται για την πυροδότηση ξενοφοβικών αντανακλαστικών και προετοιμάζουν το έδαφος για το βίαιο ξεπάτωμα των καταυλισμών και την καταναγκαστική μεταφορά προσφύγων και μεταναστών σε στρατόπεδα.

Η τυφλή υποταγή στους σχεδιασμούς της ΕΕ, η υλοποίηση των βάρβαρων αντιμεταναστευτικών μέτρων, σε συνδυασμό με την κυβερνητική αναλγησία και την τεράστια συγκέντρωση ανθρώπων στην Ελλάδα, χωρίς να εξασφαλίζονται ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στρώνει το δρόμο για την εκμετάλλευση αυτής της χαώδους κατάστασης από ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες. Όσο αυτή η κατάσταση παγιώνεται, δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε το κλίμα ειλικρινούς αλληλεγγύης που επέδειξε ο λαός μας να αντιστρέφεται, βγάζοντας στο προσκήνιο αντιδραστικές δυνάμεις και ευνοώντας ρατσιστικά κρούσματα βίας.

Παρά τη δημαγωγία, στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το υπόλοιπο ευρωπαιόδουλο τόξο, κάτω από τη σημαία της «εθνικής συναίνεσης» στο Προσφυγικό, για να διαφυλαχτεί η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στη ζώνη Σένγκεν, παρά το γεγονός ότι είναι η ΕΕ που επέβαλε το κλείσιμο των ελληνικών συνόρων. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, κόμματα υποχείρια και δεκανίκια της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ευθυγραμμίζονται στις αποφάσεις της ΕΕ και στην ανυπαρξία οποιασδήποτε άλλης δυνατότητας πέρα από την πιστή υπακοή και προσαρμογή στις ευρωπαϊκές εντολές, κάτω από την κοινή παραδοχή ότι το θέμα είναι ευρωπαϊκό. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις διαμορφώνονται πάνω στην καλύτερη διαχείριση.

Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ, θεωρώντας το Προσφυγικό ως προνομιακό της πεδίο, για να ενεργοποιήσει ξενοφοβικά αντανακλαστικά, απευθύνεται σε αντιδραστικά ακροατήρια κινδυνολογώντας και επενδύοντας στην ανάδειξη των αδυναμιών της κυβέρνησης να διαχειριστεί θέματα ασφάλειας. Υπόσχεται περισσότερη σκλήρυνση, καλύτερη φύλαξη με απωθήσεις στα σύνορα, ένταση της καταστολής με ενδεχόμενη εμπλοκή του στρατού, υποχρεωτικό εγκλεισμό σε στρατόπεδα, μαζικές απελάσεις. Ωστόσο, επειδή και η κυβερνητική πολιτική δεν διαφέρει ιδιαίτερα, επενδύει στην εξαπάτηση ότι οι πρακτικές και οι χειρισμοί της κυβέρνησης Σαμαρά, είχαν θέσει τις προσφυγικές ροές υπό έλεγχο. Προσπερνώντας την κλιμάκωση των βομβαρδισμών στη Συρία και το γεγονός ότι, μόνο το 2015, 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι αναζήτησαν άσυλο στην Ευρώπη. Προσπερνώντας και τους καθημερινούς πνιγμούς στο Αιγαίο ως αποτέλεσμα αποκλεισμού ασφαλών οδών διέλευσης και αναχαιτίσεων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, λειτουργώντας ως φερέφωνο των ιμπεριαλιστών, έσπευσε να πανηγυρίσει την εμπλοκή των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, να εξωραΐσει το ΝΑΤΟ ως εγγυητή της διασφάλισης των ελληνικών συμφερόντων και να προπαγανδίσει αυτή την επικίνδυνη εξέλιξη ως θετικό βήμα για τη διαχείριση του Προσφυγικού, πιστή στον εθνικό μας μονόδρομο δεμένο στην ευρωατλαντική συμμαχία. Σε πλήρη ταύτιση με το υπόλοιπο «ευρωπαϊκό τόξο» της αντιπολίτευσης, καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό μας ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι περίπου φιλανθρωπικές οργανώσεις που, επιπλέον, εξασφαλίζουν την προστασία και ασφάλεια της χώρας μας.

Ότι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε αυτούς τους μηχανισμούς, σημαίνει αυτόματα ότι δεν καταπατούνται. Ενώ αντιθέτως η τουρκική προκλητικότητα εντείνεται, η ενεργή εμπλοκή της Τουρκίας στην αστυνόμευση στο Αιγαίο, προωθεί τη συνδιαχείριση και πολλαπλασιάζει τις γκρίζες ζώνες. Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των μελών του, συγκαλύπτει τις τουρκικές προκλήσεις ως «διμερείς διαφορές» με την Ελλάδα, και παρά την κυβερνητική προπαγάνδα, η παρουσία του δεν αφορά στην προστασία των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων, ούτε στη διαχείριση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.

Η συγκέντρωση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, κάτω από τις προσταγές των ΗΠΑ, στην περιοχή μας διαμορφώνεται με φόντο τις ενδοϊμπεριαλιστικές οξύνσεις, εύθραυστες συμφωνίες, συμπράξεις και επικείμενες επεμβάσεις. Η παρουσία του ΝΑΤΟ προμηνύει επικίνδυνες εξελίξεις, σημαίνει δεινά για τους λαούς της περιοχής, νέα καραβάνια προσφυγιάς. Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ, το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει δυνάμεις στο Αιγαίο και ενισχύει την αεράμυνα της Τουρκίας λόγω της παρουσίας στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ο. Γεροβασίλη, φρόντισε να δώσει ακόμα μια φορά τα διαπιστευτήρια της κυβέρνησης στους ΝΑΤΟϊκούς προστάτες, τονίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχει, ούτε είχε θέση κατά του ΝΑΤΟ. Ο δε υπουργός Άμυνας, Π. Καμμένος, υπογραμμίζοντας την πάγια δέσμευση των ελληνικών κυβερνήσεων, πιστές στο δόγμα τού «ανήκουμε στη Δύση», να παράσχουν ό,τι τους ζητηθεί, σε μια δήλωση-μνημείο υποδούλωσης αναφέρθηκε στη βάση της Σούδας ως «ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοί μας μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια». Πέρα και έξω από τις διαθέσεις του λαού μας.

Φυσικά το Προσφυγικό και το Μεταναστευτικό δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από κυβερνήσεις και κόμματα που σέρνονται πίσω από τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, εφαρμόζουν πειθήνια τις προσταγές τους και στηρίζουν τη διαιώνιση αυτής της κτηνωδίας. Στο πλαίσιο της πειθήνιας υποταγής έχουν τεράστιες ευθύνες για το ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων, έχοντας προσφέρει κάθε είδους διευκόλυνση στις ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις.

Και είναι πέρα από προφανές ότι καθώς διαμελίζονται οι χώρες τους διαρκώς άνθρωποι ξεριζώνονται, ξεσπιτώνονται, εκτοπίζονται και αναζητούν τρόπους διαφυγής και επιβίωσης, τα κύματα της προσφυγιάς διογκώνονται. Οι ίδιες δυνάμεις που καταδικάζουν το λαό μας στον οικονομικό στραγγαλισμό και την εξαθλίωση, επιβάλλοντας διαρκή μνημόνια, αντιμετωπίζουν εκατομμύρια εκτοπισμένους -θύματα της θηριωδίας τους- ως ανθρώπινα σκουπίδια.

Όσο βαθαίνει η εξάρτησή μας από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, ιδιαίτερα τώρα που κατευθύνουν τις δολοφονικές ΝΑΤΟϊκές φρεγάδες στο Αιγαίο, σταδιακά διαμορφώνονται και παγιώνονται εξαιρετικά αρνητικοί συσχετισμοί, κουρελιάζοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ολοένα πιο επιτακτικά ανοίγουν ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και μπαίνει ο λαός μας στη δίνη επικίνδυνων πολεμοκάπηλων σχεδίων.

Χιλιάδες πρόσφυγες παλεύουν να επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες

Απέναντι στη βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στον καταναγκαστικό  εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, αποστερημένων από στοιχειώδη δικαιώματα στον τόπο μας, στην ΝΑΤΟϊκή παρουσία στο Αιγαίο, οι δημοκρατικές λαϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να μείνουν θεατές. Πραγματική και ουσιαστική αλληλεγγύη μόνο οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να δείξουν χωρίς να περιμένουν «λύσεις» από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, αντιθέτως αντιστεκόμενοι στους βάρβαρους σχεδιασμούς τους, πυκνώνοντας την αντιιμπεριαλιστική πάλη.

Οφείλουμε να παλέψουμε για την άμεση απόσυρση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων από το Αιγαίο, ενάντια στην καταστολή και στο ευρωπαϊκό – φρούριο. Ενάντια στα στρατόπεδα και στους καταυλισμούς της εξαθλίωσης, να υπερασπίσουμε το δικαίωμα των ανθρώπων να ζήσουν με αξιοπρέπεια, με πρόσβαση σε στέγαση, σίτιση, περίθαλψη με κρατική μέριμνα, να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα των προσφύγων για ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνηση στις χώρες που επιθυμούν. Στις συνθήκες που ραγδαία διαμορφώνονται, πρέπει να αγωνιστούμε για την πλατιά ανάπτυξη του αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που όσο βρίσκεται σε υποχώρηση οργιάζει η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που εντοπίζουν το κύριο πρόβλημα του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού στους φράκτες και στα τείχη στα σύνορα, και επικεντρώνουν τον αγώνα τους για την επίλυσή του στη διεκδίκηση «ανοικτά σύνορα», υποβαθμίζουν και συσκοτίζουν την κύρια αιτία του προσφυγικού-μεταναστευτικού που πρέπει να καταπολεμηθεί και σπέρνουν σύγχυση με μια συνθηματολογία που αδιαφορεί για κυριαρχικά δικαιώματα, και φαίνεται να αγνοεί τις παρενέργειές του, που συνδέονται με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Το ΚΚΕ, ξεκινώντας από απίθανες προτάσεις για απευθείας μεταφορά προσφύγων με αεροπλάνα στις χώρες προορισμού τους ως άμεσο αίτημα πάλης και καταλήγοντας, γενικώς και αορίστως, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό, αποπροσανατολίζει και θολώνει το τοπίο δημιουργώντας, επίσης, συγχύσεις γύρω από τις αιτίες που δημιουργούν όλη αυτή την τραγωδία.

Τα αιτήματα και οι πρακτικές των παραπάνω δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά υποτιμούν την αντιιμπεριαλιστική πάλη και τα αντιπολεμικά κινήματα, και γίνονται, τελικά, τροχοπέδη στην αφύπνιση των λαϊκών μαζών σε ποια κατεύθυνση πρέπει να οργανωθεί και να παλέψει το λαϊκό κίνημα.

Δεν υπάρχει καμία διέξοδος για τους χιλιάδες απελπισμένους όταν δεν μπαίνει ξεκάθαρα στο στόχαστρο η μήτρα που γεννάει όλη αυτή την κτηνωδία και την τραγωδία. Η πραγματική αλληλεγγύη στους λαούς που δολοφονούνται και ξεριζώνονται περνάει μέσα από τη συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η ανάπτυξή του μπορεί να θέσει τους όρους για να μπει φραγμός στους ξέφρενους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στις αιτίες που γεννούν τα καραβάνια προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δουλέψουμε.

Συνδιάσκεψη Μ-Λ ΚΚΕ