Το δόγμα Τραμπ

Πολιτική άγριας εκμετάλλευσης και εκφασισμού στο εσωτερικό, πολεμοχαρής παγκόσμια επεκτατική πολιτική στο εξωτερικό

Οι μετεκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ  είναι σε πλήρη εξέλιξη και προκαλούν ένα ευρύτερο ενδιαφέρον, που δεν περιορίζεται μόνο στα πρόσωπα, αλλά προσπαθεί να ανιχνεύσει  τις πολιτικές που θα ξεδιπλωθούν.

Η προπαγάνδα παρουσίασε τον Ομπάμα ως διανοούμενο, ως τον κήρυκα της δημοκρατίας, και από την άλλη τον «σκληρό και τρομερό» Τραμπ, ο οποίος έρχεται να μας τρομοκρατήσει και να μας φοβερήσει με τις απειλές και όλα όσα εξαγγέλλει.

Πρέπει να δούμε τα πράγματα στο σωστό μέγεθος και να βγάλουμε ακριβή συμπεράσματα. Γιατί πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε ξαναδεί τέτοιες εξελίξεις, παλαιότερα με τον Ρήγκαν, με τον Μπους τον νεότερο κλπ. Απ΄ ό,τι φαίνεται σε επίπεδο προσώπων οι ΗΠΑ βγάζουν «βλαστάρια», αλλά παρά τα «βλαστάρια» τα ήπια ή τα σκληρά βλέπουμε ότι η πολιτική τους είναι σταθερή με κάποιες βέβαια παραλλαγές. Υπάρχει μία επεξεργασμένη στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και οι διάφοροι πρόεδροι και οι ομάδες που ασκούν την κυβερνητική εξουσία σε αυτήν τη χώρα, εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την καθορισμένη πορεία και στρατηγική, που δεν είναι άλλη από την επικυριαρχία του και το να απομυζά πλούτη από χώρες και λαούς σε όλο τον κόσμο.

Την εξέλιξη της εκλογής του Τραμπ, δύο βασικοί άξονες  την περιγράφουν. Ο πρώτος είναι ποιο είναι εκείνο το πολιτικό ρεύμα που αναδεικνύεται, όχι μόνο μέσα από την εκλογή του Τραμπ, αλλά και από μια σειρά εξελίξεις τόσο στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, αλλά βασικά στην Ευρώπη. Και τι σημαίνουν όλα αυτά. 

Ο δεύτερος και βασικός άξονας είναι: Τι επιπτώσεις θα προκύψουν, γιατί δεν είναι μια τυχαία χώρα οι ΗΠΑ. Είναι η μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, η οποία καθορίζει και σφραγίζει πράγματα και εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι θα γίνει με αυτά τα πράγματα; Θα «μαζευτούνε», «θα κλειστούνε στο καβούκι τους»;

Κεντρικό σύνθημα προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά, ήταν ότι αυτή η εξέλιξη ήταν μία αντισυστημική εξέλιξη. Ότι ήταν ενάντια στο σύστημα, και αυτό «πούλησε» απ΄ ό,τι φαίνεται, και αυτό θα «πουλήσει» και θα επανέρχεται και θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μία αντισυστημική εξέλιξη, αλλά μόνο που ήταν από την πλευρά του βαθέως συστήματος. Δηλαδή το «βαθύ σύστημα», κάποιες σκληρές μερίδες του αμερικανικού κεφαλαίου, θεωρούσαν ότι κατά κάποιον τρόπο έχουν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν πάρει όσα τους αναλογούνε, τόσο εντός ΗΠΑ όσο και στην παγκόσμια αγορά και «σκακιέρα συμφερόντων» και ότι έχει παγιωθεί μία κατάσταση, ένα σύστημα, μία ισορροπία την οποία «εμείς πρέπει να την χτυπήσουμε, γιατί δεν μας αρκεί και δεν μας ικανοποιεί πλέον». Άρα «πρέπει να γίνουμε αντισυστημικοί» από την πλευρά τη σκληρή.

 Ο Τράμπ βέβαια «πάτησε» πάνω σε υπαρκτά εσωτερικά προβλήματα στις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια κατά την  η «περίφημη» και πολυδιαφημισμένη οκταετία Ομπάμα, στην οποία εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση που χτύπησε ανελέητα όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μέσα στις ΗΠΑ, είχαμε εκατομμύρια να εξωθούνται στην εξαθλίωση, στην ανεργία και στα συσσίτια. Αυτό αποτέλεσε μία βάση την οποία εκμεταλλεύτηκε η πλευρά που ήθελε να χτυπήσει το «σύστημα Ομπάμα», το σύστημα που ευθύνεται για αυτή την εξαθλίωση των μαζών στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Έτσι αναπτύχθηκε  η γνωστή ρητορική, που την ακούμε και σε ευρωπαϊκές χώρες, στη Γαλλία με τη Λεπέν, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και όχι μόνο στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου εκδηλώνεται αυτό το νέο αντιδραστικό ρεύμα, με ανάλογες βέβαια ιδιομορφίες.

Όλοι είδαμε τους πανηγυρισμούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη για την εκλογή Τραμπ. Πανηγύρισε ο Κασιδιάρης, ο Καρατζαφέρης, η Λεπέν φιλοξενήθηκε στο BBC, όπου έδωσε συνέντευξη, είπε ότι  «εδώ πνέει ένας καινούργιος άνεμος. Δεν το έχετε καταλάβει ότι έρχεται μία επανάσταση, η οποία θα τα σαρώσει όλα και στην Ευρώπη και το επόμενο μεγάλο γεγονός είναι ότι εγώ θα γίνω ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας».

Όλα αυτά, η ενίσχυση δηλαδή αυτής της λεγόμενης αντισυστημικής ρητορικής της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία». Αυτοί οι «πολιτισμένοι και δημοκράτες Ευρωπαίοι», που «σοκαρίστηκαν» από τις εξελίξεις με την εκλογή του Τραμπ, είναι οι ίδιοι που δεν σοκαρίστηκαν καθόλου όταν εγκαθιστούσαν με πραξικόπημα στην κυβέρνηση στο Κίεβο τους ναζιστές και τους φασίστες του «Δεξιού Τομέα». Προφανώς  πρόκειται για εκδήλωση αντιθέσεων μεταξύ τους. Βλέπουν  οι Γερμανοί, ο Ολάντ στη Γαλλία, ότι θα σκληρύνει η στάση των ΗΠΑ απέναντί τους, θα ενισχυθούνε διάφορα πολιτικά ρεύματα όπως του Φάρατζ στη Βρετανία, και θα αμφισβητηθεί αυτή η κυριαρχία της Γερμανίας και δευτερευόντως των Γάλλων και άλλων δυνάμεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να έχουν το «πάνω χέρι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η  Ε.Ε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, έστρωσε τον δρόμο για την άνοδο της ακροδεξιάς και φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, το οποίο, με την περιβόητη θεωρία των δύο άκρων, εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι για να περάσουν μία σκλήρυνση της πολιτικής τους, φρόντισαν πρώτα, παρότι ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» έχει αδυνατίσει, να περάσουν σε μία αποδόμηση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και αυτής καθ' εαυτής της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Άρα η ίδια η Ε.Ε, δυνάμεις που σήμερα καμώνονται πως «κλαίνε», και μια χαρά θα τα βρούνε με τον Τραμπ, υποτασσόμενοι για άλλη μία φορά στην αμερικανική ισχύ, άνοιξαν τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση.

Το μεγάλο όμως θέμα είναι: Τι θα γίνει με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Εδώ έχουμε ακούσει διάφορα. Έχουμε ακούσει ότι θα αναδιπλωθεί, ότι θα αποσύρει τη χρηματοδότηση στο ΝΑΤΟ και διάφορα άλλα τέτοια. Είναι γνωστό ότι ο ιμπεριαλισμός είναι από τη φύση του επιθετικός, αλλιώς δεν θα ήταν ιμπεριαλισμός. Δηλαδή υπάρχει μία βάση, η οποία παρήγαγε αυτό το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού. Ο Λένιν το έχει περιγράψει πολύ σταράτα και πολύ καθαρά, γιατί και πώς σε ορισμένες χώρες ο καπιταλισμός εξελίσσεται σε ένα επόμενο στάδιο, γιατί δεν τον «χωράει» η χώρα του και εξαπλώνεται.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά την άνοδό του και τη μεγάλη του εξάπλωση, συνεχίζει να κυριαρχεί γιατί δεν έχουν αναιρεθεί οι λόγοι που τον ενίσχυσαν. Πώς είναι δυνατόν να μαζευτεί; Εδώ μιλάμε για οικονομικούς κολοσσούς, για πολυεθνικές εταιρείες που έχουν απλώσει τις ρίζες τους μέχρι και στην τελευταία χώρα και τους «ρουφάνε το αίμα». Αυτό το πράγμα μπορεί  να μαζευτεί; Μπορεί μελλοντικά να γίνουν τέτοιες εξελίξεις, αλλά θα γίνουν κάτω από την πίεση κινημάτων, από ριζικές ανατροπές σε διάφορες χώρες, που θα θέσουν άλλα ζητήματα. Σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον δεν υπάρχουν αυτοί οι όροι. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για οικονομική ούτε για στρατηγική αναδίπλωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

      Αντίθετα, ο Τραμπ, εκτός από τα άλλα, ένα άλλο κεντρικό σύνθημα που πρόβαλλε και που έπιασε σε έναν κόσμο μέσα στις ΗΠΑ, είναι « να ξανακάνουμε τη Μεγάλη Αμερική». Και εδώ φαίνεται να είναι «αδικημένη» και μικρή η Αμερική τους. Αυτή η φόρα που είχε πάρει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις αρχές της δεκαετίας του '90 με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΚΟΝ, και που έλεγχε τα πάντα επιβραδύνθηκε, με την ισχυροποίηση σταδιακά διάφορων ανταγωνιστικών δυνάμεων, βασικά της Ρωσίας αλλά και της Κίνας και στην Ευρώπη, όπου ανασυγκροτήθηκαν δυνάμεις, πρώτα και κύρια η Γερμανία και διάφορες άλλες περιφερειακές δυνάμεις,  και άρχισαν σιγά - σιγά να παίζουν κάποιο ρόλο και να συγκροτούν μικρότερες συμμαχίες, συνεργασίες και ενώσεις. Όλα αυτά κάπου έμπλεξαν την αρχικά ξεκάθαρη κατάσταση και έβαλαν εμπόδια στη μοναδικότητα της αμερικάνικης κυριαρχίας.

Παρατηρούμε τελευταία ένα «βάλτωμα», ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, όπου εκεί είναι το επίκεντρο, εκεί συγκεντρώνεται ο ανταγωνισμός και παραστατικά θα λέγαμε, φαίνεται πώς συγκρούονται αυτές οι μεγάλες δυνάμεις, πώς εκδηλώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με μία μεγάλη αγωνία απ' όλες τις πλευρές για το πού θα «κάτσει» η κατάσταση. Το τι θα γίνει στη Συρία θα καθορίσει πράγματα πολύ περισσότερα απ' ό,τι είναι η υπόθεση του Άσαντ. Αλλιώς ξεκίνησε η αντιπαράθεση και αλλιώς εξελίχθηκε. Πλέον οι εμπλεκόμενες δυνάμεις έχουν πολύ περισσότερα πράγματα στο μυαλό τους, απ' ό,τι είχαν στην αρχή.

Στην επέμβαση στη Λιβύη, ήταν η τελευταία φορά που η Ρωσία και η Κίνα συμφώνησαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για  ΝΑΤΟϊκή επέμβαση και ψήφισαν για την πραγματοποίησή της. Προφανώς έχοντας κάποιες υποσχέσεις, ότι θα παραμείνουν τα εγκατεστημένα συμφέροντά τους, πράγμα που δεν έγινε. Εκεί ήταν ένα σημείο τομής στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Από εκεί και πέρα άλλαξαν τα πράγματα, και ιδιαίτερα αυτή η αλλαγή εκδηλώθηκε με ένα δραματικό τρόπο στη Συρία. Οι Αμερικάνοι εκτιμούσαν ότι σε 30 μέρες θα είχαν «καθαρίσει» με τον Άσαντ, όπως «καθάρισαν» με τον Καντάφι, κάπως έτσι το είχαν σχεδιάσει με τους μισθοφόρους του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», έχοντας ως επόμενο στόχο την περικύκλωση του Ιράν. Το πράγμα όμως  έμπλεξε. Μην ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα και το αμερικανικό Πεντάγωνο είχε αποφασίσει το φθινόπωρο του 2013, χερσαία επέμβαση στη Συρία. Τότε μπήκε ένα μεγάλο στρατηγικό βέτο από τη Ρωσία και την Κίνα, που καθόρισε και τις μετέπειτα εξελίξεις. Για πρώτη φορά το αμερικανικό Πεντάγωνο πήρε πίσω μία ειλημμένη απόφαση για στρατιωτική επέμβαση. Από τότε μπήκε η Ρωσία στον πόλεμο και άρχισαν να περιπλέκονται τα πράγματα.

Το συμπέρασμα  απ' όλα αυτά είναι ότι υπάρχουν ομάδες και ένα μέρος μέσα στις ΗΠΑ, το πιο σκληρό δηλαδή κομμάτι, που θεωρεί ότι πρέπει να αναπροσαρμοστεί όλη η τακτική και οι κινήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά όχι προς το συμμάζεμα, αλλά προς μία διαφορετική πορεία πιο επιθετική και πιο σκληρή απέναντι στους ανταγωνιστές του. Μη ξεχνάμε και μία δήλωση του Τραμπ που αμφισβητεί ευθέως τη συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά. Αν καταγγελθεί και ακυρωθεί αυτή η συμφωνία, πόσο θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα στην περιοχή αυτή; Θα μπορούσε επίσης να αποσύρουν οι ΗΠΑ τους πυραύλους από τη λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα που έχουν εγκαταστήσει κατά μήκος των συνόρων με την Ρωσία; Αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν.

 Η τάση για αναπροσαρμογές και σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής, τόσο εντός  όσο και εκτός ΗΠΑ, αρχίζει να φαίνεται από τις πρώτες δηλώσεις και κινήσεις του Τραμπ, καθώς και από τα πρώτα βασικά πρόσωπα που θα στελεχώσουν τη νέα κυβέρνηση. 

Ενδεικτικό των τάσεων που διαμορφώνονται είναι και το γεγονός ότι το δολάριο ανήλθε στα υψηλότερα επίπεδά του από το 2003 έναντι των ισχυρών νομισμάτων. Το αμερικανικό νόμισμα κατέγραψε το καλύτερο 15νθήμερό του έναντι του γεν εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Σε συνεχή άνοδο είναι το χρηματιστήριο στη Γουόλ Στριτ, όπου το ράλι συνεχίζεται δύο εβδομάδες μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και σε συνδυασμό με την πορεία των τιμών του πετρελαίου στις αγορές. Ο δείκτης της βιομηχανίας Dow Jones  βρίσκεται στις 19.023,87 μονάδες – πάνω από τις δεκαεννέα χιλιάδες για πρώτη φορά στην ιστορία. Ο δείκτης Nasdaq των εταιρειών τεχνολογίας και ναυτιλίας στις 5.386,35 μονάδες. Ο ευρύτερος δείκτης Standard and Poor’s 500 στις 2.202,94 μονάδες. Και για τους τρεις δείκτες πρόκειται για τα υψηλότερα επίπεδα στο κλείσιμο στην ιστορία. Τόσο ενάντια στο «σύστημα» αποδεικνύεται η εκλογή Τραμπ!

Ταυτόχρονα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, ευθυγραμμιζόμενος με τη νέα πολιτική ηγεσία, έκφρασε τη βεβαιότητα πως ο Τραμπ θα σεβαστεί «όλες τις δεσμεύσεις των ΗΠΑ» έναντι της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, τονίζοντας ότι συμφωνεί με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο πως οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ.

Παράλληλα, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, προέτρεψε τον Τραμπ να μην υλοποιήσει τις προεκλογικές απειλές του για αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συνθήκη του Παρισιού για την αντιμετώπιση των Κλιματικών Αλλαγών.

Ξεχωριστή θέση στις συναντήσεις του Τραμπ, είχε αυτή με τον Ιάπωνα πρωθυπουργό, Σίνζο Αμπε,  όπου ένα από τα κεντρικά ζητήματα ήταν οι συμμαχικές σχέσεις Τόκιο - Ουάσιγκτον στον ανταγωνισμό με την Κίνα, η στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ και οι βάσεις που διαθέτουν στην Ιαπωνία, αλλά και ζητήματα που αφορούν τη διεθνή αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη. «Πιστεύω ότι δίχως την εμπιστοσύνη μεταξύ των χωρών μας, η συμμαχία δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει στο μέλλον (...) Μετά από τη σημερινή συζήτηση είμαι πεπεισμένος πως ο κ. Τραμπ είναι ηγέτης που μπορώ να του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ιάπωνας πρωθυπουργός. Αφορμή γι' αυτήν τη συνάντηση έδωσαν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Ντ. Τραμπ ότι πλούσιες χώρες, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, θα πρέπει να επωμιστούν μεγαλύτερο βάρος για την άμυνά τους και για την παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στο έδαφός τους. 

Ενδεικτικό του χαρακτήρα της νέας κυβέρνησης είναι και τα πρώτα ονόματα που προτάθηκαν για νευραλγικές θέσεις. Τη θέση του διευθυντή της CIA δέχθηκε ο ακροδεξιός Ρεπουμπλικάνος βουλευτής, Μάικ Πομπέο, που ανήκει στη συντηρητική πτέρυγα του λεγόμενου «κόμματος του τσαγιού» και είναι ισόβιο μέλος της «Εθνικής Ένωσης Όπλων». Παράλληλα, ο γερουσιαστής Τζεφ Σέσιονς, που θεωρείται ένας από τους σφοδρότερους επικριτές της χορήγησης υπηκοότητας σε μετανάστες  και έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για ρατσισμό, αποδέχθηκε την πρόταση του Τραμπ να γίνει ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης. Το τρίτο άτομο που προτάθηκε να αναλάβει τη σημαντική θέση του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας στο Λευκό Οίκο ήταν ο αντιστράτηγος ε.α. Μάικλ Φλιν, που είχε διατελέσει στο παρελθόν διευθυντής των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών και έμμισθος σύμβουλος του Τούρκου Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν. Μεταξύ των ονομάτων που ακούγονται έντονα για τη θέση του νέου υπουργού Εξωτερικών είναι αυτό του πρώην δημάρχου της Ν. Υόρκης, Ρούντολφ Τζουλιάνι, και του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και υφυπουργού Εξωτερικών επί Προεδρίας Τζ. Ου. Μπους, Τζον Μπόλτον, που το 2015 είχε γράψει άρθρο στους «Τάιμς της Ν. Υόρκης» προτείνοντας το βομβαρδισμό του Ιράν για να αποτραπεί η πιθανότητα ανάπτυξης ιρανικού πυρηνικού προγράμματος. 

Βλέπουμε δηλαδή από τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης, να αναλαμβάνουν θέσεις γνωστά «γεράκια», του βαθέως συστήματος των ΗΠΑ, που θα υπηρετήσουν πιστά το σύστημα ασκώντας σκληρή πολιτική μέσα και έξω από τις ΗΠΑ. Άρα αυτό που έχει σημασία για εμάς, για το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θέλουμε να κάνουμε πολιτική από την πλευρά του λαού, είναι ότι ανεξάρτητα από τις μεταμορφώσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αυτός παραμένει ένας μεγάλος εχθρός, μία δύναμη που στο μυαλό της έχει πώς θα επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι η χώρα μας δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτές τις εξελίξεις. Αν τα πράγματα  πάνε σε μία αναβάθμιση της Τουρκίας σε περιφερειακό επίπεδο, αυτό θα επηρεάσει σαφώς τις εύθραυστες ισορροπίες στην περιοχή μας.

Πρέπει εδώ να  καταγγείλουμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και φάνηκε με την επίσκεψη του Ομπάμα, ως μία στάση λακέδων. Μην ξεχνάμε ότι το σύνθημα που προβάλλει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο Τσίπρας ιδιαίτερα, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, είναι ότι το ΔΝΤ και οι Αμερικάνοι κατανοούν το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους. Δηλαδή ότι έχουμε βρει έναν αναντικατάστατο προστάτη, έναν σύμμαχο που θα «καθαρίσει» για εμάς, πιέζοντας τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους για το ζήτημα του χρέους. Αυτό αν δεν «ξεπλένει» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ρόλο του στη χώρα μας, τι κάνει. Βλέπουμε πράγματα όπου η κατάντια και η υποτέλεια της αστικής τάξης στη χώρα μας, απ' όποιους κι αν εκφράζεται, δεν έχει προηγούμενο.

Όλα αυτά βάζουν ιδιαίτερα καθήκοντα. 

Σταθερό μέτωπο απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ανεξάρτητα από το ποιος διαχειρίζεται  εκεί τα πράγματα.

Σταθερό μέτωπο απέναντι στην ντόπια ολιγαρχία, σ' αυτούς τους υποτελείς  που τίποτε άλλο δεν σκέπτονται από το πώς θα κολλήσουν στον έναν ή στον άλλον πάτρωνα, που θα τους εξασφαλίζει την εξουσία. Σταθερό μέτωπο ενάντια στο αντιδραστικό πολιτικό ρεύμα που ξεδιπλώνεται σε πολλές χώρες, στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ, που θα δώσει ώθηση σε αυτό το ρεύμα. Πρέπει να αναβαθμίσουμε την πάλη μας ενάντια σε όποια εκδήλωση αυτού του ρεύματος, στη χώρα μας και διεθνώς. Το πιο βασικό είναι  ότι το αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα του λαού μας και των λαών της περιοχής πρέπει να δυναμώσει, γιατί απ΄ό,τι φαίνεται η περιοχή δεν θα ησυχάσει. 

 πηγή: Λαϊκός Δρόμος