Σελίδες

Text Widget

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: Γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Μπ. Μπρεχτ

Ετικέτες

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Με αφορμή το 20ό συνέδριο του ΚΚΕ (Β΄ Μέρος)

Η μετάλλαξη του δεξιού σε "αριστερό"  οππορτουνισμό και  τα πραγματικά βάθρα της νέας γραμμής του ρεβιζιονισμού 
Συνέχεια από το Α΄  Μέρος
Στις “Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο”, μεταξύ άλλων διαβάζουμε : “Δρώντας για πάνω από 4 δεκαετίες πλέον σε συνθήκες  αστικής νομιμότητας, σχετικά “ειρηνικές”, αστικές κοινοβουλευτικές,  είναι δυνατό στις γραμμές μας, στον περίγυρό μας, σε ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα ακόμα περισσότερο  να δημιουργούνται λεγκαλιστικές αυταπάτες, να εδραιώνεται η λαθεμένη αντίληψη ότι μέσω αλλεπάλληλων εκλογικών μαχών και ανόδου του ποσοστού, μέσω μικρών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων  θα γίνει δυνατή η συνολική επαναστατική αλλαγή. Οπωσδήποτε σήμερα έχει εκλείψει η πρωταρχική πηγή καλλιέργειας τέτοιων  παρεκκλίσεων και αυταπατών που είναι η μη ύπαρξη επεξεργασμένης επαναστατικής στρατηγικής. Όμως αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μειώνει την ανάγκη επαγρύπνησης, συνεχούς  δημιουργικής ανησυχίας...”.
Οι κοινοβουλευτικές  αυταπάτες ασφαλώς  δεν δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αλλά στην πορεία πολλών δεκαετιών ιδεολογικοπολιτικού αφοπλισμού της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Σ' αυτό, υπήρξε αναμφισβήτητα  καθοριστική η “συμβολή” της γενικής οππορτουνιστικής πολιτικής του ΚΚΕ. Μιας πολιτικής, ανεξάντλητης σε επινοήσεις και παραλλαγές, ρεφορμιστικών σταδίων.
Η πολιτική αυτή, περισσότερο απ' όσο οι δημαγωγίες των αστικών κομμάτων και των κυβερνήσεών τους, εξέθρεψε και εδραίωσε στις γραμμές του αριστερού, κομμουνιστικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος τις αυταπάτες, που αποτελούν  τα πιο τυπικά προϊόντα του ρεβιζιονισμού και της πεμπτουσίας του, της θεωρίας για το “ειρηνικό (κοινοβουλευτικό) πέρασμα” στο σοσιαλισμό. Επί δεκαετίες έχτιζαν πύργους στην άμμο, κηρύσσοντας  με τη μια ή την άλλη μορφή, ότι  σταδιακά με την κοινοβουλευτική άνοδο στην κυβερνητική εξουσία  των “αντιμονοπωλιακών δυνάμεων” (δηλ. του ΚΚΕ και των συμμάχων του) θα άνοιγε (χωρίς προηγούμενη επαναστατική ανατροπή της αντιλαϊκής εξουσίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, με τον “περιορισμό της ασυδοσίας των μονοπωλίων”, τις “εθνικοποιήσεις”, τους “παραγωγικούς συνεταιρισμούς” των αγροτών κ.ο.κ.), ο δρόμος που θα  οδηγούσε τάχα έτσι, σιγά - σιγά, στο σοσιαλισμό.
Τώρα με την “επεξεργασμένη” στρατηγική τους,   που υπονοεί ότι κάθε προηγούμενη δεν ήταν αρκούντως επεξεργασμένη (αν και κάθε φορά οι εκάστοτε προηγούμενοι πρωταγωνιστές της, την εκθείαζαν επίσης σαν την τελευταία  λέξη της επιστήμης και τη χαρακτήριζαν  πλήρη και “ολοκληρωμένη”) βλέπουμε να προβάλλουν ακριβώς το αντίστροφο. Ύστερα από πολλά κοιλοπονήματα,  πέρασαν  τελικά με φόρα απ' τα δεξιά στα “αριστερά”, από μια γραμμή υπόκλισης  στον μικροαστικό φιλελευθερισμό, σε μια γραμμή που υποκλίνεται στον μικροαστικό ριζοσπαστισμό, διατηρώντας πάντως ατόφια τη λειτουργία που διέπει το οππορτουνιστικό – ρεβιζιονιστικό εκκρεμές. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, στο όνομα της λενινιστικής θεωρίας, με τη ρεφορμιστική σταδιολογία, αρνούνταν την επανάσταση, τώρα στο όνομα της “επανάστασης” για την οποία λογοκοπούν και κάνουν κηρύγματα νεοφώτιστου, απορρίπτουν όχι τις δικές τους γελοιογραφίες των ρεφορμιστικών σταδίων (τις οποίες η ετεροχρονισμένη κριτική τους προσπερνά με διακριτικά υπονοούμενα και σιγανά μουρμουρητά), αλλά απορρίπτουν συλλήβδην και γενικευτικά τη λενινιστική θεωρία για τα στάδια της επανάστασης. 
Βεβαιώνουν πως οπωσδήποτε σήμερα έχει εκλείψει “η πρωταρχική πηγή” καλλιέργειας τέτοιων “παρεκκλίσεων και αυταπατών”, αλλά δεν παύει  να απαιτείται  “επαγρύπνηση” και συνεχής “δημιουργική  ανησυχία” μη τυχόν και τα πράγματα ξαναστραβώσουν. Η επαγρύπνηση που επικαλούνται (ή μήπως κραδαίνουν;) μπορεί να κάνει ενδεχομένως μερικούς στις γραμμές τους να σωπάσουν,  αλλά δεν μπορεί να σώσει την πολιτική του ΚΚΕ απ' τις “παρεκκλίσεις” και τις “αυταπάτες”, γιατί οι πραγματικές πηγές τους, είναι ολόιδιες και κοινές μ' αυτές της “επεξεργασμένης” τους στρατηγικής, που ισχυρίζονται ότι τις ανακάλυψε  και τις εξάλειψε! Τόσο πολύ απαλλάχτηκαν απ' τις κοινοβουλευτικές  αυταπάτες, που όποτε οι φουσκωμένες προεκλογικές προσδοκίες τους έρχονται και σκάνε σα φουσκωμένα μπαλόνια, καταγράφοντας όλο και μεγαλύτερη  μείωση της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ, τότε ... ξαναζωντανεύουν  ασυγκράτητοι τις εκδηλώσεις του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, τα βάζουν με τον κόσμο και μαλώνουν, πολύ - πολύ επαναστατικά, το λαό για τις “ευθύνες” του ! Νωπά είναι ακόμα στη μνήμη των ανθρώπων τα ηχηρά καλέσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ στο λαό, “να διορθώσει την ψήφο του”(!) Και μόλις πρόσφατο το πανομοιότυπο κάλεσμα του Δ. Κουτσούμπα (Ριζοσπάστης, 12 Γενάρη 2017)  “να αλλάξει συνολικά ρότα ο λαός...”. 
* * *
Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και ο τρόπος που προπαγανδίζει τις θέσεις του  το ΚΚΕ, όταν κάθε παρέμβαση μελών και στελεχών του, γραπτή (στον τύπο) ή  προφορική στα κανάλια, πάντα, ακόμα για το λιγότερο σημαντικό ζήτημα, κλείνει με αναφορές άμεσες ή έμμεσες στην “εργατική εξουσία”, που μόνο αυτή, τάχα, θα λύσει το κάθε λαϊκό πρόβλημα.
Γράφουν στις “Θέσεις” τους για το 20ό Συνέδριο : “Έχει  σημασία να κατανοείται ότι η συγκυρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη  που επέτρεψε ορισμένες “παροχές”, δικαιώματα και κατακτήσεις, κάτω από διαφορετικούς όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης, διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων και την ίδια την πάλη του εργατικού  κινήματος, ως προς όλες τις παραμέτρους της, έχει περάσει. Ότι σήμερα χρειάζεται πάλη, ακόμα και για το ελάχιστο, που να συνδέεται με τη συνολικότερη πάλη, την αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου”. (υπογρ. Λ.Δ.)
Όπως βλέπουμε παραπάνω “έχει περάσει”, ο καιρός που μπορούσε να υπάρχουν δικαιώματα και κατακτήσεις ! Τώρα, λένε, και για το ελάχιστο  χρειάζεται σύνδεση με τη συνολικότερη  πάλη (δηλ. με  την “εργατική εξουσία - το σοσιαλισμό”,  που κανοναρχούν  βρέξει - χιονίσει). Ξαποστέλλουν, με άλλα λόγια, τα άμεσα προβλήματα του λαού  στον κόσμο της μελλοντικής  “εργατικής εξουσίας”,  δραπετεύοντας  “επαναστατικά” από το πιεστικό και δύσκολο σημερινό πεδίο της ταξικής πάλης, που φαντάζονται  ότι μπορούν ανέξοδα να το υπερπηδήσουν  με αεροβασίες και “προτάσεις εξουσίας” που κάνουν σκόνη   και αφανίζουν στα χαρτιά  την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Πράγματι σε κάθε ευκαιρία, και ειδικά όταν πρόκειται για εκλογές, έχουν πάντα έτοιμη και από μια ανάλογη “πρόταση”. Αυτό εξάλλου έκαναν και στις τελευταίες εκλογές  (20 Σεπτ. 2015) προβάλλοντας την “εναλλακτική πρόταση εξουσίας” του ΚΚΕ,“που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, όχι μόνο εναλλακτικό, αλλά ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κατάργηση της καπιταλιστικής οικονομίας, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής...”κ.λ.π
Μια τέτοια κατεύθυνση, όχι μόνο αποπροσανατολίζει τις λαϊκές μάζες και το μαζικό κίνημα από υπαρκτούς  ρεαλιστικούς στόχους που μπορούν να καταχτηθούν, ιδιαίτερα στο κεφάλαιο της διεκδίκησης άμεσων οικονομικών  και πολιτικών αιτημάτων για ψωμί, δουλειά, δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά και διαστρεβλώνει  τα καθήκοντα της πάλης για το σοσιαλισμό.
Ισχύει εδώ πλήρως, αυτό που ο Λένιν τόνιζε για κάποιους παρόμοιους οππορτουνιστές του καιρού του: “Η διαστρέ­βλωση βρίσκεται στο ότι μετατοπίζουν την προσοχή σε ένα σχετικά μακρινό, ωραίο και ρόδινο μέλλον, αποσπούν  την προσοχή από τα άμεσα καθήκοντα που βάζει το δύσκολο πέρασμα και πλησίασμα σ' αυτό το μέλλον”.
Λέγοντας πως έχει περάσει ο καιρός που μπορούσε να υπάρχουν κατακτήσεις, γιατί “ως προς όλες τις παραμέτρους”, όσα ίσχυαν άλλοτε τώρα δεν ισχύουν, θέλουν και  τη ρεβιζιονιστική πολιτική του παρελθόντος να εξωραΐσουν, και τη σημερινή τους γραμμή να δικαιολογήσουν.
Ασφαλώς και στο παρελθόν ήταν απολύτως αναγκαία, και σήμερα επίσης αναμφισβήτητα απαιτείται, σύνδεση του αγώνα για τα άμεσα αιτήματα και συστηματική προσπάθεια ανύψωσης  και συνένωσης των επιμέρους αγώνων   ως το επίπεδο  της γενικότερης πάλης για ριζική κοινωνική αλλαγή. Τι είδους “σύνδεση” όμως;
Σύνδεση ρεφορμιστικής προσαρμογής και ουράς στην αστική πολιτική, όπως ήταν η δική τους γραμμή στο παρελθόν; Ή μήπως “σύνδεση” απ' την ανάποδη, σεχταριστικής  απόσπασης και ψευτοεπαναστατικής απογείωσης σε σχέση με τις άμεσες αναγκαίες πολιτικές και οικονομικές διεκδικήσεις  του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως  είναι η τωρινή; Καμιά  τέτοιου είδους σύνδεση δεν είχε και δεν έχει σχέση με μια αληθινά επαναστατική πολιτική ενός κομμουνιστικού κόμματος.  
* * *
Η γραμμή που αναπαράγουν οι “Θέσεις” του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριό του,  αδυνατεί να συνδεθεί και να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών  και να δώσει προοπτική στους αγώνες τους. Αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει  τους λαϊκούς αγώνες και ματαιώνει  την προοπτική τους. Ιδιαίτερη σημασία αποχτά από την άποψη αυτή η πολιτική του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σύμφωνα  με τις “Θέσεις” της ΚΕ του ΚΚΕ “ο ρόλος  του ΠΑΜΕ γίνεται πιο αναγκαίος στις σημερινές συνθήκες και λόγω της περαιτέρω χρεοκοπίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ίδιας της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και λόγω του σχεδιασμού για αναδιοργάνωση των ρεφορμιστικών δυνάμεων και του κυβερνητικού συνδικαλισμού”.
Έχουμε επανειλημμένα ασκήσει κριτική στο ρόλο του ΠΑΜΕ  στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που μάταια οι “Θέσεις”  για το 20ό Συνέδριο επιχειρούν  να εξωραΐσουν, αν και το μόνο που καταφέρνουν  τελικά είναι να επιβεβαιώσουν  στην ουσία ότι και  οι ίδιοι δεν ξέρουν τι κάνουν και τι συνέπειες έχουν πραγματικά αυτά που κάνουν, γράφοντας  μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικά πως “ενώ σε βασικά ζητήματα όλοι συμφωνούμε, στην πράξη δεν είναι δύσκολο να εμφανιστούν λάθη”!
Είναι γνωστά τα διασπαστικά όσο και αποτυχημένα εγχειρήματα του ΠΑΜΕ σε μια σειρά  σωματείων, η οικτρή, δήθεν επαναστατική, χωριστική – σεχταριστική ταχτική του (άλλη ώρα ή μέρα, άλλο δρομολόγιο κλπ) απέναντι  σε κινητοποιήσεις που προκηρύσσονται από τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ, με το επιχείρημα ότι στα όργανα αυτά κυριαρχούν οι “ξεπουλημένοι, ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι ρεφορμιστικές και οππορτουνιστικές δυνάμεις”. Η αλήθεια είναι ότι η δήθεν “ταξική” γραμμή του ΠΑΜΕ πολύ ανακούφισε τους “ξεπουλημένους” και τους έλυσε τα χέρια, επιτρέποντάς τους να επιβάλλουν  πιο ανεμπόδιστα την πολιτική της απραξίας και της παραλυσίας, επιτείνοντας και επιταχύνοντας τα αποσυνθετικά και διαλυτικά φαινόμενα σ' όλες τις βαθμίδες των συνδικαλιστικών  εργατοϋπαλληλικών οργανώσεων
Όμως δεν είναι μόνο τα σωματεία  που οι διοικήσεις τους ελέγχονται και χειραγωγούνται από τον κυβερνητικό  συνδικαλισμό και τους ρεφορμιστές, οππορτουνιστές κλπ, που με λίγες   μόνο εξαιρέσεις, πράγματι είτε έκδηλα απομαζικοποιούνται, είτε φυτοζωούν χωρίς εσωτερική ζωή, βολοδέρνοντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αν δεν έχουν ήδη οδηγηθεί στη διάλυση. Η αλήθεια είναι πως στην ουσία τίποτε το διαφορετικό  δεν συμβαίνει και στα σωματεία που οι διοικήσεις τους ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, αφού άλλα απ' αυτά σε σειρά περιπτώσεων, στην πράξη τα μισοδιέλυσαν καταφέρνοντας να διώξουν με την πολιτική τους τον κόσμο που επηρεάζεται απ' τους “ρεφορμιστές – οππορτουνιστές” κ.ό.κ., και σε άλλα το μόνο που πέτυχαν είναι να τα μετατρέψουν σε κανονικές “σφραγίδες” του ΠΑΜΕ. Τα σωματεία και γενικά τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονται τελικά από το ΠΑΜΕ, μπορεί οι ίδιοι να τα χαρακτηρίζουν “συνεπή” και “ταξικά”, όμως επί της ουσίας σε τίποτε δεν διακρίνονται από τα μη... ταξικά, με εξαίρεση συνήθως τα πομπώδη “πλαίσια” (αν κάνει κάποιος εργαζόμενος τον κόπο  να εντρυφήσει σ' αυτά)  που θέλουν να “συνδέσουν” τις άμεσες  οικονομικές, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις με την  “εργατική εξουσία”. Όταν οι ίδιοι έχουν μπερδευτεί με τα καμώματά τους, δεν μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά τις “διευκρινίσεις” των “Θέσεων” του ΚΚΕ πως “το ΠΑΜΕ δεν είναι “βραχίονας του ΚΚΕ”, ούτε παράταξη του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως ισχυρίζονται οι οππορτουνιστές και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός”, αλλά είναι όπως λένε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, μια “συνεπής ταξική συσπείρωση” συνδικαλιστικών οργανώσεων σε “αντικαπιταλιστική  - αντιμονοπωλιακή” κατεύθυνση. Οι “διευκρινίσεις” αυτές, απευθύνονται περισσότερο στον ίδιο τους τον κόσμο, επιβεβαιώνοντας μόνο τα εντεινόμενα αδιέξοδα της γραμμής  τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για το αγροτικό κίνημα και την ΠΑΣΥ (που κι αυτή δεν είναι “βραχίονας” κλπ αλλά “αντιμονοπωλιακή συσπείρωση”) που είχε μεν “ουσιαστική συμβολή στην πάλη”, “πρωτοστάτησε”, αλλά τελικά μ' αυτά και με κείνα, αυτό που πρέπει να γίνει είναι “να εμπεδώνεται ή και να βαθαίνει ο αντιμονοπωλιακός  προσανατολισμός σε σχέση με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, της σύνδεσης του παραγωγικού συνεταιρισμού με την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία, το κρατικό εμπόριο και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε τιμές, υποδομές, προστασία από τα φυσικά φαινόμενα κλπ”.
Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι ανακατεύοντας  και συγχωνεύοντας στο έδαφος του καπιταλισμού μαζί με τα άμεσα αιτήματα τον “άλλο δρόμο ανάπτυξης, της σύνδεσης του παραγωγικού  συνεταιρισμού με την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία, το κρατικό εμπόριο κλπ” (που αποτελούν  στην περίπτωση των αγροτών, τη συνταγή της “εναλλακτικής πρότασης εξουσίας” του ΚΚΕ για τον “εναλλακτικό τρόπο οργάνωσης της (αγροτικής) οικονομίας”), αυτό που κάνουν  στην πραγματικότητα είναι μόνο να  καλλιεργούν  τη σύγχυση και να σπέρνουν αυταπάτες, να οδηγούν έτσι όχι στην καταπολέμηση αλλά στην αναπαραγωγή του ρεφορμισμού.
Ξορκίζουν το ρεφορμισμό και τους οππορτουνιστές, αλλά είναι φανερό πως τους τρώει η αγωνία (που την αποτυπώνουν ρητά στις “Θέσεις” τους) μη τυχόν και “μεταφράζεται” από τα μέλη και τα στελέχη τους, η “αναγκαία ενότητα”  της εργατικής τάξης κλπ “ως προϋπόθεση ή προϊόν συνεργασίας” με τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας (δηλ. με   δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και τους γύρω απ' αυτόν).
Αλλά με τη γραμμή και τα ξόρκια τους τίποτε άλλο τελικά δεν κάνουν, παρά στο  πέλαγος των δικών τους συγχύσεων να δίνουν σανίδα σωτηρίας που επιτρέπει σ' εκείνους τους οποίους ξορκίζουν, να ξεπλένονται και να επιπλέουν.
Τα ίδια, με δυο λόγια, ισχύουν γενικά για ΠΑΜΕ – ΠΑΣΥ – ΟΓΕ – ΜΑΣ (δηλ. για την “κοινωνική Συμμαχία”, που κάνουν με τον εαυτό τους) και που είναι περιττός κάθε πρόσθετος σχολιασμός  τους. Θα σταθούμε μόνο στη χαρακτηριστική  “Θέση” που αναδεικνύει και προσδιορίζει  “το βασικό καθήκον” τους στη νεολαία, ειδικά στην εκπαίδευση: “Το βασικό καθήκον του Κόμματος στους χώρους της εκπαίδευσης είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής – μορφωτικής προσπάθειας, μέσα σ' ένα πολύμορφο και πολυθεματικό άξονα με επίκεντρο την εκλαΐκευση  της πρότασης του κόμματος για την παιδεία στο σοσιαλισμό...”.
Το βασικό  καθήκον που ορίζουν  για τα μέλη και στελέχη τους στην Εκπαίδευση, συμπληρώνεται με ανάλογα καθήκοντα που αποτυπώνουν  τη γραμμή του ΚΚΕ, γενικά στις “δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες” του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος. (Παιδεία, Υγεία κ.ο.κ). Όπως οι  ίδιοι εξηγούν στις “Θέσεις” τους “η διαφορά μας με τα αστικά κόμματα δεν βρίσκεται μόνο στην ποσότητα και ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά πάει βαθύτερα, αγγίζοντας την ίδια την οργάνωση και το περιεχόμενο αυτών των υπηρεσιών”. Σ' αυτή την κατεύθυνση  καλούν τη νεολαία να διεκδικήσει στην Παιδεία “.. όχι μόνο δημόσιο και δωρεάν βιβλίο σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, αλλά πρωταρχικά ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο αυτών των βιβλίων, ριζικά διαφορετικές μεθόδους και μορφές διδασκαλίας με στόχο την ολόπλευρη διαπαιδαγώγηση των παιδιών”.
Μια τέτοια γραμμή το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να οδηγήσει  από άλλο δρόμο σε περιφρόνηση και σε πλήρη απόσπαση από τις πραγματικές ανάγκες του μαζικού  κινήματος και  σε μια νέα, κωμικοτραγική εκδοχή του ρεφορμισμού, απ' την αρρώστια  του οποίου οι καθοδηγητές του ΚΚΕ δεν μπορούν  να γιατρευτούν, αν και αυτοπαρουσιάζονται ως εμπειρογνώμονες της επαναστατικής “ιδεολογικής – θεωρητικής θωράκισης” του κομμουνιστικού κινήματος. 
Οι διεκδικήσεις τους για “ριζικές αλλαγές” που “πάνε βαθύτερα” μέχρι την “οργάνωση και το περιεχόμενο” των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών του καπιταλιστικού συστήματος, ζητούν πραχτικά την εφαρμογή σοσιαλιστικού τύπου μέτρων στο σημερινό σχολείο. (Αντίστοιχα, στην Υγεία κλπ).
Η διεκδίκηση εφαρμογής  στο σημερινό σχολείο ενός προγράμματος (ή έστω ενός μέρους του) που υποτίθεται πως αφορά την “παιδεία στο σοσιαλισμό” είναι  πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική, εξωραΐζει  το αστικό σχολείο διακινώντας σαν επαναστατική την απατηλή ιδέα μιας “ριζικής αλλαγής” του  μέσα στο υπάρχον  καπιταλιστικό σύστημα, και μετατρέπει τη “διαφορά” με τα αστικά κόμματα για τις “δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες” σε διαφορά  για τη συσκευασία των προτάσεων  και σε ιδεολογικό λαθρεμπόριο. 
* * *
Σύμφωνα με τη λενινιστική μεθοδολογία, βασικός όρος για τη χάραξη σωστής πολιτικής γραμμής είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης  κάθε φορά κατάστασης. Ποια είναι η μέθοδος των καθοδηγητών  του ΚΚΕ με την οποία  κρίνουν και βγάζουν  συμπεράσματα για την κάθε  φορά συγκεκριμένη κατάσταση;
Στο μεταμοντέρνο  σύστημα σοφιστείας που διέπει την πολιτική των καθοδηγητών του ΚΚΕ και αποτυπώνεται στις θέσεις τους για την κατάσταση που υπάρχει και τις τάσεις που εκδηλώνονται,  τα πορίσματα  δεν βγαίνουν από τα πράγματα, από τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά από προκατασκευασμένα σχήματα, όπου αν τα γεγονότα  δεν συμφωνούν  με αυτά, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.
Ας δούμε τα συγκεκριμένα  γεγονότα που δεν έπαψαν και δεν θα πάψουν για πολλά χρόνια ακόμα να κυριαρχούν στην πολιτική μας πραγματικότητα. Ανάμεσα στα πιο προφανή και καθοριστικής σημασίας ζητήματα  με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός τα τελευταία 6 – 7 χρόνια, είναι αναμφισβήτητα το ζήτημα της πάλης ενάντια στα μνημόνια και σ' όλα τα αντεργατικά  - αντιλαϊκά – αντιδημοκρατικά μέτρα που αυτά σηματοδοτούν και καθορίζουν, και που διόγκωσαν εκρηκτικά, στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όλα τα λαϊκά προβλήματα.
Ο ιμπεριαλισμός με τα μνημόνια, δεν έθεσε μόνο κάτω από νεοαποικιακού τύπου οικονομικό έλεγχο τη χώρα, αλλά και επέβαλε  ως επικυρίαρχος, ακόμα πιο κραυγαλέα περιστολή της πολιτικής της ανεξαρτησίας, εγκαθιδρύοντας, με  νέες συνθήκες υποτέλειας, καθεστώς επιτροπείας και πολιτικής κηδεμονίας, στα πλαίσια της οποίας οι “θεσμοί” ανεβοκατεβάζουν έκτοτε τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας. Η καρατόμηση και σύνθλιψη  των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, πήρε πρωτόγνωρη για τη μεταπολιτευτική περίοδο έκταση και βάθος, όπου η μετατροπή της Βουλής σε εκδοτήριο μεταφρασμένων στα ελληνικά αποφάσεων και σε κάθε περίπτωση με έγκριση και από τα πριν συμφωνία του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των οργάνων του, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Τα γεγονότα αυτά, σήμαναν το ολόπλευρο βάθεμα της εξάρτησης και έκαναν πιο επιτακτικό  το καθήκον  της πάλης ενάντια στην ξενοκρατία και την υποτέλεια, τον αγώνα για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία, για την ανατροπή της διπλής  κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα ανοίξει το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της πατρίδας μας. Αυτά λένε τα πραγματικά γεγονότα, αλλά άλλα βλέπουν κι άλλα λένε οι καθοδηγητές του ΚΚΕ.
Είναι φανερό για όσους δεν παρατηρούν τα γεγονότα μέσα  από παραμορφωτικούς φακούς, πως μόνο παλεύοντας ενεργητικά για τα ζητήματα αυτά μπορεί πράγματι να γίνει συγκέντρωση  πλατιών λαϊκών αγωνιστικών δυνάμεων, να δεθεί το κίνημα με τις ευρύτερες μάζες και να κατακτήσει νέες θέσεις στον αγώνα κατά της αντιλαϊκής  εξουσίας της ντόπιας πλουτοκρατικής  ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών “εταίρων”, προστατών και κηδεμόνων της.
Χωρίς αγώνα στα μέτωπα αυτά και πολύ περισσότερο με συνειδητή άρνηση και απόρριψη, όπως κάνει το ΚΚΕ, στο όνομα  μιας υποτιθέμενης  ταξικής καθαρότητας, του αγώνα γι' αυτά, κανενός είδους επαναστατική πολιτική δεν μπορεί να οικοδομηθεί. Στην πάλη ενάντια στα μνημόνια, την εξάρτηση και την υποτέλεια, στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, η πολιτική του ΚΚΕ όχι μόνο δεν έχει οποιαδήποτε θετική συμβολή, παρά αντίθετα, με εντυπωσιακή ελαφρότητα και εθελοτυφλία, στάθηκε και στέκεται απέναντι... Αυτό σφραγίζει ήδη, πολύ καθαρά, το πραγματικό περιεχόμενο  της πολιτικής του, για το οποίο δεν έχουν κανένα λόγο αληθινά να ανησυχούν οι κυρίαρχες τάξεις. 
* * *
Ένα πράγμα βέβαια είναι τι λένε (ή τι αποσιωπούν) οι καθοδηγητές του ΚΚΕ κι ένα άλλο είναι, πέρα από το τι λένε, κυρίως τι κάνουν στην πράξη. Όλοι θυμούνται ότι η ηγεσία του ΚΚΕ μέμφονταν με οργή και περνούσε γενεές δεκατέσσερις καθέναν που θα τολμούσε να συμπεριλάβει στους “αντιμνημονιακούς” και το ΚΚΕ. Οι ίδιοι, παρ' όλα αυτά, μόλις είδαν να εκδηλώνεται  εκλογική καθίζηση της επιρροής τους και να τους καταπίνει κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας τα όσα μόλις πριν λίγο έλεγαν,  έσπευδαν άρον – άρον  να υποβάλουν για “ψήφιση” στη Βουλή, “σχέδιο Νόμου” που (αν ... περνούσε) θα καταργούσε μια κι έξω τα μνημόνια! Με τέτοιες μεθόδους, πλήρους ασυμφωνίας λόγων και έργων, τρέχοντας καταϊδρωμένοι κατόπιν εορτής, προσπαθώντας κάτι να περισώσουν, ευελπιστούσαν να ξεμπροστιάσουν  τον Τσίπρα, που με τη δημαγωγία του υψωμένη στο τετράγωνο, υποσχόταν πριν απ' όλους ότι θα “έσκιζε” τα μνημόνια και θα τα καταργούσε μ' ένα νόμο, αυθημερόν, την επαύριο της εκλογής του.
Αλλά, ίσως θα μπορούσε  να πει κάποιος, αυτά είναι πια περασμένα – ξεχασμένα. Ας δούμε τι λένε λοιπόν σήμερα, λίγο καιρό πριν από το 20ό Συνέδριό τους. Θάβοντας στη λήθη τα οππορτουνιστικά τους τερτίπια στη Βουλή, επιστρέφουν  στα προηγούμενα. Στις 12 Γενάρη 2017, δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα που είχε δώσει  την προηγούμενη  μέρα στην τηλεόραση του “Σκάι”. Ο γ.γ. του ΚΚΕ, στην ερώτηση που του υποβάλλουν αν τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται “...υπαγορεύτηκαν ή είναι και δικές μας προτάσεις; Είμαστε σε καθεστώς επιτροπείας; γιατί κι αυτό ακούγεται”, απαντά λέγοντας  μεταξύ άλλων τα εξής διαφωτιστικά : “Οι ίδιοι λένε ότι πρώτα τους προτείνει κάποιος ισχυρός μονοπωλιακός όμιλος να πάρει ένα μέτρο ενάντια στους εργαζόμενους στη χώρα και μετά από μια βδομάδα έρχεται η τρόικα, το κουαρτέτο τώρα, και η ίδια πρόταση έρχεται υποτίθεται απ' έξω”.
Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε υπαγόρευση μέτρων, ούτε επιτροπεία. Τα μέτρα προτείνονται από κάποιους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους (που είναι μέσα) και μετά η ίδια πρόταση έρχεται υποτίθεται απ' έξω!  “Οι ίδιοι” οι αστοί “λένε” ότι συμβαίνει αυτό, σημειώνει ο Δ.Κ., χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ποιοι  είναι αυτοί που το λένε και γιατί το λένε, και σαν να αποτελεί τάχα  κάτι τέτοιο, επιχείρημα δικαιολόγησης των προκατασκευασμένων σχημάτων του ΚΚΕ. Σύμφωνα με τις θεωρίες του ΚΚΕ δεν υπάρχει εξάρτηση και υποτέλεια, δεν υπάρχει επιτροπεία, και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για νεοαποικιακού τύπου έλεγχο της ελληνικής οικονομίας. Κι ας βοούν τα γεγονότα... Αυτό που με την τόσο ακονισμένη “ταξικά” κρίση τους διαπιστώνουν ότι υπάρχει,  είναι μία σχέση “ανισότιμης αλληλεξάρτησης” του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου. Μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση,  αν πάρει  κανείς τοις μετρητοίς τα λόγια του Δ.Κ., μάλλον στη σχέση αυτή  τον πρώτο λόγο τον έχουν όχι οι ξένοι αλλά οι ντόπιοι “μονοπωλιακοί όμιλοι”, ή με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις θεωρητικές αναλύσεις του ΚΚΕ, ο ελληνικός “ιμπεριαλισμός”.
Αν  για όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους στη χώρα μας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ καταλήγουν να βλέπουν την κατάσταση όπως παραπάνω, μπορεί να καταλάβει κανείς με τι τρόπο αντιλαμβάνονται, διαδικασίες που ξετυλίγονται σ' άλλα κι άλλα σημεία του πλανήτη...
* * *
Οι Θέσεις του ΚΚΕ, αναφέρονται με διάφορα στοιχεία στην “ένταση των τοπικών – περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων”, και την “αύξηση του κινδύνου γενίκευσής τους”, και η γραμμή που προβάλλουν  καλεί επιτακτικά “στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου”. Αλλά ενώ μιλούν για την πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου γενικά, ποια είναι η στάση τους απέναντι σε συγκεκριμένους πολέμους που έγιναν ή γίνονται, όπως π.χ. στη Λιβύη ή στη Συρία;
Οι πόλεμοι αυτοί είναι αναμφισβήτητα ιμπεριαλιστικοί, κατακτητικοί και ληστρικοί απ' την πλευρά  των  ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  που τους εξαπέλυσαν, (δυνάμεις που λυμαίνονται την υφήλιο, κατερειπώνουν και διαλύουν χώρες και περιοχές ολόκληρες και εξοντώνουν αδίστακτα τους λαούς τους). Από  την πλευρά όμως των κρατών – θυμάτων της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι πόλεμοι δίκαιοι, πόλεμοι αντίστασης και υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ίδιας  τους της ύπαρξης. Στην περίπτωση της Λιβύης, το ΚΚΕ, αν και κατάγγειλε τις Νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις, την ίδια ώρα δεν έπαψε να δηλώνει την αποδοκιμασία του για το καθεστώς του Καντάφι, προσπαθώντας να παραστήσει σαν κριτική στο καθεστώς αυτό  από “επαναστατικές “ θέσεις, την προσαρμογή  του ΚΚΕ στην πίεση της δυτικής ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, ενώ και για τη Συρία με πολύ δύσπνοια έδωσαν κάποια  μεγαλύτερη προβολή στις θέσεις της κυβέρνησής της εναντίον των επιδρομέων.
Ποια ακριβώς είναι η τοποθέτηση του ΚΚΕ στο ζήτημα της “πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου;”
Όπως γράφουν οι “Θέσεις” τους “Καθοριστικό ζήτημα της υλοποίησης της επαναστατικής στρατηγικής αποτελεί η σχέση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας σε όλες της τις μορφές. Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης και ενδεχόμενη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών  αντιθέσεων σε πολεμικές αναμετρήσεις ή ακόμα και σε γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι δυνατό να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες αποσταθεροποίησης της αστικής εξουσίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της περιοχής...”. Κάνοντας νοερές περιπλανήσεις προετοιμασίας για τη μια ή την άλλη περίπτωση εμπλοκής κλπ σε πόλεμο, οι κατευθύνσεις που διακινεί το ΚΚΕ συνοψίζονται στο “να ηττηθεί ολοκληρωτικά και η ίδια η εγχώρια αστική τάξη... να γίνει  εφικτό το πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη κι η έξοδος από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος...”.
Τονίζοντας τα περί συνθηκών αποσταθεροποίησης της αστικής εξουσίας, που συνδέεται  με το “βάθεμα της οικονομικής κρίσης” και τον “ιμπεριαλιστικό  πόλεμο”, και διακηρύσσοντας την “ισχυροποίηση” κλπ του ΚΚΕ ώστε να μπορεί υποτίθεται να δρα κάτω απ' όλες τις συνθήκες ως κόμμα “επαναστατικής  ανατροπής”, πιθανόν να εξασφαλίζουν έτσι μεγαλύτερο  εσωκομματικό έλεγχο, και να “τσιτώνουν” κάποιους με την αναμονή της επαναστατικής κατάστασης. Αλλά δεν μπορούν  να αποτρέψουν έτσι  τα αναπαραγόμενα αδιέξοδα της λαθεμένης γραμμής τους. Αν και συνθηματολογούν με έξαρση για “κόμμα παντός καιρού”, η αλήθεια είναι πως από τότε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του '90, που η ιστορία μίλησε, επιβεβαιώθηκε τραγικά πως είναι κόμμα που σηκώνει παντιέρα, ανάλογα με τον καιρό και τους ανέμους, άλλοτε του δεξιού, τώρα του “αριστερού” οππορτουνισμού.
πηγή:  Μ-Λ ΚΚΕ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου