Σελίδες

Text Widget

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: Γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Μπ. Μπρεχτ

Ετικέτες

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Αντικομμουνιστική εκστρατεία και αντισταλινισμός

Η συνάντηση των υπουργών Δικαιοσύνης της ΕΕ που οργάνωσε η Εσθονική προεδρία της στην πρωτεύουσα της Εσθονίας, στο Ταλίν,  μέσα στο καλοκαίρι, αποτέλεσε ένα ακόμα επεισόδιο της αντικομμουνιστικής εκστρατείας που εκτυλίσσεται συστηματικά στην Ευρώπη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Το ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης του 1996 για “μέτρα εξάρθρωσης της κληρονομιάς των πρώην κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων”,  το ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης του 2006 για την “διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων”(το γνωστό και ως αντικομμουνιστικό μνημόνιο), το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου του 2009 “σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό και την ανακήρυξη της 23ης Αυγούστου (ημερομηνία
που συνδέεται με την υπογραφή του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) ως ημέρα μνήμης των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων”, η Διακήρυξη της Βαρσοβίας του 2011 για την “Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης στα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων”, η κοινή δήλωση του Ταλίν της Διάσκεψης του 2015 για “την ημέρα μνήμης για τα θύματα εγκλημάτων που διαπράττονται από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα”, η ανακήρυξη από την ΕΕ της 9ης Μάη από μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης κατά της ναζιστικής Γερμανίας σε “ημέρα της Ευρώπης”, αποτελούν μια αλυσίδα πράξεων που, υπό την αιγίδα της ΕΕ, έχουν προωθηθεί και προωθούνται πυκνά για να συντηρείται και εντείνεται η αντικομμουνιστική εκστρατεία.
Η πανευρωπαϊκή αυτή εκστρατεία αναπτύσσεται με την διαρκή εκκωφαντική αναπαραγωγή και διάδοση μιας αντικομμουνιστικής αναθεώρησης της ιστορίας που στηρίζεται σε πλαστογραφίες και χοντρές παραποιήσεις ιστορικών γεγονότων που έχουν στο επίκεντρό τους την προσπάθεια να στιγματίσουν τις σοσιαλιστικές κοινωνίες ως “αυταρχικά” και “ολοκληρωτικά καθεστώτα” και να εξισώσουν τον ναζισμό με τον κομμουνισμό και ειδικότερα τον Στάλιν με τον Χίτλερ. Αιχμή του δόρατος αυτής της αντικομμουνιστικής προσπάθειας αποτελεί ο αντισταλινισμός, η επίθεση και η κατασυκοφάντηση της περιόδου οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση υπό την ηγεσία του Στάλιν, η επίθεση κατά της πολιτικής που αυτός ακολούθησε και του έργου που αυτός επιτέλεσε, εφαρμόζοντας και αναπτύσσοντας τις λενινιστικές υποθήκες. Κι αυτό είναι απολύτως εξηγήσιμο.
Επί της περιόδου που ηγήθηκε ο Στάλιν, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Σοβιετική Ένωση και το κομμουνιστικό κίνημα παγκόσμια γνώρισε μια ραγδαία ανάπτυξη και πέτυχε μεγάλα επιτεύγματα και νίκες. Σε αντίθεση με ό,τι επακολούθησε μετά το 1956,  με την ρεβιζιονιστική ανατροπή του Χρουστσόφ και του Μπρέζνιεφ στη Σοβιετική Ένωση που ξεκίνησε και στηρίχθηκε, ακριβώς, στον αντισταλινισμό και στην αμαύρωση του έργου και της πολιτικής του Στάλιν, που χαιρετίσθηκε και ενθαρρύνθηκε από τις παγκόσμιες αντιδραστικές δυνάμεις. Τα αποτελέσματα αυτής της αντικομμουνιστικής γραμμής του αντισταλινισμού είναι πια γνωστά. Ξανάφεραν τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στην αγκαλιά του καπιταλισμού και, από αυτή την άποψη, η παγκόσμια αστική τάξη, με πλήρη συνείδηση του τρόπου υπεράσπισης των συμφερόντων της, διεξάγει τις αντικομμουνιστικές εκστρατείες της με πυρήνα τον αντισταλινισμό.
Αυτό επαναλήφθηκε και με αφορμή την τελευταία αντικομμουνιστική συνάντηση στο Ταλίν και πήρε μια ιδιαίτερη έκταση μέσα στη χώρα μας, μετά την άρνηση της κυβέρνησης να στείλει τον Έλληνα υπουργό Δικαιοσύνης στη συνάντηση του Ταλίν. Και αν η ΝΔ,  οι ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις βρήκαν ευκαιρία από το γεγονός για να επιδοθούν, ξανά, στον γνωστό χολιασμένο αντικομμουνισμό τους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φρόντισε να τον διοχετεύσει πιο συγκαλυμμένα, με τον μανδύα δηλώσεων οτι “ο κομμουνισμός δεν είναι ο ίδιος με τον φασισμό, αλλά και το σοσιαλιστικό καθεστώς έκανε εγκλήματα” και ότι “κανείς δεν αμφισβητεί τα εγκλήματα του σταλινισμού,  όμως αποτέλεσαν παρέκκλιση από τον κομμουνισμό”.
Ο αντισταλινισμός και τα “εγκλήματα στο σοσιαλισμό” που αποδίδονται στην Σταλινική εποχή, δεν αποτέλεσαν,  όμως, μόνο “απάντηση” των απόγονων του ευρωκομμουνισμού στην αντικομμουνιστική εστρατεία. Έγιναν και “απάντηση” του τροτσκιστικού χώρου -που από την γένεση του εκτρέφεται με τον αντισταλινισμό- αλλά και του “νέου αριστερού ρεύματος”:
Σε ένα άρθρο -αντισταλινικό κρεσέντο- με τίτλο που εξομοιώνει τον Στάλιν με τον Χίτλερ και ...με έγκλημα του καπιταλισμού! (“Χίτλερ, Στάλιν και αντικομμουνισμός: Τα "εγκλήματα του καπιταλισμού”) στην εφημερίδα “Εργατική Αλληλεγγύη", ο επικεφαλής του τροτσκιστικού ΣΕΚ, Π.Γκαργκάνας, γράφει: "Δεν υπάρχει έγκλημα του Στάλιν που να μην έχει το προηγούμενό του στην ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην “ελεύθερη Δύση”. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στα σταχανοβίτικα εργοστάσια δεν ήταν διαφορετική από τα κάτεργα της “βιομηχανικής επανάστασης” στη Βρετανία. Το ξερίζωμα των αγροτών και οι νεκροί από την πείνα στην Ουκρανία ήταν μια τραγική ιστορική επανάληψη των νεκρών από τον λιμό στην Ιρλανδία κάτω από τη Βρετανική κυριαρχία. Η συλλογική εκτόπιση πληθυσμών, όπως των Τσετσένων, ωχριά μπροστά σε όσα έκανε ο αμερικάνικος καπιταλισμός στους Ινδιάνους στην πορεία του “προς τη Δύση”. Ο Στάλιν έκανε μέσα σε λίγα χρόνια αυτά που οι αναπτυγμένοι καπιταλισμοί είχαν κάνει μέσα σε δυο αιώνες. Η σωστή παρομοίωση δεν θα ήταν με τον Χίτλερ αλλά με τη Βασίλισσα Βικτόρια που έκανε τον βρετανικό καπιταλισμό υπερδύναμη τον 19ο αιώνα πατώντας πάνω στα πτώματα των φτωχών, των Ιρλανδών, των Ινδών: ...Ακόμη και το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ήταν μια αντιγραφή των συμβιβασμών με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας που είχαν επιχειρήσει οι Αγγλογάλλοι στο Μόναχο”.
Σε αντισταλινική αρθρογραφία επιδόθηκε και το ΝΑΡ, τόσο με άρθρο του Δ. Δεσύλα στην εφημερίδα των Συντακτών (5.9.2017) που μιλά για “διώξεις και εκτελέσεις των μπολσεβίκων από τον Στάλιν -που είναι καταδικαστέες”, όσο και με εκτεταμένο άρθρο του Π.Μαυροειδή στο ΠΡΙΝ της 3.9.2017 (“Η συκοφάντηση του κομμουνισμού,  όρος και δρόμος για απο-ενοχοποίηση του ναζισμού), που γράφει, μεταξύ των άλλων, πως “η έμπειρη αστική τάξη της εποχής μας κάνει βέβαια μια σοφή λαθροχειρία: Συχνά δε μιλά ευθέως κατά του Μάρξ ή του κομμουνισμού, αλλά κατά του …σταλινισμού. Ταυτίζει σκόπιμα τον κομμουνισμό με τον σταλινισμό”, πως “η ταύτιση του κομμουνισμού με τον σταλινισμό” αποτελεί “παγίδα της αστικής προπαγάνδας” ενώ, σε μια προσπάθεια αποδόμησης του έργου του Στάλιν, δεν παραλείπει να μιλήσει για “κατάπνιξη της πολιτικής δημοκρατίας, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, ανακάλυψη“εσωτερικών εχθρών και εξόντωση χιλιάδων επαναστατών κατά τη Σταλινική περίοδο” ακόμα και με σχολιασμούς και “ερμηνείες” του τύπου "ο Κόκκινος Στρατός, ήταν ο στρατός που γέννησε ο Οκτώβρης και η επανάστασή του. Οι μαχητές του έδρασαν μέσα στη δυναμική που αυτή άνοιγε. Ακόμη και όταν δρούσαν στο όνομα του Στάλιν, το βίωναν ως αντιπροσώπευση αυτής της επανάστασης. Πάλεψαν, μάτωσαν, νίκησαν, όχι χάρις στον Στάλιν, αλλά συχνά και παρά τον Στάλιν και δεν έδωσαν ποτέ συγχωροχάρτι για ό,τι επακολούθησε στην ΕΣΣΔ, στο όνομα αυτής της νίκης”(υπ.ΛΔ).
Η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά επιχειρούνται να παρουσιαστούν ως κριτική των “σοσιαλιστικών καθεστώτων από τα αριστερά” που “διαχωρίζεται”, τάχα, από την αντιδραστική εκστρατεία κατά των “κομμουνιστικών καθεστώτων”.
Δυστυχώς, όμως, ο αντισταλινισμός δεν είναι αντίλογος στον αντικομμουνισμό αλλά αντίλαλός του.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου