Αντιλενινιστικές θεωρίες του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση

Η θέση του ΚΚΕ και των εξωκοινοβουλευτικών «αντικαπιταλιστικών» δυνάμεων», όπως η ΑΝΤΑΡΣΙΑ, το ΝΑΡ κ.α., για ιμπεριαλιστική Ελλάδα συνοδεύεται με αποκήρυξη της πάλης για «εθνική ανεξαρτησία».

Η ηγεσία του ΚΚΕ, εκλαϊκεύοντας τη θέση αυτή με διάφορους τρόπους, διακηρύσσει πως: «ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του», (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, 19ο Συνέδριο). Έχει διαγράψει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και καταπίεση και στρέφει τα πυρά της σε όσους μάχονται για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Όπως είχαμε γράψει και στο προηγούμενο φύλλο του Λ.Δ., στο άρθρο: «Αντιλενινιστικές θεωρίες του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, συγκάλυψη και εξωραϊσμός της ξενοκρατίας και της υποτέλειας» (εδώ), στηνΚΟΜΕΠ,
τεύχος 2, 2017, εκλαϊκεύοντας τις νέες κατευθύνσεις, διατύπωναν τη θέση πως τα συνθήματα και η πάλη με περιεχόμενο «δημοκρατικό» και «αντιιμπεριαλιστικό» δεν ανταποκρίνονται σε αναγκαιότητες της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά … αποτελούσαν λεκτικά υπολείμματα και συγχύσεις παλαιότερων επεξεργασιών του κόμματος.

Είναι φανερό πως πίσω από τις θέσεις η κριτική που ασκείται και τα «νέα» επιστημονικά συμπεράσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν αφορούν τα τελευταία χρόνια, αλλά αποτελούν αναδρομική απόρριψη και κριτική στη θέση περί «εξάρτησης» και του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία πολλές δεκαετίες πριν. Για να μην πάμε πιο πίσω (οι θέσεις του ΚΚΕ πάνε ως τις απαρχές του ελληνικού κινήματος), ας δούμε ποια λοιπόν ήταν η κατάσταση στη χώρα μας στις προηγούμενες δεκαετίες και πόσο οι νέες θέσεις του ΚΚΕ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο ρόλος του αγγλικού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού

Ο ρόλος του αγγλικού ιμπεριαλισμού πριν και μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα ήταν μια ιστορία ωμής και απροκάλυπτης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που την πλήρωσαν με ποταμούς αίματος οι Έλληνες πατριώτες και ειδικότερα οι κομμουνιστές.

Ο Τσώρτσιλ δήλωνε απερίφραστα πως «Η Αγγλία δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις θέσεις της στη Μεσόγειο γιατί αν χάσει την Ελλάδα έπειτα θα χάσει την Ιταλία και την Τουρκία». Έτσι φρόντισε να επιβάλει αντικομμουνιστική αστική φιλοαγγλική κυβέρνηση. Στις κρίσιμες στιγμές, σαν πραγματικός επικυρίαρχος, διαμήνυε στον Άγγλο στρατηγό Σκόμπυ: «Είστε υπεύθυνος για την διατήρηση της τάξης στην Αθήνα και οφείλετε να εξουδετερώσετε ή να καταστρέψετε όλες τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ» και δίνοντάς του την εντολή: «Μη διστάσετε … να ενεργήσετε σαν να βρισκόσαστε σε κατακτημένη πόλη όπου θα είχε ξεσπάσει μια τοπική εξέγερση» συνέχισε: «Πρέπει να κρατήσουμε και να κυριαρχήσουμε στην Αθήνα».

Τα γεγονότα στη συνέχεια είναι πολύ γνωστά. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παίρνει τη σκυτάλη.

Η επέμβαση των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών δίνει μια νέα, ισχυρότερη και βαθύτερη διάσταση στην εξάρτηση της Ελλάδας που καθορίζει τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις της χώρας. Στην πραγματικότητα οι ελληνικές κυβερνήσεις, γενικότερα το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δρα υπό την επικυριαρχία και τον νεοαποικιακό έλεγχο των ΗΠΑ.

Στις 12 Μαρτίου 1947 γίνεται η εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν: «Οι ΗΠΑ έλαβον εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως επείγουσαν έκκλησιν για οικονομικήν βοήθεια. Οι προκαταρκτικές πληροφορίες εκ μέρους της ελληνικής αποστολής, η οποία ευρίσκεται ήδη στην Ελλάδα καθώς και οι πληροφορίες του πρεσβευτού μας στην Αθήνα, ενισχύουν την δήλωσιν της ελληνικής κυβερνήσεως που συνίσταται στο ότι η βοήθεια είναι επιτακτική αν η Ελλάς πρόκειται να επιζήσει σαν ελεύθερο έθνος».

Πριν ακόμα υπογραφεί η συμφωνία, η Ουάσιγκτον Ποστ, το ημιεπίσημο όργανο του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ γράφει: Η Ελληνική κυβέρνηση με τη συμφωνία αυτή «ζητεί να αναλάβει ουσιαστικά ο επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα την οικονομική διακυβέρνηση της χώρας». Με έκπληξη σχολιάζει το γεγονός γράφοντας πως «οι διπλωματικοί παρατηρητές στην Ουάσιγκτον δεν μπόρεσαν να αναφέρουν ανάλογο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία όπως η προθυμία μιας ανεξάρτητης χώρας να αναθέτει τις εσωτερικές της υποθέσεις στα χέρια μιας άλλης».

Το δόγμα Τρούμαν, η αστική τάξη της Ελλάδας, οι πολιτικοί της εκφραστές, η κυβέρνηση το υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό και κάνουν δηλώσεις εμετικής υποτέλειας. Είναι χαρακτηριστική γι’ αυτό η δήλωση που έκανε μετά την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν ο εκδότης της «Καθημερινής», Γ. Βλάχος: «Ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα και μόνο αφεντικό. Το αφεντικό μας ένα είναι, δύο μάλλον. Η Αμερική και η Αγγλία. Με αυτούς θα ζήσουμε, με αυτούς έχουμε συνδέσει την τύχη μας, με αυτούς θα πορευτούμε, με αυτούς αναγκαστικώς θα περιμένουμε ώρας παγκόσμιας συνεννοήσεως…». Για να συμπληρώσει στη συνέχεια: «Είχαμε το δικαίωμα να πλανόμαστε και να νομίζουμε ότι ένας λαός όπως εμείς μπορούμε να ζήσουμε ανεξάρτητοι».

Το δόγμα Τρούμαν το ακολούθησε το αντίγραφό του, το σχέδιο Μάρσαλ, αλλά με ευρύτερους πολιτικοοικονομικούς και γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Η αμερικανική επικυριαρχία είναι αποτυπωμένη με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στην περίοδο Πιουρυφόι, του ξέφρενου αντικομμουνισμού, των διώξεων, της τρομοκρατίας, των εξοριών και των εκτελέσεων, όπως αυτή του Ν. Μπελογιάννη.

Σ' αυτήν τη σχέση ανάμεσα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την Ελλάδα η ηγεσία του ΚΚΕ βλέπει όχι εξάρτηση και υποτέλεια, αλλά «αλληλεξάρτηση» (!). Αυτό εξ άλλου αποτυπώνεται καθαρά στην ένθετη έκδοση του Ριζοσπάστη της 9/10/ 2011, στο άρθρο με τίτλο «Οι αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα» όπου γράφει: «Άλλωστε και με το Σχέδιο Μάρσαλ έχει ανοίξει ο δρόμος της ενίσχυσης της αλληλοδιαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών Ελλάδας – ΗΠΑ».

Η Ελλάδα και το ΝΑΤΟ

Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τον Οκτώβρη του 1952 αποτελεί ένα ακόμη βήμα εξάρτησης και υποτέλειας.

Οι όροι που αναγράφονται στη Συμφωνία είναι όροι που σκιαγραφούν σχέσεις επικυρίαρχου και υποτελούς. «Η Συμφωνία εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ να χρησιμοποιεί οδούς, σιδηροδρομικάς γραμμάς και χώρους και να κατασκευάζει, αναπτύσσει, χρησιμοποιεί και θέτει εν λειτουργία στρατιωτικά και βοηθητικά έργα, εν Ελλάδι, οία αι αρμόδιαι αρχαί των δύο κυβερνήσεων, ήθελον θεωρήσει κατά καιρούς, ως αναγκαία για την εφαρμογή ή την παραγωγή εγκεκριμένων σχεδίων του ΝΑΤΟ…. Αι ένοπλαι δυνάμεις των ΗΠΑ ... δύνανται να εισέρχονται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά ύδατα… Αι ενέργειαι αυταί απαλλάσσονται οιωνδήποτε τελών, δικαιωμάτων και φόρων».

Επίσης στο άρθρο 2 εκτός από τις φοροαπαλλαγές και τα προνόμια που προβλέπονται για τους Αμερικάνους και τις βάσεις, η Ελλάδα είχε υποχρέωση να δώσει αποζημίωση στις ΗΠΑ σε περίπτωση εκκένωσης των βάσεων. Μάλιστα το 2002 η Αμερική με βάση αυτό το άρθρο απαιτούσε αποζημίωση από το ελληνικό κράτος 3δις δολαρίων.

Στο χουντικό πραξικόπημα κάθε άλλο παρά απουσίαζε ο αμερικανικός παράγοντας παρ' ότι αρχικά δεν βγήκε ανοικτά να δηλώσει το ρόλο και την υποστήριξή του. Πέρα όμως από τα διάφορα συγκεκριμένα στοιχεία που έχουν βγει στο φώς της δημοσιότητας, στη συνείδηση του κάθε Έλληνα πίσω από το φασιστικό πραξικόπημα βρίσκονται οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι σκοτεινές τους υπηρεσίες CIA κλπ.

Ελλάδα και Ε.Ε.

Η εξάρτηση με νέες μορφές συνεχίζεται με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, όπου έρχεται πιο ενεργά στο προσκήνιο ο ευρωπαϊκός παράγοντας με πρωταγωνιστές τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Παρά το κλίμα αισιοδοξίας που καλλιεργήθηκε και διατηρήθηκε για πολλά χρόνια, ο απολογισμός τελικά ήταν αρνητικός για τη χώρα μας. Η ξένη εξάρτηση στην πραγματικότητα απλώθηκε και ενισχύθηκε σε όλους τους τομείς. Στο βιομηχανικό τομέα σταδιακά οι εισαγωγές αυξήθηκαν, ενώ οι εξαγωγές είχαν μια αναιμική αύξηση. Στον αγροτικό

 τομέα, προϊόντα που αποτελούσαν κύριο στοιχείο των εξαγωγών άρχισαν να μειώνονται σταδιακά και να αντικαθίστανται από ξένα προϊόντα. Τα πρώτα χρόνια της ένταξης 800.000 τόνοι φρούτων, αυγών, λαχανικών θάφτηκαν στις χωματερές. Το χρέος 15πλασιάστηκε. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, η ένταξη στην ΕΕ και στη συνέχεια στην Ευρωζώνη, επέτειναν το καθεστώς της εξάρτησης. Η δήθεν «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και γενικά της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας, σύντομα θα επιβεβαιωνόταν σαν ένα σαθρό ιδεολόγημα. Στην περίοδο της κρίσης, της επιβολής των Μνημονίων και της αναβίωσης των συνθηκών ενός νέου Διεθνούς Οικονομικού Ελέχου, θα καταδειχθεί με τρόπο κραυγαλέο το βάθος και το εύρος της εξάρτησης.

Αυτή η σύντομη αναδρομή δείχνει καθαρά ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση με τις νέες θέσεις του ΚΚΕ περί αλληλεξάρτησης, αλλά αποδεικνύουν με τον πιο αδιάψευστο τρόπο πως η Ελλάδα είναι μια βαθειά εξαρτημένη χώρα από τον ιμπεριαλισμό.

Περί «αλληλεξάρτησης»

Ο Λένιν είχε με πολύ ξεκάθαρο τρόπο περιγράψει και αναλύσει τα βασικά χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού και είχε υποδείξει ότι, καθώς οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες γίνονται ιμπεριαλιστικές, οι υπόλοιπες αναγκάζονται να υποκύψουν στον α’ ή β’ βαθμό σε οικονομική και πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Ακόμη πιο συγκεκριμένα διατύπωνε τη θέση πως δημιουργούνται «ποικίλες μορφές εξαρτημένων χωρών που πολιτικά είναι τυπικά ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίκτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης». Με μεγάλη σαφήνεια είχε ξεκαθαρίσει πως ιμπεριαλιστικό είναι ένα κράτος στο οποίο έχουν την έδρα τους πανίσχυρα μονοπώλια και χρησιμοποιούν αυτό το κράτος για να εξυπηρετεί τα οικονομικά τους συμφέροντα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Τα κράτη αυτά μπορούν λόγω της μεγάλης δύναμής τους, οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτικής να επιβάλουν τη θέλησή τους, όχι μόνο σε ασθενέστερα μονοπώλια σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και σε κράτη, όχι μόνο με διπλωματικές και οικονομικές μορφές, αλλά και με στρατιωτικές επεμβάσεις.

Οι σχέσεις τις οποίες περιγράφει και αναλύει ο Λένιν είναι σχέσεις εξουσίας και υποταγής, κυριαρχίας και υποτέλειας που διαφέρουν από χώρα σε χώρα ως προς τη μορφή εξάρτησης.

Σε αντίθεση με τα διδάγματα του Λένιν, την ιστορία και την ίδια την πραγματικότητα που εξελίσσεται μπροστά μας, οι θεωρητικοί του ΚΚΕ διαγράφουν την έννοια της εξάρτησης και την αντικαθιστούν με τον όρο της «αλληλεξάρτησης», ο οποίος στη βάση του είναι ένας αταξικός όρος που δεν προσδιορίζει τίποτα, δεν ξεκαθαρίζει τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη, αντίθετα συγκαλύπτει τις πραγματικές πολιτικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ τους.

Στο 2ο Συνέδριο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς έχει διατυπωθεί με πολύ ξεκάθαρο τρόπο η θέση γι’ αυτό το ζήτημα: «Πρέπει κατά τρίτο, να βασίζεται αυτή η πολιτική σε έναν εξίσου σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στα καταπιεζόμενα, εξαρτημένα και υποτελή έθνη από τη μια και τα καταπιεστικά, εκμεταλλευτικά και κυρίαρχα έθνη από την άλλη, ώστε να αποκρούει τα αστικοδημοκρατικά ψέματα που μειώνουν τη σημασία αυτής της αποικιοκρατικής και οικονομικής υποδούλωσης της τεράστιας πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού από μια ασήμαντη μειοψηφία των πλουσιότερων και πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών που χαρακτηρίζει την εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού».

Από κεί και πέρα η ηγεσία του ΚΚΕ και τα θεωρητικά του επιτελεία τρέχουν να επινοήσουν επιχειρήματα για να αποδείξουν την ορθότητα μιας θέσης που βρίσκεται μακράν από την πραγματικότητα και υπονομεύει σοβαρά τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας γενικότερα.

 Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, για να στηρίξουν τις αντιμαρξιστικές – αντιλενινιστικές τους θέσεις σχετικά με τα περί «αλληλεξάρτησης», αναγκάζονται να διαστρεβλώσουν και τις θέσεις των πολιτικών δυνάμεων που έχουν το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και καλούν σε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, τις λενινιστικές θέσεις και την ίδια την πραγματικότητα.

Σε αντίθεση με τις ψευτοθεωρίες της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά και σε πλήρη αντιστοιχία με τα πραγματικά γεγονότα είναι η δική μας θέση, και γενικά, από τη γέννησή του, η θέση του μ-λ κινήματος της Ελλάδας. «Η ιστορία ενός αιώνα δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τη στενή σχέση αυτών των δυνάμεων με την ντόπια άρχουσα τάξη. Δείχνει ακόμα πως το κύριο στήριγμα για την επιβολή της κυριαρχίας της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας πάνω στο λαό είναι ο ιμπεριαλισμός και πως η κύρια κοινωνική βάση που εξασφαλίζει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στη χώρα μας είναι η πλουτοκρατική ολιγαρχία».

Υποτιμώντας μέχρι μηδενισμού τις εθνικές ιδιομορφίες της χώρας μας δογματικά, η ηγεσία του ΚΚΕ εξαφανίζει τις σχέσεις εθνικού και διεθνικού, ταυτίζει και μπλέκει την τακτική με τους γενικότερους στρατηγικούς στόχους του κομμουνιστικού κινήματος και επαναφέρει τη θεωρητική πλατφόρμα του ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, την οποία είχε ξετινάξει και αποκρούσει εδώ και πάνω από 100 χρόνια ο Λένιν.

Σύμφωνα με τη θεωρία της «αλληλεξάρτησης» η Ελλάδα και όσες χώρες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τη χώρα μας και συμμετέχουν στην Ε.Ε. (ακόμα και η Κύπρος!) είναι ιμπεριαλιστικές, «συνδιαμορφώνουν τις αποφάσεις τους» και «προωθούν σε αυτές τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων».

Αλήθεια ποιος είναι ο χαρακτήρας της ΕΕ; Είναι ή όχι μια ένωση που δημιουργήθηκε και εξυπηρετεί τις μεγαλύτερες μονοπωλιακές ενώσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ισχυρότερων ευρω­παϊκών χωρών με προεξάρχοντα τον γερμανικό ιμπεριαλισμό; Η δανειακή σύμβαση, το διαβόητο μνημόνιο δηλαδή, κατάργησε στην πράξη ή όχι, ακόμα και το ελληνικό κοινοβούλιο; Σύμφωνα με το επαίσχυντο μνημόνιο που την πιο πρόσφατη εκδοχή του υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ «Η κυβέρνηση οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί – όπως αναφέρεται στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής – με τους θεσμούς όλα τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς με επαρκή χρόνο πριν υποβληθούν σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή».

Η υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτήρηση από τους κηδεμόνες, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, κατέδειξε την πραγματική θέση της μέσα στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα σαν μια εξαρτημένη χώρα που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο που ασκούν στη χώρα μας οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ανέδειξε επίσης το χαρακτήρα της μεγαλοαστικής τάξης και την ξενόδουλη πολιτική των αστικών κομμάτων που εξασφαλίζουν με τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού τα ταξικά συμφέροντα και προνόμια της ντόπιας άρχουσας τάξης και πάνω από όλα τα συμφέροντα των ξένων προστατών που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της.

Η επιτήρηση, η κυριαρχία των ξένων ισχυρών δυνάμεων, το ξεπούλημα και η ληστεία των βασικότερων υποδομών της χώρας, η διαμόρφωση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, το πέταγμα του λαού μας σε σκληρές στερήσεις, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τη βαριά εκμετάλλευση, σκιαγραφούν μια εξαρτημένη χώρα και επιβάλουν το αίτημα και τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.

Έχει επίσης μεγάλη σημασία ποια είναι η θέση του ΚΚΕ για τις εξελίξεις μετά την τυπική λήξη του μνημονίου. Η χώρα μας θα έχει «τελειώσει τις υποχρεώσεις» της και θα προχωρά ομαλά στην αποπληρωμή των δανείων ή θα βρίσκεται κάτω από ένα καθεστώς μόνιμης επιτροπείας, ελέγχου και ουσιαστικής ξένης επικυριαρχίας; Βλέπει η ηγεσία του ΚΚΕ πως ανεξάρτητα από την τυπική ισχύ του τωρινού μνημονίου, θα έχουν επιβληθεί τέτοιες συμφωνίες και όροι όπου όλες οι βασικές υποδομές της χώρας, ενέργεια, μεταφορές (λιμάνια, αεροδρόμια), ορυκτός και ενεργειακός πλούτος, το εμπόριο, οι βασικοί τομείς του δευτερογενούς τομέα της βιομηχανίας, τουριστικές μονάδες υψηλών προδιαγραφών θα είναι στα χέρια ξένων μονοπωλιακών κολοσσών; Θα συνεχίσουν να μιλούν πάλι για αλληλεξάρτηση;

Η ηγεσία του ΚΚΕ ισχυρίζεται πως στην Ε.Ε. οι ελληνικές κυβερνήσεις είτε με τον Σαμαρά είτε με τον Τσίπρα πρωθυπουργό «συνδιαμορφώνουν τις αποφάσεις», σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βλέπει τον Τσίπρα κάθε τόσο να τρέχει πίσω από τη Μέρκελ και τους Γάλλους προέδρους σαν ικέτης και ζητιάνος και να παρακαλά για κάποια ψίχουλα μέτρων που κυρίως έχουν σαν στόχο να προστατέψουν το προφίλ του και τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί. Έχει άδικο ο λαός μας;

       Ανάλογη θέση η ηγεσία του ΚΚΕ έχει για το ΝΑΤΟ, δηλαδή πως στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ οι Έλληνες εκπρόσωποι «συνδιαμορφώνουν» με τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Άγγλους και τους Γερμανούς τη διεθνή γεωστρατιωτική πολιτική. Πώς δηλαδή να αντιμετωπίσουν τον βασικό τους ανταγωνιστή, τη Ρωσία, να παγώσουν την ανάπτυξη του ανερχόμενου κινέζικου ιμπεριαλισμού και να κτυπήσουν τις περιφερειακές, εχθρικά κείμενες προς τις ΗΠΑ χώρες, Ιράν κλπ. Αν πιστέψει κανείς σε τέτοιους πολιτικούς συλλογισμούς, οι λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημά τους. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ ή αδυνατούν να καταλάβουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Παρά την «επαναστατική» φλυαρία, οι αντιφατικές, αλληλοσυγκρουόμενες πολλές φορές απόψεις, οι αντιμαρξιστικές επινοήσεις και θέσεις που προβάλλουν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, παίζουν αποπροσανατολιστικό και επιζήμιο ρόλο για το κίνημα.

 πηγή:: Λαϊκός Δρόμος

Δείτε ακόμη:

Κράμα τροτσκισμού, σεκταρισμού και αθεράπευτου ρεφορμισμού