Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφαση της προέδρου Κριστίνα Φερνάντες να προχωρήσει στην εθνικοποίηση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων όχι μόνο στην Ισπανία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέτρεξε σε υποστήριξη των Ισπανών, ενώ αρνητική τοποθέτηση έκαναν οι ΗΠΑ και ορισμένα λατινοαμερικάνικα κράτη όπως το Μεξικό και η Κολομβία. Η ισπανική κυβέρνηση μάλιστα απειλεί με κλιμάκωση των οικονομικών αντιμέτρων και πιέζει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αποκλείσει στην ουσία την Αργεντινή από τις πολυμερείς εμπορικές και οικονομικές διαπραγματεύσεις που διεξάγει με χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Η αργεντίνικη άρχουσα τάξη, με αυξημένη αυτοπεποίθηση ύστερα από τα χρόνια της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης επιδιώκει όχι μόνο να πάρει τον έλεγχο της ενέργειας από τη ληστρική πολυεθνική αλλά και να μπει δυναμικά στον διεθνή ανταγωνισμό. Θέλει να διαπραγματευτεί σε νέα βάση την εκμετάλλευση των πρόσφατα ανακαλυφθέντων σχιστολιθικών κοιτασμάτων αερίου στον παγωμένο Νότο προσελκύοντας καινούργιους και φιλόδοξους επενδυτές. Όμως ήταν η ίδια που παλιότερα, μέσω του τότε πολιτικού προσωπικού της, ξεπούλησε τον μεγάλο πλούτο της χώρας στους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τίποτε δεν εγγυάται πως δεν θα το ξανακάνει με καλύτερους όρους, για τα συμφέροντά της, μια άλλη φορά. Δημοσκοπήσεις στη χώρα πιστοποιούν πως οι Αργεντίνοι συμφωνούν με την απόφαση της κυβέρνησης στη συντριπτική τους πλειονότητα. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Όπως και παντού όμως, πραγματική εγγύηση για μια αληθινή ανεξαρτησία δεν μπορούν να αποτελούν οι αστικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, παρά μόνο ένα ισχυρό εργατολαϊκό και επαναστατικό κίνημα που στην προοπτική θα πάρει στα χέρια του την πορεία της μεγάλης λατινοαμερικάνικης χώρας. Αλλά αυτό δεν είναι μια υπόθεση εύκολη και της επόμενης ημέρας.
πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου