Σελίδες

Text Widget

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: Γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Μπ. Μπρεχτ

Ετικέτες

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2025

Συμπληρώνονται φέτος 13 χρόνια από τότε που οι δημόσιοι υπάλληλοι ήρθαν αντιμέτωποι με τις πρώτες σκληρές περικοπές στους μισθούς τους με αιχμή τον 13ο και 14ο, οι οποίοι αφού πρώτα πετσοκόφτηκαν στο μισό, στη συνέχεια με την πολιτική των μνημονίων καταργήθηκαν οριστικά. Συνολικά τη δεκαετία του μνημονιακού ζόφου οι δημόσιοι υπάλληλοι ήρθαν αντιμέτωποι με σαρωτικές περικοπές στους μισθούς τους που μεσοσταθμικά άγγιξαν το 40%. Πρόκειται για μια πρωτοφανή σε ένταση συρρίκνωση των εισοδημάτων τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται πως θα καταργούσε τα μνημονιακά μέτρα και θα «αποκαθιστούσε τις κοινωνικές αδικίες» ακολούθησε μια πανομοιότυπη με τους προκατόχους της πολιτική σκληρής λιτότητας και αποδοχής των μνημονιακών μέτρων. Ούτε λόγος για τους δύο καρατομημένους μισθούς, όπως επίσης καμία κουβέντα για την ανάκτηση -έστω και μέρους- των τεράστιων απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων. Αντ’ αυτών η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήθηκε στα όρια της δημοσιονομικής επιτήρησης από τους ξένους δυνάστες. Προχώρησε σε μια ανακατανομή των απολαβών ανάμεσα στα μισθολογικά κλιμάκια, μοίρασε δηλαδή τη φτώχεια με διαφορετικό τρόπο ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους. Από το ’19 η κυβέρνηση της ΝΔ, που είναι βαριά φορτωμένη με την επιβολή δύο μνημονίων και ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος ισάξιου με ένα ακόμα μνημόνιο, πανηγυρίζει για την έξοδο από τα μνημόνια. Όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως και το σύνολο του λαού μας, αντιλαμβάνεται καθημερινά ότι τα μνημόνια και τα αναρίθμητα αντιλαϊκά μέτρα είναι εδώ. Οι μισθοί παραμένουν τσακισμένοι και καθηλωμένοι σε επίπεδα ανέχειας. Ο 13ος και 14ος μισθός τείνουν να γίνουν μακρινή ανάμνηση και σχεδόν μισό εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας, την ώρα που η πρωτοφανής ακρίβεια τα τελευταία δύο χρόνια έρχεται να σαρώσει ακόμα περισσότερο τα εισοδήματά τους. Με προκλητικότητα ο Μητσοτάκης εμπαίζει τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα μιλώντας για αυξήσεις. Απέναντι στις κολοσσιαίες περικοπές που έφτασαν σχεδόν το 40%, έδωσε μέσα στο 2024 ένα σκάρτο 40ευρο ενώ υπόσχεται άλλα 20 ευρώ (μικτά) από την 1η Απριλίου του 2025. Πρόκειται κυριολεκτικά για ψίχουλα που δεν καλύπτουν φυσικά ούτε στο ελάχιστο τις μνημονιακές περικοπές, ούτε βέβαια τις απώλειες στην αγοραστική δύναμη που φέρνει η σαρωτική ακρίβεια. Με θράσος τα κυβερνητικά στελέχη περνοδιαβαίνουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και διατυμπανίζουν πως «λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν» και πως «θα εκτροχιαστεί η οικονομία της χώρας» ως απάντηση στο αίτημα για επαναφορά των δύο χαμένων μισθών. Μάλιστα πρόσφατα η κυβερνητική πολιτική ενισχύεται και από τις εκθέσεις του ΔΝΤ το οποίο προειδοποιεί πως η επαναφορά του 13ου – 14ου θα σημάνει εκτροχιασμό της οικονομίας. Η στάση της ΑΔΕΔΥ Εδώ και πολλά χρόνια η ΑΔΕΔΥ, με την ευθύνη των δυνάμεων που κυριαρχούν στην ηγεσία της, έχει εγκαταλείψει την πάλη για την ανάκτηση των απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων. Για την ακρίβεια, από την πρώτη στιγμή της επιβολής των μνημονίων και των περικοπών αποδέχθηκε αμαχητί την πολιτική αυτή, συνθηκολόγησε άτακτα μπροστά στην πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων. Τα όποια αιτήματα διατυπώνει κατά περιόδους αποτελούν διακηρύξεις στα λόγια και στα χαρτιά και δεν συνοδεύονται από τον αναγκαίο απεργιακό αγώνα του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος για την επανακατάκτηση όσων κατάργησαν τα μνημόνια. To τελευταίο διάστημα η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ κάνει μια επικοινωνιακού τύπου στροφή, φέρνοντας στο προσκήνιο το πάνδημο αίτημα του κόσμου της εργασίας στο δημόσιο τομέα για την επαναφορά των περικομμένων μισθών. Είναι φανερό ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ καθώς και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ αισθάνονται έντονα την πίεση της πλατιάς πλειονότητας των εργαζομένων από την μισθολογική ανέχεια στην οποία βρίσκονται εδώ και χρόνια, με μισθούς καθηλωμένους και με την ακρίβεια καθώς και με το κόστος της ζωής να αυξάνουν με ραγδαίο ρυθμό. Αντί να αφουγκραστούν τη γενικευμένη αγανάχτηση των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και να την μετατρέψουν σε απεργιακό αγώνα με αιχμές τα μισθολογικά αιτήματα, η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ επιλέγει να την συγκρατήσει και να την εκτονώσει ανώδυνα για την κυβέρνηση με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Με συνεντεύξεις τύπου και με εκδηλώσεις που θυμίζουν μνημόσυνα στο κτίριο της παλιάς Βουλής και με καλεσμένους εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων, προσπαθούν να πείσουν ότι δίνουν τάχα μάχη για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Αποτελεί προσβολή και πρόκληση μάλιστα η πρόσφατη εκδήλωση στην παλιά Βουλή όπου παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν ανάμεσα στους άλλους εκπρόσωποι από το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά. Έδωσαν, δηλαδή, βήμα σε όλο το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που έχει βάλει τη σφραγίδα του ψηφίζοντας και στηρίζοντας τα μνημόνια των ΕΕ – ΔΝΤ, για να το ξεπλύνουν και να το αθωώσουν από την πολιτική που επέβαλε στις πλάτες των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Όπως επίσης είναι προσβλητική για το συνδικαλιστικό κίνημα και τις δημοκρατικές του παραδόσεις η στάση που κράτησαν οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις προσκαλώντας ανάμεσα στους άλλους και τα ακροδεξιά μορφώματα της Ελληνικής Λύσης και της Νίκης, τους εκφραστές της πιο μαύρης και αντιδραστικής πολιτικής. Είναι να αναρωτιέται κανείς ποια στήριξη και ποιες υπηρεσίες μπορεί άραγε να προσφέρει η ακροδεξιά στα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων. Δικαστικοί ή απεργιακοί αγώνες; Τελευταία πράξη του επικοινωνιακού θιάσου της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ είναι η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) με αίτημα τη διεξαγωγή μιας «πρότυπης δίκης» με αίτημα την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Η επιλογή αυτής της τακτικής από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ -και συγκεκριμένα από τις δυνάμεις του φιλοκυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και τους ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ- καλλιεργεί νέες αυταπάτες στους κόλπους του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος. Καλλιεργεί την αντίληψη πως μέσα από δικαστικούς αγώνες το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα θα συγκρουστεί και θα ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική και μάλιστα σε ένα ιδιαίτερα κομβικό ζήτημα, όπως είναι αυτό των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Ένα ζήτημα που αποτέλεσε αιχμή όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ για να εξαπολύσουν επίθεση στο σύνολο του δημόσιου τομέα και να του φορτώσουν τη χρεοκοπία της χώρας. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ επιλέγει αυτή την τακτική σε συνθήκες παρατεταμένης υποχώρησης του σ/κ, απουσίας απεργιακών αγώνων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, παρουσιάζοντάς την σαν τον «νυν υπέρ πάντων» αγώνα για την επαναφορά των μισθών. Μια τακτική που όχι μόνο δεν βοηθά την ανάπτυξη του απεργιακού αγώνα αλλά αντίθετα τον υπονομεύει, καθώς στριμώχνει το σ/κ στους διαδρόμους και στις αίθουσες των δικαστηρίων για να βρουν υποτίθεται δικαίωση στα αιτήματά του. Όπως όμως διδάσκει η ιστορία και η εμπειρία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι εργαζόμενοι βρίσκουν πραγματική δικαίωση και ικανοποίηση στα αιτήματά τους στο δρόμο και στην απεργία. Πρόκειται λοιπόν για μια επιλογή της πλειοψηφίας της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ που φανερώνει για μια ακόμα φορά την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη του λαϊκού αγώνα. Δείχνει την απόσταση που χωρίζει τη συνδικαλιστική ηγεσία από τον κόσμο της εργασίας, τη φυγομαχία απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τελικά τη γραμμή της συνθηκολόγησης που υπηρετούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και ο ποικιλώνυμος ρεφορμισμός. Είναι επιζήμια όμως αυτή η γραμμή που χάραξε η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ και για έναν ακόμα λόγο. Μπορεί οι δυνάμεις που στήριξαν τη δικαστική διαμάχη να τρέφουν ελπίδες πως η εξέλιξη θα είναι θετική για τους δημοσίους υπαλλήλους και πως τελικά η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να υποταχτεί στη δικαστική απόφαση. Λογαριάζει άραγε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία τις συνέπειες μιας αρνητικής απόφασης, που καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί; Μια τέτοια, διόλου απίθανη εξέλιξη, προσθέτει επιχειρήματα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ισχυροποιεί τη θέση του και την άρνηση να επαναφέρει τους δύο μισθούς, νομιμοποιεί τη συνέχιση της πολιτικής της φτώχειας για τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Θα έρθει να καλλιεργήσει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα ενισχύοντας τη γραμμή της ηττοπάθειας και της υποχώρησης. Μια τέτοια εξέλιξη βέβαια θα βολέψει ιδιαίτερα τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία η οποία θα βρει μια λαμπρή ευκαιρία να σηκώσει τα χέρια ψηλά και με πρόσχημα τις δικαστικές αποφάσεις να κηρύξει την άτακτη υποχώρηση. Είναι μεγάλες και σοβαρές οι ευθύνες που έχει η ηγεσία του ΠΑΜΕ για αυτή την εξέλιξη, αφού στην πράξη σέρνεται πίσω από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ. Φανερώνει και αυτό με τη σειρά του πως, παρά τις αγωνιστικές τυμπανοκρουσίες για την επαναφορά των δύο μισθών στο δημόσιο, ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη απεργιακών αγώνων. Η επαναφορά των δύο περικομμένων μισθών στο δημόσιο τομέα αλλά και το αίτημα για πραγματικές αυξήσεις είναι ζωτικής σημασίας στις σημερινές συνθήκες που η ακρίβεια σαρώνει τα εισοδήματα του λαού. Το δίκιο των αιτημάτων αλλά και η ικανοποίησή τους θα κριθεί στο δρόμο του αγώνα, όχι στο ναρκοθετημένο έδαφος των δικαστικών αιθουσών. Απαιτεί την ανάπτυξη ισχυρού πανδημοσιοϋπαλληλικού απεργιακού μετώπου, ικανού να συγκρουστεί ανυποχώρητα με την κυβερνητική πολιτική για να ανατρέψει ένα από τα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα. Η απεργία στις 28 Φλεβάρη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία πανδημοσιοϋπαλληλικού-πανεργατικού αγώνα.

 

Συμπληρώνονται φέτος 13 χρόνια από τότε που οι δημόσιοι υπάλληλοι ήρθαν αντιμέτωποι με τις πρώτες σκληρές περικοπές στους μισθούς τους με αιχμή τον 13ο και 14ο, οι οποίοι αφού πρώτα πετσοκόφτηκαν στο μισό, στη συνέχεια με την πολιτική των μνημονίων καταργήθηκαν οριστικά. Συνολικά τη δεκαετία του μνημονιακού ζόφου οι δημόσιοι υπάλληλοι ήρθαν αντιμέτωποι με σαρωτικές περικοπές στους μισθούς τους που μεσοσταθμικά άγγιξαν το 40%. Πρόκειται για μια πρωτοφανή σε ένταση συρρίκνωση των εισοδημάτων τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται πως θα καταργούσε τα μνημονιακά μέτρα και θα «αποκαθιστούσε τις κοινωνικές αδικίες» ακολούθησε μια πανομοιότυπη με τους προκατόχους της πολιτική σκληρής λιτότητας και αποδοχής των μνημονιακών μέτρων. Ούτε λόγος για τους δύο καρατομημένους μισθούς, όπως επίσης καμία κουβέντα για την ανάκτηση -έστω και μέρους- των τεράστιων απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων. Αντ’ αυτών η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήθηκε στα όρια της δημοσιονομικής επιτήρησης από τους ξένους δυνάστες. Προχώρησε σε μια ανακατανομή των απολαβών ανάμεσα στα μισθολογικά κλιμάκια, μοίρασε δηλαδή τη φτώχεια με διαφορετικό τρόπο ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025

Εξάρτηση και αντιλαϊκή-αντιαγροτική πολιτική ερημώνουν την ύπαιθρο

 

Μέσα στη σημερινή δύσκολη για το λαό κατάσταση, η δήλωση Κ. Μητσοτάκη ότι «Δουλειά μας είναι να ασχολούμαστε με τα προβλήματα όλων των πολιτών της χώρας και να δίνουμε μία ξεχωριστή μέριμνα στις πιο απομονωμένες περιοχές της πατρίδας μας» (εφημ. «Χωριάτικα») έρχεται να δημιουργήσει ξανά ελπίδες ψεύτικες για την προδιαγεγραμμένη πορεία της υπαίθρου προς ένα αργό…. «θάνατο». Η ερήμωσή της, ασφαλώς, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ισχύει και για πολλές άλλες χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Κάθε όμως χώρα έχει την ιδιαιτερότητά της.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα είναι συντριπτικά. Ο αριθμός των γεωργικών εκμεταλλεύσεων από το 2009 στο 2021 μειώθηκε κατά 26,6%. Οι μέρες εργασίας για κατόχους και μέλη της οικογένειάς τους που απασχολήθηκαν στην αγροτική εκμετάλλευση από το 2009 ως το 2021 μειώθηκαν κατά 21,2%. Ένα άλλο στοιχείο ενδεικτικό για την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία αναφέρεται στις κατοικίες. Ανάμεσα στα 1960-2010 κατασκευάστηκαν 108.000 κατοικίες, ενώ την ίδια περίοδο οι κατοικούμενες (συμπεριλαμβανομένων των εξοχικών) ήταν 89.000. Σήμερα έχουμε χωριά με μηδενικό πληθυσμό, κωμοπόλεις και πόλεις με πληθυσμό που συνεχώς μειώνεται, με το 1/3 του πληθυσμού της χώρας να κατοικεί πλέον στο 2,9% της έκτασής της.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2025

Χιλιάδες απολύσεις στο ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ

 

Ο Ίλον Μασκ —ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο— και η ομάδα του, που ο πρόεδρος Τραμπ βάφτισε «υπουργείο» κυβερνητικής αποτελεσματικότητας (DOGE), αν και δεν είναι παρά συμβουλευτική επιτροπή, έχουν αναλάβει να περικόψουν δραστικά δημόσιες δαπάνες, ιδίως μειώνοντας κατά πολύ τους 2,3 εκατ. εργαζόμενους στο αμερικανικό δημόσιο.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει πλέον αρχίσει να απολύει χιλιάδες ανθρώπους που εργάζονται σε διάφορες υπηρεσίες του κράτους από χθες Πέμπτη, επιταχύνοντας τις εκκαθαρίσεις με σκοπό ιδίως τη μείωση των δαπανών, που ο Ρεπουμπλικάνος εννοεί να κάνει έμβλημα της δεύτερης θητείας του.

Το υπουργείο Υποθέσεων των Βετεράνων, αρμόδιο πάνω απ’ όλα για την υγειονομική περίθαλψη αμερικανών στρατιωτικών εν ενεργεία κι εν αποστρατεία, ανακοίνωσε πως απέλυσε πάνω από 1.000 υπαλλήλους υπό δοκιμή.

Η υπηρεσία Δασών θα απολύσει 3.000 υπαλλήλους σε όλα τα επίπεδα, πλην πυροσβεστών.

Έγγραφα για τη λύση συμβάσεων στάλθηκαν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τις τελευταίες 48 ώρες σε εργαζόμενους σε πολλές και διάφορες υπηρεσίες, κυρίως υπαλλήλων υπό δοκιμή. Ιδίως υπαλλήλους του υπουργείου Παιδείας, της αρχής για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, της αρχής προστασίας των καταναλωτών, της διεύθυνσης γενικών υπηρεσιών, που διαχειρίζεται ιδίως ακίνητα του ομοσπονδιακού κράτους.

Επιστολές προς τουλάχιστον 160 νεοδιορισθέντες υπαλλήλους του υπουργείου Παιδείας ανέφεραν πως απολύονται επειδή η συνέχιση της απασχόλησής τους «δεν θα ήταν προς το δημόσιο συμφέρον». Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει εκφράσει επανειλημμένα την πρόθεσή του να κλείσει το ομοσπονδιακό υπουργείο Παιδείας — κάτι που επανέλαβε προχθές Τετάρτη.

Οι πρεσβείες των ΗΠΑ στο εξωτερικό επίσης ενημερώθηκαν πως μπορούν να αναμένουν μειώσεις προσωπικού, ενώ η ομάδα του Μασκ εποφθαλμιά πλέον την ομοσπονδιακή εφορία (IRS).

 

Ο Ντόναλντ Τραμπ υπεραμύνεται του εγχειρήματος, τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία πως το ομοσπονδιακό κράτος είναι παραφουσκωμένο, μιλώντας για σπατάλες και απάτες.

Το χρέος του ομοσπονδιακού κράτους των ΗΠΑ ανέρχεται σε περίπου 36 τρισεκατομμύρια δολάρια και η κυβέρνηση κατέγραψε έλλειμμα 1,8 τρισ. δολαρίων το 2024. Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί συμφωνούν γενικά πως χρειάζονται μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό.

Ωστόσο εντείνονται οι επικρίσεις για την προσέγγιση του Ίλον Μασκ, όπως και για την τεράστια εξουσία του στην κυβέρνηση Τραμπ παρότι δεν είναι εκλεγμένος.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025

Πανελλαδική εξόρμηση του Μ-Λ ΚΚΕ δυο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη

 

Κλιμακώνοντας τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της Κυριακής 26 Γενάρη, που συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού σε δεκάδες πόλεις της χώρας, τώρα μπροστά στη συμπλήρωση 2 χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη, στις 28 Φλεβάρη, η εργατική τάξη, η αγροτιά, η νεολαία, όλος ο λαός προετοιμάζονται για μια ακόμα μεγαλύτερη πανεργατική-παλλαϊκή απεργιακή κινητοποίηση στέλνοντας μήνυμα αποφασιστικής καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής και της άθλιας επιχείρησης συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών. Για να μην «ξεχαστούν» τα Τέμπη, όπως διακαώς επιθυμεί και μεθοδεύει δυο χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2025

14-25 Φλεβάρη 1956: το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ – Αφετηρία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης

 

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές, 69 χρόνια από το διαβόητο 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Tο 20ό συνέδριο, που έγινε από 14 έως 25 Φλεβάρη 1956, σήμανε την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο KKΣE και τη Σοβ. Ένωση. Tο 20ό συνέδριο, εγκαινιάζοντας την εφαρμογή μιας αντισοσιαλιστικής πολιτικής, άνοιξε τον δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση. H αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική πλατφόρμα του 20ού συνεδρίου, που συστηματοποιήθηκε σ’ ένα ολοκληρωμένο αντεπαναστατικό πρόγραμμα ως το 22ο συνέδριο του KKΣE, τον Oκτώβρη 1961, σήμανε την πορεία μιας «ειρηνικής» αποσύνθεσης του σοσιαλισμού και μετασχηματισμού του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, σε κράτος καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό.

Για όσο διάστημα τους ήταν ακόμα απαραίτητο οι ηγέτες του σοβιετικού ρεβιζιονισμού εξακολουθούσαν να εμφανίζονται με περίβλημα σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό. Εδώ και πάνω από 3 δεκαετίες, η Σοβ. Ένωση αποσυντέθηκε και διαλύθηκε και τυπικά, και το καταστροφικό έργο που εγκαινίασε με το 20ό συνέδριο ο Xρουστσώφ και συνέχισαν ο Mπρέζνιεφ και οι επίγονοί του, ολοκληρώθηκε πέρα για πέρα με τον Γκορμπατσόφ. O σοβιετικός ρεβιζιονισμός, ολοκληρώνοντας την «αποστολή» του, αυτοκαταργήθηκε και οι τελευταίοι κορυφαίοι του ιθύνοντες (Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Σεβαρντνάντζε και σία), αφού πέταξαν από πάνω τους τα υπολείμματα απ’ τα ψευτοκομμουνιστικά ξέφτια με τα οποία καλύπτονταν, παρουσιάστηκαν τέτοιοι ακριβώς όπως ήταν, δηλ. αντικομμουνιστές ως το μεδούλι.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2025

Ηλεκτροσόκ για Ζελένσκι και Ευρωπαίους οι εξαγγελίες Τραμπ για την Ουκρανία

 

Προεκλογικά ο Τραμπ είχε πει, με μια ισχυρή δόση ψηφοθηρικής αμετροέπειας, πως θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσα σε «24 ώρες» ενώ μετεκλογικά, το επιτελείο του ανέβασε το χρονικό αυτό διάστημα σε «100 ημέρες». Δεδομένος είναι όμως ο διακηρυγμένος στόχος για «κλείσιμο», με κάποιο τρόπο, του ουκρανικού μετώπου καθώς ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πλέει προς τον Ειρηνικό και την Κίνα.
Εδώ αρχίζουν και τα δύσκολα καθώς ο ρωσικός ιμπεριαλισμός βγαίνει νικητής από τον πόλεμο αυτό, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, με τη Δύση, που πυροδότησε και στήριξε τον ουκρανικό φασισμό, να μετράει τις πληγές της. Η Ουκρανία χάνει το 20% των εδαφών της και ρημάζεται από τον πόλεμο, ενώ χιλιάδες είναι οι ανθρώπινες απώλειες.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας: 12 Φεβρουαρίου 1945 (βίντεο)

 

Είχε προηγηθεί στις 11 Ιανουαρίου η υπογραφή της ανακωχής των δεκεμβριανών συγκρούσεων μεταξύ του «αρχιστρατήγου των στρατιωτικών δυνάμεων εν Ελλάδι» Ρ. Σκόμπυ και των αντιπροσώπων της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ.

Μια σημείωση: Μόνο από την υπογραφή της Συμφωνίας μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 1945, μέσα σε 10 μήνες δηλαδή, όπως δήλωσε ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Ρέντης, οι ΕΑΜικοί αγωνιστές που είχαν διωχθεί για κατοχικά αδικήματα, ανέρχονταν περίπου σε 80.000, από τους οποίους οι μισοί σχεδόν βρίσκονταν ήδη στις φυλακές ως κατάδικοι ή υπόδικοι, ενώ περίμεναν εκκρεμείς 48.056 ακόμη δικογραφίες να πέσουν στα χέρια παθιασμένων δικαστών και εισαγγελέων!

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025

Καταλύτης των εξελίξεων η ισχυρή εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα Βάζει φρένο στην επιχείρηση συγκάλυψης, οδηγεί σε αναδίπλωση το Μητσοτάκη και το πολιτικό σκηνικό σε κρίση και αναστάτωση

 

Πολλά νέα στοιχεία και αποκαλύψεις έρχονται καθημερινά στο φως, χάρη στην επιμονή και την αντοχή των οικογενειών των θυμάτων, που επικυρώνουν επί της ουσίας ξανά και ξανά αυτό που ο καθένας έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή, τη συγκάλυψη ενός προδιαγεγραμμένου εγκλήματος. Τα ηχητικά ντοκουμέντα που καταγράφουν τις τελευταίες στιγμές των επιβατών της αμαξοστοιχίας, η εκτεταμένη αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος, η πλημμελής εξέταση του πρώτου κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας, η καταστροφή κρίσιμου βιντεοληπτικού υλικού της φόρτωσης, της πορείας και των ενδιάμεσων σταθμών της εμπορικής αμαξοστοιχίας, η αδικαιολόγητη μη συμπερίληψη, από πλευράς ανακριτικών αρχών, εμπειρογνωμόνων, η τερατώδης εμπλοκή της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού (Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς, Περιφέρεια, Αστυνομία, Πυροσβεστική, Δικαιοσύνη κλπ).

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025

Οι λαϊκοί αγώνες θα κρίνουν το μέλλον!

 

Τα παλλαϊκά συλλαλητήρια για τα Τέμπη ανέδειξαν την καθοριστική αξία
του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για τη διεκδίκηση των λαϊκών αιτημάτων

Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στις πλατείες και στους δρόμους στα πολυάριθμα συλλαλητήρια που έγιναν σε όλη την Ελλάδα στις 26 Γενάρη, ύστερα από το κάλεσμα του «Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών», έβγαλαν με ορμή στο προσκήνιο την τεράστια αντικυβερνητική αγανάχτηση που κατακλύζει τον ελληνικό λαό. Το μέγεθος των συλλαλητηρίων, που τελευταίο ανάλογο τους είχαμε να δούμε από τα μεγάλα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια του 2010-2012, αποτύπωσε με εμ­φα­ντικό τρόπο τις πραγματικές διαθέσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που διαπερνούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Διαθέσεις που εκδηλώθηκαν με την οργή για το έγκλημα των Τεμπών, όμως, στο βάθος τους συμπεριλαμβάνουν τη σφοδρή λαϊκή αποδοκιμασία και καταδίκη για το σύνολο της κυβερ­νητικής πολιτικής.

Τα μαζικότατα συλλαλητήρια, που συνένωσαν νεότερες και μεγαλύτερες ηλικίες σε ένα ευρύτατο αντικυβερνητικό μέτωπο, αποκάλυψαν την αποτυχία της δίχρονης σκαιής προσπάθειας της κυβέρνησης Μητσοτάκη να συγκαλύψει τις πολιτικές ευθύνες της για τα Τέμπη. Συμπύκνωσαν, ταυτόχρονα, τη μεγάλη λαϊκή αντίθεση στην πολιτική που εφαρμόζει. Και το πιο σημαντικό, που πρέπει να ξεχωρίσουμε και να υπογραμμίσουμε: μόλις αυτή εκφράστηκε σε παλλαϊκό, μαζικό εξωκοι­νο­βουλευτικό αγώνα, έγινε κρίκος που μετέβαλε το πολιτικό κλίμα, φέρνοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πιο δύσκολη θέση που έχει βρεθεί ποτέ στην θητεία της.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Μαθητική & Φοιτητική Πορεία: Όλοι στις διαδηλώσεις την Παρασκευή 7/2

https://www.poreia.net/sites/default/files/field/image/syntagma8-1024x683.jpg

Μαζικός αγώνας ενάντια στην πολιτική που μας στερεί το οξυγόνο!

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας μέσα σε λίγα μόλις 24ωρα από το κάλεσμα των συγκεντρώσεων βρέθηκαν στον δρόμο, δίνοντας ένα πολύ ηχηρό μήνυμα αγώνα και διατρανώνοντας το αυτονόητο: Το έγκλημα στα Τέμπη δεν πρέπει και δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Οι τραγικές φιγούρες των συγγενών που μέσα στον ανείπωτο πόνο τους βρίσκουν κουράγιο και δύναμη να στέκονται όρθιοι και να αγωνίζονται μέχρι τέλους με στόχο την τιμωρία των ενόχων, διδάσκουν σε όλο τον λαό αξιοπρέπεια.

Δύο χρόνια μετά το φριχτό έγκλημα στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 νέους συνανθρώπους μας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η πρόσφατη διαρροή των ηχητικών ντοκουμέντων που απαθανατίζουν τις τελευταίες στιγμές των παιδιών που πέθαναν από ασφυξία είναι γροθιά στο στομάχι για κάθε άνθρωπο. Και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος από την πρώτη κιόλας μέρα του δυστυχήματος να θαφτούν κάτω από μπάζα και να περάσουν στα ψιλά οι εγκληματικές τους ευθύνες, η συγκάλυψη είναι πλέον ολοφάνερη.