Για το αίτημα του ΚΚΕ για εκλογές.

Σχόλιο του Αριστερά στη Φθιώτιδα

Όταν εκατομμύρια λαού αποδεσμεύονται από τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από την ΝΔ, αποτέλεσμα της απόρριψης της πολιτικής του μνημονίου και της υποδούλωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστές – δανειστές.

Όταν έχουν δημιουργηθεί ρήγματα στο μέτωπο της αντιλαϊκής επίθεσης.

Όταν ένα μεγάλο τμήμα του λαού στρέφεται προς τα αριστερά και δειλά ψάχνει νέους δρόμους για να εκφράσει την αντίδρασή του στην αντιλαϊκή πολιτική, διατηρώντας παράλληλα πολλές αυταπάτες για το τι φταίει, για το πως και με ποιον θα γίνει αυτή η ανατροπή, το ΚΚΕ πιστό στις κοινοβουλευτικές και εκλογικές του αυταπάτες, αντί να προσανατολίσει τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους στον μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα και να αποκαλύψει τα αδιέξοδα της φιλοευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και τις αυταπάτες των «αριστερών» κυβερνήσεων, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, με την εξουσία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης αλώβητη, καλεί το λαό ουσιαστικά να «διορθώσει» την ψήφο του, για άλλη μια φορά

Από την μία επικεντρώνει την κύρια κριτική του στον ΣΥΡΙΖΑ (θεωρώντας τον κεντρικό πυλώνα της ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς), αφήνοντας ουσιαστικά στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ (το οποίο το θεωρεί περίπου τελειωμένο) αλλά και την ΝΔ (παρόλο που την θεωρεί το "αντίπαλο δέος" του ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της νέας κεντροδεξιάς), εγκαταλείποντας στο έλεος της ηγεσίας των αστικών κομμάτων, τον κόσμο που θέλει να κάνει το βήμα του απεγκλωβισμού. Από την άλλη ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του ‘81 (ένα μικροαστικό κόμμα της αριστεράς με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της ελληνικής πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού), σπρώχνοντας όλο και μεγαλύτερες μάζες, που επικαλούνται το "παλιό καλό" ΠΑΣΟΚ, προς αυτόν (του οποίου οι πολιτικές θέσεις είναι πολύ πιο «πίσω» από τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα). 

Το ΚΚΕ αντί να εκμεταλλευτεί και να αποκαλύψει στα μάτια του λαού, τις παλινωδίες, τα πολιτικά όρια και αδιέξοδα της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ που αποκαλύφθηκαν με την διαδικασία των διερευνητικών εντολών, να μιλήσει για το ρόλο του κοινοβουλίου και της ΕΕ, για το ρόλο των αστικών κομμάτων και του ιμπεριαλισμού, για τους ταξικούς συσχετισμούς, την στάση των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, (που αποκαλύπτουν και την γύμνια των κοινωνικών στηριγμάτων που μπορεί να έχει η «ευαγγελιζόμενη» κυβέρνηση της αριστεράς), να συμπεράνει τα αδιέξοδα της απομονωτικής του λογικής στο κίνημα (ξεχωριστές πλατείες, διάσπαση και χειραγώγηση των αγώνων), την ανεπάρκεια της πολιτικής του γραμμής (υποστολή του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα για το σπάσιμο της εξάρτησης και της υποτέλειας, του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία), επαναφέρει πάλι το σύνθημα για εκλογές «εδώ και τώρα».

Σύνθημα που το έριξε για πρώτη φορά μέσα στον αχό της ταξικής πάλης πέρσι το καλοκαίρι, πιο επιτακτικά τον Οκτώβριο του 2011 και με επιμονή από το Φλεβάρη του 2012 και μετά (μέχρι και διαδηλώσεις έκανε γι’  αυτό το σκοπό) σφυρίζοντας ουσιαστικά το σιωπητήριο των μεγάλων πανεργατικών αγώνων. Το μάζεψε λίγο πριν τις εκλογές βλέποντας ότι τα κουκιά για το «ισχυρό» ΚΚΕ δεν έβγαιναν, ψέλλισε, εξ’ ανάγκης, κάτι λίγα για τις εκλογές που δεν φέρνουν την ανατροπή, κάτι λίγα για αγώνες, οργάνωση και αντεπίθεση, για να το επαναφέρει τώρα, θέλοντας να ξαναπάρει την ρεβάνς από το ΣΥΡΙΖΑ καλώντας το λαό «Να εμποδίσει τους σχεδιασμούς της ανακαίνισης του αστικού πολιτικού συστήματος, κάνοντας αδύναμους τους δύο «νέους» πόλους (σ.σ. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ). Τώρα, ακόμη πιο αποφασιστικά συμπόρευση με το ΚΚΕ.» (από τον σημερινό Ριζοσπάστη).

Αν δεν είναι αυτά κοινοβουλευτικός και εκλογικός κρετινισμός τότε τι είναι; Που διαφέρουν οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αυταπάτες που καλλιεργεί το ΚΚΕ;