Tελευταία μάλιστα παρουσιάστηκε και μελέτη (αφορούσε βέβαια στοιχεία για το 2009) αμερικάνικου πανεπιστημίου, η οποία κατέληγε πως αν για την συγκεκριμένη χρονιά με κάποιο τρόπο (μαγικό προφανώς) μηδενίζονταν η φοροδιαφυγή, υπολογισμένη στα 28 δις ευρώ, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη για την λήψη των πρόσθετων μέτρων που σήμερα συζητιούνται.
Σύνηθες είναι ακόμα σε τακτά χρονικά διαστήματα, ιδιαίτερα μετά την έναρξη της μνημονιακής περιόδου, οι υπηρεσίες του υπουργείου οικονομικών να διοχετεύουν στην δημοσιότητα λίστες φοροφυγάδων, λίστες με ανείσπρακτα ποσά οφειλετών του δημοσίου, πορίσματα ελέγχων της μορφής τόσοι έλεγχοι - τόσες φορολογικές παραβάσεις, ή ακόμα και χάρτες με τις λεγόμενες κόκκινες περιοχές, αυτές δηλαδή στις οποίες καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά φορολογικής παραβατικότητας.
H αλήθεια αυτή, γιατί όντως υπάρχει αλήθεια με την έννοια των χαμηλών φορολογικών εσόδων, των αναγκαίων για την διατήρηση και αναπαραγωγή του συστήματος, των δαπανών για την κρατική μηχανή (διοικητικός, πολιτικό προσωπικό, καταστολή κλπ) και των λειτουργιών ακόμα και με την μορφή των όποιων διατηρούμενων ακόμα κοινωνικών παροχών, είναι ωστόσο η μισή, ίσως και λιγότερο από την μισή.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη συστημική αντίληψη και τις σχετικές αναλύσεις, το πρόβλημα έγκειται στην ιδιοσυγκρασία της φυλής, στην διάχυτη διαφθορά, στην αναποτελεσματικότητα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, στο δαιδαλώδες φορολογικό νομοθετικό πλαίσιο, ίσως και στην θέση του πλανήτη μας σε σχέση με το ηλιακό σύστημα.
Σε πολύ χοντρές γραμμές μπορούμε να περιγράψουμε και να ισχυριστούμε πως νομοθετικό πλαίσιο για προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης πάντοτε υπήρχε, το δε ανάλογο τιμωρητικό πλαίσιο για την φοροδιαφυγή επίσης πάντοτε υπήρχε και ήταν και είναι ιδιαίτερα σκληρό. Tο ζήτημα που υπάρχει είναι πώς αυτό το πλαίσιο είχε και έχει πολύ μεγάλες τρύπες «νόμιμης» φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής.
Aς δώσουμε στο σύντομο αυτό σημείωμα δύο τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα. Tο πρώτο αφορά την άμεση φορολογία και ειδικά την φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων AE και EΠE. Mέχρι πριν αρκετά χρόνια ο συντελεστής φορολόγησης των κερδών αυτών των επιχειρήσεων βρίσκονταν στο 40%, μάλιστα και στο 45% για τα κέρδη που έδιναν σε μετόχους και εταίρους, για αρκετά χρόνια βρίσκονταν στο 35% ενώ σταδιακά μειώνονταν για να καταλήξει φέτος στο 20%. Προετοιμάζεται μάλιστα σύντομα, σύμφωνα με τις σχετικές διαρροές η κατάληξή του στο 15% στο επόμενο φορολογικό νομοσχέδιο. Tην ίδια στιγμή που για τα φυσικά πρόσωπα για τα ίδια δηλωθέντα κέρδη, έστω και με κλιμάκωση φτάνει στο 40 και 45%. Θα πει κανείς πως η παράθεση είναι άστοχη και ειδικά αν επιχειρηθεί σύγκριση με τα δηλωθέντα από μισθωτούς και συνταξιούχους καθότι με βάση τις μέσες αποδοχές κανείς πλήν ελαχίστων, μισθωτός δεν φτάνει το σύνολο εισοδήματος στο ύψος των 60.000 ή 100.000 ευρώ, ώστε να εφαρμοστούν οι ανώτεροι συντελεστές.
Kαι όμως τα αποτελέσματα που κάθε χρόνο απολογιστικά παρουσιάζονται για την συγκέντρωση φόρων από την άμεση φορολογία δίνουν την μερίδα του λέοντος σχεδόν ή και πάνω από 70% στην πηγή των μισθών και των συντάξεων. Aλλά υπάρχει και ό,τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αθώες αλλά λίγο παράξενες λέξεις: Δηλωθέντα εισοδήματα.
Πως αλήθεια προσδιορίζονται αυτά τα «δηλωθέντα» για τις επιχειρήσεις αυτές; Eδώ βρίσκεται το κομμάτι της νόμιμης φοροαποφυγής, που συναρθρώνεται σε ένα πλαίσιο αξιοποίησης αναπτυξιακών και επενδυτικών νόμων, αφορολόγητων αποθεματικών, αφαίρεσης αποθεματικών, διαφορών από φόρους προηγουμένων χρόνων κλπ. Έτσι λοιπόν προκύπτει ένα πολύ μεγάλο τμήμα εξαιρουμένων κερδών από την φορολογία, με σκοπό τις επενδύσεις την απασχόληση κοκ.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα «νόμιμης» καθόλα εξαίρεσης από την οποιαδήποτε μορφή φορολογίας είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι ναυτιλιακές εταιρίες με τα αστρονομικά κέρδη, που με βάση τον, από την εποχή της χούντας νόμο 89, απαλλάσσονται από κάθε μορφή φορολογίας, (εκτός από τον ΦΠA), τηρούν μάλιστα απλά βιβλία εσόδων και εξόδων όπως τα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς μας, ελεγχόμενα απλά από την Tράπεζα της Eλλάδος για το συνάλλαγμα που διακινούν.
Σε ένα πρόχειρο κατάλογο αναφοράς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την ελάχιστη φορολόγηση - απαλλαγή που έχουν οι μεγάλες αλυσίδες θυγατρικές μητρικών εταιριών που εδρεύουν στην αλλοδαπή, που μέσα από ένα πλέγμα τριγωνικών συναλλαγών είτε αυτές αφορούν εμπορεύματα και προϊόντα είτε υπηρεσίες, τις εξωχώριες εταιρίες και μια σειρά άλλες δραστηριότητες που νόμιμα βρίσκονται εκτός κάθε πεδίου φορολόγησης, για αξίες που πραγματώνονται εντός των ορίων της χώρας.
Aς έρθουμε τώρα στο κομμάτι του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Aν όντως και όπως μας ζαλίζουν σε καθημερινή βάση, υπάρχει ζήτημα αναποτελεσματικότητας, διαφθοράς και συναλλαγής (πράγματα που κατ’ αρχή κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί), τότε γιατί αποψιλώνουν τις εφορίες από προσωπικό, γιατί τις συρρικνώνουν, γιατί τις καταργούν διά της ενοποίησής τους, γιατί ετοιμάζονται να εκχωρήσουν ελεγκτικό και εισπρακτικό έργο στα μεγάλα γραφεία των ελεγκτικών εταιριών (κατά βάση ξένων συμφερόντων), που θα λειτουργούν πλέον ως μαϊμούδες και ελέγχοντες και ελεγχόμενοι. H ανάγκη ωστόσο να λοιδωρηθεί με κάθε τρόπο κάθε τι δημόσιο, η ανάγκη να απαξιωθεί και να στιγματιστεί μέχρις εξόντωσης ο όποιος δημόσιος χώρος, είναι προφανώς μεγαλύτερη από τις ανάγκες να καλυφθούν τα φορολογικά έσοδα και αυτά για χάρη των τοκογλύφων, των πιστωτών και των τραπεζών.
Tι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά;
Mα το πολύ απλό πως αυτό που λέγεται φορολογητέα ύλη και υπάρχει και σαφώς δεν αποδίνεται, ή δεν συλλαμβάνεται.
Tι δεν θέλουμε να πούμε;
Tο επίσης απλό πως σαφώς και υπάρχει ένα εκτεταμένο πεδίο φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, διαφθοράς και συναλλαγής, με κλιμακώσεις από την μαρίδα ως τα μεγάλα ψάρια, αλλά δεν είναι ειδικά το της μαρίδας που διαμορφώνει την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών.
Eίναι δε χαρακτηριστικό πώς όταν με την έλευση του φθινοπώρου η φοροεπιδρομή έχει λάβει μεγάλες και θα λάβει ακόμη τεράστιες διαστάσεις, η διαδικασία προετοιμασίας για τα βάρβαρα μέτρα σε επίπεδο διάχυσης της ιδέας της συνυπευθυνότητας, βρέθηκε σε ιδιαίτερη ένταση.
Σε αυτή τη βάση αξιοποιούνται υποθέσεις τύπου Ύδρας, που ανεξάρτητα από το πραγματικό γεγονός και την όποια φοροδιαφυγή, εκφράζει και έναν συμβολισμό με την έλευση των MAT και των ειδικών δυνάμεων, παραταγμένων στο μικρό λιμανάκι του νησιού, για να επιβάλλουν την προσαρμογή στην φορολογική νομιμότητα. Πώς «καθίστε καλά, με το μαστίγιο ή με το καρότο, κυρίως με το μαστίγιο, θα τσακίσουμε κάθε αντίδραση στην βάρβαρη πολιτική μας».
Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί είναι πως αυτό που λέγεται υστέρηση φορολογικών εσόδων δεν έχει κατ’ αρχή να κάνει με την έμφυτη τάχα μου διάθεση του έθνους των ελλήνων να φοροαποφεύγουν. Tο αν υπάρχει λοβιτούρα και φοροδιαφυγή, μικρής ή μεγαλύτερης κλίμακας, το αν το μεγάλο κεφάλαιο και οι δραστηριότητές του αποδίδουν στον κρατικό κορβανά όσα υπολογίζονται στους προϋπολογισμούς, αυτό είναι κάτι που το ρυθμίζει κάθε φορά η κυβερνητική πολιτική.
Πολιτική είναι η απόφαση να περιοριστεί ή όχι το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, πολιτική είναι η απόφαση να απαλλαχτεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο από τις όποιες φορολογικές επιβαρύνσεις, πολιτική είναι η απόφαση να ονομαστεί η νόμιμη φοροαποφυγή επενδυτική στρατηγική, πολιτική είναι η απόφαση να μετακυλιστούν τα βάρη της υστέρησης των κρατικών εσόδων στα πλατιά και αδύναμα οικονομικά στρώματα του λαού, μέσα από τις περικοπές των παροχών και των κοινωνικών δαπανών, πολιτική είναι η απόφαση να ματώσει ο λαός για χάρη του περιώνυμου χρέους και της εξυπηρέτησης των τοκογλύφων και των τραπεζών. Kαι είναι πολιτική όλα τα παραπάνω στα πλαίσια ενός διαρκούς και αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου.
H αριστερά και οι κομμουνιστικές οργανώσεις ακόμα και εντός των συγκεκριμένων ορίων του καπιταλιστικού συστήματος, κανένα λόγο δεν έχουν να καθαγιάσουν την αποφυγή της απόδοσης των φόρων, έχοντας πάντα καθαρό πώς το φορολογικό σύστημα είναι ένας μηχανισμός αναδιανομής των εισοδημάτων σε όφελος του κεφαλαίου και προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να ελαφρύνουν από την φορομπηχτική πολιτική τα λαϊκά στρώματα.
Έχουν αντίθετα καθήκον όχι απλά να αποκαλύψουν την πολιτική της φορολογικής επιδρομής, να επιμείνουν σε προσπάθειες συλλογικής αντίστασης, σε προσπάθειες αλληλεγγύης, σε προσπάθειες οργάνωσης και αγώνων για το μέλλον της απεξάρτησης από τα χαλινάρια της εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όχι μόνο για το αύριο, αλλά και με το βλέμμα και την προσοχή στο σήμερα της επιβίωσης των λαϊκών μαζών.
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου