Μικρά Αγγλία Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Στην Άνδρο του '30 και του '40 εκτυλίσσεται η ιστορία δύο ερωτευμένων νέων ανθρώπων, της Όρσας και του Σπύρου. Όταν ο Σπύρος αποφασίζει να μπαρκάρει αφήνοντας πίσω του το νησί, η μητέρα της Όρσας, η οποία έχει επιφορτιστεί και με τα καθήκοντα του πατέρα - εξαιτίας της μακρόχρονης απουσίας του τελευταίου στα καράβια – «δίνει» την κόρη της στον πλοιοκτήτη και νεαρό καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη, αρνούμενη να την παντρέψει με τον φτωχό υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ. Με την επιστροφή του, ο καπετάνιος πλέον, Σπύρος, παντρεύεται τη μικρότερη αδερφή της Όρσας, τη Μόσχα.

Δραματική περιγραφή ενός «ανεκπλήρωτου έρωτα», με φόντο την προπολεμική Άνδρο.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη («Μικρά Αγγλία», 1997), η ταινία του Παντελή Βούλγαρη ταξιδεύει τον θεατή στην Άνδρο του Μεσοπολέμου, στη «Μικρά Αγγλία» της τότε Ελλάδας, τότε που οι άντρες έλειπαν στα καράβια, ενώ οι

γυναίκες έρχονταν αντιμέτωπες με τα βάρη της καθημερινότητας και της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής. Υπό το πρίσμα της «καταδικασμένης σχέσης» των δύο νέων, η ταινία περιγράφει την ιστορία ενός σπιτικού από τα τέλη της δεκαετίας του ’20, φτάνοντας στον πόλεμο και την κατοχή, για να καταλήξει στα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας, της μετανάστευσης και της ξενιτιάς. Αρκετά επιτυχημένη η μεταφορά του ιστορικού πλαισίου της περιόδου, ειδικότερα οι σκηνές απεικόνισης της ζωής των γυναικών στο νησί. Εξαιρετική και η κινηματογραφική αποτύπωση της Άνδρου του Μεσοπολέμου, της Άνδρου που ζούσε από τη θάλασσα και τους ναυτικούς της, κάτι που γίνεται εμφανές ιδιαίτερα σε ενδυματολογικό και σκηνογραφικό επίπεδο.

Ο Βούλγαρης αποδίδει τα συναισθήματα των ηρώων του σε παραλληλισμό με τη φουρτουνιασμένη ή την ήρεμη θάλασσα, τα καταπράσινα και γαλήνια τοπία της πλούσιας φύσης της Άνδρου. Η ταινία κατ’ αυτό τον τρόπο «αναπνέει», και δίνεται η ευκαιρία στον θεατή να συνδέσει τις ψυχολογικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών με τον συγκεκριμένο τόπο, το συγκεκριμένο νησί. Δεν αποφεύγεται ωστόσο μια κάποια φλυαρία σε πολλά σημεία και κυρίως στο τέλος, όπου μετά από μία εξαιρετική συναισθηματική κορύφωση σημειώνεται μία αρκετά μεγάλη αφηγηματική «κοιλιά». Από την άλλη, η εστίαση στο συναίσθημα, σε αντιπαράθεση με την υπογράμμιση της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, ο ενίοτε υπερβολικά μελαγχολικός σκηνοθετικός τόνος, συνθέτουν τη συγκινητική και μελοδραματική κινηματογραφική αφήγηση ενός ανευόδωτου έρωτα, η οποία όμως είναι, σε τελική ανάλυση, αποκομμένη σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό και ιστορικό της πλαίσιο.

Αξιοσημείωτη η ερμηνεία της Πηνελόπης Τσικλικά, καθώς και η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος