Φιλομένα - Του ΣΤΗΒΕΝ ΦΡΙΑΡΣ

Βαδίζοντας  σε προχωρημένα –ήντα η Ιρλανδή Φιλομένα Λη, αποφασίζει να αναζητήσει με τη βοήθεια ενός πρώην δημοσιογράφου του ΒΒC το γιο που είχε γεννήσει πενήντα χρόνια πριν, και είχε εξαναγκαστεί  από το μοναστήρι που την είχει δήθεν περιθάλψει, να δώσει για υιοθεσία.

Ο δημοσιογράφος πείθεται να συνοδέψει τη γυναίκα  σ'ένα αμφίβολης έκβασης ταξίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου έχου εντοπιστεί ίχνη του αγοριού.

Το λαϊκό σινεμά περιωπής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η βασική (αληθινή και καταγεγραμμένη) ιστορία προσφέρεται για δακρύβρεχτο μελό, κι ο βρετανός σκηνοθέτης βάδισε σε τεντωμένο σκοινί, έχοντας προφανώς κατά νου πόσο λεπτή είναι η κλωστή που χωρίζει την αφαίρεση από την έκπτωση και την ευκολία.
Ο Φρίαρς παραδίνει μια κινηματογραφική αφήγηση
ψιλοκεντημένης αφαιρετικής απλό­τητας, όπου το χιούμορ έχει περίοπτη θέση, ξορκίζοντας επιτήδεια τις δραματικές εντά­σεις, κι αφήνοντας τον πρέποντα χώρο για το σύνθετο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, που απ­λώ­νεται από τον σκοταδισμό τού καθολικισμού και της θρησκείας εν γένει, στο ρυθ­μιστικό ρόλο του χρήματος στη διαμόρφωση  και παραμόρφωση του ανθρώπινου βίου, αλλά και στο ξεχείλωμα των κοινωνικών αποκλίσεων.
Οι τόνοι μένουν ελεγχόμενα χαμηλοί, το φιλοσοφικό έρμα της ιστορίας “γράφει” σ’ όλη την έκταση της ταινίας, και το ζυγισμένο φινάλε, συνιστά υπόδειγμα διαλεκτικής κινηματογραφίας.
Η Τζούντι Ντεντς ξεδιπλώνει για πολλοστή φορά την ανεξάντλητη ερμηνευτική της ικανότητα, και συγκινεί με το μέτρο της.

πηγή:  Για την τέχνη και τον πολιτισμό