του Α. Παπαδόπουλου
εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοιΜέσα σε συντριπτικές πιέσεις και εκβιασμούς και σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς, για τη μεταπολιτευτική περίοδο κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, με το λαό να διαδηλώνει στην Αθήνα και πανελλαδικά αντιμέτωπος με την
άγρια κυβερνητική αστυνομική βία και καταστολή, υπερψηφίστηκε στη Βουλή από μια
οριακή, σαθρή πλειοψηφία μνημιόδουλων βουλευτών το αποτρόπαιο πολυνομοσχέδιο. Το νέο Μνημόνιο, κατά πολύ επαχθέστερο κάθε προηγούμενου, άνοιξε μια νέα μαύρη σελίδα στην ιστορία του τόπου μας. Δεν έχει ξαναγίνει, σε ειρηνική περίοδο, ανάλογης σφοδρότητας επίθεση σε λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Δεν υπάρχει ανάλογης βιαιότητας πισωγύρισμα ολόκληρης χώρας και του λαού της, στη μεταπολεμική ιστορία της καπιταλιστικής Ευρώπης. Ο αντιλαϊκός εκτροχιασμός, με την ολοκληρωτική αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, την τεράστια διεύρυνση της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης και το σάρωμα των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο, σε ειδική οικονομική ζώνη. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές καταλύουν, απροκάλυπτα τη ναρκοθετημένη εθνική κυριαρχία επιβάλλοντας ασφυκτικό διεθνή έλεγχο και επιτήρηση και υπαγορεύουν ωμά τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Στο όνομα της παραμονής στην Ευρωζώνη εφαρμόζεται η ασφυκτική υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα. Με το διαρκή εκβιασμό ΕΕ και ευρώ ή χάος, δραχμή και καταστροφή επιχειρείται η εξουθένωση του λαού και η εξουδετέρωση της λαϊκής αντίστασης. Το περιβόητο ευρωπαϊκό όραμα, η νέα μεγάλη ιδέα της ελληνικής ολιγαρχίας, έγινε βρόχος και εφιάλτης.
Η οριακή πλειοψηφία των 153 μόλις βουλευτών, 2 μόνοι ψήφοι πάνω από το ελάχιστο όριο κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης, άφησαν βαριά τραυματισμένους τα κυβερνητικά φερέφωνα της συγκυβέρνησης.
Είναι τα σημάδια της νέας όξυνσης της εξελισσόμενης βαθιάς κρίσης και γενικευμένης φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος, της γενικότερης κρίσης που παραδέρνει το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά πέντε μήνες μετά τη θριαμβευτική της συγκρότηση είναι μια αδύναμη, κλονισμένη κυβέρνηση. Η στήριξη και ενίσχυσή της από τους ξένους προστάτες της και τα ντόπια αφεντικά δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τη μεγάλη απομόνωσή της από το λαό. Προορισμένη να συνεχίσει και να κλιμακώσει την πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική που έχει εκπονηθεί μεταπολεμικά, θα βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με την οργή και την αντίσταση του λαού. Οι αντοχές της θα δοκιμαστούν σκληρά το αμέσως επόμενο διάστημα. Ο χρονικός της ορίζοντας είναι περιορισμένος και ας βαυκαλίζεται πως είναι κυβέρνηση τετραετίας. Τα μνημόνια καταπίνουν τις κυβερνήσεις που τα επιβάλλουν. Αυτό είναι το τίμημα της ακραίας αντιλαϊκής και χρεοκοπημένης πολιτικής τους.
Η βαθιά και αξεπέραστη κρίση που επικρατεί στο καταρρέον, άλλοτε παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ, οι εσωτερικές αντιθέσεις στη ΔΗΜΑΡ, αλλά και οι υποβόσκουσες διεργασίες αποσύνθεσης στο χώρο της ΝΔ, δημιουργούν συνθήκες αποσάθρωσης της συγκυβέρνησης και αποτελούν θρυαλλίδα άμεσων πολιτικών εξελίξεων.
Σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα, δεν μπορεί να ξεπεραστεί η αστική πολιτική κρίση. Το αστικό πολιτικό σύστημα είναι καταδικασμένο για καιρό να αποσταθεροποιείται, να κλυδωνίζεται και να αγκομαχά. Το χάσμα ανάμεσα στο λαό από τη μια πλευρά και τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία από την άλλη, θα διευρύνεται διαρκώς, η λαϊκή αφύπνιση και αντίσταση θα δυναμώνουν.
Με την πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα να κυριαρχούν, πολλές διεργασίες συντελούνται δημόσια και υπόγεια και τα αστικά επιτελεία αναζητούν εναγώνια διεξόδους. Ο πιθανολογούμενος ανασχηματισμός της κυβέρνησης, οι ενδεχόμενες κυβερνήσεις τεχνοκρατών ή «εθνικής ενότητας», η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με τη δημιουργία νέων κομμάτων και αναχωμάτων, η κατάλληλη προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσονται στους κυριάρχους πολιτικούς σχεδιασμούς για την αντιμετώπιση του κλονισμού του αστικού πολιτικού συστήματος.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Το μεγάλο ζήτημα σ’ αυτές τις συνθήκες είναι πως θα μπορέσει ο λαός να οργανώσει την πάλη του και πως θα συμβάλουν οι δικές μας δυνάμεις σε αυτό το σκοπό, έτσι ώστε να μην περάσουν και να αποκρουστούν τα βάρβαρα μέτρα, να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση και ταυτόχρονα να μη γίνει ο αγώνας του λαού εφαλτήριο σε νέους επίδοξους σωτήρες, που ήδη προετοιμάζονται, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να πατήσουν πάνω του και να δώσουν για άλλη μια φορά δείγματα της «κυβερνώσας Αριστεράς». Πώς θα μπορέσουμε δηλαδή, όσο μικρές κι αν είναι συγκριτικά οι δυνάμεις μας, με τον πολιτικό προσανατολισμό και τη δράση μας να κινηθούμε στην κατεύθυνση του πανεργατικού - παλλαϊκού αγώνα και ταυτόχρονα σε συνθήκες κρίσης και έντονης πολιτικοποίησης να του δίνουμε τη δική μας προοπτική και να τον εξυψώνουμε ως το επίπεδο των μεγάλων παλλαϊκών και πανεθνικών αιτημάτων.
Γιατί πέρα από την άμεση απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και τον αγώνα ανατροπής των εξοντωτικών μέτρων, το βασικό ζήτημα είναι σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της; Με δυο λόγια σε ποιο ευρύτερο σκοπό εντάσσουμε και υποτάσσουμε τους σημερινούς αγώνες μας. Γιατί είναι φανερό πως αν περιοριστεί η δράση στις άμεσες ανάγκες των λαϊκών μαζών, όσο πιεστικές και ζωτικής σημασίας είναι σήμερα, υπάρχει ο κίνδυνος να υπονομευτεί η επαναστατική προοπτική του αγώνα.
Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει διακηρύξει τη σταθερή του προσήλωση στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα μας, γιατί πιστεύουμε πως εκεί βρίσκεται η οριστική σωτηρία του λαού μας από τα δεινά του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος. Και σε αυτό το σκοπό υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας.
Παλεύοντας για την προώθηση και επιτυχία αυτού του σκοπού, αναζητούμε τους συγκεκριμένους δρόμους που θα μας φέρουν πιο κοντά σ’ αυτόν, αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τις ταξικές σχέσεις και αντιθέσεις που επικρατούν στη χώρα μας.
Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική, στρατιωτική και πολιτική της εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Και όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια όπου ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που τη διευθύνουν οι ξένοι γκαουλάιτερ, προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία στο λαό με τα απανωτά, άγρια, και αβάσταχτα αντιλαϊκά μνημόνια, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της εκτίμησης για το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας.
Στενά δεμένη και ταυτισμένη με τον ιμπεριαλισμό είναι η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία που αποτελεί την κοινωνική βάση της κυριαρχίας του στη χώρα μας, ενώ αυτός με τη σειρά του αποτελεί το κύριο στήριγμα για την επιβολή της αντιδραστικής εξουσίας της ντόπιας ολιγαρχίας πάνω στο λαό. Και όλα όσα βλέπουμε να συντελούνται το τελευταίο διάστημα με την πολιτική υποτέλειας της ντόπιας άρχουσας τάξης, την εναγώνια αναζήτηση της ξένης προστασίας που της παρέχεται αφειδώλευτα και τη συντονισμένη επιβολή των εξοντωτικών μνημονίων που προκαλούν τόσα δεινά στο λαό, έρχονται να αποκαλύψουν την κύρια αιτία των μεγάλων και άλυτων προβλημάτων που κρατούν τη χώρα δέσμια και το λαό αιχμάλωτο της πιο άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης. Στα μάτια κάθε εργαζόμενου αποκαλύπτεται ο βαθιά ταξικός και ξενόδουλος χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής που αποτυπώνει με καθαρότητα την κύρια αντίθεση που διαπερνά την κοινωνία και τα αντίπαλα κοινωνικά στρατόπεδα. Από τη μια ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη με τα πολιτικά κυβερνητικά τους ανδρείκελα και από την άλλη η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός, σε μια διαρκή, ασίγαστη αντιπαράθεση.
Κατά συνέπεια, πρωταρχικός όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας.
O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο, στην πολιτική εξουσία, της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο στο σοσιαλισμό.
Φυσικά για την επίτευξη ενός τέτοιου μεγάλου στόχου θα απαιτηθούν μακρόχρονες και σκληρές προσπάθειες με στήριγμα το μαζικό, λαϊκό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, όπου το βασικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η συγκέντρωση των απαραίτητων δυνάμεων, κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες κάτω από την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Στη βάση αυτών των γενικών κατευθύνσεων και στόχων μπορούν να πραγματοποιηθούν ουσιαστικές συγκλίσεις και κεντρικές πολιτικές συνεργασίες δυνάμεων με σταθερή προοπτική και στη βάση αυτή, επίσης, χαράσσονται διαχωριστικές γραμμές πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά. Δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν τη σταθερή πρόσδεση της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, ορκίζονται στο όνομα της Ευρωζώνης και του ευρώ, αποδέχονται τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς συνασπισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, και προετοιμάζονται να κυβερνήσουν με ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα και να διαχειριστούν την καπιταλιστική κρίση για λογαριασμό των κυρίαρχων δυνάμεων, όχι μόνο δεν μπορούν να προσφέρουν στο λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, αλλά δημαγωγώντας ασύστολα, σκορπούν τις χειρότερες αυταπάτες και εγκλωβίζουν πλατιές λαϊκές μάζες στ’ απόνερα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Το ΚΚΕ από την άλλη, προσχωρώντας όψιμα στις τροτσκιστικές θεωρίες περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, ασκεί την πολιτική του με βάση την κεντρική εκτίμηση πως η ντόπια αστική τάξη είναι κυρίαρχη και ανεξάρτητη. Πως η Ελλάδα, δηλαδή, έχει απαλλαγεί από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, έχει καταστεί μια χώρα κυρίαρχη και ανεξάρτητη με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, και επομένως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, σύμφωνα με το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν έχει κανένα περιεχόμενο, αλλά παρατηρούμε την ηγεσία του να στρέφει τα πυρά της ενάντια σε όσους αγωνίζονται για την ανατροπή της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας και για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού για ένα μεγάλο διάστημα κινήθηκαν στη γραμμή της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, τώρα με τη μεγαλύτερη ευκολία περνούν στο άλλο άκρο, κάνοντας λόγο για κατοχική και αποικιακή Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα επινοούν διάφορα «μεταβατικά προγράμματα» και «ενδιάμεσες φάσεις» που θα βγάλουν υποτίθεται τη χώρα από τη σημερινή κατοχική κατάσταση, «μεταβατικά προγράμματα» που αποτέλεσαν και αποτελούν τον πυρήνα του ρεβιζιονισμού και ρεφορμισμού και σημαίνουν στην πραγματικότητα την εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, την προσαρμογή και τον περιορισμό των στόχων του κινήματος μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, χωρίς προηγούμενη επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης και του καθεστώτος της εξάρτησης.
Φθάσανε έτσι σήμερα οι κυρίαρχες δυνάμεις στο χώρο της Αριστεράς να αρνούνται και να εγκαταλείπουν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, να υποστέλλουν τις σημαίες κάτω από τις οποίες, με την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κινήματος ο λαός μας προχώρησε σε μεγάλους εθνικολαϊκούς ξεσηκωμούς, σε δυο ένοπλους εθνικοαπελευθερωτικούς, επαναστατικούς αγώνες, σε σκληρούς αγώνες ενάντια στην ξενοκρατία, την αμερικανοστήρικτη δικτατορία, στο μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό και αντιβασικό κίνημα της μεταπολίτευσης, στους αντιπολεμικούς-αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της περιόδου των πολέμων στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή. Και ενώ θα έπρεπε σήμερα αυτές οι σημαίες να κυματίζουν και να πλημμυρίζουν τους δρόμους περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καθώς βλέπουμε την ανοιχτή, απροσχημάτιστη υπαγωγή της χώρας κάτω από το διεθνή ιμπεριαλιστικό έλεγχο και επιτροπεία που κουρελιάζει κάθε έννοια κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, οι δυνάμεις αυτές αρνούνται να παλέψουν για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Αλλά συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Οι δυνάμεις αυτές εκχωρούν και αφήνουν στο απυρόβλητο τους κάθε λογής αντιδραστικούς, τους πολιτικούς απόγονους των γερμανοτσολιάδων και των φασιστών δικτατόρων, να εμφανίζονται αυτοί ως υπέρμαχοι της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας μας.
Τα μεγάλα αιτήματα του λαϊκού αγώνα για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική και Ανεξάρτητη δεν πρόκειται να τα εκχωρήσουμε σε καμιά αντιδραστική δύναμη που κάνει το πιο άθλιο πατριδεμπόριο.
Όπως δεν εκχωρήσαμε τα αντιαμερικανικά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα στο ΠΑΣΟΚ την εποχή της ανόδου και παντοδυναμίας του, στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αλλά παλέψαμε να ξεσκεπάσουμε τον κάλπικο χαρακτήρα των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών - σοσιαλιστικών διακηρύξεών του με τις οποίες προσπάθησε να ελέγξει και να ενσωματώσει το λαϊκό κίνημα, έτσι και τώρα δεν πρέπει να εκχωρήσουμε τα συνθήματα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε κάθε λαθρέμπορο που καπηλεύεται τις διαθέσεις του λαού για μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ελλάδα.
Ο αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ένας βαθύτατα ταξικός, επαναστατικός αγώνας, που μόνο κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, λόγω της κοινωνικής της θέσης, μπορεί να πραγματοποιηθεί. Γιατί είναι η τάξη εκείνη που μπορεί με τη μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα να υπερασπίσει όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα, αλλά και των συμμάχων της, να κατακτά την εμπιστοσύνη τους και να τις προσελκύει στον κοινό αγώνα και αυτόν τον αγώνα να τον οδηγήσει χωρίς ταλαντεύσεις μέχρι το τέλος του.
Η οικονομία της συζήτησης δεν επιτρέπει να αναφερθούμε σε πλήθος άλλων πολιτικών και ιδεολογικών ζητημάτων που αφορούν την καθεμιά δύναμη ξεχωριστά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά πιστεύουμε και με όσα προηγούμενα εκθέσαμε πως η κεντρική μας κατεύθυνση και ο ευρύτερος προσανατολισμός της πάλης που διεξάγουμε βρίσκονται σε αντιπαράθεση με όλες αυτές τις βαθιά λαθεμένες κατευθύνσεις που προκαλούν μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Έχοντας αναπτύξει το Μ-Λ ΚΚΕ, όλα τα προηγούμενα χρόνια μέτωπο αντιπαράθεσης στην πολιτική αυτών των δυνάμεων, πρόβαλε ταυτόχρονα σταθερά τη γραμμή της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας των δυνάμεων της κομμουνιστικής Αριστεράς, που θα έβαζε με καλύτερους όρους μέσα στο λαϊκό κίνημα την προώθηση των παραπάνω στόχων και θα ισχυροποιούσε την κεντρική πολιτική κατεύθυνση που υπηρετούν αυτές οι δυνάμεις.
Στη βάση αυτή όταν οι σ. του ΚΚΕ(μ-λ) απηύθυναν πριν ένα χρόνο την πρότασή τους, το Μ-Λ ΚΚΕ ανταποκρίθηκε άμεσα θετικά, όπως θα ανταποκρίνονταν θετικά και αν η πρόταση αυτή γίνονταν πριν δύο, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια, εκτιμώντας πως κινείται σε μια κατεύθυνση που συγκλίνει με τη δική μας και μπορεί να ανοίξει το δρόμο στη συνένωση των προσπαθειών των δυνάμεών μας και στη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετωπικού πολιτικού πόλου των δυνάμεων της κομμουνιστικής Αριστεράς μέσα στο λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Καρπός αυτής της κοινής προσπάθειας ήταν η συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία την περασμένη Άνοιξη, με πυρήνα τις δυνάμεις των δύο οργανώσεων, που τα πρώτα της βήματα στην Αθήνα και σε μια σειρά άλλες πόλεις, μόνο θετικά μπορούν να κριθούν.
Ακόμη η κοινή πολιτική μάχη που δώσαμε στη διπλή εκλογική αναμέτρηση συνέβαλε σημαντικά και έδωσε ώθηση στο κοινό εγχείρημα και την παρέμβαση της ΑΑΣ μέσα στην αναπτυσσόμενη λαϊκή πάλη. Σταθεροποιώντας τις μικρές, αλλά σημαντικές κατακτήσεις που έχουμε επιτύχει, σημαντικές αν σκεφτούμε που βρισκόμασταν πριν από ένα χρόνο μόλις, πρέπει να προχωρήσουμε σταθερά και αποφασιστικά μπροστά, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα συναντήσουμε.
Πεποίθησή μας είναι πως το εγχείρημα της ΑΑΣ θα κριθεί από την ορθότητα του πολιτικού προσανατολισμού και των στόχων που θέτει και από την ικανότητα των δυνάμεων που τη συγκροτούν να κάνουν πράξη, να εφαρμόσουν δηλαδή, μέσα στη ζωντανή πραγματικότητα αυτή την πολιτική.
Ήδη η ΑΑΣ έχει διαμορφώσει και προβάλλει ένα βασικό πολιτικό προσανατολισμό με τις τοποθετήσεις της πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που της παρέχουν τα απαραίτητα πολιτικά εφόδια για να αναπτύξει τη δράση της και της δίνουν τη δυνατότητα να εμπλουτίζει τις θέσεις της και να τοποθετείται πάνω στα κάθε φορά επίκαιρα ζητήματα που βάζει η ίδια η ζωή και οι πυκνές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, στην περιοχή και διεθνώς.
Μπαίνει το ζήτημα, η υπόθεση τις ΑΑΣ αφορά μόνο τις δυο οργανώσεις μας; Και ακόμη, πως θα συγκροτηθεί, θα λειτουργήσει και θα αναπτύξει τη δράση της;
Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο.
Οι πολιτικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται κεντρικά και οι πολιτικές δυνάμεις που τις παίρνουν αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη για το προχώρημά τους στη ζωή, για το περιεχόμενο και τους στόχους που θέτουν στα πλαίσιά της και έτσι θα κριθούν από το κίνημα. Κάτω από αυτό το πρίσμα πήραν οι δύο οργανώσεις μας την ευθύνη για τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας για την ΑΑΣ. Καισωστά έπραξαν. Καμιά πολιτική πρωτοβουλία για κεντρική μετωπική πολιτική συνεργασία δυνάμεων δεν μπορεί να παρθεί και να στηθεί «από τα κάτω». Αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, διαμόρφωσαν το βασικό πολιτικό περιεχόμενο και τους στόχους πάλης της ΑΑΣ, έχοντας την πεποίθηση πως αυτό ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κινήματος και μπορεί να συμβάλλει στην προώθηση των κοινών επιδιώξεων, καλώντας τον κόσμο να στηρίξει αυτή την προσπάθεια.
Και όπως υπογραμμίσαμε ήδη, η ανταπόκριση σ’ αυτούς τους λίγους μήνες ζωής της ήταν θετική, γεγονός που αποτυπώνεται καθημερινά στη δράση της και είμαστε βέβαιοι πως έχει πολλά να δώσει στο μέλλον.
Το βήμα που χρειάζεται τώρα να γίνει είναι η συγκρότηση ενός οργάνου που θα συνενώνει, θα συντονίζει και θα εξασφαλίζει την ενιαία κεντρική πολιτική έκφραση στη βάση του γενικού πολιτικού προσανατολισμού και των στόχων που έχει θέσει, προχωρώντας άμεσα στην επικαιροποίηση των θέσεών της με βάση τις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις και τα κείμενα που κατέθεσαν οι δυο οργανώσεις πριν ενάμιση μήνα.
Είναι γνωστό πως οι δυο οργανώσεις πέρα από τις κοινές θέσεις που έχουν, αυτές ακριβώς που μας επέτρεψαν να συγκροτήσουμε την Πρωτοβουλία και να δώσουμε μια κοινή διπλή εκλογική μάχη έχουν και διαφορές απόψεων και ορισμένες μάλιστα σε σημαντικά ζητήματα. Θεωρούμε πως αυτές οι διαφορές δε συνιστούν εμπόδιο για να αναπτύξει την πανελλαδική της δράση η ΑΑΣ και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να συζητήσουμε συντροφικά αυτές τις διαφορές και να βρούμε τον κοινό δρόμο που θα μας οδηγήσει στον κοινό στόχο. Αν πάλι δεν είναι δυνατό να συμφωνήσουμε και να ξεπεραστούν αυτές οι διαφορές, τις βάζουμε στην άκρη, δεν υπάρχει λόγος να εκβιάζουμε τα πράγματα και δεν πρέπει να φορτώνουμε στην ΑΑΣ τις διαφορές μας, στο βαθμό που από τη φύση της η Πρωτοβουλία, δεν είναι ένας κομματικός φορέας που λειτουργεί με βάση το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά στη βάση αναζήτησης της ομοφωνίας.
Σε ότι αφορά τώρα το πρώτο ζήτημα και κλείνω μ’ αυτό, αν δηλαδή η υπόθεση της ΑΑΣ αφορά μόνο τις δυο οργανώσεις μας.
Εμείς πήραμε την πρωτοβουλία κεντρικά για τη συγκρότηση της ΠΑΑΣ που ξεδιπλώνει τη δράση της με στήριγμα το κομματικό μας δυναμικό, όμως αυτή η υπόθεση δεν αφορά μόνο εμάς.
Αφορά κάθε δύναμη, κάθε ανένταχτο αγωνιστή, κάθε εργαζόμενο και άνεργο που χτυπιέται άγρια από την ολομέτωπη επίθεση του ιμπεριαλισμού και της άρχουσας τάξης και αναζητά διέξοδο στο δρόμο του κοινού λαϊκού - αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Με όλους αυτούς που θέλουν να κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, ενάντια στην πείνα, το φασισμό και τον πόλεμο για δουλειά Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, εμείς οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να βαδίσουμε μαζί στα πλαίσια της ΑΑΣ, να βρούμε τρόπους και μορφές που θα διευκολύνουν και θα προσελκύουν αυτό τον κόσμο στον κοινό μας αγώνα. Στις σημερινές ιδιαίτερα συνθήκες που χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι συνθλίβονται από τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα και ο λαός μας στενάζει κάτω από το αντιδραστικό καθεστώς της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και τη στιγμή που συντελούνται βαθιές διεργασίες και μετατοπίσεις στις πλατιές λαϊκές μάζες και αποσυντίθενται κυρίαρχα αστικά κόμματα και χρεοκοπούν οι πολιτικές τους, η ΑΑΣ πρέπει να διευρύνει τους ορίζοντές της πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο πλατιά η απεύθυνσή της μέσα στην κοινωνία. Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε τις θετικές διαφοροποιήσεις. Πρέπει να βρεθούμε μέσα στις διεργασίες που συντελούνται, να συνδεθούμε στενά με τους εργαζόμενους, με τα ζωτικά προβλήματα και τους αγώνες τους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό τους, αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες από τη ζωή και τη δράση του λαϊκού, μαζικού κινήματος.
Από την άποψη αυτή όπως χωρίς κεντρικό πολιτικό προσανατολισμό, κεντρική έκφραση και διεύθυνση δεν νοείται πολιτική υπόσταση της Πρωτοβουλίας, έτσι και χωρίς συγκρότηση από τα κάτω, στις πόλεις και τις συνοικίες, χωρίς παρέμβαση στα ζωτικά προβλήματα του λαού και σύνδεση με τους εργαζόμενους, εκεί που ζουν και δουλεύουν, θα αφυδατωθεί και θα χάσει κάθε δυναμική η υπόθεση της ΑΑΣ. Σήμερα μάλιστα που από τα πάνω δεν υπάρχουν άλλες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις να συμβάλλουν στην υπόθεση της Πρωτοβουλίας για την ΑΑΣ μακάρι να προκύψουν στο μέλλον η προσοχή μας πρέπει να στραφεί πρώτα και κύρια στη βάση, σ’ αυτούς που βρίσκονται «κάτω», στις γειτονιές και τα εργοστάσια, στα σωματεία και στους συλλόγους, στις πόλεις και τα χωριά, εκεί που ζει, υποφέρει και παλεύει ο δικός μας κόσμος.
Σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
Μέσα στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες, όπου οι ξένοι δυνάστες και οι ντόπιοι υποτελείς αλυσοδένουν το λαό και υποδουλώνουν τη χώρα, όπου οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι καταδικάζονται σε αργό θάνατο από την πείνα και την ανέχεια, ο φασισμός αποθρασύνεται και τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται στην περιοχή μας, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά σταθερά και αποφασιστικά, να ανοίξουμε το δικό μας δρόμο, υψώνοντας τις σημαίες της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης, δίνοντας τη δική μας συμβολή στο δύσκολο και σκληρό αγώνα του λαού μας ενάντια στους κοινούς εχθρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου