Οι εισηγήσεις στην εκδήλωση για τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη

Ομιλία του σ. Πέτρου Κουφοβασίλη

Στις 9 Μάη 1945, με «Διάγγελμα προς το λαό», ο Στάλιν διακήρυσσε: «ήρθε η ιστορική μέρα της οριστικής συντριβής της Γερμανίας, η μέρα της μεγάλης νίκης του λαού κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού».

Τη νύχτα της 8 προς 9 Μάη 1945, υπογράφονταν η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο σοβιετικός στρατός καταδιώκοντας το ναζιστικό τέρας ως τη φωλιά του, καταλάμβανε το απόγευμα της 30 Απριλίου τη γερμανική Βουλή στο Βερολίνο (Ράιχσταγ) και ύψωνε στη στέγη του Ράιχσταγ την κόκκινη σημαία. O παγιδευμένος «Φύρερ», βλέποντας ότι ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα εγκλήματά του, καθώς βροντούσαν κοντά τα σοβιετικά κανόνια, αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στο στόμα και το πτώμα του αφού το περιέλουσαν με βενζίνη το έκαψαν οι τελευταίοι ακόλουθοί του, στην αυλή της αυτοκρατορικής καγκελαρίας. Ενώ στη Γερμανία συντρίβονταν τα υπολείμματα
των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων, στην Ιταλία ο Μουσολίνι προσπαθώντας μεταμφιεσμένος να το σκάσει από τα ιταλοελβετικά σύνορα, αναγνωρίστηκε από τους Ιταλούς παρτιζάνους αντιφασίστες και αιχμαλωτίστηκε στις 27 Απρίλη 1945. Με απόφαση του Σώματος των εθελοντών της ελευθερίας και της Επιτροπής εθνικής απελευθέρωσης του Μιλάνου, ο Μουσολίνι και μερικοί ακόμα άλλοι φασίστες ηγέτες εκτελέστηκαν και τους κρέμασαν ανάποδα στην κεντρική πλατεία...

Tο Mάη του 1945 ύστερα από έναν ηρωικό, σκληρό και επίμονο πόλεμο, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο σοβιετικός λαός και ο σοβιετικός Kόκκινος στρατός κάτω από την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος με επικεφαλής τον Στάλιν και οι λαοί των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, νίκησαν ολοκληρωτικά και σύντριψαν τις χιτλεροφασιστικές ορδές που για μια πενταετία κρατούσαν κάτω από το πέλμα τους υπόδουλη την Eυρώπη.

***

Σήμερα 9 Μάη συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών.

Tα επιτελεία του ιμπεριαλισμού, οι προπαγανδιστές και τα φερέφωνά τους ανά τον κόσμο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να σβήσουν από τη μνήμη των λαών, να αποσιωπήσουν και να συσκοτίσουν την τεράστια, ιστορική σημασία της αντιφασιστικής νίκης. Aυτό, ο διεθνής ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί.
Tη μέρα της Aντιφασιστικής νίκης των λαών, το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής EE επέλεξε να την ανακηρύξει «ημέρα της Eυρώπης», για να σβήσει από την ιστορική μνήμη των λαών το δίδαγμα πώς όταν θέλουν μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά ανίκητο αντίπαλό τους.

Σήμερα, η αντικομουνιστική υστερία, η πλαστογραφία της Iστορίας, η ανιστόρητη και χυδαία προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με το φασισμό, αποτελεί επίσημη πολιτική της ιμπεριαλιστικής EE και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη μέλη της.

H ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αποκατάσταση και την αναγόρευση σε ήρωες των συνεργατών των SS, την αναστήλωση των χιτλερικών συμβόλων και τις άγριες διώξεις των κομμουνιστών σε μια σειρά χώρες μέλη της EE – τα νεοναζιστικά εγκλήματα στην Ουκρανία.

Τα βάρβαρα μέτρα της EE, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και των μεταναστών, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εκκολάπτουν και σήμερα το “αυγό του φιδιού”. 70 χρόνια μετά, στο έδαφος της κρίσης και της γενικευμένης επίθεσης εναντίον των λαών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αναβιώνουν και εκτρέφονται φασιστικές οργανώσεις (όπως στην Ελλάδα η ναζιστική «Xρυσή Aυγή»).

Πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον πόλεμο υπήρχε και υπάρχει αδιάρρηκτος δεσμός.

Οι κομμουνιστές, οι δημοκράτες και πατριώτες στρέφουν τα βλέμματα και το νου τους στην περίοδο του πολέμου, των σκληρών δοκιμασιών, των αγώνων και των θυσιών για την απελευθέρωση και το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας και αντλούν διδάγματα, δύναμη και ελπίδα για να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια που ορθώνονται στο δρόμο τους προς την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση από τα σημερινά δεσμά του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του.

***

Από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, το KKΣE και η 3η Διεθνής, διέκριναν τον ιδιαίτερο κίνδυνο που αντιπροσώπευε για τους λαούς ο χιτλερικός φασισμός και προσανατόλισαν σταθερά τον αγώνα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στη φασιστική απειλή, για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης, προβάλλοντας τη γραμμή του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου.

Το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, θα καθορίσει τα καθήκοντα της πάλης των κομμουνιστών για την ενότητα τη εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό και της πάλης ενάντια στον πόλεμο.

Στο συνέδριο, ο Δημητρώφ θα επαναλάβει ,πως : «Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο σωβινιστικών, πιο αντιδραστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Θα υπογραμμίσει επίσης ότι: «ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Στην εισήγηση του Δημητρώφ, σημειώνεται για την ιδεολογική πάλη ενάντια στο φασισμό: «Οι κομμουνιστές που ανήκουν σε ένα καταπιεζόμενο, εξαρτημένο έθνος, δεν μπορούν να εμφανιστούν με επιτυχία ενάντια στο σωβινισμό μέσα στις γραμμές του έθνους τους, αν ταυτόχρονα δεν δείξουν έμπραχτα στο μαζικό κίνημα, ότι αυτοί πραγματικά αγωνίζονται για την απελευθέρωση του έθνους τους από τον ξένο ζυγό.

Από την άλλη πάλι μεριά, οι κομμουνιστές του έθνους καταπιεστή δεν είναι σε θέση να διαπαιδαγωγήσουν τις εργαζόμενες μάζες του έθνους τους στο πνεύμα του διεθνισμού, όπως είναι απαραίτητο, αν δεν διεξάγουν αποφασιστικό αγώνα ενάντια στην πολιτική καταπίεσης της «ίδιας τους» της μπουρζουαζίας, για το πλέριο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των υποδουλωμένων από αυτήν εθνών.

Αν δεν το κάνουν αυτό, δε διευκολύνουν ούτε και τους εργαζόμενους του καταπιεζόμενου έθνους να ξεπεράσουν τις εθνικιστικές τους προκαταλήψεις. Μόνο αν εμφανιζόμαστε με αυτό το πνεύμα, αν υποδείχνουμε πειστικά σε όλη μας τη μαζική δουλειά, ότι είμαστε το ίδιο ελεύθεροι τόσο από εθνικό μηδενισμό όσο και από αστικό εθνικισμό, μόνο τότε θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πραγματικά πετυχημένο αγώνα ενάντια στη σωβινιστική δημαγωγία των φασιστών».

Το 7ο συνέδριο της ΚΔ πήρε αποφάσεις σχετικά με την προώθηση των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων, στις διάφορες καπιταλιστικές χώρες σαν βάση του αγώνα των αντίστοιχων λαών ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο.

Προσδιορίζοντας τα καθήκοντα της αντιπολεμικής πάλης, η απόφαση της ΚΔ προσδιόριζε επίσης πως «αν ωστόσο ξεσπάσει ο πόλεμος το καθήκον (των κομμουνιστών) είναι να δράσουν για το γρήγορο τερματισμό του και να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε η οικονομική πολιτική κρίση, που προκαλεί ο πόλεμος, να χρησιμοποιηθεί για την αφύπνιση της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών και την επίσπευση έτσι της κατάρρευσης της κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης».

Παρά τους πεισματικούς αγώνες των εργατών πολλών χωρών ενάντια στο ογκούμενο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου, 4 χρόνια ύστερα απ’ το 7ο συνέδριο της ΚΔ, ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

Όπως είχε τονιστεί στο 7ο συνέδριο, «οι κύριοι υποκινητές του πολέμου» ήταν οι γερμανοί φασίστες που πάλευαν για την «ηγεμονία του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη».

Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η κορύφωση μια σειρά επιθετικών πολέμων που εξαπολύθηκαν διαδοχικά απ’ το 1931 ως το 1939 από τις τρεις φασιστικές δυνάμεις του άξονα, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία.

Οι άλλες δυνάμεις, οι Αγγλογάλλοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ενίσχυσαν και συνέβαλαν στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και με την πολιτική τους ενθάρρυναν το Χίτλερ να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση, για να συντρίψει το παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα και την κυριότερη βάση του τότε, τη Σοβιετική Ένωση.

Οι Βρετανοί, Γάλλοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, καθώς και οι συνεταίροι τους εφάρμοζαν απέναντι στους Γερμανούς, Ιταλούς και Ιάπωνες φασίστες, πολιτική κατευνασμού, κάνοντας ύποπτες φιλοφρονήσεις και αφήνοντας ελεύθερα τα χέρια του θηρίου. Έκλεισαν τα μάτια μπροστά στην επίθεση του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού εναντίον της Κίνας. Ανέχθηκαν την επίθεση του Μουσολίνι εναντίον της Αβυσηνίας (Αιθιοπία). Έσπρωξαν τους Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες να επέμβουν με τα όπλα στην Ισπανία. Ενθάρρυναν τον Χίτλερ να προσαρτήσει την Αυστρία και να καταλάβει την περιοχή των Σουδητών στην Τσεχοσλοβακία. Όλα αυτά, μακριά από το να φέρουν την ειρήνη, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να μεγαλώνουν την επιθετική δίψα των φασιστών και οδήγησαν στον παγκόσμιο πόλεμο, όταν ο πόλεμος αγκάλιασε τη μια μετά την άλλη , όλες τις μεγάλες δυνάμεις

H ιστορία όμως δεν εξελίχθηκε όπως την σχεδίαζαν οι αγγλογάλλοι και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, αλλά όπως την προέβλεπε η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης.

Oι στρατιές του γερμανοϊταλικού φασισμού και του ιαπωνικού μιλιταρισμού που εκτράφηκαν, αναπτύχθηκαν και ισχυροποιήθηκαν από τον αμερικάνικο και εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, άρχισαν να καταβροχθίζουν τη μια χώρα μετά την άλλη για να στραφούν σύντομα και ενάντιά τους.

H σωστή πολιτική του KKΣE με επικεφαλής τον Στάλιν, ματαίωσε τα σχέδια των αμερικανοεγγλέζων ιμπεριαλιστών που αποσκοπούσαν να ρίξουν τη Γερμανία και την Iαπωνία σε έναν πόλεμο αλληλοεξόντωσης με τη Σοβιετική Ένωση, συνέβαλλε στη διάσπαση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου και εξανάγκασε την Aγγλία και τις HΠA να προσχωρήσουν στην αντιχιτλερική συμμαχία.

H Σοβιετική Ένωση, σήκωσε στους ώμους της το πιο βαρύ φορτίο του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου, με εκατομμύρια νεκρούς και έπαιξε τον κύριο και αποφασιστικό ρόλο για τη συντριβή του φασισμού. Oι μεγάλες νίκες του Kόκκινου Στρατού στα μέτωπα, δημιούργησαν τις συνθήκες, εμψύχωσαν τους λαούς της κατεχόμενης Eυρώπης, ώστε να ξεσηκωθούν στα απέραντα μετόπισθεν των δυνάμεων του φασιστικού άξονα, με το λαϊκό παρτιζάνικο πόλεμο, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, με το σαμποτάρισμα και το χτύπημα των δυνάμεων του εχθρού.

Aξεπέραστο σύμβολο αγώνα και θυσίας, αποφασιστικότητας και στρατηγικής σοφίας, στάθηκε η μάχη του Στάλινγκραντ που αποτέλεσε και το σημείο στροφής του B’ Παγκόσμιου Πολέμου. Pαχοκοκαλιά του λαϊκού παρτιζάνικου πολέμου σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, στάθηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα.
Eξοπλισμένα με μια σωστή γραμμή, εφαρμόζοντας την πολιτική του ενιαίου εθνικοαπελευθερωτικoύ μετώπου, συνένωσαν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε κάθε χώρα, αναδείχτηκαν ηγέτιδες δυνάμεις και οι κύριοι αιμοδότες του αγώνα.

Iδιαίτερα το KK Kίνας με επικεφαλής το Mάο Tσε Tουνγκ εφαρμόζοντας με διορατικό και αριστοτεχνικό τρόπο την πολιτική του ενιαίου αντιγιαπωνέζικου μετώπου, πολύ πριν ξεσπάσει ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, έδωσε ένα ξεχωριστό παράδειγμα στο κομμουνιστικό κίνημα, καταφέρνοντας, με την πολιτική του, να συντρίψει τους Γιαπωνέζους εισβολείς και να τους πετάξει έξω από την Kίνα, δίνοντας έτσι μια πολύτιμη συμβολή στο γενικότερο αντιφασιστικό αγώνα.

* * *

O λαός της Ελλάδας έδωσε τη δική του συμβολή, πληρώνοντας βαρύ τίμημα αίματος, στον αγώνα ενάντια στη φασιστική κατοχή και για την εθνική απελευθέρωση. Από την πρώτη στιγμή της ιταλικής φασιστικής επίθεσης, έδωσε το σύνθημα της παλλαϊκής αντίστασης ο γραμματέας του KKE, N. Ζαχαριάδης, με το ιστορικό του γράμμα από τις φυλακές, προσανατολίζοντας αντίστοιχα για την κατοπινή περίοδο τον αγώνα των κομμουνιστών.

Ψυχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στάθηκε το KKE, που μέσα από τις γραμμές του EAM, του EΛAΣ, της ΕΠΟΝ συνένωσε, ξεσήκωσε και καθοδήγησε τον λαό μας στην πάλη ενάντια στους κατακτητές.

Παρ’ όλα αυτά, το τέλος της φασιστικής κατοχής δεν σήμανε την απαρχή μιας νέας λαϊκοδημοκρατικής Ελλάδας, όπως μπορούσε και έπρεπε να γίνει, αλλά την απαρχή νέων δεινών για το λαό μας, με τη στρατιωτική επέμβαση των Eγγλέζων που αξιοποίησαν την ηττοπαθή και συνθηκολόγα γραμμή της τότε καθοδήγησης του KKE, που κυριαρχούνταν απ’ την αντίληψη πως «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους»και γι’ αυτό ο αγώνας κατευθυνόταν όχι στην κατάληψη της εξουσίας από τις λαϊκές δυνάμεις μετά το διώξιμο των ξένων καταχτητών, αλλά στην προετοιμασία της λεγόμενης «ειρηνικής μεταπολεμικής εξέλιξης», γραμμή που οδήγησε στις προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου, της Γκαζέρτας και τελικά στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας.

H ήττα του χιτλερικού φασισμού ήταν μια μεγάλη νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος, μια τεράστια ηθικοπολιτική νίκη της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών ιδεών, γεγονός που συνετέλεσε αποφασιστικά στη νίκη των λαϊκών επαναστάσεων σε πολλές χώρες και αμέσως μετά, στην ορμητική ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και επαναστάσεων στην Ασία, στη Λ. Αμερική και την Αφρική, μεταβάλλοντας, ιδιαίτερα με την επανάσταση στην Kίνα, τους παγκόσμιους συσχετισμούς προς όφελος των δυνάμεων του σοσιαλισμού και σε βάρος του ιμπεριαλισμού.

Ενώ τα επιτελεία του φασισμού και του καπιταλισμού περίμεναν πως θα κατέρρεε η Σ.E. με την εκδήλωση της χιτλερικής επίθεσης, όπως συνέβηκε με τις καπιταλιστικές χώρες, σύντομα διαπίστωσαν όλοι την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, που στάθηκε ικανό να εμπνεύσει, να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει ολόκληρο το σοβιετικό λαό, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους και τις δυνάμεις της χώρας, όλη την ενεργητικότητα και την αυτοθυσία των εργαζομένων, για την εκπλήρωση του μεγάλου σκοπού, την ήττα του φασισμού, την υπεράσπιση και τη νίκη της σοσιαλιστικής πατρίδας.

Γι’ αυτό ακριβώς το τέλος του πολέμου οδήγησε στα ύψη το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης στα μάτια όλων των λαών του κόσμου και τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού να κατακτούν σε μεγάλη κλίμακα τις συνειδήσεις των εργαζομένων.

Όμως το σοσιαλιστικό προπύργιο, που οι χιτλερικές ορδές κατά εκατομμύρια στάθηκαν ανίκανες να κατακτήσουν, δέκα χρόνια αργότερα καταλήφθηκε από τα μέσα, με το σφετερισμό της κομματικής και κρατικής εξουσίας από την αντεπαναστατική κλίκα των Χρουστσώφ Μπρέζνιεφ.

Ξεκινώντας από το 2Oο Συνέδριο το 1956 και περνώντας μέσα από διαδοχικά στάδια και φάσεις που το τελευταίο της στάθηκε η γκορμπατσοφική περεστρόικα, οι ρεβιζιονιστές οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση και την καταστροφή, παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό και εκεί που κυμάτιζε η κόκκινη σημαία του Λένιν και του Στάλιν υψώνεται τώρα η τσαρική σημαία και βασιλεύει η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι εθνικιστικοί πόλεμοι, η καταπίεση, η καπιταλιστική σκλαβιά και υποδούλωση.

Mε μια έννοια, αυτό που επεδίωκαν πάντα οι καπιταλιστές από την επομένη της Oχτωβριανής επανάστασης, να τσακίσουν δηλαδή το σοσιαλιστικό σύστημα και να επαναφέρουν το καπιταλιστικό και που δεν μπόρεσαν να το πετύχουν ούτε με την ξένη επέμβαση ούτε με τη χιτλερική επίθεση, τα κατάφεραν οι ρεβιζιονιστές, προκαλώντας μια ιστορική οπισθοδρόμηση.

Ο ρεβιζιονισμός στάθηκε ανέκαθεν βασικός τροφοδότης της διεθνούς ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, στο έργο της για την πλαστογράφηση της ιστορίας. Έφτασαν να προσπαθούν να ξεγράψουν απ’ τη μνήμη των λαών το ηρωικό Στάλινγκραντ, που το μεταβάπτισαν σε Βόλγκογκραντ. Σε συγχορδία με όλους τους ανά την υφήλιο «πρόθυμους» ακόλουθούς τους, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έκαναν τον αντισταλινισμό σημαία τους, σε μια δόλια προσπάθεια αναίρεσης του ίδιου του μαρξισμού - λενινισμού, και βάλθηκαν να ξαναγράψουν την ιστορία, γεμίζοντας τις υποτιθέμενες «λευκές σελίδες» της με υλικό που αντλούνταν συχνά κατευθείαν από το οπλοστάσιο της αντίδρασης. Στην υπηρεσία τους βρέθηκε αδιάλειπτα κι ως το τέλος η ηγεσία που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ με την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια του 1956, κι όλοι οι επίγονοί της, που αναπαρήγαγαν με το νι και με το σίγμα και προσάρμοζαν ανάλογα στα καθ’ ημάς τις αντεπαναστατικές θεωρίες, τη γενική - αντισοσιαλιστική γραμμή και τη φάμπρικα της «αποσταλινοποίησης»που κανοναρχούσαν οι σοβιετικοί αποστάτες. Ακολούθησαν το δρόμο αυτό σ’ όλη την πορεία κατεδάφισης του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού – ως τις τελευταίες ημέρες της περεστρόικας του Γκορμπατσόφ, τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το μετασχηματισμό (και τυπικά) του ρεβιζιονιστικού ψευδοκομμουνισμού σε απροκάλυπτο και αχαλίνωτο αντικομμουνισμό. Από την ώρα που η πολιτική του ΚΚΕ, γνώρισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, την πιο παταγώδη χρεοκοπία, και το αδιέξοδο και η σύγχυση τους έφεραν μπροστά στο φάσμα της διάλυσης, άλλαξαν βαθμιαία το τροπάριο και το γύρισαν τελικά απ’ το δεξιό, στον αριστερό οππορτουνισμό – ρεβιζιονισμό, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ καταφεύγοντας στην επαναστατική λογοκοπία, διακήρυξαν αυτοεπαινούμενοι πριν ένα – ενάμιση χρόνο, την «αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα» του ΚΚΕ, δεχόμενοι βέβαια έτσι – αν και διακριτικά και σχεδόν λαθραία, πως ο «επαναστατικός χαρακτήρας του απουσίαζε για πολλά χρόνια πριν! Με τη γραμμή που τώρα προβάλλουν, παριστάνοντάς τηνσαν το απαύγασμα μιας πολύχρονης και δύσκολης - όπως λένε – επιστημονικής έρευνας, διαστρεβλώνουν κατάφωρα τη θεωρία του Λένιν, για τον ιμπεριαλισμό και όχι μόνο. Θεωρούν την Ελλάδα κράτος ιμπεριαλιστικό, και τάσσονται ενάντια στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Διαστρεβλώνουν και αναθεωρούν όλη την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, νεκρανασταίνοντας τις τροτσκιστικές αντιλήψεις σε σύμπλεξη με παγιωμένα σχήματα του ρεβιζιονισμού και με διάφορες άλλες ιδέες παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων. Με την ίδια όπως και πριν τύφλωση , εξακολουθούν να αναμασούν και να παπαγαλίζουν το χρεοκοπημένο χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό κατηγορητήριο του εναντίον του Μάο Τσετούνγκ, να καταγγέλουν με ανείπωτο θράσος (απ’ τα «αριστερά») σαν μικροαστική και εθνικιστική παρέκκλιση τη γραμμή του Μάο και το «μαοϊκό ρεύμα»!

Αρνούνται και απορρίπτουν με τα επιχειρήματα του τροτσκισμού τη γραμμή της Τρίτης Διεθνούς. Απορρίπτουν και καταδικάζουν το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς που ψηφίστηκε στο 6ο Συνέδριό της το 1928, τις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ το 1935, τη γραμμή της Κ.Δ. για τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα, τις θέσεις του Στάλιν ο οποίος γενικεύοντας το 1946 την πείρα από όλη την πορεία συνολικά και όλη την εξέλιξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σημείωνε πώς : «Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα, πήρε απ’ την αρχή χαρακτήρα αντιφασιστικού απελευθερωτικού πολέμου, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής ΄Ενωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δεν μπορούσε παρά να δυναμώσει και πραγματικά δυνάμωσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».

Τι λέει το ΚΚΕ για τις θέσεις αυτές;

Σύμφωνα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ που ανέλαβε με τόση μετριοφροσύνη και μαρξιστική πολυγνωσία να διορθώσει τον Στάλιν, «Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε. Η επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική ΄Ενωση και η αναγκαστική εμπλοκή της στον πόλεμο, δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του και ούτε ήταν δυνατόν να τον αλλάξουν»….

Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ διατείνονται τώρα πως «αποκατάστησαν» τον Ν. Ζαχαριάδη, τον οποίο οι ιδεολογικοί τους πατέρες, με την ξένη επέμβαση, καθαίρεσαν αντικαταστατικά και παράνομα, διέγραψαν, εξόρισαν και τελικά εξόντωσαν στη Σιβηρία. Αλλά στην πραγματικότητα, αν και λογοκοπούν περί αποκατάστασης , απορρίπτουν και καταδικάζουν στην ουσία οτιδήποτε σωστό, πολύτιμο και θετικό πρόσφερε ο Ζαχαριάδης στο κομμουνιστικό κίνημα και στον αγώνα του ελληνικού λαού. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να καταδικάζουν τώρα από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις, το ανοιχτό γράμμα του της 31ης Οχτώβρη 1940, που απ’ τις φυλακές της μεταξικής διχτατορίας καλούσε το λαό της Ελλάδας στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη φασιστική εισβολή της Ιταλίας του Μουσολίνι, ζητώντας με παλμό που η απήχησή του φτάνει ως τις μέρες μας, «δίπλα στο κύριο μέτωπο κι ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό , καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι, να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα…». Η γραμμή που καθόριζε το ιστορικό ανοιχτό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, έκφραζε με πρωτοβουλία και τόλμη, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, τις γενικές οδηγίες της Κ.Δ., που είχαν παρθεί πριν ακόμα επιβληθεί η μοναρχοφασιστική τεταρτοαυγουστιανή μεταξική διχτατορία. Αντανακλώντας το αντικειμενικό περιεχόμενο του αγώνα και την προοπτική του, η γραμμή αυτή θα επέτρεπε ακριβώς στο ΚΚΕ, στα χρόνια που ακολούθησαν να υψωθεί σε ηγέτιδα δύναμη της αντίστασης του ελληνικού λαού. Αντίθετα, αν εφαρμοζόταν μια γραμμή, σαν αυτή που ετεροχρονισμένα η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ παριστάνει σαν σωστή, άλλο αποτέλεσμα δεν θα είχε και δεν μπορούσε να έχει, παρά να οδηγηθεί το κίνημα εκεί που οδηγήθηκε ο τροτσκισμός, στη χρεοκοπία, στην ανυποληψία και στο περιθώριο.

***

Τιμώντας τα 70 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης, διδασκόμαστε από το παρελθόν. Αναλογιζόμαστε τις συνθήκες και τη σημασία των κατευθύνσεων που χαράχτηκαν, στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο. Συνειδητοποιούμε έτσι βαθύτερα το περιεχόμενο και την προοπτική των αγώνων της επικής αυτής περιόδου, που σφράγισαν την παγκόσμια ιστορία, μαζί και την ιστορία του δικού μας λαού, και προβάλλουμε τα διδάγματα και την πείρα τους προσβλέποντας να τα αξιοποιήσει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα σωστά, ζωντανά, κι όχι μηχανιστικά και δογματικά. Στρέφοντας την προσοχή μας στην κατάσταση που επικρατεί σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και στη χώρα μας και συμβάλλοντας ενεργητικά στους σημερινούς αγώνες της νεολαίας και όλου του λαού, ενάντια στο φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, - αμετακίνητα προσηλωμένοι στους μεγάλους σκοπούς του κινήματός μας για μια Ελλάδα Λεύτερη, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική.

***

Στο σημερινό κόσμο, σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των αντιδραστικών εξελίξεων που συντελέστηκαν στη Σοβιετική Ένωση αλλά και στην Kίνα, άλλαξαν αποφασιστικά οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεων προς όφελος του ιμπεριαλισμού και σε βάρος των λαών.

H σημερινή κατάσταση έχει τις ομοιότητες και τις διαφορές της με τη δεκαετία του ’30-’40. Ποια θα είναι η συγκεκριμένη πορεία των παγκόσμιων εξελίξεων στα πλαίσια της έντασης της οικονομικής κρίσης είναι αδύνατο να προβλεφθεί, καθώς υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες και καταστάσεις που δεν έχουν διαμορφωθεί και παγιωθεί.

Έχει διαμορφωθεί όμως η γενική τάση των παγκόσμιων εξελίξεων στα πλαίσια της μαινόμενης κρίσης και αυτή χαρακτηρίζεται βασικά από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για την αναδιανομή των αγορών και των ζωνών επιρροής στον κόσμο με βάση τους νέους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Δεν γνωρίζουμε τα σχέδια που υπάρχουν στα συρτάρια των φιλοπόλεμων επιτελείων του ιμπεριαλισμού, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως στα πλαίσια της έντασης της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού μπήκαμε σε μια μακρά περίοδο αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και διαμόρφωσης νέων μετώπων και συμμαχιών, μια διαδικασία που εκ των πραγμάτων θα δυναμώσει τους παράγοντες του πολέμου, ανεξάρτητα αν θα υπάρχουν σ’ όλη αυτή την περίοδο και φάσεις «ειρηνικής» συνεννόησης, συνδιαλλαγής και παζαρεμάτων ανάμεσά τους.

Στη σημερινή φάση που βρισκόμαστε, η κατάσταση εμφανίζεται και είναι ιδιαίτερα δυσμενής για τους λαούς. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται να παραμείνει και ούτε παραμένει αδιατάραχτη.

O φασισμός σηκώνει κεφάλι και τα τύμπανα των πολεμοκάπηλων ηχούν ανά τον κόσμο. Oι πολεμικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, διαδέχονται η μία την άλλη. Χτες ήταν η εξαπόλυση του πολέμου από τους Αμερικάνους και Γαλλοβρετανούς ιμπεριαλιστές εναντίον της Λιβύης, η κλιμάκωση της επέμβασης εναντίον της Συρίας, σήμερα οι επιδρομές με πρόσχημα την προβοκατόρικη δράση των καλούμενων «τζιχαντιστών», ο πόλεμος στην Υεμένη… Μια μακριά αλυσίδα νεοαποικιακών πολέμων επεμβάσεων και στρατιωτικής απειλής των ιμπεριαλιστών και των τοποτηρητών, των εγκαθέτων και των υποτακτικών τους εναντίον μιας σειράς χωρών και λαών κλιμακώνεται, δημιουργώντας όλο και νέες εστίες ανάφλεξης και διαρκούς απειλής για την παγκόσμια ειρήνη, που απλώνονται απ’ τη Βόρεια Αφρική και την καθημαγμένη Μέση Ανατολή, κι απ’ το Ιράν και μια σειρά ασιατικών χωρών , ως τον Ειρηνικό, τη θάλασσα της Κίνας και τη Βόρεια Κορέα, ενώ ένα νέο κατ’ εξοχήν εκρηκτικό και επικίνδυνο μέτωπο έχει από καιρό πλέον ανοίξει στην ίδια την Ευρωπαϊκή ήπειρο, στην Ουκρανία, φέρνοντας σε αντιπαράθεση και σε σύγκρουση τους ιμπεριαλιστές της Δύσης και της Ρωσίας.

Η ιστορία του Αντιφασιστικού Πολέμου δείχνει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι η πηγή των σύγχρονων πολέμων, ότι η επιθετική φύση του δε αλλάζει και ότι πρέπει να διεξάγεται συνεχής αγώνας εναντίον του για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης. Σύμφωνα με τα λόγια του Μάο «Οι ιμπεριαλιστές δεν θα ήθελαν ποτέ να βάλουν τα μαχαίρια τους στη θήκη, ούτε να γίνουν Βούδες, και αυτό μέχρι την καταστροφή τους»…

Tα πρώτα χρόνια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου στάθηκαν δύσκολα και σκληρά για τους λαούς της Eυρώπης, της Aσίας και της Aφρικής.

Στην αρχή του πολέμου οι τρεις φασιστικές χώρες, η Γερμανία, η Iταλία και η Iαπωνία έκαναν επίδειξη των στρατιωτικών τους δυνάμεων και φάνταζε ακατανίκητος ο «κεραυνοβόλος πόλεμος» του Xίτλερ.

Tότε οι φασίστες έλεγχαν σχεδόν το σύνολο της ηπειρωτικής Eυρώπης, κατέλαβαν τη μισή Aσία και κυρίευσαν την Aφρική και πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι υποτάχτηκαν και βρέθηκαν κάτω από την μπότα τους. Λίγα χρόνια μετά, αφού πλήρωσε τεράστιο τίμημα η ανθρωπότητα, και οι τρεις αυτές φασιστικές δυνάμεις συντρίφτηκαν ολοκληρωτικά από τους λαούς.

H παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις HΠA και επεκτάθηκε στη συνέχεια σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, συνεχίζοντας αμείωτα μέχρι σήμερα την καταστροφική της πορεία πάνω στους λαούς, αποκάλυψε τη γύμνια της καπιταλιστικής οικονομίας και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος.

Oδηγεί τους ιμπεριαλιστές όλο και περισσότερο να βαδίζουν στα χνάρια του Xίτλερ γι αυτό και θα έχουν το ίδιο τέλος.

Όσοι επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία, ξεσηκώνουν αναπόφευκτα την αντίσταση των λαών, θα βρεθούν αργά ή γρήγορα περικυκλωμένοι από το πέλαγος του λαϊκού πολέμου και θα οδηγηθούν τελικά στην καταστροφή.

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ. Πάνου Χουντή

Τσόρτσιλ: “Η ιστορία θα είναι καλή μαζί μου γιατί σκοπεύω να τη γράψω εγώ!”

Συνηθίζεται, όταν αναφερόμαστε σε ιστορικά γεγονότα να λέμε ότι σημασία έχει η προβολή τους στο σήμερα και δευτερευόντως η ανάλυση των ίδιων των ιστορικών γεγονότων.

Στη σημερινή εκδήλωση, δεν πρόκειται ασφαλώς να υποτιμήσουμε την παραπάνω πλευρά, αλλά ούτε και να υποτιμήσουμε τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα, το πλαίσιο στο οποίο εξελίχθηκαν, την ίδια την εξέλιξή τους, την κατάληξή τους και τα ίχνη τους.

Ο λόγος είναι ότι πάνω στο τεράστιο ζήτημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επιχειρείται εδώ και πολλά χρόνια -και με αρκετή επιτυχία είναι αλήθεια- ένας προκλητικός ιστορικός ρεβιζιονισμός, ένα βάρβαρο ξαναγράψιμο, μιας μεγάλης κλίμακας ιστορική παραχάραξη.

Αν πίσω απ' όλα αυτά είναι βέβαια τα think tank του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι λιγότερες οι ευθύνες διάφορων πρόθυμων “προοδευτικών” που με τις πλάτες του συστήματος στάζουν όλη την αντικομμουνιστική, αντιμπολσεβίκικη, αντισταλινική υστερία τους φιλοδοξώντας ασφαλώς να ανέλθουν στα προαναφερόμενα think tank.

Ουσιαστικά, οι πηγές του Δευτέρου Π.Π. βρίσκονται στα ίδια τα αποτελέσματα του Πρώτου, δηλαδή στο μοίρασμα του κόσμου και στα αποτελέσματα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οπως αυτά καταγράφηκαν στο τέλος του Α΄ Π.Π.

Από την άλλη, το άλλο μεγάλο αποτέλεσμα του Α΄ Π.Π., η ίδρυση δηλαδή της ΣΕ, του πρώτου προλεταριακού κράτους στον κόσμο, ήρθε να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, καθώς γέννησε το μίσος όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στον κόσμο, όχι τόσο γιατί αποτέλεσε ένα σημαντικό, ισχυρό και συγκροτημένο κράτος στην παγκόσμια σκακιέρα αλλά γιατί, βασικά, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το προλεταριάτο και τους λαούς όλου του κόσμου.

Τα χρόνια, λοιπόν, πριν τον Β΄ Π.Π. έχουμε τρεις παράγοντες που οδηγούν τα πράγματα εκεί:

1. Την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης που έπρεπε να συντριβεί
2. Την αμφισβήτηση του στάτους κβο των αποτελεσμάτων του Α΄ Π.Π. από τη Γερμανία καταρχήν που θεωρούσε ότι μπορούσε να ξαναβγεί δυναμικά στο προσκήνιο, από τις ΗΠΑ που αναζητούσαν αναβαθμισμένο ρόλο, θεωρώντας ότι η Μ. Βρετανία και η Γαλλία είχαν δυσανάλογα μεγάλο ρόλο στη διεθνή σκηνή που δεν αντιστοιχούσε στους πραγματικούς συσχετισμούς.
3. Τη μεγάλη οικονομική καπιταλιστική κρίση που από τα τέλη της δεκαετίας του '20 και παρά τις διάφορες διαχειριστικές προσπάθειες διεξόδου γινόταν όλο και πιο φανερό ότι είχε ανάγκη την πραγματική διέξοδο που έχει ο καπιταλισμός: τον πόλεμο.

Ο Χίτλερ το '33 καταλαμβάνει την εξουσία, καθώς οι κύκλοι του γερμανικού κεφαλαίου τον εμπιστεύονται για να οδηγήσει τον γερμανικό ιμπεριαλισμό σε μια πορεία πολύ πιο φιλόδοξη από την αποκατάσταση της ταπείνωσης του Α΄ Π.Π.

Ακολουθεί όλα τα επόμενα χρόνια η συντριβή του εσωτερικού εχθρού, του πανίσχυρου ΚPD, ως αναγκαίος όρος για να ξεδιπλωθεί όλη η ναζιστική θηριωδία. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο νέος Μεγάλος Πόλεμος είναι στα σκαριά. Αυτό που είναι όμως σε εκκρεμότητα είναι “ποιος πόλεμος”; Ποιοι θα είναι με ποιους και ενάντια σε ποιους;

Όσο ο Χίτλερ αποθρασύνεται, πανίσχυρα τμήματα του κεφαλαίου σε ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία δεν κρύβουν το φιλοναζισμό τους. Όλους τους ενώνει το μίσος στη ΣΕ και τους κομμουνιστές.

ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία θεωρούν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανία για να ξεμπερδεύουν με τη ΣΕ. Η περιβόητη πολιτική του κατευνασμού του Χίτλερ ήταν στην πραγματικότητα πολιτική ενθάρρυνσής του.

• Η ραγδαία ανασυγκρότηση και ο επανεξοπλισμός του γερμανικού στρατού, κατά παράβαση των συνθηκών του Α΄ Π.Π., συναντάει την ανοχή της Δύσης.
• Τον Νοέμβρη του '38, Τσάμπερλεϊν, Νταλαντιέ, Μουσολίνι και Χίτλερ επικυρώνουν την προσάρτηση της Σουδητίας (περιοχή της Τσεχοσλοβακίας) στη Γερμανία.
• Γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν σε Ρουμανία, Λιθουανία, Τσεχοσλοβακία.

Η ΣΕ αναγνωρίζει τι πάει να γίνει. Απευθύνει απανωτές προτάσεις σε ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία για συμμαχία ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα. Οι προτάσεις υπονομεύονται ή απορρίπτονται με διάφορα προσχήματα.

Στην πρόδηλη προσπάθεια απομόνωσής της, η ΣΕ απαντάει με μια τακτική κίνηση που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση των αντίπαλων στρατοπέδων, που ενεργοποίησε αντίρροπες στις φιλοναζιστικές τάσεις στο εσωτερικό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που βοήθησε την ίδια τη ΣΕ να κερδίσει χρόνο, που ίσως έπαιξε συνολικά σημαντικό ρόλο στην τελική έκβαση του πολέμου. Υπογράφοντας η ΣΕ με τη Γερμανία το «Σύμφωνο μη Επίθεσης» (Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) τον Σεπτέμβρη του '39, στέλνει στους Δυτικούς το μήνυμα ότι ίσως τελικά το παιχνίδι που άρχισαν εναντίον της ΣΕ μπορεί να εξελιχθεί άσχημα για τους ίδιους, όπως είχε πει και ο Στάλιν σε ένα συνέδριο του Κόμματος.

Τις ίδιες μέρες η Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία (σύμμαχος Αγγλίας-Γαλλίας) και ταυτόχρονα κέντρα εξουσίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας, σοκαρισμένα από το Σύμφωνο Γερμανίας-ΣΕ, προκρίνουν, μέσα από πολλές αντιφάσεις και πισωγυρίσματα, πολιτικές λύσεις με αντιγερμανικό προσανατολισμό.

Το Μάρτιο του ’40 ανατρέπεται στη Γαλλία ο Νταλαντιέ και τον Μάη του ’40 ανατρέπεται ο Τσάμπερλεϊν στη Μ. Βρετανία. Ρεϋνό και Τσόρτσιλ τους αντικαθιστούν.

Ίσως κάπου εδώ να γέρνει η πλάστιγγα για τα βασικά στρατόπεδα του πολέμου, χωρίς όμως ακόμα αυτά να έχουν καθοριστεί επακριβώς και με ασφάλεια. Από τη μία, φαίνεται ότι είναι οι δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία) και, από την άλλη, Αγγλία-Γαλλία (που θεωρητικά έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία, αλλά αυτό δεν φαίνεται πουθενά), οι ΗΠΑ που καιροφυλακτούν για νέο ρόλο και η ΣΕ που -παρά το «Σύμφωνο μη Επίθεσης»- προετοιμάζεται πυρετωδώς για τον πόλεμο.

Η εξέλιξη βέβαια του πολέμου θα δείξει ότι ο Β΄ Π.Π. ήταν ένας πόλεμος κατά 80% μεταξύ Γερμανίας-ΣΕ. [...]

Θα θέλαμε να προχωρήσουμε τώρα σε κάποια συμπεράσματα, ερωτήματα, ζητήματα που άνοιξε αυτή η ιστορία και που αφορούν και το σήμερα:

Το ένα είναι το «εύκολο»: ότι ο ιμπεριαλισμός είναι συνυφασμένος με τον πόλεμο, ζει πάνω στα πτώματα λαών και στα ερείπια χωρών. Το καταστροφικό αυτό σύστημα δεν διστάζει να τα ακουμπήσει στις πιο σκοτεινές, απάνθρωπες κι αναχρονιστικές δυνάμεις, όπως έκανε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ακουμπώντας τα στον Χίτλερ και τα Ες Ες.

Δεύτερο: Ο πόλεμος είναι από τα πιο επικίνδυνα ζητήματα. Ένα λάθος στην εκτίμηση των πραγμάτων μπορεί να σε οδηγήσει στην αγκαλιά του αντιπάλου. Λάθος δεξιό ή «αριστερό». Η στάση που θα πάρουν οι κομμουνιστές στον πόλεμο χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Δεν είναι ίδια σε περίπτωση που δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μάχονται για σφαίρες επιρροής σε ξένο έδαφος. Δεν είναι ίδια σε περίπτωση που μια ιμπεριαλιστική δύναμη δεν μάχεται για σφαίρες επιρροής αλλά για την κατοχή και την υποδούλωση ενός λαού ακόμα και ιμπεριαλιστικής χώρας. Όταν μια ιμπεριαλιστική δύναμη εισβάλλει σε μια ανεξάρτητη ή εξαρτημένη χώρα. Όταν υπάρχει επίθεση απέναντι σε σοσιαλιστική χώρα. [...]

Με τη γραμμή του Αντιφασιστικού Μετώπου, με τη γραμμή των μαζικών ένοπλων κινημάτων ενάντια στον κατακτητή, το Κομμουνιστικό Κίνημα σε όλη την Ευρώπη έδεσε το εθνικό με το ταξικό, κέρδισε στις γραμμές του πλατιές λαϊκές μάζες, έβαλε στην ημερήσια διάταξη -και όχι σε διακηρύξεις χωρίς αξία- το ζήτημα της κοινωνικής ανατροπής!

Αντίθετα, οι θιασώτες της “καθαρής επανάστασης” και του προγραμματισμού της Ιστορίας, αρχειομαρξιστές και τροτσκιστές, δήλωναν τα εξής:

«… Η συμμετοχή της Σοβιετικής Ρωσίας στον πόλεμο δεν αλλάζει καθόλου τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα. … Το προλεταριακό (τροτσκιστικό) κόμμα καταδικάζει όλους τους πατριωτικούς αγώνες οσοδήποτε μαζικό χαρακτήρα και αν έχουν και οποιεσδήποτε μορφές και αν παίρνουν και καλεί ανοιχτά τους εργάτες να απέχουν απ' αυτούς. Το ΕΑΜ είναι ένα μέτωπο αντιδραστικό.Είναι αισχρή απάτη για τις εκμεταλλευόμενες μάζες του λαού το σύνθημα της “Λαϊκής Δημοκρατίας” είναι προδοσία του σοσιαλισμού. … Απορρίχνουν ολοκληρωτικά την πολιτική της δολοφονίας Γερμανών στρατιωτών (χωρίς λόγο) και κάθε πράξη σαμποτάζ και μάλιστα στρατιωτικού χαρακτήρα που δημιουργεί μια ρήξη ανάμεσα στους ντόπιους εργάτες και στους Γερμανούς φαντάρους. “Ολη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθιά αντιδραστική”! Με τις δολοφονίες των Γερμανών έδινε αφορμή και προσχήματα σε άγρια μέτρα των αρχών κατοχής εναντίον του πολέμου.»

Για όσους θεωρούν ότι η πατριωτική διάσταση της πάλης του Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έφεραν τη Βάρκιζα, τον σωβινισμό και τον αντιδιεθνισμό, έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

1. Μας θυμίζουν αυτούς που λένε, με ένα φοβερό άλμα, ότι ο λενινισμός απέτυχε αφού η ΣΕ κατέρρευσε δεκαετίες μετά.
2. Χωρίς ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν θα υπήρχε ΔΣΕ.
3. Πρέπει επίσης να μας εξηγήσουν γιατί τέτοιες προδοτικές συμφωνίες σαν του Λιβάνου, της Βάρκιζας και της Καζέρτας δεν έγιναν ας πούμε στην Αλβανία ή στη Γιουγκοσλαβία όπου η κατάληψη της εξουσίας ολοκληρώθηκε. Πρέπει επίσης να εξηγήσουν γιατί οι αρχειομαρξιστές και ποικίλοι αντισταλινίζοντες, στην καλύτερη περίπτωση εξαφανίστηκαν αυτές τις ιστορικές συνθήκες και άλλοι (όπως ο Όργουελ) στρατολογήθηκαν κανονικά και επί μισθώσει από τον αντίπαλο.
4. Και κάτι τελευταίο, γιατί δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό: Θα σημειώσουμε ότι αυτοί που στο όνομα του διεθνισμού κατήγγειλαν το ΚΚΕ ως σοβινιστικό δεν κατάφεραν να οικοδομήσουν καμία διεθνιστική σχέση με τον γερμανο-ιταλικό λαό, ούτε με τους γερμανούς και ιταλούς φαντάρους, όταν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ βοήθησε στη συγκρότηση της αντιστασιακής οργάνωσης “Ελεύθερη Γερμανία” στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες, ίσως και χίλιοι Γερμανοί, ενώ πλήθος ιταλών στρατιωτών πέρασε στις γραμμές του.

Με όλα αυτά δεν θέλουμε να κλείσουμε το κεφαλαιώδες ζήτημα της στάσης των κομμουνιστών στους πολέμους, ούτε να φτιάξουμε τα δικά μας κουτάκια. Παραμένουμε στη λενινιστική γραμμή της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Απολογιστικά όμως θεωρούμε ότι η γραμμή της “καθαρής” επανάστασης και του προγραμματισμού της Ιστορίας (για να το πούμε ευγενικά) συντρίφτηκε την περίοδο εκείνη.

Ούτε θέλουμε να πούμε ότι όλα έγιναν καλά. Και παλινωδίες υπήρξαν και εθνικιστικές παρεκκλίσεις υπήρξαν, με το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και της αποδοχής του από το ΚΚΕ, και αντιφάσεις και υποτίμηση της πλευράς “πάλη” στο δίπολο «ενότητα και πάλη» στο αντιφασιστικό μέτωπο, από μια ηγεσία που ήταν πιο λίγη από τη βάση η οποία έδινε τον ηρωικό αγώνα.

Αλλά τα προβλήματα που ανέκυψαν, ακόμα και τα ξεπουλήματα Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας, ήταν οι αρνητικές πλευρές μιας συνολικά θετικής πορείας, μιας τεράστιας κίνησης μαζών στο δρόμο της επανάστασης και του σπρωξίματος της Ιστορίας προς τα εμπρός. [...]

Βλέπουμε τους διάφορους επίγονους του ρεβιζιονισμού, τόσο το ΚΚΕ αλλά και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν εκδηλώσεις τιμής στην μνήμη της αντιφασιστικής νίκης.

Για το μεν ΚΚΕ θα θυμίσουμε ότι η διαμόρφωσή του από τον ρεβιζιονισμό το '56 και μετά και οι ευθύνες που έχει η καθοδηγητική του ομάδα που μπήκε μπροστά σ' αυτή τη διαμόρφωση, συνέργησε τα μέγιστα στη συκοφάντηση του Στάλιν και των επιτευγμάτων του σοβιετικού λαού την περίοδο του πολέμου, κάτω ασφαλώς από τα χειροκροτήματα του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Οι αυτοκριτικές που κάνει σήμερα το ΚΚΕ αφενός δεν αντανακλώνται στη σημερινή κίνησή του στο κίνημα και αφετέρου εκπέμπουν αντιφατικά μηνύματα καθώς υποτίθεται ότι αποκαθιστούν τον Στάλιν τη στιγμή που φλερτάρουν με κοσμοπολίτικες και αντιλενινιστικές, αντιλήψεις υπερ-ιμπεριαλισμού ή, καλύτερα ίσως, παν-ιμπεριαλισμού.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ που επίσης οργανώνει εκδηλώσεις για την αντιφασιστική νίκη, είναι δείγμα υποκρισίας να θυμούνται την αντιφασιστική νίκη οι πιο συνεπείς (στο εσωτερικό της Αριστεράς) αντιλενινιστές και αντισταλινικοί. Οι πιο πούροι υποστηρικτές της ΕΕ και όλης της φιλολογίας που εκπορεύεται απ' αυτήν. Άλλωστε, ο αντιφασισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά ένα εργαλείο συνολικά του συστήματος στην κατεύθυνση ρετουσαρίσματος και εξανθρωπισμού της ΧΑ. [...]

Αν τότε οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οδήγησαν σε ισχυροποίηση ενός φασιστικού κράτους που δεν φιλοδόξησε απλώς στην παγκόσμια ηγεμονία αλλά, όπως έλεγε ο Στάλιν στο απόσπασμα που είπαμε, στην απόλυτη κυριαρχία και συντριβή των άλλων χωρών, αυτό περιέπλεξε και διευκόλυνε τον πόλεμο και έκανε αναγκαίο το αντιφασιστικό μέτωπο.

Αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν σήμερα.

Σήμερα η φασιστικοποίηση αποτελεί επίσημη εκδοχή του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Η ΕΕ εξισώνει ναζισμό-κομμουνισμό και την ίδια στιγμή οργανώνει, στηρίζει και βγάζει στον αφρό τις φασιστικές ουκρανικές συμμορίες που ακόμα και στο όνομα κρατάνε από τους δοσίλογους Ουκρανούς του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, αποκαλύπτοντας τι εννοεί το σύστημα όταν μιλάει για δύο άκρα.

Σήμερα. η φασιστικοποίηση δυναμώνει ως κρατική και παρακρατική βία και τρομοκρατία στους δρόμους, στους χώρους σπουδών και δουλειάς.

Σήμερα. η φασιστικοποίηση αποτελεί την επίσημη “μεταναστευτική” πολιτική που είναι οι δολοφονίες των προσφύγων. Μια πολιτική που συμπληρώνει την επίσημη “εξωτερική” πολιτική του συστήματος που είναι η δημιουργία πολέμων και ο διαμελισμός χωρών.

Ο φασισμός γεννιέται απ' τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους, τον επίσημο ρατσισμό και τη βία. Γεννιέται απ’ το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα. Δεν εννοούμε, βέβαια, μ’ αυτό ότι μια πορεία, ας πούμε, για τη δολοφονία του Φύσσα θα πρέπει να οργανωθεί μόνο από τους αντιιμπεριαλιστές ή αντικαπιταλιστές. Λέμε, όμως, ότι ο αντιφασισμός ως γενική πολιτική γραμμή του κινήματος δεν μπορεί να είναι σήμερα βάση.

Τι σημαίνει, άραγε, η ευαισθητοποίηση από το πνίξιμο, δηλαδή τις δολοφονίες των χιλιάδων προσφύγων, αν η πορεία δεν προσπαθήσει να αναδείξει τους πραγματικούς υπεύθυνους, τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό; Τι ακριβώς θα ζητάει;

Με άλλα λόγια, σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι η ενίσχυση των αντιιμπεριαλιστικών, αντιπολεμικών και αντικαπιταλιστικών χαρακτηριστικών και άρα και των αντιφασιστικών. Αντιφασισμός δεν γίνεται με όλους τους μηχανισμούς που πριμοδοτούν τον φασισμό και τη φασιστικοποίηση.

Αντιφασισμός δεν είναι η συμβολή στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού για να μπει η ΧΑ στο κανάλι της καλύτερης κοινοβουλευτικοποίησής της και της αποδοχής εκ μέρους της του πλαισίου συνολικά της εξάρτησης και ειδικά του «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Αντιφασισμός δεν γίνεται, επίσης, χωρίς ανάπτυξη κινήματος. Γιατί ο φασισμός, επειδή αποτελεί ακριβώς την πιο βάρβαρη έκφραση μιας ταξικής πολιτικής, μπορεί να αποκαλυφτεί μόνο στην ταξική πάλη. Και βέβαια όλα αυτά αναλύοντας συγκεκριμένα τη συγκεκριμένη τωρινή κατάσταση...

πηγή: Μ-Λ ΚΚΕ