Για τον σύντροφο Κώστα Κουτμάνη

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Το Νοέμβριο του 2008, εκδόθηκε από τις «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», βιβλίο με συλλογή κειμένων του σ. Κώστα Κουτμάνη, (κάτω από τον τίτλο «Για το δίκιο και τη λευτεριά - Μαρτυρίες και συμπεράσματα»).

Τα κείμενα αυτά, αποτελούν πολύτιμο πληροφοριακό υλικό που αναπλάθει και φωτίζει με την αμεσότητα και τη ζωντάνια της αφήγησης, σημαντικές πτυχές από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Αποτελούν ταυτόχρονα συνεκτική συνόψιση και πολιτική γενίκευση εμπειριών και διδαγμάτων εξίσου πολύτιμων για τη θεώρηση των σύγχρονων εξελίξεων, με τη ματιά ενός ακαταπόνητου μαχητή του κινήματος, από τους πρωτοπόρους του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα.

Στο βιβλίο δημοσιεύεται το παρακάτω «Σύντομο βιογραφικό» του Κώστα Κουτμάνη, γραμμένο από τον ίδιο, (με ημερομηνία 10/03/2006)

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στις 9/10/1918 στη Σούρπη Μαγνησίας.

-Στην τρίτη τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου, διακόπτω αναγκαστικά τη φοίτησή μου, λόγω πολύχρονης βαρειάς αρρώστιας του πατέρα μου, και σοβαρών οικονομικών προβλημάτων για να δουλέψω στα κτήματα.

-Την 1η Σεπτέμβρη 1939 στρατεύτηκα στο Ναυτικό, λόγω του επερχόμενου πολέμου, όπου υπηρέτησα τη θητεία μου, και την συμμετοχή μου σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1940-41.

-Το 1942 οργανώθηκα στο ΕΑΜ και το Γενάρη 1943 στο ΚΚΕ και μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1943 στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ.

-Τον Μάη του 1943 για την οικογενειακή μας ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, οι καταχτητές καίνε το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα, όπως και τα σπίτια άλλων 36 συγχωριανών μου αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

-Τον Οχτώβρη 1943 εντάσσομαι στο ΙΙ/52 Τάγμα του μάχιμου ΕΛΑΣ μέχρι και το τέλος σχεδόν Μαρτίου 1945, ως επίτροπος Διμοιρίας Λόχου του ΙΙ/52 Τάγματος, με το βαθμό του Ανθ/γού του ΕΛΑΣ.

-Το Τάγμα μας εκτός από τις μάχες ενάντια στους καταχτητές, συμμετέχει, και δίνει σκληρές μάχες στα Δεκεμβριανά ενάντια στους νέους Άγγλους καταχτητές, και τους δοσίλογους ταγματασφαλίτες, χίτες κλπ. Οι απώλειες του Τάγματός μας φτάνουν στο 40%,όπως σωστά υπογραμμίζεται στο Βιβλίο «Δεκέμβρης 1944».

-Από τον Απρίλη 1945 μέχρι και στις 28/8/46 καταδιωκόμενος.

-Στις 29/8/46 συλλαμβάνομαι με άλλους 2 συγχωριανούς μου, (2 μέρες πριν το δημοψήφισμα) από 3 εθνοφρουρούς, που μας παραδίδουν για τα «περαιτέρω» στην Σουρλική ομάδα του Κουντούρη. Απ' τη στιγμή αυτή βασανιζόμαστε απάνθρωπα, στο άντρο του στο χωριό Πτελεός επί 52 μερόνυχτα. Στο τέλος Οχτώβρη του 1946, μας μεταφέρουν στην Ασφάλεια στο Βόλο, και σε συνέχεια στις πρώτες μέρες του Γενάρη 1947 μας μεταφέρουν μαζί με άλλους 600 κρατουμένους με οχηματαγωγό πλοίο στο Πειραιά και την επομένη μέρα για εξορία στο νησί Κύθηρα, όπου μείναμε μέχρι τον Απρίλη του 1947.

-Πληροφορούμαστε ότι απειλείται η ζωή μας, με επικείμενη απόβαση και επιδρομή στον καταυλισμό μας, στον Ποταμό Κυθήρων, από τη δολοφονική συμμορία του Μαγκανά που δρα στην Λακωνία. Διαμαρτυρόμαστε στην Χωροφυλακή, την καθιστούμε υπεύθυνη, και ενημερώνουμε τους πολίτες του Ποταμού, που μας συμπαραστέκονται ενεργά, όλοι και πρώτος ο παπάς του χωριού, κατά την 48ωρη απεργία πείνας που κηρύξαμε. Κάτω από τις διαμαρτυρίες μας, και τη δημοσίευση τους στον «Ριζοσπάστη» (έβγαινε ακόμη) και σε άλλες εφημερίδες, μας μεταφέρουν τέλος Απρίλη 1947, όλους (πάνω από 1.000) στη Ζάκυνθο, με πλοίο οχηματαγωγό, συνοδευόμενους από χωροφύλακες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Κανταράκη.

-Στο τέλος Μάη 1947, με κάτι μέτρα της Κυβέρνησης Σοφούλη, απολυόμαστε, όλοι μας στα κακά μας χάλια, χωρίς δεκάρα στην τσέπη, και σχεδόν ρακένδυτοι. Ευτυχώς που η οργάνωση του ΚΚΕ της Πάτρας, μας έβγαλε εισιτήρια για Αθήνα.

-Στην Αθήνα ύστερα από 20ήμερη περιπέτεια, η οργάνωση με την εθνικοτοπική επιτροπή, μας βοήθησε και αφού μας έβγαλε και εισιτήρια φύγαμε με άλλους οκτώ συμπατριώτες μας και φίλους ατμοπλοϊκώς για το Βόλο.

-Συνδεόμαστε με την οργάνωση του ΚΚΕ στο Βόλο, που είναι παράνομη, και την 1η Ιουλίου 1947 βγήκα μαζί με άλλους συντρόφους, στο αντάρτικο στο Πήλιο, που επικεφαλής ήταν ο σ. Μιχάλης Παπαδάμ (Φεραίτος). Με τοποθέτησαν επίτροπο στην Διμοιρία του Δράκου (ψευδώνυμο) όπου υπηρέτησα επί 3μηνο και στις αρχές Oχτώβρη 1947 μετατέθηκα στην Όρθρυ, όπου εντάχθηκα στην δύναμη του εκεί ανεξάρτητου Τάγματος του Δ.Σ.Ε. Στην Όρθρυ με προή- γαγαν σε υπολοχαγό πολ.Επίτροπο.

-Από τον Δεκέμβρη του 1948 με Διαταγή της I Μεραρχίας, εντάσσομαι στο Επιτελείο της I Μεραρχίας, στο τομέα των πληροφοριών, μέχρι και τις 30 Οχτώβρη του 1949 που πέρασα στην Αλβανία ως πολιτικός Επίτροπος της Αποστολής με τον Κώστα Γάτσο Διοικητή. Τον Ιούνη του 1949, με πρόταση της Δ/σης της I Μεραρχίας ονομάζομαι Λοχαγός Πεζικού, σε κείνες τις δύσκολες και τραγικές μέρες του Δ.Σ.Ε. στο Γράμμο.

-Στην Αλβανία και μέχρι τον Μάρτη 1950 στην Πολωνία, ορίζομαι Δ/της Λόχου και κατά την δίμηνη κπαίδευσή μας.

-Το Μάρτη αποστρατεύτηκα και τοποθετήθηκα γραμματέας των κομ. οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. σε επτά κολχόζ που δούλευαν δικοί μας Έλληνες πολ. πρόσφυγες.

-Το 1951 εκλέγομαι μέλος της κομ.Επιτροπής του ΚΚΕ στην Πολωνία μέχρι το 1953.

-Το 1953 το Σεπτέμβρη, στέλνομαι από τον Ζαχαριάδη μαζί με άλλους τρεις εκλεκτούς συντρόφους στην Κεντρική Κομ. Σχολή του Πολωνικού Κόμματος μέχρι και το Μάη του 1955.

-Τον Σεπτέμβρη του 1955, σε συνδιάσκεψη των Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία, με πρόταση του ΚΚΕ και του Πολωνικού Κόμματος εκλέγομαι πρόεδρος της Ένωσης Πολιτικών προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.

-Παίρνω μέρος υπεύθυνος 5μελούς Επιτροπής, στις εργασίες της ανιστόρητης 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ το Μάρτη 1956.

-Σε συνέχεια διαφωνώ και με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 και με το 20ο Συνέδριο του Σοβιετικού Κόμματος του Χρουστσώφ, οπότε το Σεπτέμβρη πραξικοπηματικά καθαιρούμαστε όλο το Συμβούλιο της Ένωσης Πολ. Προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.

10/3/2006
Κώστας Κουτμάνης

Μ-Λ ΚΚΕ