Ευρώ ή δραχμή; (η «μεγάλη απειλή»)

του Νίκου Παπαβασιλείου

Το υποτιθέμενο οικονομικό κείμενο της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤ) με το οποίο φούντωσε η τρομοκρατία για το «τι θα συμβεί» αν η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη έχει μία πολύ σαφή πολιτική κατάληξη. Πριν την κατάληξη αυτή η ΕΤ έχει βέβαια διευκρινίσει ποιες αλλαγές θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο πλαίσιο του Μνημονίου- το οποίο «πρέπει να τηρήσουμε» για να γλιτώσουμε «τα κακά της δραχμής». Αυτές λοιπόν οι επιτρεπόμενες «αλλαγές» είναι «η επέκταση της χρονικής διάρκειας προσαρμογής» (δηλαδή να εφαρμοστούν απαρέγκλιτα όλα τα μέτρα αλλά με κάπως πιο αργούς ρυθμούς) και «η αυξημένη πρόνοια για τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες (ενδεχομένως θα μοιράζονται κουβέρτες στους άστεγους το χειμώνα…).
Η πολιτική κατάληξη λέει λοιπόν επί λέξει ότι αυτές οι αλλαγές «θα μπορούσαν» να συμβούν «στο βαθμό που εξασφαλιζόταν μια αξιόπιστη πολιτική δέσμευση για αποφασιστική εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και επίτευξη των αναπροσαρμοσμένων δημοσιονομικών στόχων». Δηλαδή το «οικονομικό» κείμενο της ΕΤ λέει ανοιχτά πως αν «δεν θέλει» ο λαός να φτάσει η ανεργία στο 34% και η ύφεση στο 22% -όπως «θα συμβεί» αν «μας διώξουν» από το ευρώ- πρέπει ο λαός να ψηφίσει στις 17/6, μαζικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ολίγον από τους γύρω τους γιατί αυτοί είναι που θα εξασφαλίσουν «μια αξιόπιστη πολιτική δέσμευση» για να κλιμακωθεί η επίθεση στο λαό!
Ο πρώτος λοιπόν και βασικός λόγος που υπάρχει και εντείνεται διαρκώς η τρομοκρατία γύρω από το «δίλλημα» , «ευρώ ή δραχμή» είναι για να εκβιαστεί η παραίτηση του λαού από τη «θέση» που έκφρασε στους αγώνες των 2 τελευταίων χρόνων και στις εκλογές της 6ης Μάη: ΚΑΤΩ Η ΒΑΡΒΑΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ. Θέλουν να γυρίσουν το λαό πίσω, να τον τρομοκρατήσουν και να τον υποτάξουν. Θέλουν στη βάση αυτής της υποταγής να αποκτήσει το σύστημα μια κυβέρνηση « με αντοχή» στην προώθηση των νέων μέτρων. Θέλουν στην ίδια βάση να ξαναστήσουν συνολικά το πολιτικό σύστημα σε πολύ πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Για αυτό εμφανίζουν ως αυξημένης πιθανότητας το ενδεχόμενο «αποπομπής» της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ως «τιμωρία» που θα επιβάλλουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, σε ένα λαό «ασύνετο», που επιμένει να διεκδικεί δικαιώματα και κατακτήσεις, αυξάνοντας έτσι σημαντικά ή και πολύ την κρίση και τα προβλήματα των «συνετών» ιμπεριαλιστών.
Έχει πράγματι βάση μια τέτοια προσέγγιση; Είναι το ελληνικό ΑΕΠ που είναι το 1,8% του ΑΕΠ των 17 χωρών της ευρωζώνης ικανό μέγεθος για να δημιουργεί το πρόβλημα στο ευρώ, για να αποτελεί το βασικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα της ευρωζώνης; Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές να επιλέξουν την αποπομπή της Ελλάδας και να βάλουν έτσι σε «περιπέτειες» τους όρους καταλήστευσης της χώρας και του λαού που σήμερα έχουν;
Η κρίση, οι τρανταγμοί και οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών εντός (και όχι μόνο) της ΕΕ είναι μεγάλοι και σοβαροί. Αφορούν τεράστια μεγέθη συγκριτικά με την Ελλάδα, όπως την Ισπανία, την Ιταλία ενώ δεν είναι στο απυρόβλητο ούτε και η Γαλλία. Η δήλωση Ολάντ με την οποία προτείνει-πιέζει για μια άμεση επέμβαση στη Συρία για να «απαντήσει» με πολιτικοστρατιωτικούς όρους στην οικονομικοπολιτική υπεροχή της Γερμανίας, είναι μια σαφής έκφραση των ενδεχομένων διασπάσεων και αναδιατάξεων που μπορεί να υπάρξουν στα πλαίσια αυτής της λυκοσυμμαχίας.
Όχι λοιπόν, δεν είναι δοσμένο και αδιατάρακτο το μέλλον αυτού του οικοδομήματος παρόλο που σήμερα η βασική τάση είναι η διατήρηση του. Γιατί σε αυτό το οικοδόμημα πατάνε οι όποιες παγκόσμιες δυνατότητες και φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστικών πυλώνων του. Εξάλλου μια διάσπαση-ανακατάξη στην ΕΕ θα διαταράξει πολύ περισσότερο αυτό που σήμερα ονομάζεται Δυτική συμμαχία, θα θέσει με δραματικούς όρους το ζήτημα των παγκόσμιων στρατηγικών συμμαχιών. Για κάτι τέτοιο όμως δεν δείχνουν ούτε οι ΗΠΑ έτοιμες.
Με βάση όλα αυτά λέμε πως, όχι δεν είναι η Ελλάδα το «αγκάθι» που αν το αφαιρέσει η ευρωζώνη θα λύσει τα προβλήματα της έτσι ώστε οι υπόλοιποι «16» να βαδίσουν «αδιατάρακτοι» και «ενωμένοι». Μια τέτοια κίνηση (από επιλογή είτε από τη δυναμική των αντιθέσεων και των αδιεξόδων) θα αποτελέσει αντικειμενικά πυροδότη πολύ ευρύτερων και «άγριων» εξελίξεων. Και στο βαθμό που θα είναι πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστών καθόλου δεν θα σημαίνει πως η Ελλάδα αφήνεται να υπάρξει «ελεύθερη» στον πλανήτη, ενώ βέβαια την ίδια ώρα η αστική τάξη θα αναζητά εναγωνίως ιμπεριαλιστική σκέπη για να υπαχθεί.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για το λαό; Πως δεν πρέπει να υποκύψει στους εκβιασμούς που του ασκούνται για να πάψει να αγωνίζεται, να πάψει να προσπαθεί να δημιουργεί όρους για να πάρει αυτός την κατάσταση στα χέρια του. Όπως πάντα και ακόμα περισσότερο στις σημερινές συνθήκες υπάρχουν δύο ειδών ρεαλισμοί. Ο ένας είναι η αποδοχή της εξαθλίωσης και της υποθήκευσης της χώρας και της ζωής μας για δεκαετίες, μαζί με μια … «προσευχή» αυτή η υποταγή να είναι αρκετή για να μην τσακωθούν οι αφέντες μας και βρεθούμε στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών τους. Ο άλλος είναι ο ρεαλισμός της μαζικής πάλης, της ανάδειξης μέσα σε μια πορεία του ίδιου του λαού και του Μετώπου Πάλης των λαών της περιοχής σε δύναμη που καθορίζει το παρόν και το μέλλον του.