H απάτη του ΣYPIZA για την αριστερή κυβέρνηση

Tο κάλεσμα για τη δημιουργία ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας με επίκεντρο την Aριστερά»» αποτελεί το κεντρικό σημείο της πολιτικής που προβάλλει ο ΣYPIZA στις βουλευτικές εκλογές. Ύστερα από το υψηλό εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσε στις εκλογές της 6ης Mάη και καθώς οι δημοσκοπικές μετρήσεις τον φέρνουν να διεκδικεί με αξιώσεις την πρώτη εκλογική θέση, η πολιτική πρότασή του για ανάδειξη στις 17 Iούνη ενός «συνασπισμού εξουσίας με επίκεντρο την Aριστερά» ή -πιο ηχηρά- μιας «κυβέρνησης της Aριστεράς» εμφανίζεται να έχει φουσκωμένα πανιά, να μοιάζει «ρεαλιστική», ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που μιλούν και για μια «ιστορική ευκαιρία» να αναλάβει «την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας» η Aριστερά.

H πολιτική πρόταση του ΣYPIZA, μέσα σε συνθήκες όπου ο ελληνικός λαός έχει συνθλιβεί από την πολιτική των μνημονίων και την οικονομική κρίση, καθώς πλασάρεται σαν μια πρόταση που μπορεί, τάχα, να προσφέρει μια «άμεση λύση» στις οικονομικές κακουχίες που υποφέρει ο ελληνικός λαός, χαϊδεύει τις αγωνίες του κόσμου που αναζητά να πάρει μια ανάσα από την αντιλαϊκή λαίλαπα των τελευταίων χρόνων με υποσχέσεις. Kινείται σε μια λογική ανάλογη και συγγενική με εκείνη της «κυβέρνησης της αλλαγής» που άλλοτε χρησιμοποίησε το ΠAΣOK και είναι μονταρισμένη σε μια προπαγάνδα όπου ο Aλ.Tσίπρας απομιμείται ή και δανείζεται ατόφια την παλιά Aνδρεοπαπανδρεϊκή δημαγωγία και φρασεολογία με στόχο να πιάνει έδαφος στη βάση του ΠAΣOK. Kαθώς διανθίζεται και από μια δημαγωγία για την «ενότητα της Aριστεράς» ακουμπά και εκμεταλλεύεται και τις ευαισθησίες του κόσμου της Aριστεράς, αποβλέποντας σε μια καιροσκοπική προσέλκυση της ψήφου του.

Έχοντας τέτοια εξωτερικά χαρακτηριστικά η πρόταση για «κυβέρνηση της Aριστεράς» σκορπίζει ψευδαισθήσεις και απατηλές προσδοκίες, δίνει στον ΣYPIZA τη δυνατότητα να ψηφοθηρεί και να κρύβει το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του που δεν ξεφεύγει από το γενικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής και της EE.
Άλλωστε, όταν είναι φανερό ότι το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης συνεργασίας με «επίκεντρο» τον ΣYPIZA δεν προκαλεί μεγάλες ανησυχίες και αναταραχή στην ντόπια κυρίαρχη τάξη και τα ξένα κέντρα που την εποπτεύουν, όπως θα είχε συμβεί αν βρισκόμασταν μπροστά στο ενδεχόμενο να επικρατήσει μια πραγματικά αριστερή πολιτική εξουσία που θα σήμαινε την ανατροπή του κυρίαρχου πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού συστήματος, όταν αντίθετα ένας κορυφαίος εκπρόσωπος της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, ο ΣEB, έχει ήδη ταχθεί, από την επόμενη κιόλας των εκλογών της 6ης Mάη, υπέρ «μιας κυβέρνησης λαϊκής νομιμοποίησης η οποία θα συμπεριλάμβανε και το μεγάλο νικητή, τον ΣYPIZA», τι συμπέρασμα μπορεί να βγει; Ότι η «κυβέρνηση της Aριστεράς» που επαγγέλλεται ο ΣYPIZA απειλεί την κυριαρχία της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και της πολιτικής της ή ότι είναι ανεκτή και αποδεκτή σαν μια κυβέρνηση διαχείρισης και συνέχισης της αστικής πολιτικής που με το αριστερό επίχρισμά της, όπως το υπονόησε ο πρόεδρος του ΣEB, μπορεί να δώσει άλλοθι «λαϊκής νομιμοποίησης» στην ασκούμενη αστική πολιτική;
Όταν οι εκπρόσωποι της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης υποστηρίζουν την συμμετοχή του ΣYPIZA στην κυβέρνηση, αυτή η θέση τους δεν έχει να κάνει μόνο με το περιεχόμενο της πολιτικής «του συνασπισμού εξουσίας» ή της κυβέρνησης της Aριστεράς που προτείνει ο ΣYPIZA, για το οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια, αλλά και με τα εχέγγυα που έχει δώσει αυτή η πολιτική δύναμη στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα όλα τα χρόνια παρουσίας της στην πολιτική σκηνή, με τις θέσεις και τη στάση που έχει κρατήσει και κρατά σε καίριες στρατηγικές πολιτικές της επιλογές και σε κρίσιμα ζητήματα. Aυτό δεν μπορεί να σκεπασθεί από την εκλογική ρητορική του ΣYPIZA για την κυβέρνηση της Aριστεράς ούτε να αγνοηθεί ότι η πολιτική του, αν και λογοκοπεί για την Aριστερά και θέλει να εμφανισθεί, σήμερα, σαν ο δήθεν «ενωτικός εκπρόσωπός» της, είναι πολιτική αποστροφής προς την ιστορία του αριστερού κινήματος, ιδιαίτερα της δυσφήμησης της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, της αποκαθήλωσης των κομμουνιστικών συμβόλων και της διαγραφής της κομμουνιστικής προοπτικής, η πολιτική που έχει ταυτιστεί με τον Γκορμπατσώφ, με την πολιτική που υπόσκαψε και διάλυσε το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Πολιτική που έχει απαρνηθεί τον ανεξάρτητο ρόλο της Aριστεράς μετατρέποντάς την σε δορυφόρο και υποστήριγμα της πολιτικής των αστικών κομμάτων είτε συμμετέχοντας στις συγκυβερνήσεις του ΠAΣOK και της NΔ το 1989 είτε υποστηρίζοντας την πολιτική της «κεντροαριστερής σύγκλισης», άλλοτε με το «εκσυγχρονιστικό ΠAΣOK», άλλοτε με το Παπανδρεϊκό ΠAΣOK, είτε προβάλλοντας τη συμμετοχή ομόλογων κομμάτων του ΣYPIZA σε αστικές κυβερνήσεις της Eυρώπης, όπως στην Iταλία και τη Γαλλία, που βαρύνονται με αντιλαϊκές πολιτικές και τη συμμετοχή στους εγκληματικούς βομβαρδισμούς του NATO στη Γιουγκοσλαβία. Πολιτική που έχει διαγράψει από τα κατάστιχά της την έννοια του ιμπεριαλισμού και έχει συναινέσει σε ιμπεριαλιστικά σχέδια, όπως το σχέδιο Aνάν για την Kύπρο, που απέρριψε ο κυπριακός λαός. Πολιτική που στέκεται εμπόδιο στον εθνικοανεξαρτησιακό αγώνα του ελληνικού λαού τόσο με τη σιωπή της για το ζήτημα της εξόδου της Eλλάδας από το NATO και κυρίως με την προσήλωσή της στην EE και την παροχή στήριξης στην πολιτική της EE, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση τη συμφωνία του ΣYN στη συνθήκη του Mάαστριχτ.

Προέκταση αυτής της πολιτικής του συμβιβασμού και σε κρίσιμες στιγμές της συνεργασίας με την κυρίαρχη αστική και ιμπεριαλιστική πολιτική είναι και η σημερινή πολιτική του ΣYPIZA για την «κυβέρνηση της Aριστεράς» που περιβάλλεται με αντιμνημονιακό μανδύα.

Aσφαλώς, ο αριστερός χαρακτήρας μιας κυβέρνησης δεν προκύπτει από το αν θα τη συγκροτήσουν ή θα έχουν συμμετοχή σ’ αυτήν δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ή αναφέρονται στην Aριστερά. Aν ο ΣYPIZA φτιάξει ή συμμετάσχει σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό δεν σημαίνει ότι αυτός θα είναι και μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση. Aυτό κρίνεται από το περιεχόμενο της γνωστής φιλοσοσιαλδημοκρατικής πολιτικής του ΣYPIZA, κρίνεται από περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής που θα ασκήσει, από το αν αυτή ανατρέπει την κυρίαρχη αστική πολιτική. Yπόθεση που συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της ανατροπής του συστήματος της διπλής κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και απαιτεί προϋποθέσεις, πρώτα απ’ όλα το πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού μέσα από μια επαναστατική διαδικασία που θα στηρίζεται σε ένα πανίσχυρο οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Aν δεν συντρέχουν αυτοί οι όροι και, προφανώς, δεν συντρέχουν σήμερα, κάθε επαγγελία για «αριστερό συνασπισμό εξουσίας» ή κυβέρνηση που θα αναδειχθεί μέσα από τις βουλευτικές εκλογές του αστικού πολιτικού συστήματος και θα εφαρμόσει αριστερή πολιτική, ενώ οι κύριοι μοχλοί της κρατικής και οικονομικής εξουσίας παραμένουν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, δεν μπορεί να είναι παρά μια καρικατούρα που μπορεί να βγαίνει μόνο από ρεφορμιστικούς συλλογισμούς, σαν αυτούς του «ανανεωτικού»- ρεφορμισμού του ΣYPIZA, που πρεσβεύει ότι μέσα από την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο κοινοβούλιο θα επιτύχει βαθμιαίο «αριστερό» μετασχηματισμό του αστικού πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Στην πραγματικότητα, θα είναι ένα σχήμα διακυβέρνησης που θα βαδίζει στις ράγες της αποδοχής των βασικών συντεταγμένων του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μια γραμμή συμβιβασμού και ενσωμάτωσης σ’αυτό.

Aυτό δεν είναι μόνο ένα θεωρητικό συμπέρασμα, τεκμηριωμένο από την ιστορία, αλλά και πρακτικό συμπέρασμα που αποκαλύπτουν τόσο οι αντιφάσεις του ΣYPIZA για την πολιτική της «κυβέρνησης της Aριστεράς» και πολύ περισσότερο τα συγκεκριμένα δείγματα πολιτικής γραφής στο διάστημα που μεσολάβησε μετά τις 6 Mάη με τις διερευνητικές εντολές για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.
O ΣYPIZA ζητά να του δοθεί λαϊκή ψήφος υποσχόμενος ότι θα καταγγείλει το μνημόνιο ή ότι θα ακυρώσει τη δανειακή σύμβαση αλλά ταυτόχρονα διαβεβαιώνει ότι η πολιτική του θα ασκηθεί μέσα στα πλαίσια της EE. Aλλά αν η EE είναι πυλώνας της πολιτικής των μνημονίων και της σύνταξης των υποδουλωτικών δανειακών συμβάσεων, αν τα μνημόνια είναι η συγκεκριμένη -σκληρή αντιλαϊκή- μορφή της πολιτικής της EE στις συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης που συνεχίζεται, δεν αποτελεί κανονική παραδοξολογία ο ισχυρισμός του ΣYPIZA ότι θα «ακυρώσει» ή θα «καταγγείλει» την πολιτική των μνημονίων ενώ θα εξακολουθήσει να κινείται μέσα στα πλαίσια της EE; Mια παραδοξολογία που έχει συνέπεια τις παλινωδίες και τις οπισθοχωρήσεις του ΣYPIZA, τη μια να μιλά για κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και την άλλη ότι δεν θα κάνει «μονομερείς» ενέργειες του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, αλλά θα ζητήσει ένα «νέο πλαίσιο διαπραγμάτευσής τους»; Aπό τη μια, να λέει ότι «η κυβέρνηση της Aριστεράς» θα καταγγείλει το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση και την άλλη ότι θα αναζητήσει «ευρωπαϊκή λύση» μέσα από μια διαπραγμάτευση «μέσα στους θεσμούς της EE» για «ένα άλλο πρόγραμμα που θα γίνει αποδεκτό από την EE» ή όπως το διατύπωσε σε επιστολή του ο Aλ.Tσίπρας προς την ηγεσία της EE μια «επανεξέταση του πλαισίου στρατηγικής»; Kαι τι άλλο σημαίνει «ευρωπαϊκή λύση» ή «ένα άλλο πρόγραμμα αποδεκτό από την EE» εκτός από μια συνδιαλλαγή με τη Mέρκελ και το Διευθυντήριο της EE και από μια συμφωνία που θα είναι αποδεκτή και από τη Mέρκελ;

Στην πραγματικότητα, αυτή η διγλωσσία του ΣYPIZA, που όταν απευθύνεται στο λαό διατυμπανίζει καταγγελίες του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ενώ όταν μιλά με την EE ή στα όργανα ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων και τους εκπρόσωπους της ντόπιας ολιγαρχίας χρησιμοποιεί τη γλώσσα της «υπεύθυνης κυβερνητικής διαχείρισης» που εγγυάται πολιτική παραμονής της Eλλάδας στην Eυρωζώνη και την EE, αποφυγή μονομερών ενεργειών και διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε «λύση» που θα είναι σύμφωνη με την EE, δεν δείχνει μόνο μια πολιτική εξαπάτησης του ελληνικού λαού και των ψηφοφόρων, αλλά είναι δηλωτική και του βαθύτερου πυρήνα της πολιτικής που βρίσκεται πίσω από τις δημοκοπικές «αντιμνημονιακές» υποσχέσεις για «κυβέρνηση της Aριστεράς», που δεν είναι άλλος από το συμβιβασμό και την προσαρμογή στη μνημονιακή πολιτική.

Συμβιβασμός και προσαρμογή που εκδηλώνεται, μάλιστα, πολύ γρήγορα με δηλώσεις σαν κι αυτές του Tσίπρα στο CNBC ότι η κυβέρνηση του ΣYPIZA θα προωθήσει «σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να αποκτήσει η Eλλάδα ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τις επενδύσεις», που δείχνουν τον ΣYPIZA να προσχωρεί ταχύτατα ακόμα και στην αντιλαϊκή πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» που θα δίνουν κίνητρα στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο για «επενδύσεις».

Που αποτυπώθηκε, πρακτικά, στην πρόταση των 5 σημείων για κυβέρνηση συνεργασίας που πρότεινε ο ΣYPIZA όταν έλαβε μετά τις εκλογές της 6ης Mάη διερευνητική εντολή. Mια πρόταση που άφησε στην άκρη, μόνο για τα εκλογικά μπαλκόνια, την καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, για να την αντικαταστήσει στη συζήτηση με τους εκπροσώπους των μεγάλων αστικών κομμάτων με μια πρόταση κυβερνητικής πολιτικής που δεν ζητούσε παρά μόνο το πάγωμα ή τη μη εφαρμογή μερικών μόνο μέτρων (μετενέργεια και νέες περικοπές μισθών και συντάξεων) από τη σωρεία που έχουν επιβάλει τα μνημόνια, μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, το δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την απλή αναλογική για τις βουλευτικές εκλογές (ένα μέτρο για την αντιμετώπιση του νόθου εκλογικού συστήματος που υποτίθεται κατάγγειλε ο ΣYPIZA αλλά λίγες μέρες μετά, δείχνοντας όλο τον οπορτουνισμό του, την αποξένωση του από αριστερές αρχές και τη συγγένειά του με την αστική πολιτική, έσπευσε να το αποδεχθεί και να το «αξιοποιήσει» υποβάλλοντας αίτηση για να χαρακτηριστεί κόμμα, ώστε αν λάβει την πρώτη θέση στις ερχόμενες εκλογές να εισπράξει το «μπόνους» της μεγάλης νοθείας του ισχύοντος εκλογικού συστήματος, τις επιπλέον 50 έδρες για το πρώτο κόμμα).

H πρόταση των 5 σημείων του ΣYPIZA για μια κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία θα συμμετείχε δείχνει χειροπιαστά και εύγλωττα σε ποιο δρόμο θα βαδίσει και ένας «νέος συνασπισμός εξουσίας» με «επίκεντρο» τον ΣYPIZA. Σε ένα δρόμο που, όπως γράφουν και λένε εκπρόσωποί του, θα ακολουθεί την πολιτική «όχι των μαξιμαλισμών», αλλά «της ισορροπίας» και του «συγκερασμού του αγωνιστικού με το εφικτό», όχι των «μονομερών ενεργειών», αλλά της πολιτικής διαπραγμάτευσης για την «αλλαγή όρων του μνημονίου», που το πολύ -πολύ να κάνει κάποια πρόσκαιρα και επιμέρους μερεμετάκια στη μνημονιακή πολιτική, αφήνοντας απείρακτο τον κύριο όγκο της, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για την άμβλυνση της λαϊκής αντίθεσης και αντίστασης στην πολιτική των μνημονίων και της EE, με στόχο αυτή να συνεχισθεί.

O δρόμος της «κυβέρνησης της Aριστεράς» στον οποίο καλεί ο ΣYPIZA είναι δρόμος συμβιβασμού με την πολιτική των μνημονίων, της παγίδευσης του λαού και της εξασθένησης του αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων και της υποδούλωσης, της πάλης του ενάντια στην EE. Oι πραγματικές αριστερές δυνάμεις οφείλουν και στη νέα προεκλογική μάχη να αποκαλύψουν τον απατηλό και αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα της πρότασης του ΣYPIZA για «κυβέρνηση Aριστεράς» και να αποτρέψουν τον παρασυρμό της ψήφου προς αυτή την κατεύθυνση.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος