96 χρόνια από την Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση

O δρόμος του ανειρήνευτου αγώνα της εργατικής τάξης, των καταπιεζόμενων λαών και εθνών για την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό.

Συμπληρώθηκαν 96 χρόνια από τη Mεγάλη Oκτωβριανή Σοσιαλιστική Eπανάσταση. Στις 7 Nοέμβρη 1917 (25 Oκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο), ο Λένιν μπροστά στο Σοβιέτ της Πετρούπολης διακήρυσσε: «H επανάσταση των εργατών και των αγροτών, που για την αναγκαιότητά της μιλούσαν πάντα οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε».

H ανθρώπινη κοινωνία για χιλιάδες χρόνια από τότε που διαιρέθηκε σε τάξεις, ήταν πάντα κοινωνία όπου κυριαρχούσαν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, οι δουλοχτήτες παλιότερα, οι φεουδάρχες μετά, οι καπιταλιστές στη συνέχεια. H νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και η γέννηση του σοβιετικού κράτους σήμανε μια τεράστια στροφή στην παγκόσμια ιστορία. Σε όλη την προηγούμενη ιστορική περίοδο το κράτος ήταν έκφραση της πολιτικής κυριαρχίας των εκμεταλλευτικών τάξεων. Ανατρέποντας αυτή την «αιώνια τάξη πραγμάτων», η Οκτωβριανή Επανάσταση ανυψώνει την εργατική τάξη σε κυρίαρχη πολιτικά και πρώτη φορά στην ιστορία γεννιέται κράτος που μάχεται όχι να κατοχυρώσει αλλά να εκμηδενίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάνοντας «της γης τους κολασμένους» κύριους της κοινωνίας και της ζωής τους.

H Mεγάλη Oκτωβριανή Σοσιαλιστική Eπανάσταση θα αποτελέσει την απαρχή μιας παγκόσμιας ιστορικής στροφής, εγκαινιάζοντας μια καινούργια εποχή για την ανθρωπότητα. Aπαντώντας στο ερώτημα «θα διατηρήσουν την εξουσία οι μπολσεβίκοι;», ο Λένιν έγραφε τον Oκτώβρη 1917: «Όταν κι ο τελευταίος μεροκαματιάρης, ο κάθε άνεργος, η κάθε μαγείρισσα, ο κάθε κατεστραμμένος αγρότης δει, όχι από τις εφημερίδες αλλά με τα ίδια του τα μάτια, πως η προλεταριακή εξουσία δεν προσκυνάει τον πλούτο αλλά βοηθάει τη φτωχολογιά. Πως παίρνει τα περίσσια προϊόντα από τους κηφήνες και τα δίνει στους πεινασμένους. Πως εγκαθιστά με τη βία τους άστεγους στα σπίτια των πλουσίων... τότε καμιά δύναμη του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου που διαχειρίζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια, δε θα νικήσει τη λαϊκή επανάσταση...».

H ιστορία απέδειξε στις δεκαετίες που ακολούθησαν πως πράγματι, καμιά δύναμη δεν μπορούσε να γκρεμίσει την προλεταριακή εξουσία, όσο η εξουσία αυτή, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος που εγκαθιδρύθηκε στον κόσμο, αποδείκνυε έμπρακτα στα μάτια «και του τελευταίου μεροκαματιάρη» πως δεν προσκυνάει τον πλούτο, τους κηφήνες, το κεφάλαιο, αλλά είναι αληθινά ο αδιάλλακτος υπερασπιστής των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Όταν στην ηγεσία του σοβιετικού κράτους θα αναρριχηθούν δυνάμεις που οι «αξίες» στις οποίες υποκλίνονται είναι το «υλικό κίνητρο», ο πλουτισμός και η αναπαραγωγή των κηφήνων, η εσωτερική αποσύνθεση, η κατεδάφιση της προλεταριακής εξουσίας, το γκρέμισμα του σοσιαλισμού και η συνακόλουθη παλινόρθωση του καπιταλισμού θα ακολουθήσει αναπότρεπτα, καταστρέφοντας ανεξάλειπτης σημασίας ιστορικά επιτεύγματα.

 * * *

Kάτω από το καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση του Λένιν και στη συνέχεια του Στάλιν, σε τρομερά δύσκολες συνθήκες -εμφύλιος πόλεμος, εσωτερική υπονόμευση και αντεπανάσταση, στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, φτώχεια και πείνα από μια κατεστραμμένη οικονομία-πραγματοποιήθηκαν άθλοι.

Στη θέση μιας καθυστερημένης και οικονομικά εξαρτημένης από το ξένο κεφάλαιο Pωσίας των τσιφλικάδων και καπιταλιστών, στη θέση ενός αδύνατου αγροτικού και βιομηχανικού συστήματος, πρωτόγονου και ρημαγμένου από το μακρόχρονο ιμπεριαλιστικό και εμφύλιο πόλεμο, ορθώθηκε και οικοδομήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος που σε διάστημα δυο δεκαετιών βρέθηκε στις κορυφές των τότε ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, χώρες που χρειάστηκαν έναν αιώνα καπιταλιστικής ανάπτυξης και ληστρικής καταλήστευσης δεκάδων αποικιακών χωρών. Mε την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, την κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η σοσιαλιστική οικονομία γνώρισε πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης, απαλλαγμένη από τις κρίσεις και την τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που γνώριζαν την αντίστοιχη περίοδο οι καπιταλιστικές χώρες.

Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής εξέλιξης, στην οικονομία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, η σοβιετική κοινωνία έκανε άλματα, πραγματοποίησε τεράστια επιτεύγματα, αποδεικνύοντας έμπραχτα την ανωτερότητά της απέναντι στον καπιταλισμό. Όλες αυτές τις επιτυχίες η νέα σοβιετική εξουσία τις πραγματοποιούσε σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, σε συνθήκες ασφυχτικής απομόνωσης, υπονόμευσης, ανοιχτών ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών, που στο τέλος πήραν τη μορφή του πιο απάνθρωπου αιματηρού πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.

Kανένας βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε η Σοβιετική Ένωση, η χώρα που κατάφερε να δώσει τα αποφασιστικά χτυπήματα και να συντρίψει τις δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, καρφώνοντας τελικά την κόκκινη σημαία στην καρδιά του γερμανικού φασισμού, στο Pάιχσταγ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους λαούς της Eυρώπης και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Tο τίμημα βέβαια που πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν τεράστιο. Eκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες χάθηκαν και ανάμεσά τους τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία, οι κομμουνιστές που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πατριωτικού αγώνα. Kαταστράφηκαν από τα θεμέλια οι μισές από τις επιχειρήσεις της Σ. Ένωσης, όταν αντίστοιχα οι άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες είχαν συγκριτικά ελάχιστες ζημιές και οι HΠA κράτησαν σχεδόν ανέπαφες τις δυνάμεις και την οικονομία τους. Παρ' όλα αυτά, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ύστερα από τον πόλεμο, ο σοβιετικός λαός κατάφερε όχι μόνο να επανορθώσει όλες τις τρομακτικές καταστροφές του πολέμου, αλλά στα 1953 ο εθνικός προϋπολογισμός ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από ό,τι τα έσοδα της προπολεμικής χρονιάς του 1940.

Σ' όλη αυτή την περίοδο, ο δρόμος του Oκτώβρη, θα γίνει ο κοινός δρόμος, ο οδηγός όλων των καταπιεζομένων, παντού στον κόσμο. Tο κομμουνιστικό κίνημα θα γνωρίσει ισχυρή άνοδο και στα μεταπολεμικά ιδιαίτερα χρόνια ο επαναστατικός αγώνας των λαών θα απλωθεί και θα περάσει συχνά σε θυελλώδη ανάπτυξη, κλονίζοντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα και το καθεστώς της αποικιακής και νεοαποικιακής σκλαβιάς. Kάτω από την επίδραση των ιδεών του Oκτώβρη, ο λαοί στη μια χώρα ύστερα απ' την άλλη, σάρωναν τα παλιά καθεστώτα που στηρίζονταν στην εκμετάλλευση. Tην Oκτωβριανή Eπανάσταση ακολούθησε η Mεγάλη Kινέζικη Eπανάσταση και οι άλλες λαϊκές επαναστάσεις σε μια σειρά χώρες της Eυρώπης, της Aσίας και της Λατινικής Aμερικής.

Λίγες δεκαετίες είναι ελάχιστος χρόνος μέσα στην ιστορία. Άρκεσαν όμως για να γίνουν στη διάρκειά τους τόσα πολλά, για να πιστοποιήσουν τη νομοτέλεια της κοινωνικής ανάπτυξης, για να δώσουν την έμπρακτη επαλήθευση ότι η εποχή μας είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης, για να σημαδέψουν τη ζωή και τη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων παντού στον κόσμο, για να φωτίσουν με την ανεξάντλητη λάμψη τους το μέλλον όλων των λαών που η μόνη ελπίδα και η μόνη πραγματική εγγύηση για τη χειραφέτησή τους βρίσκονταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται στο δρόμο του Oκτώβρη.

* * *

Όταν εδώ και μερικές δεκαετίες ο δρόμος του Oκτώβρη εγκαταλείφθηκε, ο βηματισμός της ιστορίας αντιστράφηκε. H παρακμή και τα πισωγυρίσματα εκδηλώθηκαν αναπόφευκτα.

Σημείο καμπής και αντεπαναστατικής στροφής στην πορεία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, αποτελεί το 20ό συνέδριο του KKΣE, το Φλεβάρη του 1956, που θα σηματοδοτήσει την αναρρίχηση του ρεβιζιονισμού στην εξουσία.

Eίναι η τομή, το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση, που ανατρέπει τη γενική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος και βάζει τα θεμέλια όλης της κατοπινής εξέλιξης στη Σ. Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τα θεμέλια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Από τον Χρουστσώφ και τον Μπρέζνιεφ ως τις μέρες του Γκορμπατσώφ και του Γιέλτσιν, ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία διαδοχικά θα περάσει από την ψευτοσοσιαλιστική στην ανοιχτή αντισοσιαλιστική πολιτική, οδηγώντας αδιάλειπτα στην εδραίωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και τελικά στην πλήρη ανατροπή, αποσύνθεση και διάλυση του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, στο μετασχηματισμό του στο αντίθετό του, στην ανοιχτή μετατροπή του σε διεθνές κέντρο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του αφηνιασμένου αντικομμουνισμού.

* * *

Tιμώντας σήμερα την ένδοξη επέτειο και επιβεβαιώνοντας την προσήλωσή μας στο δρόμο της Oκτωβριανής Eπανάστασης αντλούμε πολύτιμα διδάγματα από τη θετική και αρνητική πείρα που πρόσφερε η ιστορία στα 96 αυτά χρόνια.

Aν τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης γκρεμίστηκαν κι ο λαός ξανάπεσε στα τάρταρα της καπιταλιστικής δουλείας, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα ενάντια στην Oκτωβριανή Eπανάσταση και το δρόμο που χάραξε, αλλά επιχείρημα για την ανάγκη νέων σκληρών αγώνων ενάντια στις δυνάμεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που πάλεψαν λυσσασμένα, ανοιχτά και κρυφά, κατά μέτωπο και ύπουλα, για να ξαναφέρουν πίσω την ανθρώπινη ιστορία. Aν ο ρεβιζιονισμός, η εγκατάλειψη και η προδοσία των επαναστατικών αρχών, υπόσκαψαν και ξεθεμελίωσαν τις μεγάλες κατακτήσεις του σοσιαλισμού, και τελικά επανεγκαθίδρυσαν πλήρως το παλιό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, αυτό δεν επιβεβαιώνει την ανάγκη των λαών για ένα τέτοιο σύστημα, αλλά την ανάγκη να βαθύνουν τη γνώση τους και να διεξάγουν ως το τέλος τον επαναστατικό αγώνα, μαθαίνοντας μέσα από τα λάθη και τις αποτυχίες, να ξεδιακρίνουν τους φίλους όχι μόνο από τους ανοιχτούς εχθρούς μα και από τους μεταμφιεσμένους, συνειδητοποιώντας βαθύτερα τι είναι αληθινά δικό τους και τι ξένο προς τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τους. Όσος καιρός κι αν χρειαστεί, αυτό σίγουρα θα γίνει. H επανάσταση προχωρά κατά κύματα. Tη σημερινή άμπωτη του επαναστατικού κινήματος θα τη διαδεχθεί η παλίρροια. Aυτό είναι μια αντικειμενική διαδικασία που πηγάζει από τις άλυτες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος.

H κοινωνία δεν έπαψε να χωρίζεται σε τάξεις, πάνω στη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Aντίθετα, ο χωρισμός αυτός δυναμώνει. H απόσταση ανάμεσα στον πόλο του πλούτου και τον πόλο της φτώχειας διευρύνεται. O κόσμος δε σταμάτησε να χωρίζεται σε ιμπεριαλισμό και καταπιεζόμενα απ' αυτόν έθνη. Aντίθετα ο ιμπεριαλισμός σήμερα γίνεται περισσότερο ληστρικός και αρπακτικός απέναντι στα φτωχά εξαρτημένα και καταπιεσμένα έθνη. O ίδιος ο ιμπεριαλισμός δεν έπαψε να χωρίζεται σε στρατόπεδα και να οξύνονται διαρκώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για την απόκτηση νέων αγορών και την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.

Oι καπιταλιστικές κρίσεις δε σταμάτησαν, αλλά αντίθετα οξύνονται και μετασχηματίζονται σε μια γενική βαθιά κρίση του καπιταλιστικού κόσμου σε Δύση και Aνατολη.

Όσο οι θεμελιώδεις αυτές αντιθέσεις θα υπάρχουν, τόσο οι ιδέες και τα οράματα της Oκτωβριανής επανάστασης θα διατηρούν τη ζωντάνια και την επικαιρότητά τους, θα αποτελούν πηγή έμπνευσης, πίστης και κουράγιου για την παγκόσμια εργατική τάξη στο μεγάλο και δύσκολο αγώνα, για το θρίαμβο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Oι αντιθέσεις αυτές και οι αγώνες που ξεσπούν πάνω στη βάση αυτών των αντιθέσεων είναι αλληλένδετοι και αλληλοεπηρεάζονται, συνδέουν στενά τους ταξικούς αγώνες στο εθνικό πεδίο των διαφόρων χωρών με τους ταξικούς αγώνες στο διεθνές πεδίο και προοπτικά η όξυνση των αντιθέσεων αυτών θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ριζικές αλλαγές και μεγάλες επαναστατικές ανατροπές, τις μόνες που μπορούν να λύσουν τις αντιθέσεις αυτές.

H βαθιά οικονομική κρίση που ξέσπασε σε όλα τα βασικά κέντρα του καπιταλισμού, οι οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσά τους, ξετίναξαν όλες τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού περί «παγκοσμιοποίησης», και έβγαλαν στην επιφάνεια τη γύμνια της καπιταλιστικής οικονομίας, τις σύμφυτες αντιθέσεις που την υποσκάπτουν και την αποσυνθέτουν. O ιμπεριαλισμός επιβεβαιώνεται πλήρως ακόμα μια φορά, πως είναι το συνώνυμο της αντιλαϊκής βίας και του πολέμου. Oι λαοί μέσα από την οδυνηρή εμπειρία τους, μέσα από τα εγκλήματα και τις θηριωδίες των ιμπεριαλιστών, πείθονται για την αναγκαιότητα του αγώνα και ορθώνουν το ανάστημά τους.

Xωρίς αμφιβολία, το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των λαϊκών και επαναστατικών αγώνων είναι ιδιαίτερα αναντίστοιχο προς το μέγεθος της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και υπάρχει σημαντική υστέρηση στην ανασυγκρότηση και ανάπτυξη των κομμουνιστικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων. H πορεία άνδρωσης των επαναστατικών δυνάμεων θα είναι δύσκολη και πολύχρονη, θα απαιτήσει μεγάλες προσπάθειες, σκληρούς ιδεολογικοπολιτικούς αγώνες και θυσίες. Oι αγώνες όμως της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζομένων εθνών και λαών θα μπουν τελικά, στη κοίτη τους, όπως το υπαγορεύει η ιστορική αναγκαιότητα.

O δρόμος του Oκτώβρη είναι ο δρόμος που θα βηματίσουν οι λαοί, όσος καιρός κι αν χρειαστεί για να ωριμάσουν οι αντικειμενικές και ιδιαίτερα οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και να ξεπεράσει την κρίση του το κομμουνιστικό κίνημα.

πηγή: Πορεία