ΠΙΚΡΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΝΕΠΑΛ

Πραγματοποιήθηκαν στις 19 Νοέμβρη 2013 οι εκλογές  για την ανάδειξη της 2ης Συντακτικής Συνέλευσης. Οι εκλογές προκηρύχτηκαν μετά από μια μεγάλη περίοδο πολιτικής αστάθειας και την αδυναμία της  Ιδρυτικής  Συντακτικής Συνέλευσης, (του 2008) να συντάξει το κείμενο του νέου  νεπαλέζικου Συντάγματος.
Στις εκλογές το ΕΚΚΝ(Μ), το κόμμα των Πρατσάντα – Μπαταράι, υπέστη δεινή ήττα χάνοντας σχεδόν το 50% της εκλογικής του δύναμης, με τον Πρατσάντα να κινδυνεύει να μην εκλεγεί. Στις εκλογές πρώτο κόμμα αναδείχτηκε το αντιδραστικό “Κογκρέσο” με 29,8% και 105

έδρες, δεύτερο το ρεβιζιονιστικό ΚΚΝ(Μ-Λ) με 27,5% και 92 έδρες, τρίτο το ΕΚΚΝ(Μ) με 17,8% και 26 έδρες ενώ την τέταρτη θέση κατέλαβαν τα φιλοβασιλικά κόμματα με 6,6% και 3 έδρες. Τα διάφορα κόμματα των Μαντέσι πήραν το 7,5% και 10 έδρες, ενώ ανεξάρτητοι πήραν 2 έδρες.

Το 2008 στις αντίστοιχες εκλογές ψήφισαν 11,2 εκατομμύρια ψηφοφόροι από τα περίπου 17 εκατομμύρια του πληθυσμού του Νεπάλ, στις εκλογές του 2013 ψήφισαν 8,6 εκατομμύρια.

Το ΚΚΝ(Μ) με ηγέτη τον Μπαϊντα (ΚΙΡΑΝ) κήρυξε αποχή από τις εκλογές μαζί με άλλες 33 οργανώσεις, ενώ στις βολιδοσκοπήσεις για κατάληψη μιας έδρας στη Συντακτική Συνέλευση, από τις 26 αριστίνδην θέσεις, απάντησε αρνητικά με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του. 

Τα αποτελέσματα χαιρέτησαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ιταλίας, Κίνας και Ιαπωνίας, ο ΟΗΕ με τον Μπαν Κιμούν, και η Κομισιόν. Οι παρεμβάσεις στην πολιτική διαδικασία του εκπροσώπου του ΟΗΕ στο Νεπάλ ήταν προκλητικές. Ζήτησε από τον Πρατσάντα, που στην αρχή κατάγγειλε νοθεία στις εκλογές, να αποδεχτεί τα αποτελέσματα, πράγμα που έγινε μετά και από παρέμβαση του Τζίμι Κάρτερ. Το προηγούμενο διάστημα είχε απαιτήσει το κόμμα του Κιράν να πάρει μέρος στις εκλογές και να αναστείλει εξαγγελμένη από το ΚΚΝ(Μ) απεργία.

Ήδη έχουν περάσει 50 μέρες από τις εκλογές και δεν έχει συγκληθεί ακόμα η  Συντακτική Συνέλευση. 

Οι εκλογές της 19ης Νοέμβρη αποτελούν μια αντιδραστική στροφή και πισωγύρισμα για το λαό του Νεπάλ. 

Από τη λήξη του πολύχρονου λαϊκού πολέμου 1996 – 2006, ο λαός του Νεπάλ παρακολούθησε μια οκταετία υποχώρησης και απεμπόλησης των επαναστατικών αρχών από το ΕΚΚΝ(Μ), μπροστά στις πιέσεις και τις δολοπλοκίες των αντιδραστικών δυνάμεων και του ξένου παράγοντα.  Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μη μετατραπεί καθόλου η κατάσταση στη χώρα, αντίθετα καταργήθηκαν όλα τα φιλολαϊκά επιτεύγματα των απελευθερωμένων περιοχών του λαϊκού πολέμου. Ο λαός του Νεπάλ παρέμεινε από τους φτωχότερους λαούς του κόσμου.

Ας θυμηθούμε τη χρονική σειρά των πολιτικών γεγονότων στο Νεπάλ. Το 2006 υπογράφεται η κατάπαυση του πυρός και τερματίζεται ο δεκαετής επαναστατικός πόλεμος, με τη γνωστή Συμφωνία των 12 Σημείων, ένα από τα οποία είναι η κατάργηση της μοναρχίας. Τον Δεκέμβρη του 2007, το προσωρινό κοινοβούλιο που συστάθηκε  ύστερα από τη συμφωνία των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της χώρας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ (Μαοϊκό), ανακήρυξε το Νεπάλ ως Ομοσπονδιακή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία  και αποκήρυξε τη μοναρχία. Η συμφωνία αυτή σηματοδοτούσε  στην πράξη  μια απροκάλυπτη προσαρμογή στον αστικό κοινοβουλευτισμό και την εγκατάλειψη του ένοπλου επαναστατικού αγώνα για την ανατροπή της κομπραδόρικης, γραφειοκρατικής αστικής τάξης, της μοναρχίας και του ιμπεριαλισμού και την εγκαθίδρυση μιας νέας επαναστατικής εξουσίας. Το προσωρινό κοινοβούλιο θα οδηγούσε τη χώρα άμεσα σε εκλογές για την ανάδειξη της (1ης), Ιδρυτικής  Συντακτικής Συνέλευσης, που θα προχωρούσε στη σύνταξη του νεπαλέζικου Συντάγματος και την ανακήρυξη του Νεπάλ ως Ομοσπονδιακή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.  Τον Απρίλη του 2008, έγιναν τελικά οι εκλογές μετά από την αναβολή τους δυο φορές. Σε αυτές της εκλογές το Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Νεπάλ (Μαοϊκό), με επικεφαλής τον Πρατσάντα,  εξασφάλισε πάνω από το 30% των ψήφων για τη Συντακτική Συνέλευση και τη Βουλή και σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Πρατσάντα. Από το 2008 το ΕΚΚΝ(Μ) κάνει συνεργασίες χωρίς αρχές με το ρεβιζιονιστικό κόμμα και το Μέτωπο των Μαντέσι μόνο και μόνο για να κρατηθεί στην εξουσία. Τον Πρατσάντα στην πρωθυπουργία διαδέχονται ο πρόεδρος του ρεβιζιονιστικού κόμματος Γιαντάβ Κουμάρ και μετά  ο  Μπαταράι.

Οι υποχωρήσεις στις πιέσεις της αντίδρασης είναι συνεχείς και το κόμμα οδηγείται σε μια νέα ταπεινωτική για το επαναστατικό κίνημα του Νεπάλ, “Βάρκιζα”, το 2011. Ο Λαϊκός Στρατός καταθέτει τα όπλα, κλείνεται σε στρατόπεδα, στη συνέχεια μικρό τμήμα του συγχωνεύεται με τον αντιδραστικό στρατό και διαλύεται. Επιστρέφεται η Γη στους τσιφλικάδες που είχε μοιραστεί στους αγρότες στη διάρκεια της επανάστασης. Διαλύονται τα τοπικά λαϊκά συμβούλια, τα λαϊκά δικαστήρια και η λαϊκή πολιτοφυλακή. Το ίδιο το κόμμα διασπάται. Σε κρατικό επίπεδο υπογράφονται ταπεινωτικές συμφωνίες με την Ινδία, ενώ οι ιμπεριαλιστές αλωνίζουν. 

Οι εξελίξεις στο Νεπάλ είναι από την ανάποδη, πικρά διδακτικές. Η εγκατάλειψη των αρχών του μαρξισμού – λενινισμού πάντα είχε καταστροφικές συνέπειες για τα επαναστατικά κόμματα και τους λαούς τους. Για την εγκατάλειψη των αρχών αυτών από το κόμμα των Πρατσάντα – Μπαταράι, είχαμε αρκετές φορές μέχρι σήμερα τοποθετηθεί.
Ήδη  στο «Λαϊκό Δρόμο» της 1ης Νοέμβρη 2008) εκτιμούσαμε:

“...Αν το περιεχόμενο του αγώνα που διεξάγει το KKN (M) δεν περιορίζεται στα όρια της κατάλυσης της μοναρχίας μέσα στα πλαίσια του συστήματος, αλλά αποσκοπεί στην ανατροπή του κομπραδόρικου καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση της αντιιμπεριαλιστικής, λαϊκοδημοκρατικής εξουσίας, τότε κανένας «ειρηνικός συναγωνισμός» με την αστική τάξη δε νοείται και καμιά «ειρηνική συνύπαρξη» με τα αστικά κόμματα δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια της Λαϊκής Δημοκρατίας και πολύ περισσότερο στα πλαίσια του σοσιαλισμού.

H θεωρητική αντίληψη που αναζητά ένα τέτοιο ειρηνικό συναγωνισμό και μια τέτοια «πολυκομματική δημοκρατία», (όπως διακήρυσσε ο Πρατσάντα) στην πραγματικότητα, πέρα από προθέσεις, οδηγείται σε άρνηση του επαναστατικού περάσματος και εμμονή στον αστικό κοινοβουλευτισμό και τον ειρηνικό δρόμο, σε διαρκείς συμβιβασμούς με τα κόμματα της αστικής τάξης, ανακαλύπτοντας όλο και νέα στάδια, σκορπώντας επικίνδυνες αυταπάτες που έχουν πληρωθεί με βαριές θυσίες, ιδιαίτερα από τους λαούς της Xιλής και της Iνδονησίας».

Στο «Λαϊκό Δρόμο» της 21ης Ιουλίου 2012 γράφαμε:

«Οι θεωρητικές επεξεργασίες του KKN (M) που εμφανίστηκαν υπό τη μορφή «Δρόμος Πρατσάντα» για την «Ανάπτυξη του Σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα», γνώρισαν και στη χώρα μας δημοσιότητα μέσα από τις εκδόσεις της KOE, δημιουργώντας σύγχυση σε αγωνιστές που παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στο Νεπάλ. Υποτίθεται πως οι θεωρίες αυτές απαντούσαν στο ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όμως στην πραγματικότητα καταπατούσαν δοκιμασμένες, θεμελιώδεις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, τόσο πριν την επανάσταση όσο και μετά την επανάσταση και τη σταθεροποίηση του νέου επαναστατικού καθεστώτος. Στην πράξη ο «Δρόμος Πρατσάντα» αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν οδηγούσε σε καμιά «ανάπτυξη του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα», αλλά έφραζε το δρόμο στο σοσιαλισμό και αναγόρευε σε θέσφατο τον «πολυκομματισμό» στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού».

 πηγή: Λαϊκός Δρόμος