Οι θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και η «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία»

Εξωραΐζουν το καθεστώς της εξάρτησης και της  υποτέλειας και απαρνούνται τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία

Το ΚΚΕ εμφανίζεται σαν ο πιο αδιάλλακτος πολέμιος της ΕΕ, του καπιταλισμού και της «εξουσίας των μονοπωλίων». Εξωραΐζει αναδρομικά την πολιτική που εφάρμοσε στο παρελθόν, και αυτοεπαινείται πως «και σήμερα παραμένει η μόνη δύναμη με καθαρή θέση: Αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, μονομερή διαγραφή του χρέους». Φανερό είναι ωστόσο πως και με τη σημερινή δήθεν καθαρή θέση τους, το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» παραμένει απόβλητο και εξοβελισμένο. Οι προεκλογικές τους αφίσες των ημερών αυτών, με
συνθήματα όπως «σπάμε τα δεσμά των μονοπωλίων» κ.α. παρόμοια, αποτυπώνουν παραστατικά το γεγονός αυτό. Αντί για το άμεσο σύνθημα πάλης «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει την «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία».

Αυτή είναι η μόνιμη πλέον επωδός, στις διακηρύξεις, ομιλίες, αναλύσεις κλπ των στελεχών και της ηγεσίας του ΚΚΕ. Τυπικό παράδειγμα τα επαναλαμβανόμενα από τον Δ. Κουτσούμπα, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Σε συνέντευξη λό­γου χάριν (στην «Πελοπόννησο της Κυριακής» που παραθέτει ο «Ριζοσπάστης», 6 Μάη 2014), σε ερώτημα που αρχίζει με μια διαπίστωση: «Προτείνετε  έξοδο της χώρας από την ΕΕ…» ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ διορθώνει: «Προτείνουμε αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, με τον λαό στην εξουσία να κάνει κουμάντο στην οικονομία…»

   Ο όρος «αποδέσμευση» (από την ΕΕ) από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκε, αντικαθιστώντας το «έξω», δεν ήταν η αλλαγή μιας λεξούλας με μιαν άλλη με το ίδιο νόημα. Αντίθετα υποδήλωνε ανέκαθεν (όπως επιβεβαίωσε εξάλλου η πράξη και πριν και μετά το Μάαστριχτ) μια βαθμιαία διαδικασία «σταδιακών» ρεφορμιστικών αλλαγών. Αφού όμως με τα χρόνια «καθιερώθηκε» από το ΚΚΕ, μήπως τάχα έπαψε πλέον να σηματοδοτεί κάτι τέτοιο, ύστερα μάλιστα απ’ το κρεσέντο «ταξικής αδιαλλαξίας» και τις νεότευκτες «επαναστατικές» θεωρίες που κυριάρχησαν και έγιναν με επιταχυνόμενους ρυθμούς ο οδηγός της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του ΚΚΕ τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια;

   Η τωρινή «αποδέσμευση» που διακηρύσσει το ΚΚΕ, είναι πράγματι διαφορετική στη μορφή από την ομόηχή της των παλαιότερων χρόνων. Αλλά είναι διαφορετική όπως στο ίδιο νόμισμα η μια όψη του από την άλλη.

   Η «αποδέσμευση» αυτή είναι απόλυτα προσαρτημένη στην προϋπόθεση, όπως λένε, «να περάσουν τα εργαλεία της ανάπτυξης, της οικονομίας, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, στη δική του εξουσία.» Το ΚΚΕ εμφανίζεται να μιλά για «αποδέσμευση», αλλά την ίδια στιγμή την αποδέσμευση που επαγγέλλεται την εξοστρακίζει από την άμεση πάλη, στο μέλλον που θα περάσουν τα «εργαλεία της οικονομίας» στα χέρια της «λαϊκής εξουσίας». Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ προβάλλει σήμερα τέτοια μέτρα της μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας», όπως «κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων»(!), «μονομερή διαγραφή του χρέους» κλπ σαν άμεσα αιτήματα και διεκδικήσεις (μάλιστα τώρα και σαν βασικές προεκλογικές διεκδικητικές εξαγγελίες). Τα μετατρέπει έτσι σε «αιτήματα» και συνθήματα, που αν και αναφέρονται και αφορούν μελλοντικά τους σοσιαλιστικά μέτρα και σχέδια οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, τα «προτείνουν», τα ενσωματώνουν και τα συγχωνεύουν στον «άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού» μέσα στο πολύ συγκεκριμένο καπιταλιστικό παρόν! Τα συνθήματα του ΚΚΕ που προβάλλονται κάτω από το ξεφτισμένο περίβλημα ενός δήθεν επαναστατικού «ολοκληρωμένου προγράμματος»,  οδηγούν με άλλη μορφή, απ’ τα «αριστερά», στις συνέπειες που κατά τα άλλα η ηγεσία του ΚΚΕ μέρα-νύχτα ξορκίζει: στην αφομοίωση, την ενσωμάτωση, τον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως οδηγούν από άλλο δρόμο στην εξόφθαλμη ενσωμάτωση και εξωραϊσμό αυτό, τα αιτήματα και τα «μεταβατικά» προγράμματα και συνθήματα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «εθνικοποίηση» των τραπεζών, «εργατικό έλεγχο» στις επιχειρήσεις, διαγραφή του χρέους κλπ, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις επαναστατικές διακηρύξεις των εμπνευστών τους.

   Αλλά καθώς φαίνεται, ούτε κι αυτή, έστω, «η αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία» είναι πολύ καθαρό τι θα σημάνει για την Ελλάδα, σε σχέση με την ΕΕ. Στη «Διακήρυξη» του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές, διαβάζουμε μεταξύ άλλων:

«Η αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης και  για την Ελλάδα είναι αυτή που οδηγεί στην κατάργηση της ΕΕ, στην Ενωμένη Ευρώπη του Σοσιαλισμού.»   

Σε άλλο σημείο της «Διακήρυξης» επίσης διαβάζουμε:

«Η αποδέσμευση, που προβάλλει το ΚΚΕ, είναι ενταγμένη στον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού, στο δρόμο της ενοποίησης της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο διεθνιστικός δρόμος των λαών».

   Η «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία» για την Ελλάδα, όπως βλέπουμε παραπάνω, συνδέεται με θολές και αμφίσημες διατυπώσεις με τη «λαϊκή εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης», η οποία είναι αυτή που οδηγεί «στην κατάργηση της ΕΕ, στην Ενωμένη Ευρώπη του Σοσιαλισμού». Παίζοντας με τις λέξεις, ακροβατούν και δείχνουν ταλάντευση της σκέψης. Στην ουσία εδώ, πατούν σε δυο βάρκες, προσπαθώντας να συμφιλιώσουν παλιές και νέες οππορτουνιστικές ιδέες, που παραπέμπουν απ’ τα «αριστερά» στη «σοσιαλιστική Ευρώπη» της παγκόσμιας επανάστασης των τροτσκιστών, κι απ’ τα δεξιά στο γνωστό ανεκδιήγητο τροπάριο εξωραϊσμού της ΕΕ, τη ρεφορμιστική απάτη της «Ευρώπης των λαών».

   Κανένας αγώνας σήμερα για έξοδο από την ΕΕ δεν θα έχει πρακτικό νόημα, αν πρόκειται να περιμένουμε πρώτα τη λαϊκή εξουσία που επαγγέλλεται το ΚΚΕ!

   Στην πραγματικότητα δεν είναι η «αποδέσμευση» που προϋποθέτει τη «λαϊκή εξουσία», αλλά είναι η ίδια η «λαϊκή εξουσία» (την οποία μάλιστα διάφοροι θεωρητικοί του ΚΚΕ, γελοιογραφώντας το μαρξισμό, την ταυτίζουν με τον «σοσιαλισμό – κομμουνισμό») που για να υπάρξει στο μέλλον, προϋποθέτει ακριβώς τον σταθερό και αδιάλειπτο αγώνα, σήμερα, τώρα, και για όσο χρόνο χρειαστεί, για να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ), για να ανατραπεί το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. Κανένας δρόμος δεν ανοίγει προς τη «λαϊκή εξουσία» με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα υπονομεύεται η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη.

  Η ηγεσία του ΚΚΕ λέει πως μάχεται κατά της «εξουσίας των μονοπωλίων» και της «εγχώριας καπιταλιστικής τάξης που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση», αλλά με την πολιτική που προβάλλει εξωραΐζει στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία, αφήνει στο απυρόβλητο την εξάρτηση και την υποτέλεια, αρνείται και θεωρεί ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα, παρωχημένο και εκτός εποχής, τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία!  

   «Η εγχώρια καπιταλιστική τάξη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση» είναι εντελώς συγκεκριμένη και ευδιάκριτη στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, η πλουτοκρατική ολιγαρχία που «καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση» με όλους τους μηχανισμούς, τα αστικά πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν. Αλλά την «καθοδηγεί», κάτω η ίδια από την «καθοδήγηση» και για την ακρίβεια κάτω από τις υπαγορεύσεις και τις εντολές των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της, Ευρωπαίων και Αμερικανών, που κινούν τα νήματα της πραγματικής εξουσίας, και ελέγχουν, ανεβοκατεβάζουν και ποδηγετούν τις ντόπιες κυβερνήσεις των υποτελών τους. Που δεν είναι υποτελείς αθέλητα, αλλά γιατί έχουν κάνει το λογαριασμό της υποταγής τους στα ξένα αφεντικά, και ο λογαριασμός, είναι γι’ αυτούς ο πιο συμφερτικός και προσοδοφόρος από οποιαδήποτε τυχόν άλλη επιλογή, η οποία θα ριψοκινδύνευε απώλειες και για τα θησαυροφυλάκιά τους (που είναι η μοναδική «πατρίδα» τους) και για τη στερέωση και διαιώνιση της αντιδραστικής εξουσίας τους που με την πολιτική των κυβερνήσεων της υποτέλειας λεηλατεί και καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό.

    Η πραγματικότητα αυτή ξεπρόβαλε ολότελα απογυμνωμένη στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και της επιβολής των νεοαποικιακών μνημονίων, που καταβύθισαν την ελληνική κοινωνία στη φτώχεια και την ανεργία και την αλυσόδεσαν με νέα δεσμά ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.     

    Η υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτήρηση από τους κηδεμόνες της ΕΕ και του ΔΝΤ, κατέδειξε το ρόλο δυνάστη που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός και αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την ξενόδουλη πολιτική των αστικών κομμάτων που εξασφαλίζει με την ληστρική εκμετάλλευση του λαού, τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των ξένων προστατών της που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της.

   Η προπαγάνδα της ολιγαρχίας και των οργάνων της που εξωράιζαν την εξάρτηση και την υποτέλεια με φληναφήματα για την «ισχυρή Ελλάδα»  που ανήκει στο θαυμαστό κλαμπ της Ευρωζώνης και των προνομιούχων της ΕΕ, κατέρρευσε με πάταγο, και μαζί χρεωκόπησαν ολοκληρωτικά και οι ψευτοεπαναστατικές θεωρίες που είχαν εκτραφεί και λιπαίνονταν στο έδαφος των αστικών αυτών μύθων. Τέτοιες ήταν ιδιαίτερα οι θεωρίες του ΝΑΡ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και περί του «μύθου της εξάρτησης»(!) που τις είχε λανσάρει σαν την τελευταία λέξη της αντικαπιταλιστικής του κοσμογονίας.

        Η αδυσώπητη πραγματικότητα τις κονιορτοποίησε. Αλλά την ίδια ώρα που τα γεγονότα έστελναν τις θεωρίες αυτές στα αζήτητα και οι εμπνευστές τους έσπευδαν να αλλάξουν ρότα μπατάροντας δεξιά και ξεσπαθώνοντας έκτοτε κατά της «κατοχής», τις ανυπόστατες και χρεοκοπημένες τους θεωρίες τις υιοθετούσαν με καθυστέρηση, τις εμπλούτιζαν και τις έκαναν δική τους παραλλαγμένη θεωρητική σημαία οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας κατάφωρα τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και νεκρανασταίνοντας ετεροχρονισμένα βασικές αντιλήψεις και δόγματα το τροτσκισμού. Με βάση τις ανιστόρητες σεχταριστικές και τυχοδιωκτικές αντιλήψεις και θεωρίες αυτές, η ηγεσία του ΚΚΕ εξαπολύει πλέον μύδρους όχι εναντίον του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας αλλά εναντίον όσων το καταγγέλλουν και το καταπολεμούν! Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία αποβάλλεται απ’ τα «αριστερά» από την ηγεσία του ΚΚΕ, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ταξικής γραμμής που φυγομαχεί στην ουσία «επαναστατικά» και εκχωρεί συμπλεγματικά το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας στο αστικό οπλοστάσιο, στους εθνοκάπηλους και πατριδεμπόρους.

   Ο αγώνας για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση που «καθοδηγεί η εγχώρια καπιταλιστική τάξη» και οι ξένοι προστάτες και κηδεμόνες της, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον αγώνα για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.

Ο αγώνας των κομμουνιστών, προσηλωμένος αμετακίνητα στον τελικό σκοπό της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, δεν παραγνωρίζει και δεν περιφρονεί τα δημοκρατικά και πατριωτικά αισθήματα του λαού, αλλά γίνεται αντίθετα - κόντρα στον αστικό εθνικισμό και στον αστικό κοσμοπολιτισμό – ο αποφασιστικός πρόμαχος και ο πιο συνεπής εκφραστής τους, βαδίζοντας ως το τέλος επικεφαλής του λαού και όλων των φιλειρηνικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, στην ολοκληρωτική απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας σημαίνει την ανατροπή της κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων με επικεφαλής την εργατική τάξη που πραγματοποιώντας την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση του λαού, ανοίγει το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της Ελλάδας.

   Η εθνική ανεξαρτησία, παρουσιαζόταν άλλοτε από το ΚΚΕ, πέρα από τα περιτυλίγματα και ποικίλματα αριστερής φρασεολογίας και επαναστατικής δημαγωγίας, σαν υπόθεση βαθμιαίων αλλαγών στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Οι ρεβιζιονιστικές θεωρίες (και τα αντίστοιχα, όπως και τώρα, «ολοκληρωμένα» τους προγράμματα !) κήρυσσαν και πρόβαλλαν το ρεφορμιστικό δρόμο μιας εξελικτικής μετάβασης στο σοσιαλισμό, μέσα από διαδοχικές μεταρρυθμίσεις και «ουσιαστικές αλλαγές», χωρίς προηγούμενη ανατροπή «του καθεστώτος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης». Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που τάχα προωθούσαν, ό­πως οι ίδιοι έλεγαν, «το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δη­­μο­κρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (!).

   Αφού το ΚΚΕ για μακρά περίοδο εγκατέλειψε έτσι τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και κήρυσσε την ενσωμάτωση του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία στα πλαίσια του συστήματος, τώρα αλλάζοντας το παλιό άχρηστο βιολί του με άλλο εξίσου χαλασμένο και ξεκούρδιστο, υπονομεύει τους στόχους του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα απ’ τα «αριστερά», με τις τροτσκιστικής κοπής νέες θέσεις που κυριαρχούν στη γραμμή του, συνδυασμένες κωμικοτραγικά στην πάλη τους κατά της «εξουσίας των μονοπωλίων» με τα παλιά μεταλλαγμένα ρεβιζιονιστικά στερεότυπα.

   Η «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία», από όποια πλευρά κι αν εξεταστεί, αποκαλύπτεται πως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο συγκερασμός ενός αγιάτρευτου ρεφορμισμού με την επαναστατική λογοκοπία.

     Το ΚΚΕ κλείνει τα μάτια μπροστά στην εξάρτηση που γίνεται απροκάλυπτη και κραυγαλέα, αρνείται τον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία και υπερπηδά φαντασιακά την ωμή πραγματικότητα, ανάγοντας τα πάντα στον οικονομικό αγώνα για τα «εργαλεία της ανάπτυξης».

    Ισχύει πράγματι και γι’ αυτούς ό,τι και για τους παλιούς εκείνους διαστρεβλωτές του μαρξισμού για τους οποίους ο Λένιν σημείωνε:

 Οι παλιοί «οικονομιστές», μετατρέποντας το μαρξισμό σε γελοιογραφία, δίδασκαν στους εργάτες ότι για τους μαρξιστές σημασία έχει «μόνο» το «οικονομικό». (τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση)

     Είναι απολύτως αποκαλυπτικό και χαρακτηριστικό, πως στον αγώνα για σοσιαλισμό που υποτίθεται ότι διεξάγουν, στις θέσεις τους δεν υπάρχει κυριολεκτικά ούτε η παραμικρή αναφορά γενικά στην πάλη για δημοκρατία, ούτε καν η λέξη «δημοκρατικά» όταν μιλούν για τα δικαιώματα του λαού.

  Κατά κανόνα, τα δικαιώματα για τα οποία κάνουν λόγο, αφορούν οικονομικά μέτρα και διεκδικήσεις, όπως μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ο καθένας διαβάζοντας την πολυσέλιδη «Διακήρυξη» της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές, κι όπως φαίνεται εξάλλου μέσα από τις δημόσιες ομιλίες, παρεμβάσεις κλπ των κεντρικών στελεχών του.

    Πού οφείλεται αυτή η «καθαρή» σιγή, που θέλει να αποφύγει να ψελλίσει έστω κάτι για την ανάγκη της πάλης για δημοκρατία;

Κάηκαν στο χυλό και φυσάνε και το γιαούρτι;

   Φοβούνται μη τυχόν «παρεξηγήσει» κάποιος την πούρα ταξική γραμμή τους; Ή μήπως φιλοδοξούν να «διορθώσουν» και τον Λένιν, όπως έκαναν ήδη διαστρεβλώνοντας με τις εξωφρενικές επινοήσεις τους τις λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλισμό και όχι μόνο;

    Αυτό δεν κάνουν εξάλλου με την αναθεώρηση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος για όλη ουσιαστικά τη μεγαλειώδη περίοδο της τρίτης Διεθνούς και με τα αλλοπρόσαλλα ρεβιζιονιστικά υβρίδια, που κάθε τόσο εκπονούν, γελοιογραφώντας με εμβρίθεια το μαρξισμό, και τα οποία αναθεωρούν την ιστορία καθώς και τις δικές τους πρόσφατες ακόμα αναθεωρήσεις της;

Αντί επιλόγου, εμείς θα παραθέσουμε τις παρατηρήσεις του Λένιν :

     Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ειδικότερα μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη – ταυτόχρονα όμως ο καπιταλισμός γεννάει δημοκρατικές τάσεις στις μάζες, δημιουργεί δημοκρατικούς θεσμούς, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αρνείται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατό να ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και με τους πιο «ιδανικούς», αλλά μόνο με μια οικονομική ανατροπή, το προλεταριάτο όμως, που δεν διαπαιδαγωγείται στην πάλη για τη δημοκρατία, δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει την οικονομική ανατροπή.  

(απάντηση στον Κίεβσκι)

     Ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος χωρίς δημοκρατία με δύο έννοιες : (1) το προλεταριάτο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτήν με τον αγώνα για δημοκρατία (2) ο νικηφόρος σοσιαλισμός δεν μπορεί να διατηρήσει τη νίκη του και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην απονέκρωση του κράτους, χωρίς να πραγματοποιήσει στο ακέραιο τη δημοκρατία.

(σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού)

πηγή: Λαϊκός Δρόμος