Το τελεσίγραφο των 50 ημερών του Τραμπ στον Πούτιν μετατράπηκε σε σύνοδο κορυφής στην Αλάσκα

 

Στο μεταξύ η Ρωσία κλιμακώνει τον πόλεμο

Οι εξελίξεις για το Ουκρανικό ζήτημα στη διάρκεια του καλοκαιριού σφραγίστηκαν από τη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στο Άνκορατζ της Αλάσκα. Η συνάντηση αυτή καθεαυτή, ανεξάρτητα από την όποια επίδραση είχε ή όχι στην πορεία της μαινόμενης πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, σηματοδότησε μια νέα φάση στις αμερικανορωσικές σχέσεις και δημιούργησε ένα νέο πολιτικό-διπλωματικό πλαίσιο στις σχέσεις των δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από την πολιτική τής ασφυκτικής παγκόσμιας απομόνωσης που προωθούσε ο Μπάιντεν απέναντι στη Μόσχα, τον εξοβελισμό και αποκλεισμό του Πούτιν από κάθε συνάντηση με Αμερικανό ή άλλο δυτικό παράγοντα, την έκδοση εντάλματος σύλληψης του Πούτιν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τώρα ο Τραμπ υποδέχθηκε μετά «βαΐων και κλάδων» τον Πούτιν στην Αλάσκα, στρώνοντάς του το «κόκκινο χαλί» και έγινε ο προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ για να ξεκινήσουν «δια ζώσης» αμερικανορωσικές συνομιλίες στο ανώτατο επίπεδο.

Από εκεί που η ηγεσία Μπάιντεν έκανε τα πάντα -οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά- τα τρία προηγούμενα χρόνια προκειμένου τα κυβερνητικά της ανδρείκελα στο Κίεβο να νικήσουν στον πόλεμο, να πάρουν πίσω τα εδάφη που απέσπασε η Ρωσία και να την οδηγήσουν σε «στρατηγική ήττα», τώρα η διοίκηση Τραμπ δηλώνει στις συνομιλίες πως θα κάνει τα πάντα «για να τελειώσει αυτός ο καταστροφικός πόλεμος» και μάλιστα -αν πιστέψουμε τον ίδιο και τους κορυφαίους υπουργούς του- αυτό μπορεί να γίνει ικανοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τη Ρωσία, η οποία με βάση όσα συζητούνται θα κρατήσει όσα εδάφη έχει κατακτήσει και την Κριμαία, ενώ η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, όπως απαιτεί η Μόσχα.

Από εκεί που η ηγεσία Μπάιντεν ενεργούσε σε στενή πάντα συνεννόηση με τον Ζελένσκι και τους συμμάχους της, τους ευρωπαίους «προθύμους» για να χτυπήσουν από κοινού τη Μόσχα, τώρα η διοίκηση Τραμπ αγνόησε επιδεικτικά τον Ζελένσκι και τους ευρωπαίους, που τους άφησε να κοιτάζουν από μακριά τη συνάντηση και τις συνομιλίες του με τον Πούτιν στην Αλάσκα, τους οποίους δέχθηκε μετά όλους μαζί σωρηδόν στο Λευκό Οίκο, σαν φτωχούς συγγενείς, επιρρίπτοντάς τους μάλιστα στη συνέχεια μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την όποια συμφωνία είχε επιτευχθεί στην Αλάσκα.

Να σημειώσουμε ότι η συνάντηση στην Αλάσκα προέκυψε ύστερα από το… τελεσίγραφο του Τραμπ στον Πούτιν στα μέσα Ιουλίου όπου του έδινε περιθώριο 50 ημερών για να επιτευχθεί εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, σε διαφορετική περίπτωση θα άλλαζε άρδην η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία και θα επακολουθούσε -υποτίθεται- καταιγισμός κυρώσεων. Γι’ αυτό το τελεσίγραφο στο προηγούμενο φύλλο του Λ.Δ. (19/7 ) σημειώναμε τα εξής: «Όσον αφορά βέβαια το τελεσίγραφο των 50 ημερών που έστειλε ο Τραμπ στη Ρωσία, πρέπει να θυμηθούμε ότι έχουμε ξαναζήσει κάποια παρόμοια τελεσίγραφα που όταν έληγαν δεν συνέβαινε τίποτα. Το τελευταίο ήταν το Μάη, όταν οι ηγέτες τεσσάρων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών -Γαλλίας, Γερμανίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Πολωνίας- επισκέφθηκαν το Κίεβο και παρουσίασαν τελεσίγραφο για εκεχειρία στη Μόσχα, σε διαφορετική περίπτωση θα αντιμετώπιζε υποτίθεται εξοντωτικές κυρώσεις με το… 18ο πακέτο κυρώσεων που είχαν ετοιμάσει. Ωστόσο, ο Πούτιν απέφυγε αυτό το τελεσίγραφο προσφέροντας «άμεσες συνομιλίες» με την Ουκρανία στην Κωνσταντινούπολη, στις οποίες ο Τραμπ -λίγο πολύ- διέταξε τον Ζελένσκι, να παρευρεθεί. Εκείνος υπάκουσε, ο Πούτιν δεν εμφανίστηκε και ο Τραμπ δεν έκανε απολύτως τίποτα. Όταν λήξει και το νέο τελεσίγραφο το Σεπτέμβρη, ο Πούτιν αν δεν έχει πάρει όσα θέλει θα συνεχίσει κανονικά τον πόλεμο, γιατί οι όποιες κυρώσεις ελάχιστες συνέπειες φαίνεται να έχουν πια στην οικονομία της Ρωσίας».

Το τελεσίγραφο, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά, όχι μόνο δεν είχε καμιά συνέπεια για τη Μόσχα, αλλά αντίθετα 20 μέρες πριν λήξει μετατράπηκε σε συνάντηση κορυφής στην Αλάσκα που έφερε τον …καταζητούμενο Πούτιν στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής να συνομιλεί με τον Τραμπ και να θέτει τους όρους του για τον τερματισμό του πολέμου. Συνέβη μάλιστα και το εξής ενδιαφέρον. Από εκεί που ο Τραμπ και η Δύση απαιτούσαν πρώτα άμεση κατάπαυση του πυρός, δηλαδή εκεχειρία και αργότερα συνομιλίες για τερματισμό του πολέμου, τελικά, στις συνομιλίες στην Αλάσκα, ο Τραμπ άλλαξε θέση, όπως ήθελε ο Πούτιν, και συμφώνησε μαζί του ότι δεν έχει νόημα η άμεση κατάπαυση του πυρός και η εκεχειρία αλλά η κατευθείαν διαπραγμάτευση για τερματισμό του πολέμου.

Η σύνοδος κορυφής στην Αλάσκα, πέρα από το επικοινωνιακό σόου του Τραμπ και το παγκόσμιο θέαμα που στήθηκε στο Άνκορατζ, αποτέλεσε αναμφισβήτητα μια σοβαρή επιτυχία για τη Ρωσία και τον Πούτιν. Όχι μόνο γιατί νομιμοποίησε και ανέδειξε τον Πούτιν σε βασικό παράγοντα της διεθνούς πολιτικής που συνομιλεί με τις ΗΠΑ από τη θέση του νικητή του πολέμου, αλλά και γιατί κέρδισε πολύτιμο χρόνο που τον αξιοποιεί τώρα για να συνεχίσει τις πολεμικές επιχειρήσεις και να μεγιστοποιήσει τα εδαφικά οφέλη κατά τη διάρκεια της θερινής επίθεσης. Στην πραγματικότητα βέβαια, ο Τραμπ είναι αυτός που προσφέρει ξανά πολύτιμο χρόνο στη Ρωσία -ό,τι εξάλλου κάνει μέχρι τώρα 8 μήνες με τις περίφημες διαπραγματεύσεις-, για να συνεχίσει ο Πούτιν τη θερινή επίθεση, να αποσπάσει τα εδάφη που θέλει και από φθινόπωρο βλέπουμε. Ο Πούτιν, εξάλλου, στην Αλάσκα προσκάλεσε τον Τραμπ σε νέα συνάντηση στη Μόσχα για συνέχιση των συνομιλιών, γεγονός που επιβεβαίωσε στους υψηλούς συνομιλητές του στο Πεκίνο που βρέθηκε τις τελευταίες μέρες και τη Ζαχάροβα να δηλώνει πως προγραμματίζεται νέα αμερικανορωσική συνάντηση.

Επιπλέον, προς μεγάλη ικανοποίηση της Μόσχας, ο Τραμπ στράφηκε κατά των ευρωπαίων και τους καταλόγισε τη βασική ευθύνη για το συνεχιζόμενο αδιέξοδο στον πόλεμο της Ουκρανίας, χωρίς να επιρρίπτει ευθύνες στον Πούτιν, τον οποίο αφήνει στο απυρόβλητο, παρά τον καταιγισμό των φονικών επιθέσεων που εξαπέλυσε η Ρωσία στην Ουκρανία τις τελευταίες ημέρες. «Οι Ευρωπαίοι παρατείνουν τον πόλεμο και έχουν παράλογες προσδοκίες», δήλωσε αξιωματούχος του Λευκού Οίκου. «Κληρονόμησα αυτόν τον πόλεμο, δεν είναι δικός μας», επαναλαμβάνει ο Τραμπ σε συνέντευξή του.

Όπως σημειώνει καταληκτικά η Ανακοίνωση Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ στις 16 Αυγούστου μετά τη συνάντηση στην Αλάσκα: «Οι νέες εξελίξεις καθόλου δεν αναιρούν ότι ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, οι απειλές κυρώσεων, τα τελεσίγραφα και οι εκβιασμοί, οι προβοκάτσιες, τα στρατιωτικά πλήγματα, η πολεμοκαπηλεία, το χύσιμο αίματος, το ποδοπάτημα εθνικών δικαιωμάτων θα μπουν σε ένα νέο κύκλο».

Καθώς η πλάστιγγα του πολέμου έχει γείρει προς την πλευρά της Ρωσίας, αυτή δεν βιάζεται, έχει κάθε λόγο να συνεχίσει τις μάχες για να μεγιστοποιήσει το διαπραγματευτικό της πλεονέκτημα, επιδιώκοντας να αποσπάσει όσα περισσότερα εδάφη μπορεί και να επιβάλει το μέγιστο δυνατό των όρων της. Επισπεύδων σε αυτή την διαπραγμάτευση είναι ο Τραμπ που επείγεται να κλείσει άρον-άρον το μέτωπο της Ουκρανίας, πολύ περισσότερο τώρα που άνοιξε με πάταγο το μέτωπο με την Κίνα, τραντάζοντας με τον εμπορικό του πόλεμο την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Σε μια τελευταία εξέλιξη, ο Πούτιν από το Πεκίνο ανακοίνωσε την Τετάρτη 3 Σεπτέμβρη πως είναι έτοιμος να συναντήσει τον Ζελένσκι, αρκεί «αυτή η συνάντηση να είναι καλά προετοιμασμένη και να γίνει στη Μόσχα». Κάτι που αρνείται ο Ζελένσκι και οι ευρωπαίοι «πρόθυμοι» που τον πατρονάρουν.

Και ενώ στην Ευρώπη μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, κλιμακώνεται η οικονομική και πολιτική κρίση στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης και οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, την ίδια στιγμή στην Κίνα ο Σι Τζινπίνγκ κάνει επίδειξη πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής δύναμης στα πλαίσια της συνόδου του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης και για τον εορτασμό των 80 χρόνων της αντιφασιστικής νίκης και τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. Συγκεντρώνοντας στο Πεκίνο και την Τιαντζίν τον Πούτιν της Ρωσίας, τον Μόντι της Ινδίας, τον Κιμ Γιόνγκ Ουν της Βόρειας Κορέας, τον Πεζεσκιάν του Ιράν και δεκάδες άλλους ηγέτες από την Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία και τη Νοτιοανατολική Ασία, η Κίνα εμφανίζεται σαν ο νέος άφθαρτος, «αναζωογονημένος» ιμπεριαλιστικός πόλος με το μανδύα του ειρηνοποιού, που συσπειρώνει τον παγκόσμιο νότο σε μια σκληρή αντιπαράθεση αμφισβήτησης της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ. Η θερμή παρουσία, κατά πρώτο, του Πούτιν αλλά και του Μόντι δίπλα στο Σι και τα μηνύματα που έστελναν προς κάθε κατεύθυνση με τη στάση τους, υποδηλώνουν πως οι προσπάθειες των ΗΠΑ και του Τραμπ να μπουν σφήνα και να αποσπάσουν τη Ρωσία αλλά και την Ινδία από την Κίνα παραμένουν άκαρπες.

πηγή:  Λαϊκός Δρόμος