Δέκα χρόνια παρέμεινε «αυτοεξόριστος» στο Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν μετά την ήττα του στις εκλογές του 1964 έφυγε με ψευδώνυμο για να ξεχαστεί το αντιλαϊκό παρελθόν της 8χρονης μετεμφυλιακής αντιδραστικής διακυβέρνησής του, για να επανέλθει «μετά βαΐων και κλάδων» το 1974 ως «Εθνάρχης».
Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να επιτύχει κάτι ανάλογο μέσα σε έξι χρόνια και αναβαπτιζόμενος «στην κολυμπήθρα της κοινωνίας», να εμφανιστεί ως «Μεσσίας» και να «σώσει την πατρίδα». Κάτω από το βάρος της οδυνηρής για το λαό μας μνημονιακής του διακυβέρνησης, έχασε τις εκλογές του 2019 αλλά και αυτές του 2023, οπότε και παραιτήθηκε από αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέχεια με μικροκομματικά παιχνίδια και υπόγειες παρεμβάσεις («μεταγραφή» Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, διαδοχικές διασπάσεις), κατάφερε να διαλύσει το κόμμα του, το οποίο πρόσφατα εγκατέλειψε παντελώς, για να ταξιδέψει τώρα σε «φουρτουνιασμένες θάλασσες», στις ταραγμένες θάλασσες της εξουσίας.
Όλο αυτό το διάστημα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την περίοδο 2019-2023, ταυτίστηκε με βασικές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ψηφίζοντας πάνω από το 50% των νομοσχεδίων εκείνης της περιόδου, ενώ στη συνέχεια τήρησε «σιγήν ιχθύος». Τώρα από το Χάρβαρντ και τη Σορβόνη, ετοιμάζεται, ως συγγραφέας, για την έκδοση της «Ιθάκης» του, ουσιαστικά για τη δημιουργία νέου κόμματος, επιχειρώντας να συσπειρώσει τα «κουρέλια» του πρώην κόμματος του, αλλά και δυνάμεις της ξεπεσμένης σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, με ένα νεφελώδες, άνευρο, ψευτοπατριωτικό πρόγραμμα «δημοκρατικού» καπιταλισμού.
Ποντάρει στον εθισμό ενός κόσμου, στη λογική της ανάθεσης, στον κυβερνητισμό και στην πίστη ότι ένας ηγέτης-ταχυδακτυλουργός, μέσω ελιγμών και τακτικών κινήσεων, καθώς και της αδιαμεσολάβητης σχέσης του με το λαό, μπορεί να αλλάζει την πραγματικότητα. Με ιδεολογικά ασαφείς, αλλά περισσότερο συμπεριληπτικές έννοιες, όπως ο «πατριωτισμός» -με τον οποίο «κλείνει το μάτι» και στη Δεξιά- ή ο «προοδευτισμός», πετάει από πάνω του κάθε υπόνοια αναφοράς και σύνδεσης με την Αριστερά. Θεωρεί ότι με το πρωθυπουργικό «στάτους» και την υψηλή δημοφιλία του παρελθόντος μπορεί σε κάποιους ανθρώπους να λειτουργήσει ως μια κάποια διέξοδος, σαν απάντηση στην περίπτωση Μητσοτάκη.
Φαίνεται ότι αναζητώντας την εκ νέου στήριξη από ευρωπαϊκές καγκελαρίες και υπερατλαντικά κέντρα, αυτός, ο επίτροπος της ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, μίλησε ουσιαστικά για νέες «Πρέσπες» στο Αιγαίο. Με άρθρο του στην «Καθημερινή», με την πείρα του «μπαρουτοκαπνισμένου», δίνει οδηγίες στην κυβέρνηση -επιθυμίες της Ουάσιγκτον και υποσχέσεις ουσιαστικά στο σύστημα της εξάρτησης- να θέσει τις «κόκκινες γραμμές της» και να κινηθεί στο Αιγαίο ανάλογα με αυτό που είχαν κάνει οι ίδιοι στις «Πρέσπες», όταν ο «διαβολικά καλός» Τραμπ «σεβάστηκε» τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛγια να υλοποιηθούν τα ΝΑΤΟικά σχέδια στα Βαλκάνια.
Όλη αυτή η επιχείρηση οδηγεί σε ρευστοποίηση – διάλυση του πρώην κόμματός του, αφού η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από πρόταση του προέδρου του Σ. Φάμελλου, που μίλησε για άλλη μια φορά για «προοδευτικό πόλο» και «προοδευτικό ψηφοδέλτιο», υπό την αιγίδα ασφαλώς του «Μεσσία» που έρχεται, αποφάσισε την «συμπόρευση» με τον Τσίπρα, με άλλες όμως δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (Πολάκης) να τίθενται αναφανδόν ενάντια σε μια τέτοια προοπτική, προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στο χώρο αυτό είμαστε συνηθισμένοι από «κωλοτούμπες». Τραγέλαφος δηλαδή. Ο Τσίπρας φεύγει από το ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί να εκφράσει το νέο» και λίγες μέρες μετά ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στον Τσίπρα.
Από πίσω του φαίνεται ότι κινούνται οικονομικά συμφέροντα, ολιγάρχες
και πρεσβείες, μιντιάρχες, εκδότες και δημοσκόποι, που φουσκώνουν τα
πανιά του, αναζητώντας εναλλακτική λύση στο πολιτικό κενό που
δημιουργείται από το γεγονός ότι το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης
Μητσοτάκη εξαντλείται.
Η όλη προσπάθεια δεν έχει καμία πραγματική
σχέση με τον λαό ή τις ανάγκες του και η πολιτική του πρότασή του δεν
απευθύνεται στο λαό, αλλά σε αυτούς που του ανέθεσαν το έργο της
επείγουσας ανασύνθεσης του κεντροαριστερού χώρου, στα ιμπεριαλιστικά
κέντρα, στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Οι κινήσεις Τσίπρα επηρεάζουν και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τελματώνει και από τις επιλογές Ανδρουλάκη, για τον απόλυτο έλεγχο του κόμματος, που θέτοντας επικεφαλής της Επιτροπής Ψηφοδελτίων το ιδρυτικό στέλεχος ΠΑΚ-ΠΑΣΟΚ της εποχής των Α. Παπανδρέου-Κ. Λαλιώτη, τον «γηραιό» Λάμπρου, προκάλεσε τις σφοδρές αντιδράσεις των υποψήφιων δελφίνων. Ο Τσίπρας εδώ και πολύ καιρό προσπαθεί να διεμβολίσει το χώρο αυτό, έχοντας διαύλους επικοινωνίας με το δήμαρχο Αθηναίων Χ. Δούκα, που δήλωσε ότι τι «η αυτόνομη πορεία δεν είναι απομόνωση» και πως πιστεύει «στην ανάγκη του διαλόγου και της κοινής δράσης με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Στη Βουλή και στην κοινωνία. Ακόμη και με τον Τσίπρα…».
Ανάλογες «λύσεις» αναζητούνται και από την άλλη πλευρά, όπου ο Μητσοτάκης, ακραιφνής «ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού και μιας «τραμπικής» Δεξιάς, δεν πτοείται από την πολιτική του φθορά και με τον κυνισμό, τη διαφθορά, την ακραία εκμετάλλευση, την αντιδημοκρατική συμπεριφορά και την καταστολή, προχωρεί ακάθεκτος για να ολοκληρώσει το έργο του, όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί σε ΕΕ, στις «αγορές», στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο (13ωρο κλπ), φθάνοντας στο σημείο να θέσει το μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη» υπό την εποπτεία του υπουργείου Άμυνας, με ουσιαστική διαφωνία του αρμόδιου υπουργού Άμυνας Δένδια.
Ο τελευταίος, με πολλές προσεκτικές κινήσεις, μακριά από μια επιθετική γραμμή διχασμού, φαίνεται να κρατάει αποστάσεις και να διαφοροποιείται συστηματικά από το «σύστημα Μητσοτάκη». Έτσι πέρα από την υπόθεση Τεμπών-Ρούτσι και την απουσία του από τη συζήτηση στη Βουλή για τον «Άγνωστο Στρατιώτη», τάχθηκε με δηλώσεις του στο πλευρό του διαφοροποιημένου και απομακρυνθέντος από το Μέγαρο Μαξίμου υπουργού Βορίδη για την επίθεση που δέχτηκε από κουκουλοφόρους. Το ρήγμα στη ΝΔ αποτυπώθηκε «live» από την κάμερα στην κηδεία του Σαββόπουλου, όπου ο Δένδιας αγνόησε απροκάλυπτα το Μητσοτάκη, που έμεινε να χαμογελά στο κενό.
Αλλά και στα ελληνοτουρκικά, διαφοροποιημένες από την υποχωρητική γραμμή Γεραπετρίτη-Μητσοτάκη για «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο είναι και οι δηλώσεις Δένδια: «Για να μπορέσει η Ελλάς να διατυπώσει αυτόνομο Εθνικό λόγο στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πρέπει να διαθέτει επαρκή Εθνική δύναμη Αποτροπής. Σε κάθε άλλη περίπτωση την αναμένει φιλανδοποίηση και διαρκής υπόκυψη στις βουλήσεις των ισχυρών», που δεν απέχουν πολύ από το εθνικιστικό αφήγημα Σαμαρά, ο οποίος μπορεί το τελευταίο διάστημα να μην είχε κάποια δημόσια εμφάνιση, σίγουρα όμως δεν έχει σταματήσει να κάνει τους υπολογισμούς και τα σχέδιά του.
Τα αλληλοκαρφώματα στο υπουργικό συμβούλιο και τα «φίλια πυρά» είναι άλλωστε συχνά, με πρόσφατο το «καρφί» του Άδωνι Γεωργιάδη στο Νίκο Δένδια, για την απουσία και «σιωπή» του υπουργού Εθνικής Άμυνας στη Βουλή.
Η
κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε αναστάτωση και αναμονή και τα άλλα
μικρότερα κόμματα, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ25 και τα
ακροδεξιά μορφώματα, που τα περισσότερα προγραμματίζουν συνέδρια στο
επόμενο διάστημα.
Το αστικό πολιτικό σύστημα περνάει τα ζόρια του (φθορά όλων των αστικών κομμάτων και στρατηγική ταύτισή τους, βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση, σήψη και διαφθορά του αστικού κράτους). Η επιχείρηση αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη εκφράζει την αγωνία του για αυτή τη φθορά και την αναζήτηση «σωτήρων» ενσωμάτωσης της μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας «εντός των τειχών» του συστήματος, για να μη μπορέσει αυτή να συναντηθεί με την εργατική – λαϊκή πάλη, να μη στραφεί στον πραγματικό ένοχο, την αστική τάξη και τα εντός και εκτός συνόρων κέντρα εξουσίας. Σε αυτήν προσπάθεια επιχειρείται με «lifting» ή «rebranding», με την ανακύκλωση και προσώπων, φορέων, σχημάτων, το παλιό να εμφανιστεί σαν «νέο», «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς».
Όλοι αυτοί που παράγουν τον πλούτο, οι εργάτες και οι εργαζόμενοι, η νεολαία πρέπει να μη «τσιμπήσουν» σε αυτά τα δολώματα και τις παγίδες που το σύστημα στήνει για να εκμεταλλευτεί και να ενσωματώσει την οργή τους, να ακολουθήσουν το δρόμο της ασίγαστης και ανυποχώρητης κοινωνικής πάλης, το δρόμο της ενότητας στη βάση του κοινού σκοπού, το δρόμο του μαζικού αγώνα για την ανατροπή αυτής και κάθε άλλης αντιλαϊκής πολιτικής, για ανθρώπινες συνθήκες ζωής, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, το δρόμο της διεκδίκησης για το αυτονόητο, το δίκιο και τη δικαιοσύνη, για Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Αλλαγή.
* Κιγκινάτος: ύπατος της Ρώμης που, τελειώνοντας τη θητεία του, δεν δέχτηκε να επανεκλεγεί στο αξίωμα αυτό, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο, και είχε αποσυρθεί στην καλλιέργεια ενός μικρού χωραφιού πέρα από τον Τίβερη. Αργότερα, όταν η Ρώμη (458 π.Χ.) κινδύνευε από κάποιους εχθρούς, η Σύγκλητος, ανακηρύσσοντάς τον δικτάτορα, τον κάλεσε να τους αντιμετωπίσει και αφού τους νίκησε παραιτήθηκε από το αξίωμά του.
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου