Οι αγώνες μας θα κρίνουν το μέλλον!

 

Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα
δώσαμε ξανά τον όρκο –
όρκο της νιότης, της ζωής,
της λευτεριάς, όρκο του ονείρου
και της πράξης.

Αυτά τα λόγια επέλεξε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος για να αποχαιρετήσει τους νέους που έπεσαν νεκροί στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου, δίνοντας τη ζωή τους για να «προλάβουν την αυγή και το αύριο», για να συντριβεί το λαομίσητο φασιστικό καθεστώς της αμερικανοστήριχτης χούντας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αλλά τα λόγια του ποιητή δε γράφτηκαν μόνο για να αποδώσουν φόρο τιμής στους ηρωικούς νεκρούς του Νοέμβρη του 1973. Απευθύνονται πρώτα απ’ όλα στους «απογόνους». Σε αυτούς που καλούνται 52 χρόνια τώρα να πιάσουν το ίδιο νήμα που έπιασαν η νεολαία και ο λαός το ’73, από την εποποιία του εαμοελασίτικου αγώνα και το Β΄ Αντάρτικο, για να πάρουν σάρκα και οστά οι ανεκπλήρωτοι στόχοι των λαϊκών αγώνων πολλών δεκαετιών.

Σήμερα, 52 χρόνια μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, 60 χρόνια από τα Ιουλιανά της αποστασίας και των δημοκρατικών αγώνων του λαού και της νεολαίας, 80 χρόνια μετά τη συντριβή του ναζιστικού τέρατος από τους λαούς του κόσμου, ο πλανήτης και η χώρα μας βρίσκονται ξανά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της ανόδου αντιδραστικών ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων, πολέμων και σφαγών, αλλά και στη δίνη μιας πρωτόγνωρης για τη γενιά μας επίθεσης στα εργασιακά, δημοκρατικά και μορφωτικά δικαιώματα. Ο «νέος σερίφης στην πόλη» επιχειρεί να αναστηλώσει στα πόδια του τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, απειλώντας με πολεμικές συρράξεις και δασμούς σχεδόν όλο τον πλανήτη. Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ από την ανερχόμενη ιμπεριαλιστική Κίνα κάνει τους Αμερικάνους φονιάδες των λαών ακόμη πιο τυχοδιώκτες, ακόμη πιο φιλοπόλεμους. Κι ας επαναλαμβάνουν μονότονα τα παπαγαλάκια των δυτικών ΜΜΕ πως ο Τραμπ είναι ο «μεγαλύτερος ειρηνοποιός της εποχής μας», γνωρίζουμε καλά πως η «ειρήνη» των ιμπεριαλιστών είναι βαμμένη με το αίμα των λαών, με την κατερείπωση και τον βομβαρδισμό ολόκληρων χωρών.

Ο γενοκτονικός πόλεμος του φασιστικού κράτους του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Παρά τη συμφωνία εκεχειρίας, το σιωνιστικό μαντρόσκυλο των ΗΠΑ στην περιοχή συνεχίζει τους βομβαρδισμούς, δολοφονώντας καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας, την οποία έχει μετατρέψει σε μία πόλη-ερείπιο. Κάθε μέρα, παιδιά, γυναίκες, άμαχοι, αλλά και μαχητές της ηρωικής Παλαιστινιακής Αντίστασης πέφτουν νεκροί από τα δολοφονικά πυρά των σύγχρονων εγκληματιών πολέμου του Ισραήλ. Πάνω από 70.000 οι νεκροί του φρικώδους αυτού εγκλήματος. 70.000 Παλαιστίνιοι που στη Δύση αποτελούν απλά μια στατιστική θανάτων, την ίδια στιγμή που αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο ή ακόμη και υποπολλαπλάσιο σε κάποια γωνιά του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου, θα αποτελούσε το βασικό θέμα συζήτησης όλη αυτήν την περίοδο.

Η χώρα μας, πιστή στο δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν», σταθερά στη λάθος πλευρά της ιστορίας, στηρίζει τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, τις ισραηλινές προσαρτήσεις και εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, τις σφαγές στη Γάζα. Δε μένει όμως μόνο στα λόγια η ντροπιαστική για τη χώρα και τον λαό μας στήριξη στο φασιστικό καθεστώς του Νετανιάχου. Συνεργασίες οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα, μετατροπή της χώρας σε τουριστικό θέρετρο αναψυχής ισραηλινών στρατιωτικών, αποστολές όπλων στην Ουκρανία και μετατροπή της Ελλάδας σε πολεμικό στόχο και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Και όλα αυτά, με τις ευλογίες των ΗΠΑ που έχουν καταντήσει ολόκληρη τη χώρα σε μία απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση για τα φιλοπόλεμα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Ευρώπη και αλλού. Οι εγχώριοι αυλοκόλακες φρόντισαν εκτός από τα πολιτικά τους διαπιστευτήρια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, να δώσουν και τα πολιτιστικά τους, πηγαίνοντας στην πρώτη της επίσκεψη στην Ελλάδα τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ στα …μπουζούκια!

Την ίδια ώρα, ο λαός και η νεολαία στενάζουν κάτω από το ασήκωτο βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας. Ο μισθός τελειώνει στις 15 και τις 20 μέρες του μήνα, τα περισσότερα είδη λαϊκής κατανάλωσης αποτελούν είδη πολυτελείας για το μεγαλύτερο μέρος του λαού, τα ενοίκια έχουν εκτοξευτεί σε νέα ύψη και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ θεσμοθέτησε τις 13 ώρες εργασίας, δίνοντας ένα ακόμη χτύπημα στην ιστορική κατάκτηση του 8ωρου και νομιμοποιώντας την εξόντωση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων στις μυλόπετρες της βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ταυτόχρονα, φοιτητές σέρνονται σε δίκες, περνούν από πειθαρχικά συμβούλια, απειλούνται με διαγραφή ή ακόμη και φυλάκιση (!) επειδή έκαναν γκράφιτι για την Παλαιστίνη, επειδή βρέθηκαν σε κάποια κινητοποίηση στη σχολή τους ή απλά επειδή ανέπτυξαν πολιτικοσυνδικαλιστική δράση. Χουντικής έμπνευσης νόμοι και πρακτικές για να τρομοκρατηθεί το αγωνιζόμενο φοιτητικό κίνημα που παλεύει για να ανατραπεί το βαθιά ταξικό μέτρο των διαγραφών και η έξωση δεκάδων χιλιάδων φοιτητών απ’ το πανεπιστήμιο, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα πειθαρχικά και η υποβάθμιση των πτυχίων που επιχειρείται από την τωρινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για να μετατραπούν σε κουρελόχαρτα και διαβατήρια για την επισφαλή και ελαστική εργασία.

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει», είπε κάποτε ο σπουδαίος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος κι ας μην τίμησαν τα στερνά τα πρώτα. Για μας, αυτή η Ελλάδα είναι εκείνη της ηρωικής αντίστασης το ’40-’49, είναι η Ελλάδα του ματωμένου Νοέμβρη του ’73, είναι η Ελλάδα των μεγάλων αγώνων της Μεταπολίτευσης, η Ελλάδα των συγκλονιστικών συγκεντρώσεων για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη, η Ελλάδα της αλληλεγγύης στον αδούλωτο Παλαιστινιακό λαό, η Ελλάδα της προσφυγιάς, της συμπαράστασης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Αυτή είναι η δική μας Ελλάδα, ο δικός μας κόσμος. Η νεολαία που αγωνίζεται στα σχολεία για να μορφώνονται τα παιδιά του λαού και της εργατικής τάξης. Όχι σε σχολεία που πέφτουν τα ταβάνια και πλημμυρίζουν, όχι σε σχολεία που δεν έχουν θέρμανση και κλιματισμό, όχι σε κοντέινερ και αίθουσες ακατάλληλες για διδασκαλία. Ο δικός μας κόσμος είναι τα παιδιά της Παλαιστίνης που βρίσκουν το θάρρος να χαμογελούν και να περιφρονούν το πάνοπλο σιωνιστικό μαντρόσκυλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής μαζί με τις οικογένειές τους στα σπίτια τους που έγιναν ερείπια. Ο δικός μας κόσμος είναι εκείνος των αγώνων για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, για να μπορεί ο λαός και τα παιδιά του να ζουν, να σπουδάζουν και να εργάζονται αξιοπρεπώς. Και έχουμε τη σιγουριά και την αισιοδοξία που μας δίνει η ιστορία και η πραγματικότητα πως «τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση» και οι σημερινοί μας αγώνες όχι μόνο φωτίζουν τον δρόμο μας στο μαύρο τοπίο που διαμορφώνεται στην Ελλάδα και τον κόσμο, αλλά θα αποτελέσουν και μία σελίδα ελπίδας στην «αυριανή ευτυχία του κόσμου»…

Από το περιοδικό Πορεία, τ. 61, που κυκλοφορεί

πηγή: e-prologos.gr