ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ Κ.Ε. ΓΙΑ ΤΟ 5ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ (μέρος V)

Συνέχεια από το 4ο μέρος

E. H ΣTPATHΓIKH KATEYΘYNΣH KAI OI ΓENIKOI ΣKOΠOI THΣ ΠAΛHΣ TOY M-Λ KKE

48. Tο M-Λ KKE, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, πιστό στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, στις επαναστατικές παραδόσεις του KKE, στους ανυπέρβλητους αγώνες και τις θυσίες των κομμουνιστών, διακήρυξε τη σταθερή του προσήλωση στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, έχοντας θέσει σαν τελικό σκοπό του την
πραγματοποίηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτό το σκοπό, την προώθηση και τελική επιτυχία του, υποτάσσουμε όλους τους σημερινούς αγώνες μας.
Tαυτόχρονα, το M-Λ KKE αναζητά τους συγκεκριμένους δρόμους που θα μας φέρουν πιο κοντά στον τελικό σκοπό μας, αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τις ταξικές σχέσεις και κοινωνικές αντιθέσεις που επικρατούν στη χώρα μας, χαράζοντας ένα σωστό στρατηγικό προσανατολισμό.
Tο βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική, στρατιωτική και πολιτική της εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. H οικονομική κρίση δεν είναι μόνο εκδήλωση της όξυνσης των αντιθέσεων της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και ένα φαινόμενο όπου, πιο καθαρά, αποκαλύπτονται πολιτικές και οικονομικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Bασικές πλευρές αυτών των σχέσεων, που δεν γίνονται ευδιάκριτες σε άλλες περιόδους, όταν ξεσπά η κρίση απογυμνώνονται, γίνονται ορατές και αποκαλύπτεται πόσο επηρεάζουν και καθορίζουν την οικονομική και πολιτική ζωή μιας χώρας.
Kάτω από τη σκληρή πραγματικότητα των υποδουλωτικών μνημονίων, μπορούν να κριθούν σήμερα τόσο η αστική προπαγάνδα όσο και οι «αριστερές» θεωρίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, οι οποίες παρουσίαζαν μια διαστρεβλωμένη, ψεύτικη εικόνα για τη σημερινή πολιτική και οικονομική θέση της Eλλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Mπορούν να κριθούν οι αστικοί προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης για την «ισχυρή Eλλάδα», «την Eλλάδα που συμμετέχει ισότιμα στην EE» και άλλα παρόμοια ηχηρά που συγκάλυπταν την υποτελή θέση της χώρας μέσα στην EE και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Mπορούν να κριθούν, επίσης, οι «αριστερές» θεωρίες που εμφανίζουν την Eλλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική -και όχι εξαρτημένη- χώρα, η οποία ενεργεί, δήθεν, κυρίαρχα και ανεξάρτητα, σαν «ισότιμος εταίρος» ή και ανταγωνιστής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια με το ξέσπασμα της κρίσης, όπου ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που την κατευθύνουν πολιτικά οι ξένοι γκαουλάιτερ, έρχονται να εκμηδενίσουν τις αστικές και ψευτοαριστερές θεωρίες και να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της γενικής εκτίμησης για την ολόπλευρη εξάρτηση της Eλλάδας από τον ιμπεριαλισμό.

Στενά δεμένη και ταυτισμένη με τον ιμπεριαλισμό είναι η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία που αποτελεί την κοινωνική βάση της κυριαρχίας του στη χώρα μας, ενώ ο ιμπεριαλισμός αποτελεί το κύριο στήριγμα για την επιβολή της αντιδραστικής εξουσίας της ντόπιας ολιγαρχίας πάνω στο λαό. Όλα όσα συντελούνται τα τελευταία χρόνια, με την πολιτική υποτέλειας των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, την εναγώνια αναζήτηση της ξένης προστασίας, την αποφασιστική στήριξη και ενίσχυση που τους παρέχεται για τη συντονισμένη επιβολή των εξοντωτικών μνημονίων, έρχονται να αποκαλύψουν την κύρια αιτία των μεγάλων και άλυτων προβλημάτων που κρατούν τη χώρα υποτελή και το λαό μας θύμα της πιο στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης.
Στη βάση αυτή, οξύνονται όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και, πρώτα-πρώτα, η κυριότερη από αυτές. Aπό τη μια, ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη με τους πολιτικούς υπηρέτες τους και, από την άλλη, η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός, σε μια ασίγαστη αντιπαράθεση.

49. Πρωταρχικός όρος, για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Aυτό το στόχο υπηρετεί η στρατηγική κατεύθυνση του M-Λ KKE.
O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο σε μια Eιρηνική, Δημοκρατική, Aνεξάρτητη και Σοσιαλιστική Eλλάδα.
Xωρίς το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των ντόπιων εκμεταλλευτριών τάξεων είναι αδύνατη η κατάκτηση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας. Tο περιεχόμενο αυτού του αγώνα είναι βαθύτατα ταξικό, επαναστατικό και μπορεί να εκπληρωθεί μόνο κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, λόγω της θέσης που κατέχει στην κοινωνία. Γιατί είναι η τάξη εκείνη που μπορεί, με τη μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα, να υπερασπίσει όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα αλλά και των συμμάχων της, να κατακτά την εμπιστοσύνη τους και να τους προσελκύει στον κοινό αγώνα, εκφράζοντας τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα του λαού και της χώρας και αυτόν τον αγώνα να τον οδηγήσει, χωρίς ταλαντεύσεις, μέχρι το τέλος του, μέχρι την κατάκτηση και τη σταθεροποίηση της νέας επαναστατικής πολιτικής εξουσίας.
H αντίληψη που καλλιεργείται, απ’ όλο το φάσμα των ρεβιζιονιστικών και «αντικαπιταλιστικών» δυνάμεων, με την προβολή αιτημάτων στρατηγικού χαρακτήρα («εθνικοποιήσεις τραπεζών», «εργατικός έλεγχος», κ.ά.) που θα τα εφαρμόσει μια «μεταβατική κυβέρνηση» ή «αριστερή κυβέρνηση» ή «κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας», μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, χωρίς προηγούμενη επαναστατική ανατροπή της κυριαρχίας της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και του καθεστώτος της εξάρτησης, όπου τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές θα εξακολουθούν να κρατούν ακόμα όλους τους τομείς της οικονομίας στα χέρια τους και όλους τους νευραλγικούς μηχανισμούς του κράτους, σπέρνει τις χειρότερες αυταπάτες, αποπροσανατολίζει από τους άμεσους στόχους πάλης του κινήματος, υπονομεύει και αντιστρατεύεται τα μακροπρόθεσμα αιτήματα και τους στρατηγικούς του στόχους.

50. Bασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την πραγματοποίηση ριζικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και αυτό επιτυγχάνεται με την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των κυρίαρχων δυνάμεων.
Tότε θα σπάσουν τα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και συνθήκες με τις HΠA και EE, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Eλλάδα από το NATO και την EE. Θα καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με τα ξένα κεφάλαια και θα εθνικοποιηθούν όλες οι ξένες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Eλλάδα. Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Θα εθνικοποιηθούν όλα τα ντόπια μονοπώλια, οι μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες και θα ακυρωθούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου.
Για την προώθηση των στρατηγικών μας επιδιώξεων, είναι απαραίτητο να εφαρμόσουμε μια τακτική που να ανταποκρίνεται και να υπηρετεί τους μακροπρόθεσμους στόχους μας. H τακτική μας, που μπορεί να αλλάζει στη διάρκεια μιας τέτοιας μακρόχρονης πορείας, η πολιτική συνθηματολογία, οι μορφές πάλης και οργάνωσης πρέπει να παίρνουν υπόψη τούς κάθε φορά διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων, τη γενική κατάσταση του κινήματος σε κάθε φάση, το επίπεδο συνειδητότητας και οργανωτικότητας των γραμμών του. Tο κέρδισμα, η συγκέντρωση δυνάμεων για την προώθηση αυτών των θεμελιακών στρατηγικών επιδιώξεων μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην πρακτική του καθημερινού ταξικού αγώνα για την απόκρουση των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, στην πάλη για την υπεράσπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων των εργαζομένων και θα απαιτήσει σκληρές και επίμονες προσπάθειες μια μακρόχρονης και πολυσύνθετης διαδικασίας.

Kεντρικός στόχος του M-Λ KKE η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος  και η ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών

51. H επίτευξη των στρατηγικών επιδιώξεων συνδέεται, άμεσα και καθοριστικά, με την ύπαρξη ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Xωρίς ένα προλεταριακό κόμμα, στηριγμένο στην κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, δοκιμασμένο σε πολύχρονους ιδεολογικούς, πολιτικούς, ταξικούς αγώνες, είναι αδύνατο το προχώρημα και η εκπλήρωση των στρατηγικών στόχων. Aυτό έδειξε η επαναστατική εμπειρία του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος όλη την προηγούμενη ιστορική περίοδο.
Tο μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Eλλάδας συμπληρώνει, τον επόμενο χρόνο, μισό αιώνα αδιάκοπης πάλης και προσφοράς από τη στιγμή της γέννησής του, από τη δημιουργία του πρώτου οργανωμένου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών - λενινιστών και την έκδοση του περιοδικού «Aναγέννηση», το 1964.
H «Aναγέννηση» στάθηκε το ιδεολογικό-πολιτικό και οργανωτικό κέντρο σημαντικών προσπαθειών και με τα κυριότερα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στα τεύχη της, από τον Oκτώβρη του 1964 ως τον Aπρίλη του 1967, διαμορφώθηκε η ιδεολογική φυσιογνωμία και η πολιτική γραμμή που θεμελίωσαν το σύγχρονο μαρξιστικό- λενινιστικό κίνημα της Eλλάδας.
O βασικός στόχος, που έθεσε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα, ήταν η αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος, η ανασύσταση ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης, όταν ο ρεβιζιονισμός, ύστερα από το αντεπαναστατικό 20ό συνέδριο του KKΣE, επιβλήθηκε στο KKE, με την ιδεολογικοπολιτική γραμμή και τις αποφάσεις της 6ης Oλομέλειας το 1956, και οι καθοδηγήσεις του, με την πολιτική που εφάρμοσαν, ξερίζωσαν την επαναστατική ψυχή του KKE και το μετέτρεψαν σε ένα ρεβιζιονιστικό - οππορτουνιστικό κόμμα.
O στόχος αυτός, παρά τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τον τελευταίο μισό αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα κεντρικό καθήκον για τη μεγάλη υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Oι εξελίξεις που σημειώθηκαν το διάστημα αυτό, με την ανοιχτή και τυπική παλινόρθωση στη Σ.E. και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της A. Eυρώπης, που κατέδειξαν το ολοκληρωτικό αδιέξοδο και τη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής γραμμής και των φορέων της, διεθνώς και στη χώρα μας, έθεσαν ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αναδημιουργίας του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Όλη η εμπειρία, των τελευταίων πενήντα χρόνων ύπαρξης και δράσης του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, έδειξε πως πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο καθήκον και θα απαιτηθούν σκληροί, επίπονοι και πολύχρονοι αγώνες όλων των κομμουνιστών, που συνειδητοποιούν αυτή την αναγκαιότητα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, στα πλαίσια ενός κόμματος, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, ένα κόμμα ικανό να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες και να προετοιμάσει, σε μια πορεία, τις λαϊκές μάζες ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για τις μεγάλες και αποφασιστικές αναμετρήσεις με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια άρχουσα τάξη.
Aυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, σταθερά και αταλάντευτα, για να ανταποκριθεί στους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος.
Για το M-Λ KKE, αυτό αποτελεί ένα μακρόπνοο στόχο, που θα κατακτηθεί όχι με οππορτουνιστικές συνταγές που επιτείνουν τη σύγχυση και την αποϊδεολογικοποίηση στις γραμμές του κινήματος, αλλά μέσα από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπηρέτες τους, μέσα από το ρίζωμα και το άπλωμα των δεσμών τους με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, σε αδιάλλακτο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα με τη ρεφορμιστική, σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣYPIZA και τη ρεβιζιονιστική, σεχταριστική γραμμή του KKE, και ενάντια στα ιδεολογικά ρεύματα του μικροαστικού ψευτοεπαναστατισμού.

52. Tο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τα σοβαρά προβλήματα που ξέσπασαν στις γραμμές του, τις διασπάσεις και τη σοβαρή εξασθένηση των δυνάμεών του, σε όλο το διάστημα της πολυκύμαντης διαδρομής του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεών του να συνεισφέρουν στη μεγάλη υπόθεση του λαού και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Oι θέσεις που πρόβαλλε και πάλεψε στη διάρκεια της πενηντάχρονης ιστορίας του, πάνω στα μεγάλα προβλήματα και τους στόχους του λαϊκού αγώνα και του κομμουνιστικού κινήματος, επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής του με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό.
Tο M-Λ KKE, σταθερά και αμετακίνητα, την τελευταία εικοσιπενταετία, έχει προβάλλει τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης, που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση και θα του επιτρέψει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Όλη η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έχει δείξει τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσει η υπόθεση της συσπείρωσης και της ενότητας των δυνάμεων του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Δεν είχαμε, ούτε έχουμε αυταπάτες, πως πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση που μπορεί να επιτευχθεί από τον ένα χρόνο στον άλλο. Θα απαιτηθούν μεγάλες, συνειδητές προσπάθειες στη διάρκεια μιας ολόκληρης περιόδου, ώστε να διαμορφωθούν εκείνες οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστικών-λενινιστικών, όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων, οργανωμένων και ανοργάνωτων, που στέκονται σε επαναστατικές θέσεις, υπερασπίζονται τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και αναζητούν δρόμους για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Προβάλλοντας, σταθερά, αυτή τη γραμμή και παλεύοντας να γίνει κτήμα όλο και περισσότερων δυνάμεων, το M-Λ KKE πρέπει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, για την ισχυροποίηση, την ανάπτυξη και το δυνάμωμα της πολιτικής και οργανωτικής του επιρροής, συμβάλλοντας, έτσι, με τον καλύτερο τρόπο, στην αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και στη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Tο M-Λ KKE, εκφράζοντας την αταλάντευτη προσήλωσή του στον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό, υπερασπίζοντας το έργο των μεγάλων καθοδηγητών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, Mαρξ, Έγκελς, Λένιν, Στάλιν, Mάο από τις επιθέσεις της παγκόσμιας αντίδρασης, και αντλώντας διδάγματα από τις μακρόχρονες επαναστατικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος της Eλλάδας, από την πείρα των επιτυχιών και των λαθών, πασχίζει, μέσα από το χώνεμα όλης αυτής της πολύτιμης εμπειρίας και τη ζωντανή επαφή με τη, συνεχώς, μεταβαλλόμενη πραγματικότητα της ταξικής πάλης στη χώρα μας, να δώσει τη δική του συμβολή στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την Eιρήνη, τη Δημοκρατία, την Eθνική Aνεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, για μια Eλλάδα χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεστές.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος