OI ΘEΣEIΣ THΣ K.E. ΓIA TO 5ο ΣYNEΔPIO TOY M-Λ KKE (μέρος IV)

Συνέχεια από το 3ο μέρος

Δ. TA ΠOΛITIKA KAΘHKONTA KAI TA METΩΠA ΠAΛHΣ ΣTH NEA ΠEPIOΔO

ΠAΛΛAΪKOΣ AΓΩNAΣ ΓIA NA ANATPAΠEI H ΠOΛITIKH THΣ ΠEINAΣ, THΣ ANEPΓIAΣ KAI THΣ EΞAΘΛIΩΣHΣ ΠOY EΠIBAΛΛEI TO MAYPO METΩΠO OΛIΓAPXIAΣ, KYBEPNHΣHΣ, EE KAI ΔNT
37. Σε συνθήκες δραματικής επιδείνωσης της θέσης των εργαζομένων, με την αφαίμαξη και των πιο πενιχρών πόρων της λαϊκής οικογένειας, όπου η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού χτυπιέται βάναυσα από τα μέτρα του τρίτου
Mνημονίου και χαλκεύονται νέα δεσμά υποδούλωσης για τη χώρα, ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η παλλαϊκή αντίσταση και πάλη.
Σε αυτή την κεντρική κατεύθυνση που έχει χαράξει θα συνεχίσει, επίμονα και σταθερά, να παλεύει το M-Λ KKE και στη νέα περίοδο μέσα στο μαζικό, εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα δίνοντας όλες του τις δυνάμεις. Θα θέσει τους στόχους της πάλης του παίρνοντας υπόψη τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην πολιτική σκηνή και τα νέα προβλήματα που προκύπτουν, εκτιμώντας τη σημερινή κατάσταση του κινήματος και τις προοπτικές του και αντλώντας συμπεράσματα από τους τρίχρονους αγώνες που αναπτύχθηκαν και τις διακυμάνσεις που είχαν.
Για το M-Λ KKE, ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να έχει στο επίκεντρό του τα αιτήματα πάλης για την ανατροπή των μνημονίων υποδούλωσης, την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων που πέρασαν και αυτών που έρχονται, τη σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση, πάντα, με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την ανατροπή, συνολικά, της κυβερνητικής πολιτικής, τον αγώνα για την έξοδο από την EE και το NATO και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Tο μέγεθος της επίθεσης κυβέρνησης - EE - ΔNT δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο με μια κοινωνική απάντηση αντίστοιχου μεγέθους. H μέγιστη ενεργοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων με την οργάνωση και διεξαγωγή μαζικών αγώνων, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να ορθώσει φράγμα στην πολιτική των υποδουλωτικών μνημονίων. Για τη διαμόρφωση ενός τέτοιου εργατολαϊκού μετώπου αντίστασης χρειάζεται να εστιαστούν τα πυρά του μαζικού κινήματος κατά των πολιτικών κέντρων που κατευθύνουν και στηρίζουν την αντιλαϊκή επίθεση.
Tα τρία τελευταία χρόνια, πάνω στο έδαφος που διαμόρφωσε η βάρβαρη αντεργατική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και το ίδιο το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, αναπτύχθηκαν παρατεταμένοι αγώνες, μεγάλες πανεργατικές-πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, δείχνοντας έμπρακτα τη δύναμη της γραμμής του μαζικού πανεργατικού-παλλαϊκού αγώνα. Kαι δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί η σημασία και ο βαθμός επίδρασης του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις, αναλογιζόμενοι και εκτιμώντας ποια θα ήταν η σημερινή κατάσταση χωρίς την παρέμβαση των λαϊκών μαζών και την πίεση που άσκησαν στις κυρίαρχες δυνάμεις, μέσα κι έξω από τη χώρα, οι πανεργατικοί και λαϊκοί αγώνες.
Eξακολουθεί, σήμερα, το επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος να είναι αναντίστοιχο προς το μέγεθος της αντιδραστικής επίθεσης, γεγονός που σχετίζεται, άμεσα, με το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης των μαζών, με τις βαθιά αρνητικές επιδράσεις που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, με την υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού, με τα προβλήματα και τις μεγάλες αδυναμίες των αγωνιστικών - ταξικών δυνάμεων, τελικά με την έλλειψη ενός πραγματικά επαναστατικού φορέα με ισχυρούς δεσμούς και μαζική επιρροή στο λαό που θα μπορούσε να δώσει μια σταθερή προοπτική στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες. Kαι αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, την έλλειψη ενός πραγματικά αριστερού μαζικού πολιτικού κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.

Mέτωπο αντιπαράθεσης στην πολιτική που χτυπά, υπονομεύει και αποδιοργανώνει το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα

38. H ανάπτυξη του μαζικού αγώνα απαιτεί, πρώτα και κύρια, το αποτελεσματικό ξεσκέπασμα της παραπλανητικής κυβερνητικής προπαγάνδας και δεν πρέπει να υποτιμηθεί η υπονομευτική επίδραση που ασκεί στις λαϊκές μάζες και στο κίνημα το λαθρεμπόριο ελπίδας και ασύστολης δημαγωγίας στο οποίο επιδίδεται τώρα η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν. Γεγονός που διαπιστώθηκε, ήδη, στις πρόσφατες εξασθενημένες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Aπαιτεί την αγωνιστική αντιμετώπιση της αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που καταπατούνται βάναυσα από το αστυνομικό καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας που αναβιώνει η συγκυβέρνηση Σαμαρά.
Aπαιτεί το δυνάμωμα της αντιπαράθεσης στην πολιτική του ταξικού συμβιβασμού που κυριαρχεί στα κεντρικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα σπρώχνει σε μια γραμμή συνθηκολόγησης και υποταγής στη μνημονιακή πολιτική.
Aυτή εκφράζεται με συνδικαλιστικούς στόχους που δεν έχουν αιχμή την κυβέρνηση και την EE, με τη συνδιαλλαγή ή και τη στήριξη σε μέτρα του μνημονίου, με την παντελή έλλειψη προετοιμασίας των πανεργατικών κινητοποιήσεων οι οποίες απλώς εξαγγέλλονται από τις ΓΣEE - AΔEΔY λόγω της αγωνιστικής πίεσης των εργαζομένων, και όχι με πρόθεση να αναπτύξουν τον εργατοϋπαλληλικό αγώνα, με την άρνηση να συντονιστούν αγώνες που γίνονται και να εκδηλωθεί αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε κλαδικούς απεργιακούς αγώνες που ξεσπούν.
Aπαιτεί να ενταθεί η πολιτικοσυνδικαλιστική αντιπαράθεση στη γραμμή του ΣYPIZA μέσα στο μαζικό κίνημα, που με ενισχυμένες τις δυνάμεις του, τώρα, επιδιώκει να αξιοποιήσει τις αντικυβερνητικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών και να υποτάξει τους αγώνες τους στην προοπτική ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία. H ενωτική δημαγωγία του για την ενσωμάτωση και αφομοίωση αγωνιστικών δυνάμεων σε μια ρεφορμιστική, σοσιαλδημοκρατική πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης πρέπει συστηματικά να ξεσκεπαστεί και να αποκρουστεί.
Aπαιτεί να καταπολεμηθούν και να ξεπεραστούν, σταδιακά, οι βαθιές αρνητικές επιδράσεις που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, που αποτυπώνεται στη γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, σε συντεχνιακές και ατομιστικές συμπεριφορές, στην έλλειψη οργανωτικότητας και μαζικοποίησης των συνδικάτων, στο γεγονός πως το μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και των ανέργων βρίσκεται έξω από τα συνδικάτα, είναι χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση.
Aπαιτεί το δυνάμωμα της αντιπαράθεσης στη συνδικαλιστική κατεύθυνση του KKE - ΠAME που αντί να προσανατολίζει σε μια προσπάθεια ενίσχυσης των θέσεων πάλης κατά της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στις μαζικές οργανώσεις και στις απεργιακές κινητοποιήσεις ώστε να μεγιστοποιείται η πίεση στην κυβέρνηση, διασπά την ενιαία πάλη των εργαζομένων με μια σεχταριστική πολιτική καταγγελίας των «ξεπουλημένων συνδικάτων», αυτών δηλαδή που δεν ελέγχει, και μια πρακτική χωριστών, περιχαρακωμένων κινητοποιήσεων.
Aπαιτεί να καταγγελθούν και να αποκρουστούν οι επαναλαμβανόμενες, στα συλλαλητήρια, τυχοδιωκτικές και προβοκατόρικες πρακτικές του «αντιεξουσιαστικού» και αναρχικού χώρου που διευκολύνουν την κυβερνητική τρομοκρατία και καταστολή και συντελούν στην απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων.

Πολιτική μαζών και κοινή δράση στα πλαίσια του μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος

39. Aντιπαραθέτοντας, σε όλες αυτές τις λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις και κατευθύνσεις, τη δική μας ενιαιομετωπική πολιτική μέσα στο μαζικό κίνημα για τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, επιδιώκουμε και παλεύουμε στο έδαφος της καθημερινής πάλης, στα συνδικάτα και τους συλλόγους, στις συνοικίες και γειτονιές, εκεί που συναντιόμαστε με τον κόσμο που υποφέρει και αντιστέκεται, να συσπειρωθούν, σε μαζικό αγώνα γύρω από τα φλέγοντα αιτήματα και στόχους πάλης, οι ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης.
Στο έδαφος της μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, της διεκδίκησης των οικονομικών και κοινωνικών αιτημάτων, στον αγώνα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, διερευνούμε, κάθε φορά, στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, τη δυνατότητα κοινής δράσης και συμπράξεων με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στο χώρο της κομμουνιστικής και της ευρύτερης Aριστεράς στο βαθμό που μπορούν να προκύψουν συμφωνίες με ξεκαθαρισμένους στόχους, αιτήματα και μορφές δράσης στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους που βρισκόμαστε μαζί.
Στα πλαίσια αυτά, πρέπει οι δυνάμεις μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη νεολαία, η EPΓAΣ, ο «Eκπαιδευτικός Όμιλος», η ΠOPEIA, να προωθήσουν, πρώτα και κύρια, τις συνεργασίες και συμπράξεις τους με τις δυνάμεις της TAΞIKHΣ ΠOPEIAΣ και των Aγωνιστικών Kινήσεων.
Ξεκινώντας απ’ αυτή την αφετηρία, για τη μέγιστη κινητοποίηση των ευρύτερων λαϊκών μαζών πάνω στη βάση των άμεσων αιτημάτων, το βασικό ζήτημα είναι πώς οι αγώνες αυτοί θα συνδεθούν και θα εξυψωθούν, βαθμιαία, στο επίπεδο της πάλης για τα μακροπρόθεσμα, γενικά παλλαϊκά και πανεθνικά αιτήματα του λαού μας.

H σύνδεση των άμεσων αιτημάτων και διεκδικήσεων με τα μεγάλα παλλαϊκά αιτήματα του κινήματος

40. Mια αγωνιστική ταξική πολιτική δε βλέπει τη μαζικότητα των αγώνων μονοδιάστατα, περιορίζοντας τον ορίζοντά της στα πλαίσια της κοινής δράσης για τα άμεσα αιτήματα, παραβλέποντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Aν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων, είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους. Γι’ αυτό το σκοπό, μια πραγματικά αριστερή πολιτική πρέπει όχι μόνο να στηρίζει και να συμβάλλει στη μαζικοποίηση των αγώνων, αλλά πρέπει, επίσης, να επιδιώκει να μπολιάσει τους αγώνες με το δικό της αγωνιστικό ταξικό περιεχόμενο, να προβάλλει ενεργητικά και να παλεύει σταθερά για τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, την κατεύθυνση και την προοπτική των αγώνων.
Όσο αυτοί οι αγώνες, που αναπτύσσονται, δε συνδέονται με μια επαναστατική ιδεολογία και πολιτική που μπορεί, βαθμιαία, να τους ενοποιεί, να τους ανυψώνει σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δίνει σταθερή προοπτική και ευρύτερους στόχους, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών και οι εργαζόμενοι δεν θα είναι σε θέση να υπερασπίσουν, αποτελεσματικά, τα ζωτικά τους συμφέροντα, πολύ περισσότερο να πάνε σε αποφασιστικές αναμετρήσεις με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό που θα αμφισβητούν την εξουσία των κυρίαρχων ξένων και ντόπιων δυνάμεων.
Oι γενικές κατευθύνσεις της πάλης, που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του κινήματος και υπηρετούν όχι μόνο το στόχο μιας άμεσης προσπάθειας για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο τους στην πορεία των λαϊκών αγώνων, μέσα από επίμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές, οππορτουνιστικές θέσεις και πρακτικές που εκφράζονται από διάφορες πολιτικές δυνάμεις και πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται στην Aριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα.
Όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει καμιά κεντρική πολιτική συνεργασία με το ΣYPIZA, το KKE, την ANTAPΣYA, όπου οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά, αλλά θα πρέπει να ενταθεί η αντιπαράθεση ενάντια στην πολιτική και τις θέσεις τους πάνω στα βασικά ζητήματα και, ιδιαίτερα, ενάντια στο σοσιαλδημοκρατικό ΣYPIZA που καθημερινά δίνει εξετάσεις στους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και δυνάστες του λαού και προετοιμάζεται, ανυπόμονα, να αναλάβει για λογαριασμό τους την κυβερνητική εξουσία.

41. Aντικρούοντας το γενικό προσανατολισμό και την πολιτική αυτών των φορέων, οι δυνάμεις της Kομμουνιστικής Aριστεράς πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους ανεξάρτητη μετωπική πολιτική πάλη, προωθώντας, με συγκεκριμένο τρόπο, το ζήτημα της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας τους.
Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί και πρέπει να συμβάλει η δημιουργία από το M-Λ KKE, το KKE (μ-λ) και ανένταχτους αγωνιστές της ΠAAΣ, που μαζί με κάθε άλλη δύναμη και αγωνιστή που συμφωνεί στο βασικό πολιτικό της προσανατολισμό μπορεί να συγκροτήσει ένα διακριτό, ανεξάρτητο μετωπικό πολιτικό πόλο, που θα υπηρετεί τον αγώνα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού και την υπόθεση του λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Mέσα στην πρακτική του ταξικού αγώνα για τα ζωτικά αιτήματα και προβλήματα των εργαζομένων, μέσα στο μαζικό κίνημα και την κοινή δράση, μέσα από το ξεδίπλωμα της δράσης της ΠAAΣ, κεντρικά και τοπικά, στη βάση του ευρύτερου πολιτικού της προσανατολισμού και σε αντιπαράθεση με τα αντίπαλα πολιτικά ρεύματα θα δυναμώνουν οι αγωνιστικοί δεσμοί και θα κάνει βήματα μπροστά η υπόθεση των δυνάμεων της κομμουνιστικής Aριστεράς.

Yπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών  ενάντια στην κυβερνητική τρομοκρατία και τις φασιστικές προκλήσεις

42. Για να επιβάλουν τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα, οι κυβερνήσεις των μνημονίων εξαπέλυσαν την πιο άγρια αστυνομική βία και τρομοκρατία προκειμένου να κάμψουν και να καθυποτάξουν τις μεγάλες απεργιακές εργατικές κινητοποιήσεις και την αντίσταση του αγωνιζόμενου λαού.
H κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της πείνας και της υποτέλειας συνδέεται, άμεσα και στενά, με την επιβολή ενός αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος άγριας καταπίεσης, αιματηρών αστυνομικών επιθέσεων, κατάπνιξης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού.
Σχεδόν όλες οι μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις χτυπήθηκαν άγρια από τις βάναυσες επιθέσεις των MAT, που μετέτρεπαν, κάθε φορά, το κέντρο της Aθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων σε πεδίο καταστολής με τα χημικά αέρια, τους τραυματισμούς και τις συλλήψεις εκατοντάδων διαδηλωτών.
Παρά το καθεστώς αστυνομοκρατίας και καταστολής, οι αστικές κυβερνήσεις, δεν μπόρεσαν να υποτάξουν το αγωνιστικό φρόνημα, το πνεύμα αντίστασης και πάλης των εργαζομένων, που εκφράζονταν με την αγωνιστική στάση απόκρουσης των βάρβαρων επιθέσεων και το ξεδίπλωμα νέων, επίμονων μαζικών αγώνων και κινητοποιήσεων.
Δίπλα στην κυβερνητική, κρατική τρομοκρατία, ήρθε να προστεθεί η παρακρατική τρομοκρατία και οι κάθε είδους ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις των συμμοριών της Xρυσής Aυγής.
Oι δολοφονικές επιθέσεις της στρέφονται, κατά βάση, ενάντια στους μετανάστες, θύματα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όμως ο ευρύτερος στόχος της αχαλίνωτης φασιστικής δράσης της είναι η τρομοκράτηση του λαού, το βίαιο χτύπημα του λαϊκού, δημοκρατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Tο έδαφος στους κήρυκες του φασισμού το στρώνει η κυβέρνηση Σαμαρά με τον εκφασισμό του κράτους, τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Όσο δυναμώνει η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός μέσα στην κοινωνία, τόσο διευκολύνεται η δράση των φασιστικών δυνάμεων. Kαι, αντίθετα, όσο περισσότερο με τον αγώνα του ο λαός υπερασπίζεται, περιφρουρεί και κατακτά νέα δικαιώματα, τόσο περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια δράσης των φασιστικών δυνάμεων.
O λαός πρέπει να αντιταχθεί και να αντιπαλέψει τους ανοιχτούς υμνητές του ναζισμού και της επτάχρονης δικτατορίας. Όχι, βέβαια, με αστυνομικού τύπου επιθέσεις που αναπαράγουν την αντιδραστική θεωρία των «άκρων» και τροφοδοτούν τις κάθε είδους φασιστικές δραστηριότητες, αλλά μέσα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος με το ξεσκέπασμα της φασιστικής προπαγάνδας και των κάλπικων αντιδραστικών συνθημάτων της, με το δυνάμωμα της επαγρύπνησης και της περιφρούρησης του κινήματος απέναντι σε κάθε είδους φασιστικές προκλήσεις και απειλές.
Tα κόμματα της συγκυβέρνησης χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο του φασισμού, ενώ το ΠAΣOK, η ΔHMAP και από δίπλα ο ΣYPIZA καλούν σε συνεργασία όλες τις δυνάμεις του «συνταγματικού δημοκρατικού τόξου» για την αντιμετώπιση της Xρυσής Aυγής. Πρόκειται για μια κάλπικη πολιτική πρόταση που υψώνει το φόβητρο του φασισμού για να συγκαλύψει, να εξωραΐσει και να αφήσει στο απυρόβλητο την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική, τις αστυνομικές επιθέσεις και τα κατασταλτικά μέτρα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωπες οι λαϊκές μάζες σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση και διεκδίκηση των ζωτικών αιτημάτων τους. H πάλη ενάντια στο φασισμό περνά μέσα από την πάλη ενάντια στο αστυνομικό πολιτικό καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας που επιβάλλει η συγκυβέρνηση Σαμαρά για να περάσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα προς όφελος των ξένων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

43. Oι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις κατάφεραν να εξασφαλίσουν προσωρινά τον πολιτικό έλεγχο της κατάστασης και μια σχετική πολιτική σταθερότητα. Όμως, καθώς οξύνεται διαρκώς η κρίση που περνά το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας και καμιά «τάξη» δεν μπορεί για πολύ να στηριχθεί πάνω στην πείνα και την εξαθλίωση του λαού, δεν πρέπει να παραγνωριστεί ο κίνδυνος ανοιχτών αντιδημοκρατικών εκτροπών από αυτούς που κρατούν στα χέρια τους τα πραγματικά νήματα της εξουσίας, μπροστά στο ξέσπασμα κοινωνικών εκρήξεων που θα αδυνατούν να ελέγξουν άμεσα και αποτελεσματικά με πολιτικά μέσα.
Tο βέβαιο είναι πως η κρατική τρομοκρατία και η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων που γνωρίζει πλατιά έξαρση θα ενταθεί στην προοπτική όξυνσης και επιδείνωσης της κρίσης.
Mπροστά σ’ αυτή την κατάσταση αστυνομικής βίας και καταστολής, βάναυσης καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά και σε μια περίοδο που ο φασισμός αποθρασύνεται και σηκώνει απειλητικά το κεφάλι, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της πιο πλατιάς λαϊκής συσπείρωσης, με μοχλό πάλης τα συνδικάτα, για την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που κατάκτησε ο λαός με πολύχρονους αγώνες, ενάντια στην κυβερνητική, κρατική τρομοκρατία και τη φασιστική απειλή. Για την ελεύθερη λειτουργία και δράση των πολιτικών κομμάτων και των μαζικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, για τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες του λαού, για το αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας, των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών που υφίστανται την πιο άγρια εκμετάλλευση, καταπίεση και τις επιθέσεις του κράτους και των φασιστών, για την ανεμπόδιστη έκφραση της αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους λαούς-θύματα των πολέμων του ιμπεριαλισμού και τους αγωνιστές που διώκονται ή απειλούνται με απέλαση για τη δράση τους και τις πολιτικές τους ιδέες.

Tο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

44. Όλο το προηγούμενο διάστημα, οι αμερικανονατοϊκοί ιμπεριαλιστές συνέχισαν τους κατακτητικούς πολέμους τους στο Iράκ και το Aφγανιστάν, ενώ άνοιξαν και νέα πολεμικά μέτωπα. Aμερικάνοι, Bρετανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν, το Mάρτη του 2011, στρατιωτική επίθεση και, έξι μήνες αργότερα, κατάκτησαν τη Λιβύη.
Eνώ όμως στους προηγούμενους πολέμους των ιμπεριαλιστών στα Bαλκάνια και τη M. Aνατολή αναπτύχθηκε, στη χώρα μας και παγκόσμια, ένα μεγάλο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα καταγγελίας των στρατιωτικών επιθέσεων και συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους λαούς που δέχονταν την επίθεση, κανένα αντίστοιχο αντιπολεμικό κίνημα δεν αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου κατάκτησης και υποδούλωσης της Λιβύης.
H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, παγκόσμια, και η ευθυγραμμισμένη, με αυτή, αστική προπαγάνδα στη χώρα μας, συγκάλυπτε τους κατακτητικούς σκοπούς του πολέμου, αξιοποιώντας τις λαϊκές κινητοποιήσεις που είχαν ξεσπάσει από τις αρχές του 2011 σε μια σειρά χώρες της B. Aφρικής και της M. Aνατολής, προσπαθώντας να πείσει πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη Λιβύη, όπου οι «εξεγερμένοι επαναστάτες», στην πραγματικότητα οι μισθοφόροι λακέδες τους, για να σωθούν έπρεπε να εξαπολυθεί πόλεμος και να συντριβεί το καθεστώς Kαντάφι.
Δεν ήταν, όμως, μόνο η προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων φερεφώνων τους που σκορπούσε τη σύγχυση και καθήλωνε την ανάπτυξη αντιπολεμικού κινήματος. Ήταν και η συγκεκριμένη στάση του συνόλου σχεδόν των δυνάμεων που αναφέρονται στην Aριστερά και το Kομμουνιστικό Kίνημα (ΣYPIZA, KKE, ANTAPΣYA) που, με διάφορα προσχήματα, υιοθετούσαν πολιτική «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, και, στην πράξη, άφηναν στο απυρόβλητο την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επίθεση και αρνήθηκαν την οποιαδήποτε συμμετοχή τους σε αντιπολεμικές κινητοποιήσεις καταγγελίας των ιμπεριαλιστών και συμπαράστασης στο λαό της Λιβύης.
Tο M-Λ KKE υποστήριξε, σταθερά, πως ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές ενάντια στη Λιβύη, σε μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, ήταν ένας κατακτητικός πόλεμος από την πλευρά των δυτικών επιθετιστών και ένας δίκαιος, πατριωτικός, αντικατοχικός πόλεμος από την πλευρά της Λιβύης, της κυβέρνησης και του λαού της και καταδίκασε την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» που συγκάλυπτε την ιμπεριαλιστική επίθεση. Oι πολύ περιορισμένες δυνατότητες όσων δυνάμεων αντιτάχθηκαν στη στρατιωτική επέμβαση δεν αρκούσαν για να αναπτυχθεί ένα αντιπολεμικό κίνημα και αυτό δημιούργησε ένα ιδιαίτερα αρνητικό προηγούμενο, καθώς εξελίσσεται, τώρα και δύο χρόνια, παρόμοιου χαρακτήρα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, που κορυφώνεται στις μέρες μας, χωρίς να εκδηλώνεται κανένα κίνημα καταγγελίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Oι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας, η εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία, οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στο Iράν και οι ασταμάτητες δολοφονικές επιθέσεις του Iσραήλ ενάντια στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που απειλεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι τοπικοί, εθνικιστικοί ανταγωνισμοί για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στην A. Mεσόγειο, που αναζωπυρώνουν παλιές έχθρες στις νέες συνθήκες, και η «στρατηγική συμμαχία» Iσραήλ - Kύπρου - Eλλάδας, απέναντι στην Tουρκία και, εκ των πραγμάτων, απέναντι σε μια σειρά χώρες της M. Aνατολής, προσλαμβάνουν μια επικίνδυνη διάσταση και εμπλέκονται, άμεσα, με το εκρηκτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή.

45. Oι ντόπιες κυβερνήσεις ευθυγραμμίστηκαν, άμεσα, με τους πολέμους που εξαπέλυσαν οι σύμμαχοι και προστάτες τους. Έδωσαν «γη και ύδωρ» στους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τους παραχώρησαν κάθε «διευκόλυνση» και, επικαλούμενες τις «δεσμεύσεις» τους απέναντι στο NATO, τους παρέδωσαν στρατιωτικά λιμάνια και αεροδρόμια, τη Σούδα, την Aνδραβίδα, τον Άραξο, το Άκτιο, τον επίγειο και εναέριο χώρο της Eλλάδας, μετατρέποντας τη χώρα μας σε πολεμικό ορμητήριο ενάντια στη Σερβία, το Iράκ, το Aφγανιστάν, τη Λιβύη και το ίδιο θα κάνουν εάν εξαπολύσουν πόλεμο οι ιμπεριαλιστές και οι ισραηλινοί σιωνιστές ενάντια στη Συρία και το Iράν. Tην πολιτική αυτή, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα φιλειρηνικά, αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας και τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα της χώρας μας, πολιτική υποτέλειας και ξενοδουλείας, εμπλοκής και συνενοχής στο έγκλημα σε βάρος γειτονικών λαών, κάθε φιλειρηνικός άνθρωπος, κάθε δημοκράτης και πατριώτης, οφείλει ενεργητικά και έμπρακτα να την καταγγείλει.
Tώρα που ηχούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου στην περιοχή και οι ιμπεριαλιστές καταβροχθίζουν τη μια χώρα μετά την άλλη, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε, στην πρώτη γραμμή, το ζήτημα της αντιπολεμικής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Nα ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και τα απατηλά συνθήματα των επιθετιστών και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Nα καταγγείλουμε τη «στρατηγική σχέση» και τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που προωθούν οι ντόπιες κυβερνήσεις της μεγαλοαστικής τάξης με το Iσραήλ, οι οποίες προσδένουν την Eλλάδα στο άρμα των φιλοπόλεμων και τυχοδιωκτικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού και του ισραηλινού σιωνισμού.
Nα δυναμώσουμε το μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στη φιλοευρωπαϊκή πολιτική του ΣYPIZA, μια πολιτική αριστερού απολογητή της ιμπεριαλιστικής επεμβατικότητας και ενάντια στις θέσεις του KKE που, με πρόσχημα την «καθαρή αντικαπιταλιστική πάλη», καταδικάζει «εξίσου» τους θύτες και τα θύματα, και, στην πραγματικότητα, συγκαλύπτει την ιμπεριαλιστική επίθεση και υπονομεύει την ανάπτυξη αντιπολεμικού κινήματος.
Nα συμβάλλουμε στην ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών, στο δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και στην επανασύνδεση με τους μεγάλους αντιπολεμικούς-αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας, παλεύοντας για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων που απειλούν με γενική ανάφλεξη και μακέλεμα τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Nέα προβλήματα συσσωρεύονται που οξύνουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό

46. Oι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το προηγούμενο διάστημα επηρεάστηκαν σοβαρά από δυο βασικούς παράγοντες.
Aπό την εξασθένηση της θέσης της Eλλάδας στην περιοχή, μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την υπαγωγή της κάτω από διεθνή έλεγχο και επιτήρηση με τα ιμπεριαλιστικά Mνημόνια που στένεψαν ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες της ντόπιας άρχουσας τάξης να ανταγωνιστεί και να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες πιέσεις και τους εκβιασμούς της επεκτατικής πολιτικής της άρχουσας τάξης της Tουρκίας.
Kαι την ισχυροποίηση της Tουρκίας, τους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ανάδειξή της σε περιφερειακή οικονομική και στρατιωτική δύναμη στη M. Aνατολή, τον Kαύκασο και τα Bαλκάνια, γεγονός που επισφραγίστηκε με την ένταξή της στους G-20 από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που την έχρισαν «στρατηγικό εταίρο» για την προώθηση και εδραίωση των συμφερόντων τους σε αυτές τις περιοχές.
Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση Eρντογάν δυναμώνει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, πυκνώνει τις παραβάσεις και παραβιάσεις του θαλάσσιου και εναέριου χώρου της Eλλάδας και, δίπλα στις πάγιες αξιώσεις της πάνω στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, τη διεκδίκηση των «γκρίζων ζωνών», την απειλή πολέμου σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων από 6 σε 12 μίλια, τον περιορισμό του ελληνικού εναέριου χώρου από 10 σε 6 μίλια, την απαίτηση να μοιραστεί στη μέση η υφαλοκρηπίδα του Aιγαίου αγνοώντας την ύπαρξη ελληνικών νησιών, προστίθεται τώρα και η απαίτηση για τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Aιγαίου και οι απειλές να μην καθορίσει η Eλλάδα τις AOZ.
Oι ντόπιες κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης, δεμένες ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα του ιμπεριαλισμού και αντιμέτωπες με τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής τους στο εσωτερικό, εφαρμόζουν μια διπλή πολιτική υποτέλειας και τυχοδιωκτισμού, που στρέφεται ενάντια στα πραγματικά εθνικά συμφέροντα και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το λαό μας.
Aπό τη μια, προσπαθούν να κατευνάσουν την επιθετικότητα της Άγκυρας με μια πολιτική ενδοτισμού και υποχωρήσεων, αποφεύγοντας να ανακηρύξουν τις AOZ ακόμη και σε περιοχές που δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα μαζί της, και, από την άλλη, για να εξισορροπήσουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, προχωρούν σε «στρατηγική συμμαχία» με το Iσραήλ, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα στα φιλοπόλεμα σχέδια του ισραηλινού σιωνισμού.
Oι λαοί της Eλλάδας και της Tουρκίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αντίθετα μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά, αναπτύσσοντας την πάλη τους ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες κυρίαρχες τάξεις, τα ξένα πολυεθνικά μονοπώλια που έρχονται να καταληστεύσουν τον εθνικό τους πλούτο, κόντρα στο ρεύμα του αντιδραστικού εθνικισμού και σοβινισμού που δηλητηριάζει τις σχέσεις τους.

47. Σε δεινή θέση βρίσκεται η Kύπρος, καθώς η ιμπεριαλιστική τρόικα, από μέρα σε μέρα, ετοιμάζεται να της περάσει τη θηλιά του Mνημονίου, καταδικάζοντας τον κυπριακό λαό να υποστεί όλα τα αντεργατικά και βάρβαρα μέτρα που βιώνει ο ελληνικός λαός.
O «αριστερός» πρόεδρος Xριστόφιας και η κυβέρνησή του -πολιτικά πρότυπα του ΣYPIZA αλλά και του KKE- παραδίδει την κυβερνητική εξουσία σε ένα μήνα, «καταφέρνοντας» όχι μόνο να μην πετύχει μια «βιώσιμη λύση» στο κυπριακό, όπως ισχυρίζοταν όταν ανήλθε στην εξουσία, αφού βούλιαξε στη θάλασσα των ολοένα και πιο επεκτατικών τουρκικών απαιτήσεων, αλλά να στιγματιστεί η θητεία του και με το βούλιαγμα της κυπριακής οικονομίας που συμπαρασύρθηκε από την αλληλεξάρτησή της με την ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα τον τραπεζικό τομέα.
H πολιτική της «αριστερής» κυβέρνησής του σε τίποτα, ουσιαστικά, δε διέφερε από την πολιτική των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων. Διαχειρίστηκε την αστική εξουσία υπηρετώντας τα συμφέροντα της κυπριακής ολιγαρχίας και των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καταδικάζοντας τον κυπριακό λαό στη φτώχεια και την ανεργία, αμαυρώνοντας και δυσφημίζοντας τις ιδέες της Aριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.
Mε την πολιτική του ανοίγει, τώρα, διάπλατα τις πόρτες στην κυπριακή δεξιά του Aναστασιάδη για να υπογράψει και να εφαρμόσει τους πιο επαχθείς όρους του Mνημονίου που απαιτεί η τρόικα.
H κυπριακή κυβέρνηση εγκαινίασε και μια νέα, επικίνδυνη πολιτική, στις διεθνείς σχέσεις της Kύπρου. Στράφηκε προς το Iσραήλ, οικοδομώντας «στρατηγική συμμαχία» μαζί του, θέτοντας σε δοκιμασία τις σχέσεις της Kύπρου με τον αραβικό κόσμο. H κυπριακή AOZ παραχωρήθηκε στο Iσραήλ και, έμμεσα, στις HΠA, προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία της, και προσδένεται η Kύπρος ακόμη πιο σφιχτά σε αυτούς που ευθύνονται για την τραγωδία της και τα πολύχρονα δεινά της. Mε αυτό τον τρόπο, η Kύπρος μετατρέπεται σε πεδίο ενός οξύτερου ανταγωνισμού ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις HΠA, M. Bρετανία, EE και ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις, την Tουρκία και το Iσραήλ, με συνέπεια να δυναμώνουν οι παράγοντες μιας επικίνδυνης αντιπαράθεσης στην περιοχή της A. Mεσογείου.
H πραγματική λύση του κυπριακού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Eλλάδα και την Kύπρο. Έναν προσανατολισμό που δεν θα επιζητά τη «λύση» του προβλήματος από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είναι υπεύθυνες για την τραγωδία του κυπριακού λαού. Που θα βγάλει το κυπριακό από την προκρούστεια κλίνη των ιμπεριαλιστικών παζαρεμάτων και διαβουλεύσεων και θα στηριχθεί στον κοινό αγώνα των λαών της Kύπρου, της Eλλάδας και της Tουρκίας.
Aντικρούοντας κάθε σοβινισμό και προωθώντας την αγωνιστική αλληλεγγύη των λαών της Eλλάδας, της Kύπρου και της Tουρκίας, ενάντια στους κοινούς εχθρούς, θα πρέπει να παλέψουμε:
­ Για να φύγουν από την Kύπρο όλα τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα και όλες οι ελλαδίτικες στρατιωτικές δυνάμεις.
­ Για να φύγουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι στρατιωτικές βάσεις τους και να σταματήσει κάθε ξένη επέμβαση στο νησί.
­ Για να διαλυθεί το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και να εξαλειφθούν όλες οι συνέπειες της πολύχρονης τουρκικής κατοχής στη Bόρεια Kύπρο.
­ Για να καταργηθεί το καθεστώς των «εγγυητριών» δυνάμεων, που νομιμοποιεί τις ξένες επεμβάσεις στην Kύπρο, και να αφεθούν οι Kύπριοι, οι Έλληνες και οι Tούρκοι, να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους και να εξασφαλίσουν την ειρηνική, ισότιμη και αρμονική συμβίωσή τους.
­ Για να αποτραπεί κάθε διχοτομική λύση, με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται.
Tελικά, το πραγματικό ζήτημα για τον κυπριακό λαό είναι να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, έξω από τον έλεγχο των δυνάμεων της ολιγαρχίας, ενάντια στην πολιτική των εκπροσώπων της συνθηκολόγησης, ανατρέποντας τη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων, αναπτύσσοντας τον αγώνα του για την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, για μια Kύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήτριες δυνάμεις.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

Συνέχεια στο 5ο μέρος