κομμουνιστικών ιδεών και πρακτικών, μας επιβάλλουν να σκύψουμε βαθύτερα στις ράγες της ταξικής πάλης, ώστε να οπλιστούμε πιο γερά και να εξοπλίσουμε τους εργαζόμενους που παρακολουθούν τους μαρξιστές - λενινιστές με θεωρητικά και πολιτικά επιχειρήματα. Άλλωστε η άρχουσα τάξη δεν τσιγκουνεύεται στο να δείχνει τις εσώτερες επιθυμίες της. Εκτός από το να γονατίσει το λαό, θέλει να ξεριζώσει την καρδιά της αριστεράς και των κομμουνιστών. Αυτή που χτυπάει ακόμα. Θέλει να κατεβάσει την κόκκινη σημαία από τους αγώνες είτε αντικαθιστώντας την με τη σημαία του ρεφορμισμού είτε ποδοπατώντας την.
Στη νέα σκοτεινή εποχή που μπαίνουμε, θα αντέξει όποιος έχει βαθειές ιδεολογικές και πολιτικές ρίζες, πίστη στο σοσιαλισμό και δεσμούς με τις μάζες. Τα υπόλοιπα ρεύματα θα σαρωθούν όπως τα φρύγανα στις αυλές όταν φυσάει δυνατός αέρας.
Oι ανοιχτές συγκεντρώσεις, συσκέψεις μελών και φίλων, συζητήσεις σε σπίτια ή αμφιθέατρα, μας έδειξαν τα εξής:
Πρώτον, ότι εργαζόμενοι και νεολαία ακούν καλύτερα, βαθύτερα και ουσιαστικότερα. Η ζώνη που προσπάθησε να χτίσει η αστική τάξη και το σύστημά της από τη δεκαετία του ’90 προσέκρουσε στο τσουνάμι της κρίσης που φτωχοποιεί την εργατική τάξη, συνθλίβει τα μικροαστικά στρώματα και περιθωριοποιεί τη νεολαία. Τα δύο αλλεπάλληλα κύματα των αστών, αντικομμουνισμός με αφορμή την πτώση των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού και η «τεχνητή ευμάρεια» τον καιρό του χρηματιστηρίου, αντικαταστάθηκαν από την «κόλαση» της κρίσης. Όσα είπαμε ισχύουν στο ακέραιο και οι «υποψιασμένοι» άνθρωποι διψούν ν’ ακούσουν.
Δεύτερον, ότι πρέπει να ενεργοποιήσουμε το «βαρύ πυροβολικό» μας σε όλη του την ισχύ. Η θεωρία για την παλινόρθωση και τη συνέχιση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό (στο πολιτικό σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου) δεν είναι μια εφήμερη «ιδεούλα» σαν αυτές που σκάνε στα φοιτητικά αμφιθέατρα σαν διάττοντες αστέρες. Η παλινόρθωση και η απάντησή μας σ’ αυτήν είναι φωτεινός πολιτικός φάρος που μπορεί να ενεργοποιήσει μεγάλες σκέψεις, να ενώσει κομμουνιστές, να «συγκινήσει» νέους ανθρώπους.
Τρίτον, ότι χρειάζεται να εξειδικεύσουμε ακόμα περισσότερο την πολιτική μας γραμμή στο μαζικό κίνημα, να φύγουμε από τις εύκολες γενικεύσεις και να πατήσουμε γερά στο έδαφος του ταξικού ρεαλισμού. Για παράδειγμα, στο χώρο της ανεργίας ενώ κάνουμε σωστές διαπιστώσεις, απέχουμε αρκετά από το «να δώσουμε στον πηλό συγκεκριμένο σχήμα», δηλαδή να βρούμε τρόπους και δρόμους για να εκφραστεί η απτή διαμαρτυρία και να συνδεθούμε με τις μάζες.
Διαπιστώσαμε «ιδίοις όμμασιν» ότι οι βασικές μας εκτιμήσεις ακουμπούν στην πραγματικότητα, την ερμηνεύουν και μπορούν να την αλλάζουν.
Ειδικότερα:
1) Η θεωρία για τον ιμπεριαλισμό. Αφού οξείδωσε το μυαλό των απλών ανθρώπων αλλά και των επαναστατών της δράσης ο ιμπεριαλισμός είναι εδώ. Καταχτώντας τα Βαλκάνια, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, μακελεύοντας τη Λιβύη, απειλώντας τη Συρία και την Β. Κορέα, βομβαρδίζοντας το Μάλι, υποδαυλίζοντας αντιθέσεις στον τρίτο κόσμο. Η θεωρία για τον ιμπεριαλισμό γεννάει καθήκοντα και υπαγορεύει την πολιτική στάση των κομμουνιστών και των αγωνιστών.
2) Η εξάρτηση της Ελλάδας. Απέναντι σε όλες τις καινοφανείς θεωρίες (που εισήγαγε το ΝΑΡ και αναμασά το ΚΚΕ) για την ιμπεριαλιστική Ελλάδα, προβάλλουμε τη θέση μας, όπως επιβεβαιώνεται από τη ζωή για την εξάρτηση της χώρας μας από τον ιμπεριαλισμό. Oικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά και στρατιωτικά. Δεν εννοούμε την εξάρτηση τύπου 1930 αλλά το καθεστώς που επέβαλε το μνημόνιο, τη «μοντέρνα» εξάρτηση, νεοαποικιακού τύπου η οποία μας καθορίζει το καθήκον της ανατροπής της διπλής κυριαρχίας. Του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης που είναι νύχι-κρέας. O αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι στενά δεμένος με την ανατροπή όλου του πλέγματος της εξάρτησης και της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης.
3) Ακριβώς η επαναστατική διαδικασία και όχι οι κοινοβουλευτικές δοξασίες και αυταπάτες είναι ο δοκιμασμένος και νικηφόρος δρόμος μας. Κόντρα στο ρεφορμισμό που έφερε δεινά στο κίνημα, ενάντια στις θεωρίες των αναρίθμητων ρεβιζιονιστικών σταδίων τις οποίες εισήγαγε η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και στον φραστικό και κούφιο αντικαπιταλισμό που ονειρεύεται τον κομμουνισμό της... επόμενης μέρας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά ως κομμουνιστές «μεταφέρουμε τη σκυτάλη» σ’ αυτό τον αγώνα.
4) Υπερασπίζουμε το κομμουνιστικό κίνημα! Απέναντι στη λαθολογία, τον αντικομμουνισμό, την αμνησία και την ακρισία λέμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα έχει βαθειές ρίζες στην ιστορία. Πίσω μας είναι η Α’ Διεθνής των Μαρξ-Ένγκελς, οι κομμουνάριοι του Παρισιού το 1871, οι μπολσεβίκοι και το νικηφόρο 1917, η συντριβή της Β’ Διεθνούς και η δημιουργία της Τρίτης Διεθνούς, τα αντιφασιστικά μέτωπα, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Ρωσία του Στάλιν, οι νεκροί μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Κινέζοι κομμουνιστές και το κόμμα του Μάο, η Πολιτιστική Επανάσταση και οι κόκκινοι φρουροί. Είναι το επαναστατικό ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΛΑΣ, η ΕΠON, ο ΔΣΕ. Αντλούμε δύναμη από τη δύναμη του κομμουνιστικού κινήματος και στεκόμαστε απέναντι στην ισοπέδωσή του όποιο όνομα και αν παίρνει. Τα μεγάλα πολιτικά ρεύματα πάνε μακρυά, αντλούν ιδέες από το βαθύ παρελθόν.
5) Υπερασπίζουμε τη θεωρία και την πρακτική για το κόμμα. Για το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου. Όταν αστοί και κάθε λογής ρεβιζιονιστές υψώνουν το χέρι απειλητικά και λένε «διαλυθείτε», τους απαντάμε πως το αστικό σύστημα διαθέτει κόμματα, κράτος, στρατό, αστυνομία, ΜΜΕ, σχολεία και παπάδες. Ζητάει όμως από τους εργάτες να απαρνηθούν το βασικό τους όπλο που είναι η οργάνωσή τους. Το ίδιο έπραξαν και οι ανόητοι «χωρατατζήδες» όταν αξιοποιούσαν τον κόσμο στις πλατείες για να δηλώσουν θρασύτατα πως τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να διαλυθούν. Από τη γέννηση του επαναστατικού ΚΚΕ, την Αναγέννηση και την OΜΛΕ ως το Μ-Λ ΚΚΕ, ένα κόκκινο νήμα συγκροτεί τη σκέψη των επαναστατών. Το Κόμμα. Το «Κ» όπως λέμε στους κομματικούς κώδικές μας και αυτή την αλήθεια οφείλουμε να την περάσουμε στους πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος. O φιλελευθερισμός πρέπει να βρει απέναντί του το κομματικό κάστρο.
6) Με τις μάζες! Απέναντι στον ακαδημαϊσμό που περιφρονεί το λαό, τον αναρχισμό που μιλάει για τις ξεκομμένες πρωτοπορίες, αλλά και το ρεφορμισμό των μηχανισμών και των εκλογικών αυταπατών, το Μ-Λ ΚΚΕ προβάλλει τον αγώνα των μαζών για να υπερασπίσουν τα δημοκρατικά δικαιώματά τους και να ανοίξουν το δρόμο για το δικό τους οικονομικοκοινωνικό σύστημα.
Αντί για τις κινήσεις κορυφής «προτιμάμε» την κίνηση του πλήθους. Των από κάτω που ψηλαφούν το δρόμο για την απελευθέρωση και τη χειραφέτησή τους.
Να μη φοβόμαστε τις μάζες υπόδειχνε ο πρόεδρος Μάο. Oι αγράμματοι εργάτες και αγρότες έφτιαξαν την εποποιία του ΕΑΜ-ΔΣΕ.
7) Ως εκ τούτου το βασικό σύνθημα του 5ου συνεδρίου μας: «Λαϊκή Αντίσταση - Πραγματική Αριστερά - Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση» συμπυκνώνει με ενιαίο τρόπο τους βασικούς άξονες πάλης μας. Όχι ξεκομμένα και «αλά καρτ» αλλά σαν πολιτικό τρίπτυχο ενιαίας πολιτικής δράσης.
Λαϊκή Αντίσταση γιατί μόνο οι αγώνες δίνουν διέξοδο.
Πραγματική Αριστερά όπως επιδιώκουμε να την εκφράσει η ΠΑΑΣ για ένα μέτωπο πολιτικής συνεργασίας και φυσικά Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση για να χτίσουμε το ευρύ επαναστατικό, κομμουνιστικό κόμμα που εκφύλισε ο ρεβιζιονισμός. Το τρίπτυχο αντίσταση, αριστερά, κόμμα αποτελεί το αναγκαίο μείγμα που χωρίς το ένα είτε δεν υπάρχει το άλλο, είτε είναι ασώματος κεφαλή, ψάρι χωρίς νερό, πράξη χωρίς θεωρία.
8) Όπλο μας είναι ο παλλαϊκός αγώνας. Αγώνας που διαθέτει όλες τις μορφές πάλης που μας διδάσκει η επαναστατική θεωρία, αρκεί να εξασφαλίζουν τη συνέχεια, τη μαζικότητα, τη λαϊκή συναίνεση, την οργάνωση. O παλλαϊκός αγώνας αφορά τους εργάτες, τους άνεργους, τους αγρότες, την προοδευτική διανόηση, τη νεολαία, τα μικροαστικά στρώματα της πάλης κάτω από τη σημαία της «εργατικής ηγεμονίας». O παλλαϊκός αγώνας είναι ευρύτερος και μεστότερος από την «απεργία διαρκείας» που αυτάρεσκα και ανόητα επαναλαμβάνουν οι «αντικαπιταλιστές».
O παρατεταμένος παλλαϊκός αγώνας θα «γεννήσει» όλες εκείνες τις μορφές πάλης που συσπειρώνουν και εργοποιούν το λαϊκό δυναμικό αλλά επίσης, ανωτεροποιούν τους στόχους, βάζοντας τη μήτρα που δημιουργεί το πρόβλημα, όπως είναι η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση.
9) Αγωνιζόμαστε για τα Συνδικάτα. Σε πλήρη αντίθεση τόσο με τον κρατικορεφορμιστικό συνδικαλισμό που τα χρησιμοποιεί σαν στυλοβάτες του συστήματος και χώρους ταξικής νάρκωσης, όσο και ενάντια στον αναρχοφιλελευθερισμό και αριστερισμό που θέλει «να φύγουμε από αυτά». Για το Μ-Λ ΚΚΕ τα συνδικάτα και οι αγώνες είναι ταξικά όπλα και ταξικά σχολεία. Αγωνιζόμαστε για τη συνδικαλιστική ανασυγκρότηση και την αριστερά των συνδικάτων, για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της ταξικής πτέρυγάς τους. Αγωνιζόμαστε για την εγγραφή των εργαζόμενων στα συνδικάτα και τη δημιουργία νέων, όπου δεν υπάρχουν. Και φυσικά για τη δημιουργία και δομή φοιτητικών - σπουδαστικών συλλόγων, ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ.
Απέναντι στον υποταγμένο και χωριστό συνδικαλισμό προτάσσουμε την αγωνιστική και ταξική συνεννόηση των εργαζομένων, αρκεί να μην ξεπέφτει στην καρικατούρα και το σφραγιδικό ψευτοσυντονισμό.
10) Τέλος, επαναφέρουμε συνολικά και απαιτητικά το θέμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως ξεκίνησε από το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Υπάρχουν τρεις λαθεμένες και αντιδραστικές θεωρίες για τις χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού.
Η πρώτη (τροτσκιστική) προσεγγίζει το ζήτημα με τη λογική του κρατικού καπιταλισμού. Σοσιαλισμός δεν υπήρξε ποτέ στη Ρωσία.
Η δεύτερη (πρώην ευρωκομμουνιστές) μιλάει για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, προκρίνοντας τον ειρηνικό δρόμο και έναν «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», δηλαδή έναν δημοκρατικό καπιταλισμό.
Η τρίτη (ηγεσία του ΚΚΕ) παραδέρνει ζαλισμένη ανάμεσα στους Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ μιλώντας για το «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε». Καθαγιάζει τον Γκορμπατσόφ και την περεστρόικα. Μόνο το μ-λ κίνημα μπορεί να εξηγήσει, να ερμηνεύσει, να υπερασπίσει και να κριτικάρει το άλμα των μαζών στον ουρανό.
Με τη θεωρία του Μάο για τη συνέχιση της επανάστασης στο σοσιαλισμό, με το βγάλσιμο των μαζών στο προσκήνιο, με τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματος, με την Πολιτιστική Επανάσταση.
Πως να προχωρήσουμε
Μπαίνουμε σε μια δύσκολη εποχή. Η φτώχεια συμβαδίζει με την καταστολή και η κυβέρνηση εκτός από την πείνα, δείχνει το κνούτο σε όσους αγωνίζονται. Από δίπλα θεριεύουν οι εκλογικές αυταπάτες.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο ξεσπάνε σαν σπίθες, εργατικοί, αγροτικοί και νεολαιίστικοι αγώνες. Υπογραμμίσαμε με έμφαση ότι οι αγώνες αυτοί είναι αναγκαίοι σαν το οξυγόνο στους ζωνταντούς οργανισμούς αλλά δεν φτάνουν.
Μπορεί οι πρωτοπόροι αγωνιστές και οι ταξικοί συνδικαλιστές να βγάζουν ορισμένα συμπεράσματα, αλλά η δική μας πολιτική κατάθεση κατατείνει σε τούτο το σημείο. Oι αγώνες πρέπει να «ψηλώσουν», να έχουν στόχο ολόκληρο το πλέγμα της αστικής πολιτικής και δεύτερον, να βρουν τη ραχοκοκαλιά τους, τον «εγκέφαλό» τους, δηλαδή το κομμουνιστικό κίνημα και το κομμουνιστικό κόμμα. Πράγμα σύνθετο και δύσκολο αλλά απόλυτα αναγκαίο.
Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει καταθέσει ως τώρα σημαντικές αλήθειες, ωστόσο παραμένει ακόμα μια μικρή συνιστώσα των «άπειρων» αναγκών του λαού μας. Παρά ταύτα έχουμε κάνει σημαντικά βήματα. Προσπαθούμε να μετασχηματιστούμε από οργάνωση στελεχών σε μαζικό κόμμα, κρατώντας σφιχτά τις πολιτικές και ιδεολογικές αρχές μας.
Δεν μας πτοούν οι δυσκολίες και από την αρχή της γέννησής μας (50 χρόνια πριν) αντέξαμε σε όλες τις φουρτούνες και τις στροφές της ταξικής πάλης. Το μ-λ ρεύμα διαθέτει υλικά αντοχής. Το 5ο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ μπορεί να ενώσει ακόμα σφιχτότερα όλο το δυναμικό του κόμματος, να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα μέσα στον αγωνιζόμενο λαό.
Κοιτώντας τις συνθήκες μέσα στις οποίες αγωνιζόμαστε, λέμε πως χρειάζεται να υπολογίσουμε τις δυσκολίες και να τις περιφρονήσουμε.
Γιατί η υπόθεσή μας είναι «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής».
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου