H εισήγηση εκ μέρους της KE στο 5ο Συνέδριο από το σ. Aντώνη Παπαδόπουλο

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Oι δραματικές εξελίξεις που σημειώνονται αυτές τις ώρες στην Κύπρο τρέχουν, και δε γνωρίζουμε ποια συγκεκριμένη κατάληξη θα έχουν και ποιες θα είναι οι συνέπειές τους όχι μόνο για την Κύπρο αλλά ενδεχομένως και για ολόκληρη την περιοχή, και γι’ αυτό θα σταθούμε σε ορισμένες βασικές γενικές διαπιστώσεις που προκύπτουν αβίαστα από αυτές τις εξελίξεις.
Η Κύπρος βρέθηκε τώρα και μήνες μπροστά στις αχαλίνωτες συντριπτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς της ΕΕ που κορυφώθηκαν στο τελευταίο Γιούρογκρουπ με προεξάρχουσα δύναμη τη Γερμανία αλλά με εξασφαλισμένη μια ιερή συμμαχία όλων των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ που σε πρώτο επίπεδο αυτός ο εκβιασμός έλεγε, όπως ξετσίπωτα τον εκστόμισε ένας ευρωπαίος υπουργός οικονομικών. «Η

Κύπρος έχει τράπεζες και παραλίες, τώρα θα της μείνουν μόνο οι παραλίες».

Σε ένα δεύτερο επίπεδο αυτός ο εκβιασμός έχει στόχο να θέσει την Κύπρο κάτω από τον ολοκληρωτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία της ΕΕ με την υπαγωγή της κάτω από τα δεσμά ενός υποδουλωτικού μνημονίου, που εκτός των άλλων, αποσκοπεί στη ληστρική εκμετάλλευση και αρπαγή του υποθαλάσσιου πλούτου της.
Αυτός ο εκβιασμός δεν ασκήθηκε μόνο απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου, αλλά ήταν και ένα χαστούκι στη Ρωσία, που δεν αφορούσε τόσο τα χρήματα που θα έχαναν οι Ρώσοι από το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, αλλά αποσκοπούσε να ξεκαθαρίσει πως η Κύπρος ανήκει στη ζώνη επιρροής της ΕΕ, γενικότερα της Δύσης, πως αυτοί κάνουν κουμάντο, αυτοί είναι τα αφεντικά στο νησί, και θα πρέπει να σταματήσουν να μπαίνουν οι ρώσοι στα χωράφια τους.
Oι αστικές δυνάμεις της Κύπρου φαίνεται να πίστεψαν, αρχικά, πως θα μπορούσαν να αποφύγουν τη μέγγενη της ΕΕ και τα συντριπτικά πλήγματα των μνημονίων και στράφηκαν προς τη Μόσχα για να εξισορροπήσουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των αμερικανοευρωπαίων.
Όμως η Μόσχα δεν ήταν διατεθειμένη να διαταράξει και να πάει σε μια ενδεχομένως ανεξέλεγκτη όξυνση των σχέσεών της με την ΕΕ και τις ΗΠΑ για χάρη της Κύπρου, τη στιγμή που βράζει το καζάνι στη Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Το πώς, πού και αν θα απαντήσει η Ρωσία σε αυτό το χτύπημα θα φανεί το επόμενο διάστημα.
Από τη στιγμή που εξανεμίστηκαν οι προσδοκίες των κυρίαρχων δυνάμεων της Κύπρου για στήριξη και βοήθεια από την ιμπεριαλιστική Ρωσία, φαίνεται να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να παραδίνουν τον κυπριακό λαό στην ανελέητη εκδικητική μανία των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που τώρα προστάζουν και απαιτούν ολοκληρωτική υποταγή και τρισχειρότερο μνημόνιο καταλήστευσης και πλιάτσικου της κυπριακής οικονομίας.
Έτσι φαίνεται τώρα ο μαρτυρικός κυπριακός λαός να συνθλίβεται στις μυλόπετρες των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Βρισκόμαστε στο πλάι του κυπριακού λαού και στηρίζουμε ολόψυχα τον αγώνα του για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά σχέδια μιας νέας υποδούλωσης και οικονομικής εξόντωσης.
Η υπόδουλη κυβέρνηση Σαμαρά και όλος ο συρφετός που τη στηρίζει από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Κύπρο συντάχθηκαν με τα ξένα αφεντικά, προσδοκούσαν και εύχονταν να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν. Για ευνόητους λόγους.
Oι εξελίξεις στην Κύπρο αποτύπωσαν τα όρια και τις δυνατότητες, τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί η αστική τάξη μιας χώρας μικρής, εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό και ποια τύχη επιφυλάσσουν στο λαό της οι ξένοι δυνάστες.
Καθώς οι εξελίξεις τρέχουν στην Κύπρο και νέα στοιχεία προσθέτονται με την επίσκεψη Oμπάμα στο Ισραήλ και τη διαφαινόμενη εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ, θέτοντας εν αμφιβόλω την τυχοδιωκτική στρατηγική του τριγώνου Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που πολλά επένδυσε σε αυτή η ντόπια άρχουσα τάξη, νέες επικίνδυνες ανατροπές και απειλές προβάλλουν στον ορίζοντα για τους λαούς της περιοχής.
Όλες αυτές οι εξελίξεις θέτουν για άλλη μια φορά με τον πιο επιτακτικό τρόπο το καθήκον του ενιαίου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών της περιοχής, το ξεσκέπασμα της απατηλής προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού και της καταγγελίας των ληστρικών κατακτητικών σχεδίων του, την πάλη για την αποτίναξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και κηδεμονίας, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων λακέδων του.

O πανεργατικός-παλλαϊκός αγώνας και ο πολιτικός του προσανατολισμός

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Τα τρία τελευταία χρόνια, πάνω στο έδαφος που διαμόρφωσε η βάρβαρη αντεργατική πολιτική των ντόπιων κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ αναπτύχθηκαν παρατεταμένοι αγώνες, μεγάλες πανεργατικές - πανελλαδικές κινητοποιήσεις, δείχνοντας έμπρακτη τη δύναμη της γραμμής του πανεργατικού - παλλαϊκού αγώνα. Και δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί η σημασία και ο βαθμός επίδρασης του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, αναλογιζόμενοι και εκτιμώντας ποια θα ήταν η σημερινή κατάσταση χωρίς την παρέμβαση των λαϊκών μαζών και την πίεση που άσκησαν στις κυρίαρχες ξένες και ντόπιες δυνάμεις, οι αγώνες αυτοί.
Μέσα από ποιους δρόμους αναπτύχθηκαν όλοι αυτοί οι αγώνες; Όλοι αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις Oμοσπονδίες, που ασκώντας ισχυρή πίεση στις συμβιβασμένες και υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος, τις εξανάγκασαν να προκηρύξουν μια σειρά 24ωρες και 48ωρες πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά ενιαία παρέμβαση και πάλη των εργαζομένων. Η πίεση για ένα τέτοιο σκοπό πρέπει συστηματικά να συνεχιστεί, έχοντας σαν επιδίωξη να εξασφαλίζουν οι αγώνες τη μέγιστη δυνατή μαζικοποίησή τους. Γιατί αποδείχθηκε πως μόνο μέσα από τα συνδικάτα και τη μορφή των πανελλαδικών - πανεργατικών κινητοποιήσεων μπορούν να τραβηχτούν πλατύτερες μάζες στο δρόμο του αγώνα.
Και μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία και τους αγώνες μπορεί να ξεσκεπάζεται η πολιτική υποταγής του κυβερνητικού συνδικαλισμού, να δυναμώνουν οι ταξικές δυνάμεις, ιδιαίτερα στα πρωτοβάθμια σωματεία, και να διευρύνεται η επιρροή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, αναγκαία προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος.
Πάνω στη βάση αυτή το Μ-Λ ΚΚΕ και η ΕΡΓΑΣ είχαν ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική που καλούσε σε φυγή από τα συνδικάτα και στη δημιουργία νεφελώδικων οχημάτων οργάνωσης του συνδικαλιστικού αγώνα που κανένα ρόλο στη μαζική πάλη των εργαζομένων δεν έπαιξαν. Η πολιτική που δεν συμβάλλει, δε στηρίζει και δεν παλεύει για να διασφαλίσει την πιο πλατιά και μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στον κοινό αγώνα κι ακόμα χειρότερα που υποσκάπτει τη μαζικότητα και διασπά την κοινή πάλη, είτε με το πρόσχημα ότι πρόκειται για τα «ξεπουλημένα συνδικάτα», είτε με οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα «ταξικής καθαρότητας», είναι πολιτική βαθιά λαθεμένη και επιζήμια, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις πραγματικές ανάγκες του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και είναι ξένη προς τους αγωνιστικούς σκοπούς και τις παραδόσεις του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η ανάπτυξη του μαζικού αγώνα απαιτεί, πρώτα και κύρια το αποτελεσματικό ξεσκέπασμα της κυβερνητικής προπαγάνδας και δεν πρέπει να υποτιμηθεί η υπονομευτική επίδραση που ασκεί στις λαϊκές μάζες το λαθρεμπόριο ελπίδας και ασύστολης δημαγωγίας στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν. Γεγονός που διαπιστώθηκε και στις πρόσφατες εξασθενημένες απεργιακές κινητοποιήσεις.
Απαιτεί την αγωνιστική αντιμετώπιση της αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που καταπατούνται βάναυσα από το αστυνομικό καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας που επιβάλλει η συγκυβέρνηση Σαμαρά.
Απαιτεί το δυνάμωμα της αντιπαράθεσης στην πολιτική του ταξικού συμβιβασμού που κυριαρχεί στα κεντρικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα σπρώχνει σε μια γραμμή συνθηκολόγησης και υποταγής στη μνημονιακή πολιτική.
Απαιτεί να ενταθεί η πολιτικοσυνδικαλιστική αντιπαράθεση στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο μαζικό κίνημα, που με ενισχυμένες τις δυνάμεις του τώρα, επιδιώκει να αξιοποιήσει τις αντικυβερνητικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών και να υποτάξει τους αγώνες τους στην προοπτική ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία.
Απαιτεί το δυνάμωμα της αντιπαράθεσης στη γραμμή του ΠΑΜΕ που, αντί να προσανατολίζει σε μια προσπάθεια ενίσχυσης των θέσεων πάλης μέσα στις μαζικές οργανώσεις και στις απεργιακές κινητοποιήσεις διασπά την ενιαία πάλη των εργαζομένων, γεγονός που εξασθενεί τον αγώνα για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης.
Απαιτεί, τέλος, να καταγγελθούν οι επαναλαμβανόμενες στα συλλαλητήρια, τυχοδιωκτικές και προβοκατόρικες, πρακτικές του «αντιεξουσιαστικού» και αναρχικού χώρου που διευκολύνουν την κυβερνητική τρομοκρατία και καταστολή και συντελούν στην απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων.

 

Μια αγωνιστική ταξική πολιτική δε βλέπει βέβαια τη μαζικότητα των αγώνων μονοδιάστατα, περιορίζοντας τον ορίζοντά της στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, παραβλέποντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Αν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση, χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων, είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους. Γι’ αυτό το σκοπό, μια πραγματικά αριστερή πολιτική πρέπει όχι μόνο να στηρίζει και να συμβάλλει στη μαζικοποίηση των αγώνων, αλλά πρέπει επίσης να επιδιώκει να μπολιάσει τους αγώνες με το δικό τους αγωνιστικό ταξικό περιεχόμενο και να παλεύει σταθερά για τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, την κατεύθυνση και την προοπτική των αγώνων.
Όσο αυτοί οι αγώνες, που αναπτύσσονται, δε συνδέονται με μια επαναστατική ιδεολογία και πολιτική που μπορεί βαθμιαία, να τους ενοποιεί, να τους ανυψώνει σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δίνει σταθερή προοπτική και ευρύτερους στόχους, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών και οι εργαζόμενοι δεν θα είναι σε θέση να υπερασπίσουν αποτελεσματικά τα ζωτικά τους συμφέροντα, πολύ περισσότερο να πάνε σε αποφασιστικές αναμετρήσεις με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Εξακολουθεί το επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος να είναι αναντίστοιχο προς το μέγεθος της αντιδραστικής επίθεσης, γεγονός που σχετίζεται άμεσα με το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης των μαζών, με τις βαθιά αρνητικές επιδράσεις που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η κυριαρχία του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, με την υπόσκαψη και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού, τελικά με την έλλειψη ενός πραγματικά επαναστατικού φορέα με ισχυρούς δεσμούς και πολιτική επιρροή στο λαό που θα μπορούσε να δώσει μια σταθερή προοπτική στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες.
Και αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες. Oι γενικές κατευθύνσεις της πάλης, που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του κινήματος και υπηρετούν όχι μόνο το στόχο μιας άμεσης προσπάθειας για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο τους στην πορεία των λαϊκών αγώνων μέσα από επίμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με σοσιαλδημοκρατικές, ρεβιζιονιστικές, οππορτουνιστικές θέσεις και πρακτικές που εκφράζονται από διάφορες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα που αναφέρονται στην
Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα.
Για τις δυνάμεις που αναφέρονται στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Παραμένοντας για πολλά χρόνια, ένα μικρό, τυπικό ρεφορμιστικό κόμμα, με πυρήνα τις δυνάμεις της λεγόμενης «ανανέωσης», ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδείχθηκε τον τελευταίο χρόνο, σε συνθήκες οικονομικο-πολιτικής κρίσης και κατάρρευσης του ΠΑΣOΚ, σε βασική πολιτική δύναμη στην πολιτική σκηνή της χώρας, σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Παρά τις διαχρονικές μεταμορφώσεις που υπόστηκαν οι δυνάμεις που τον συγκροτούν, οι ιδεολογικοπολιτικές θέσεις της κυρίαρχης δύναμης στο εσωτερικό του, του ΣΥΝ, παραμένουν αναλλοίωτες. Και οι δυνάμεις αυτές της περιβόητης «ανανέωσης» δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν οι ανοιχτοί αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος, όλοι αυτοί που πανηγύριζαν και υμνολογούσαν για τις αντικομμουνιστικές εξελίξεις στη Σ. Ένωση και τις ανατολικές χώρες το 1989-91 κάνοντας σημαία τους τη «δημοκρατική ΕΕ», αυτοί που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις Τζανετάκη - Ζολώτα και στη συνέχεια για πολλά χρόνια συνεργάστηκαν με το ΠΑΣOΚ και στήριξαν τις αστικές κυβερνήσεις, αναζητώντας πάντα κεντροαριστερές λύσεις στα πρότυπα των κυβερνήσεων Ντ’ Αλέμα και Ζοσπέν. Κι αν πριν δύο - τρία χρόνια αποχώρησε ο υπαρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο συνεπής εκφραστής αυτών των δεξιών θέσεων, για να καταλήξει εκεί που κατέληξε σήμερα με τον Σαμαρά και να αποκαλυφθεί τι εκφράζει και ποιους υπηρετεί το ρεύμα της «ανανεωτικής Αριστεράς», δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία πως αρκετοί συγκαλυμμένοι Κουβέληδες εξακολουθούν να υπάρχουν στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα έχουν σημειωθεί σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις τον τελευταίο χρόνο στο χώρο της «κεντροαριστεράς» και της σοσιαλδημοκρατίας σε ότι αφορά τους συσχετισμούς δυνάμεων. O ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμή του, συσπειρώνοντας εκλογικά ένα μεγάλο τμήμα του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου και ένα σημαντικό τμήμα των οπαδών της κομμουνιστικής αριστεράς, που πρέπει να το πάρουμε υπόψη μας στον τρόπο με τον οποίο θα αντιπαρατεθούμε στο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τώρα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις μιας αστικής διακυβέρνησης και μετατρέπεται σε ένα τυπικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει μια διπλή τακτική, χρησιμοποιεί δυο διαφορετικές γλώσσες, μια με αυτή που απευθύνεται στο λαό, την κάλπικη, και μια με αυτή που απευθύνεται στις κυρίαρχες δυνάμεις, ξένες και ντόπιες, την αληθινή. Από τη μια, εμφανίζεται να καταδικάζει σε ψηλούς τόνους τη μνημονιακή πολιτική της συγκυβέρνησης, τις καταστροφικές της συνέπειες, το νεοφιλελεύθερο μερκελισμό, όπως λέει, να αναλαμβάνει ποικίλες «κινηματικές» πρωτοβουλίες και να παρευρίσκεται, έστω δι’ αντιπροσώπων, σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής, επιδιώκοντας να καταγραφεί στις συνειδήσεις των εργαζομένων σαν υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων, στην πραγματικότητα, βέβαια, για να εκμεταλλευτεί και να αξιοποιήσει τις αντικυβερνητικές διαθέσεις των εργαζομένων, τους καθημερινούς αγώνες τους και να τους κάνει όχημα στην πορεία του για άνοδο στην κυβερνητική εξουσία.
Από την άλλη, χτυπά την πόρτα των ξένων αφεντικών, που τις ανοίγουν διάπλατα, για να ακούσουν στις περίκλειστες κυβερνητικές αίθουσες τις πραγματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τις διαβεβαιώσεις και τα διαπιστευτήρια του αρχηγού του. O Τσίπρας επισκέπτεται τον Σόιμπλε προφανώς για να τον διαβεβαιώσει πως ορκίζεται στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της OΝΕ και του ευρώ, ­αυτά εξάλλου τα λέει και δημόσια­ για να διαβεβαιώσει πως αυτός είναι υπέρ της δημοσιονομικής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων και ενδεχομένως να του πει «μήπως θα έπρεπε για το καλό πάντα» της ΕΕ να εφαρμοστεί ένα διαφορετικό «μίγμα» κυβερνητικής πολιτικής; Επισκέπτεται τις ΗΠΑ και εξωραΐζει με τον πιο προκλητικό τρόπο την πολιτική Oμπάμα, πλέκοντας ύμνους και εγκώμια στην αμερικάνικη κυβέρνηση που, όπως είπε, «έχει στο βασικό περιεχόμενό της τη στήριξη της μεσαίας και κατώτερης τάξης, τον όρο κοινωνική δικαιοσύνη, ένα συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό». Ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι «θέλει η Ελλάδα να έχει συνέχεια και συνέπεια στην εξωτερική πολιτική ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα», διαβεβαιώσεις που ισοδυναμούν με δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για διαφύλαξη των αμερικανοΝΑΤOϊκών σχέσεων της Ελλάδας, που αν συνδυαστούν με τις διαβεβαιώσεις που έδωσε πέρσι στον ισραηλινό πρόεδρο Πέρες, πάνε μακρύτερα τα πράγματα, σ’ ότι αφορά το τρίγωνο Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ, που σημαίνει αδιατάρακτη παραμονή και εγκλωβισμός της Ελλάδας στη μέγγενη των αμερικανονατοϊκών και ισραηλινών επιδιώξεων σε μια περίοδο μεγάλης έντασης και αναστάτωσης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διαβεβαιώσεις δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και απέναντι στις ντόπιες κυρίαρχες δυνάμεις με τελευταίο παράδειγμα τον εξωραϊσμό και το ξετσίπωτο υμνολόγιο στον πατριάρχη της Δεξιάς, τον Καραμανλή, τον για δεκαετίες βασικό πολιτικό στυλοβάτη της ντόπιας ολιγαρχίας και του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας, την ιδρυτή της ΕΡΕ και της ΝΔ.
Τέτοιες διαβεβαιώσεις απαιτούν οι κυρίαρχες δυνάμεις, και θα ασκούν διαρκώς πιέσεις για μεγαλύτερες, αποσκοπώντας στην πλήρη ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε, όταν οι συνθήκες και οι ανάγκες τους το απαιτήσουν, να αξιοποιηθεί σε κυβερνητικό επίπεδο, όχι μόνο για την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων τους, αλλά και σαν ανάχωμα στον αγώνα των λαϊκών μαζών, για τη χειραγώγηση και εκτόνωση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης.
Σε αυτές τις συνθήκες όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με το αριστερό προσωπείο του προετοιμάζεται μεθοδικά και η ηγεσία του επισκέπτεται κα υποβάλλει τα διαπιστευτήριά της στους εκπροσώπους των κυβερνήσεων της Γερμανίας και των ΗΠΑ, στον τοποτηρητή του Μνημονίου, Ράιχενμπαχ, και στους πρέσβεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για να εξασφαλίσει την εύνοια και τη στήριξή τους, αποτελεί βασικό καθήκον να αντιπαλέψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής του, να ξεσκεπάσουμε το αριστερό προσωπείο του, να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες που καλλιεργεί σε πλατιές λαϊκές μάζες για μια «αριστερή κυβέρνηση», έτσι ώστε να μην παγιδευτεί ο λαός και να μη γευθεί ξανά τα «αγαθά» μιας ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, κομμένης και ραμένης στις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια προετοίμασε βήμα - βήμα, και τώρα, με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριό του, ολοκλήρωσε την «αριστερή» στροφή της περνώντας με αλλοπρόσαλλο τρόπο, από το δεξιό στον «αριστερό» οππορτουνισμό. Αυτή η «αριστερή» στροφή δημιουργεί συγχύσεις και μπερδεύει κάποιους μέσα στο κίνημα, ασκεί πιέσεις σε κάποιες δυνάμεις που θέλουν να κάνουν συναγωνισμό «αριστεροσύνης» και αντικαπιταλιστικότητας και γι’ αυτό θα πρέπει να σταθούμε λίγο περισσότερο και να δούμε όχι μόνο τη μορφή και τα λόγια με τα οποία διανθίζεται, αλλά το πραγματικό περιεχόμενο, την ουσία της πολιτικής του ΚΚΕ.
Όπως λέμε και στις θέσεις της ΚΕ, «η σημερινή γραμμή του ΚΚΕ είναι το τίμημα όλης της δεξιάς ρεβιζιονιστικής γραμμής που κυριάρχησε ύστερα από το αντεπαναστατικό 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και την περιβόητη 6η Oλομέλεια του ΚΚΕ, το 1956».
Απορρίπτοντας, τότε, από τα δεξιά η ηγεσία του ΚΚΕ την επαναστατική γραμμή του διεθνούς και του δικού μας κομμουνιστικού κινήματος, απαρνήθηκε τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, το κράτος και την προλεταριακή επανάσταση, αντικαθιστώντας τον επαναστατικό δρόμο με τη γραμμή του κοινοβουλευτικού ειρηνικού περάσματος, και έγινε απροκάλυπτος κήρυκας του ρεφορμισμού για βαθμιαία μετεξέλιξη της εξουσίας των μονοπωλίων σε «λαϊκή εξουσία» και συνακόλουθα του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό. Προσαρμόστηκε και υποτάχτηκε στην πολιτική των ντόπιων αστικών κομμάτων, παραδίνοντας σε αυτά την ηγεμονία των λαϊκών μαζών, προδικτατορικά στην Ένωση Kέντρου και μεταδικτατορικά στο ΠΑΣOΚ, φτάνοντας ακόμα στο σημείο να συνεργαστεί ανοιχτά και να συγκυβερνήσει μαζί τους. Υπερασπίστηκε, ως το τέλος, τα ρεβιζιονιστικά καθεστώτα, όταν ήδη όλες οι ρεβιζιονιστικές θεωρίες είχαν χρεοκοπήσει κάτω από τα ερείπια των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σ. Ένωση και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το 1989 - 91.
Η ολοκληρωτική χρεοκοπία των θεωριών του ρεβιζιονισμού και της γενικής πολιτικής του αφαίρεσε το έδαφος που πάνω της πατούσε η ηγεσία του ΚΚΕ, θρυμμάτισε όλο το ρεβιζιονιστικό οπλοστάσιο, δημιουργώντας μια νέα κατάσταση. Τα περισσόερα αδελφά κόμματα του ΚΚΕ, αποκομμουνιστικοποιήθηκαν, πέταξαν σύμβολα και ονόματα και ένα σημαντικό τμήμα της ηγεσίας του ΚΚΕ και της βάσης του πέρασαν τότε στον ΣΥΝ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κράτησε τα σύμβολα και τα ονόματα κι αυτό έχει τη σημασία του. Στη συνέχεια, προχώρησε για ένα διάστημα αναμασώντας άψυχα τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες, αλλά στην πραγματικότητα βάδιζε στα τυφλά, χωρίς πυξίδα, αναζητώντας απεγνωσμένα νέες θεωρίες για να ξεφορτωθεί τη χρεοκοπημένη της πολιτική που ήταν βαρίδι στα πόδια της, και... ω του θαύματος, την ανακάλυψε πριν μερικά χρόνια και τώρα την συστηματοποίησε και τη σερβίρει ολοκληρωμενα με τις θέσεις για το 19ο συνέδριο.
Τώρα με βροντερά ταξικά συνθήματα κι ακόμα πιο ταξικές «αντικαπιταλιστικές» θεωρίες απορρίπτει «από τα αριστερά» την επαναστατική γραμμή του διεθνούς και του δικού μας κομμουνιστικού κινήματος, τη γενική γραμμή της 3ης Διεθνούς και των αντιφασιστικών μετώπων, απαρνιέται τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και, την προλεταριακή επανάσταση και στη θέση μιας ελάχιστης ομάδας πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών κρατών, στήνει μια συμπαγή «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» από εκατοντάδες «αλληλοεξαρτώμενα» ιμπεριαλιστικά κράτη, που συνεργάζονται, λίγο - πολύ, «ισότιμα» μεταξύ τους, συγκαλύπτοντας, έτσι, το ρόλο των πραγματικών ιμπεριαλιστικών κρατών που ασκούν παγκόσμια πολιτική και εξουσία και αμβλύνοντας την πάλη των λαών ενάντια στους μεγαλύτερους εχθρούς της ανθρωπότητας.
Εμφανίζεται αριστερή στα λόγια, αλλά δεν είναι μια απροσχημάτιστα δεξιά πολιτική, όταν εκτός των άλλων καταλήγει να κρατά ίσες αποστάσεις π.χ. ανάμεσα στη Λιβύη και τους αμερικανοευρωπαίους εισβολείς, ανάμεσα στο Μάλι και τους Γάλλους εισβολείς ή παλιότερα ανάμεσα στο Σαντάμ και τους Αμερικάνους κατακτητές; Μια γραμμή που εφάρμοσε στη χώρα μας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο τροτσκισμός και που τραβώντας την μέχρι τέλους, το αδελφό κόμμα του ΚΚΕ, το περιβόητο ΚΚ Ιράκ, στον πόλεμο του 2003 κατέληξε να μπει στην κατοχική κυβέρνηση που έστησαν οι εισβολείς.
Στα πλαίσια αυτά και τη στιγμή που αποκαλύπτεται στη χώρα μας ότι το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας παίρνει τη μορφή μιας απροκάλυπτης ξενοκρατίας, η ηγεσία του ΚΚΕ διακηρύσσει πως η αστική τάξη έχει καταστήσει την Ελλάδα, κυρίαρχη, ανεξάρτητη και ιμπεριαλιστική χώρα και διαγράφει κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Εμφανίζεται αριστερή στα λόγια αλλά δεν είναι στην πράξη μια δεξιά πολιτική, όταν εξωραΐζει τον ξενόδουλο χαρακτήρα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, όταν εγκαταλείπει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και στρέφεται ενάντια σε αυτούς που μάχονται για να σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης;
Όταν στο όνομα της ταξικής, επαναστατικής αδιαλλαξίας εγκαταλείπει τον αγώνα για τα άμεσα φλέγοντα αιτήματα των λαϊκών μαζών, κάθε πάλη για την απόκρουση και ανατροπή των βάρβαρων μέτρων του μνημονίου, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο, να περιφρονεί και να καταδικάζει «από ταξικές θέσεις» τον «αντιμνημονιακό αγώνα», αυτό είναι αριστερή πολιτική; Νομίζω σύντροφοι είναι μια συμβιβαστική, ηττοπαθής πολιτική. Εδώ έχουμε συνθηκολόγηση μπροστά στις δυσκολίες του αγώνα για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, μεταμφιεσμένη με παχιά λόγια για επαναστατική εξουσία.
Όταν περιχαρακώνεται με το ΠΑΜΕ και διασπά κάθε εργατική κινητοποίηση από «ταξικές θέσεις», όταν επιδίδεται σε διάφορες εντυπωσιωθηρικές ενέργειες της στιγμής και στέλνει κάθε τόσο 30 - 50 άτομα να καταλαμβάνουν διάφορα γραφεία, κι ύστερα λέει πως ήταν συμβολικές κινήσεις, όταν κηρύσσει διαρκώς αντεπιθέσεις, «απειθαρχίες» και «ανυπακοές» αυτό είναι ταξική ή ηττοπαθής πολιτική;
Νομίζω σύντροφοι πως είναι μια βαθιά ηττοπαθής και συμβιβαστική πολιτική που εκφράζει την έλλειψη πίστης στη δύναμη του μαζικού λαϊκού αγώνα. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενό της, μόνο που στη μορφή εκφράζεται με πρακτικές ενός μικροαστικού εξεγερτισμού. Όταν το σύνθημα «εργάτη χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» δεν το φωνάζει σε μια εργατική απεργία, αλλά το κάνει κεντρικό πολιτικό του σύνθημα, όταν προβάλλει μια «ταξική» αντικαπιταλιστική συνθηματολογία, όπως ο «πλούτος στα χέρια των εργατών» κάνοντάς την αποκλειστικό στοιχείο της καθημερινής προπαγάνδας και δράσης του, αυτό είναι μια ταξική πολιτική που χτυπά την αστική τάξη ή είναι μια βαθιά σεχταριστική πολιτική που τη διευκολύνει.
Νομίζω σύντροφοι πως είναι μια λαθεμένη σεχταριστική, στην ουσία δεξιά πολιτική, αφού αδυνατεί να αποσπάσει, στην πραγματικότητα σπρώχνει να μείνουν κάτω από την ηγεσία των κομμάτων της αστικής τάξης οι κοινωνικοί σύμμαχοι της εργατικής τάξης και αποστερεί έτσι από την εργατική τάξη τη δυνατότητα να συσπειρώσει πλάι της τη μικρομεσαία αγροτιά, το πέλαγος των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης.
Για όλα αυτά και πολλά ακόμη που δεν έχουμε το χρόνο να αναφερθούμε οι θέσεις της ΚΕ υπογραμμίζουν ότι «όλη η επαναστατική λογοκοπία της ηγεσίας του ΚΚΕ έρχεται να συγκαλύψει τη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής του γραμμής και, παρότι τώρα η πολιτική του εμφανίζεται με μια υπεραριστερή μορφή, το περιεχόμενο και η ουσία της παραμένουν αναλλοίωτα, έχει τα ίδια με πριν τραγικά αποτελέσματα και αναπαράγει τα ίδια και χειρότερα αδιέξοδα στις γραμμές του».
Και αυτά τα τραγικά αποτελέσματα και αδιέξοδα δε φάνηκαν μόνο στις περσινές διπλές εκλογές, αλλά φάνηκαν και στη διάρκεια του προσυνεδριακού του διαλόγου και θα φανούν και μετά το 19ο συνέδριό του, αφού στη βάση της γραμμής που τώρα προβάλλει, μια νέα ιδεολογικοπολιτική κρίση έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του.
Συμπερασματικά σύντροφοι, «ταξικά συνθήματα» και ψευτοεπαναστατικά καμώματα σαν μορφή, σεχταρισμός, συμβιβασμός και ηττοπάθεια σαν περιεχόμενο, αυτό είναι η ουσία της πολιτικής του ΚΚΕ.
Με ένταση, θα πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα για να αποκαλυφθούν στα μάτια των αγωνιστών οι μακροχρόνιες και οδυνηρές συνέπειες της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του ρεβιζιονισμού, οι διαχρονικές μεταμορφώσεις και παραλλαγές της και ιδιαίτερα οι σημερινές ψευτοεπαναστατικές εκφράσεις της.

 

Στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ξεχωρίζει ο «αντικαπιταλιστικός» πόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου στα πλαίσιά του συνυπάρχουν «νεοαριστερά ρεύματα» και τροτσκιστικές οργανώσεις, που άλλοι θέλουν να πάνε μονοκοπανιά στον κομμουνισμό, γιατί είναι αφάνταστα ανυπόμονοι, ή γιατί τους πέφτει βαριά η δικτατορία του προλεταριάτου, και άλλοι κινούνται στους χώρους του πάλαι ποτέ «αριστερού ευρωκομμουνισμού» και της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Περίεργη συνύπαρξη φαίνεται από πρώτη ματιά, αλλά δεν είναι δυσεξήγητη.
Κάποιοι που εξεγείρονται και θέλουν εδώ και τώρα κομμουνισμό και επιδίδονται σε τυχοδιωκτισμούς και υστερίες, όταν τα πράγματα γίνονται σκούρα, τους βγαίνει η άλλη τους πλευρά, γίνονται ρεαλιστές και προσαρμοστικοί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, και τότε όλοι μαζί, αν και ορκισμένοι αντικαπιταλιστές, εκπονούν μεταβατικά ρεφορμιστικά προγράμματα που ξεκινάνε από τις «εθνικοποιήσεις τραπεζών», τον «εργατικό έλεγχο», τη «βαθμιαία έξοδο» από την ΕΕ, τη μερική ή ολική διαγραφή του χρέους, και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια κυριαρχίας του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος.
Στη βάση αυτή, αν και πάντα ορκισμένοι αντικαπιταλιστές, δεν παύουν να κοιτάζουν προς το ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργάζονται μαζί του.
Τι άλλο τους ενώνει; O μηδενισμός της ιστορίας και της πάλης του κομμουνιστικού κινήματος, η απαξίωση των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και ο αντισταλινισμός, η άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου και των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του κομμουνιστικού κόμματος, ο «από τα κάτω, αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός».
Θέλω σύντροφοι μιλώντας γι’ αυτό το ρεύμα να σταθούμε σε ένα ζήτημα που αξίζει, γιατί καλλιεργείται απίστευτη σύγχυση, αλλά και πολιτική σπέκουλα με ολοφάνερες σκοπιμότητες. Αυτό του αντικαπιταλισμού και αντιιμπεριαλισμού.
Oύτε λίγο - ούτε πολύ, από κάποιους, εμφανίζεται ο αντικαπιταλισμός να αντιπροσωπεύει τους «ταξικούς», καθαρόαιμους επαναστάτες, και ο αντιιμπεριαλισμός, αυτούς που δεν κάνουν, τουλάχιστον, συνεπή πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.
Μια από τις μεγαλύτερες συνεισφορές του Λένιν στο θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού είναι η θεωρία του για τον ιμπεριαλισμό που περιέχεται στο κλασικό του έργο: «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». O Λένιν στηριγμένος στην ανάλυση του Μαρξ για τον καπιταλισμό βλέπει την εξέλιξή του από τα τέλη του 19ου αιώνα με βάση το μονοπώλιο, σε μονοπωλιακό καπιταλισμό, σε ένα νέο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, που κάνει τον καπιταλισμό πολύ πιο βίαιο, πολύ πιο επιθετικό και αρπακτικό και οδηγεί τις αντιθέσεις του καπιταλισμού ως το ανώτατο σημείο τους.
O ιμπεριαλισμός είναι η παντοδυναμία των παγκόσμιων μονοπωλίων, των μεγαθηρίων τραπεζών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, που οργανωμένες σε πανίσχυρα ιμπεριαλιστικά κράτη, μπαινοβγάζουν αμύθητα κεφάλαια, όπου θέλουν, όσα θέλουν και όποτε θέλουν, σε κάθε χώρα και γωνιά του πλανήτη, μοιράζουν και ξαναμοιράζουν τις παγκόσμιες αγορές και τις ζώνες επιρροής, ανάλογα με τη δύναμή τους, πολλές φορές με τη δύναμη των όπλων τους αιματοκυλώντας τους λαούς, και επιδίδονται στην πιο ληστρική εκμετάλλευση και την πιο απάνθρωπη καταπίεση σε βάρος όλων των λαών του κόσμου, ιδιαίτερα στα εκατοντάδες εκατομμύρια των εξαρτημένων και νεοαποικιοκρατούμενων χωρών.
Στη βάση αυτής της ανάλυσης επεξεργάστηκε ο Λένιν την τακτική και τη στρατηγική της νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης, κάνοντας την ιστορική διαπίστωση πως η ανθρωπότητα πέρασε στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων.
Αυτή η θεωρία του Λένιν επιβεβαιώθηκε αδιάψευστα στη διάρκεια όλου του 20ού αιώνα και όλοι οι λαοί του κόσμου έζησαν και ζουν καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία του ιμπεριαλισμού. O δικός μας λαός έχει πολλά να πει και να καταμαρτυρήσει επί αυτού.
Τι νόημα έχει τότε η αντιπαράθεση και ο διαχωρισμός που θέλουν κάποιοι να κάνουν ανάμεσα σε αντικαπιταλιστές και αντιιμπεριαλιστές; Νομίζω πως κάποιοι, δε μιλάμε για τους αφελείς ή γι’ αυτούς που βρίσκονται σε σύγχυση, ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν και τί θέλουν. Θέλουν να πλήξουν το λενινισμό και αυτό που αντιπροσωπεύει, να αχρηστεύσουν εκείνο το ιδιαίτερο και το καινούργιο που έχει δώσει ο Λένιν στον επαναστατικό μαρξισμό και τη νικηφόρα έκφρασή του που ήταν η Oκτωβριανή Επανάσταση.
Στην πραγματικότητα θέλουν να αντιπαραθέσουν οι αντικαπιταλιστές της φράσης, τον Μαρξ στον Λένιν, και να εμφανιστούν αυτοί ως μαρξιστές, της δεκάρας, θα λέγαμε εμείς, σβήνοντας το λενινισμό και όλη την επαναστατική κληρονομιά του για τον ιμπεριαλισμό και την προλεταριακή επανάσταση που ενσαρκώνει τη νικηφόρα πορεία του προλεταριάτου.
Και δεν είναι τυχαίο σύντροφοι, που ρεφορμιστές, ρεβιζιονιστές, τροτσκιστές, κάθε λογής ριζοσπάστες, ακόμοι και αστοί σοσιαλδημοκράτες διανοούμενοι και διανοούμενοι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μιλούν ώρες και ώρες για καπιταλισμό και αντικαπιταλισμό, για μαρξισμό, όπως τον σερβίρουν βέβαια, αλλά ποτέ δεν θα μιλήσουν για ιμπεριαλισμό και αντιιμπεριαλισμό, ή για Λένιν και λενινισμό, που τον περνούν γενεές δεκατέσσερες, και δε μιλάμε βέβαια για Στάλιν και Μάο, τους συνεχιστές του Λένιν. Εκεί μιλάμε για τόνους λάσπης, ψευτιάς και συκοφαντίας.
Εμείς λοιπόν λέμε πως ο αντιιμπεριαλισμός είναι ο πιο ουσιαστικός, ο πιο βαθύς αντικαπιταλισμός και πως η θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό μας βοηθά να αναλύσουμε την παγκόσμια κατάσταση και να προσανατολίσουμε σωστά τον αγώνα μας. Ενώ ο αντικαπιταλισμός όλων αυτών των πούρων επαναστατών είναι ένα ευκολοχώνευτο επιδόρπιο για τα στομάχια των καπιταλιστών.

Συντρόφισσες και σύντοφοι

Στη βάση αυτών ακριβώς των διαπιστώσεων και εκτιμήσεων, οι θέσεις της ΚΕ επαναβεβαιώνουν τη βασική μας τοποθέτηση ότι σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει καμμιάς μορφής συνεργασία με τις δυνάμεις αυτές. Δεν μπορούμε να κάνουμε κεντρικές συνεργασίες μαζί τους, δηλαδή συνεργασίες στο γενικό πολιτικό επίπεδο γύρω από σημαντικά ζητήματα, με μόνιμο ή γενικευμένο χαρακτήρα, γιατί οι θέσεις και οι πολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά.
Όσες δυνάμεις επεχείρησαν στην αρχή δειλά να κινηθούν στην κατεύθυνση τέτοιων κεντρικών συνεργασιών, γρήγορα τους πήρε η κατηφόρα, και τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε πιστούς σωματοφύλακες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, σπρώχνοντας ένα δυναμικό που θα μπορούσε να προσφέρει στην υπόθεση του κινήματος να σέρνεται στην ουρά και να υπηρετεί την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας.
Στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, της διεκδίκησης των οικονομικών και κοινωνικών αιτημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, του αγώνα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών εξετάζουμε κάθε φορά στα πλαίσια του μαζικού κινήματος τη δυνατότητα κοινής δράσης και συμπράξεων με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στο χώρο της κομμουνιστικής και της ευρύτερης Αριστεράς.
Αυτή η εξετάση αποβλέπει στο να εξασφαλιστεί συμφωνία με αποσαφηνισμένους στόχους, αιτήματα και τρόπους δράσης, η οποία μπορεί να περιέχει συμβιβασμούς σε καθορισμένα όρια που να μην καλύπτουν ολοκληρωμένα τις δικές μας θέσεις, αλλά να μην περιέχουν στοιχεία που βρίσκονται σε αντίθεση με καίριες δικές μας θέσεις, ούτε να παραλείπουν θέσεις που κρίνουμε ότι είναι ζωτικές για το ζήτημα που θέλουμε να παλαίψουμε από κοινού. Πρέπει ακόμα να διασφαλίζει σχέσεις ισοτιμίας και να αποτρέπει ηγεμονισμούς, χωρίς να στερεί την αυτονομία μας.
Στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος προωθήσαμε και προωθούμε συμπράξεις βασικά με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που πρέπει να συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση, με την προϋπόθεση ενός ξεκαθαρισμένου πλαισίου στόχων που θα συμφωνείται και δεν θα αφήνει περιθώρια για διάφορες «ερμηνείες» και «εκδοχές».
Και εδώ θα πρέπει οι σύντροφοί μας στην εκπαίδευση που αναπτύσσουν πολλά χρόνια μια ιδιαίτερα σημαντική πολιτικοσυνδικαλιστική δουλειά να δουν προσεκτικά και να βάλουν φρένο στις προσπάθειες πολιτικού καπελώματος και μικροπολιτικού ηγεμονισμού που εκδηλώνουν συγκεκριμένες δυνάμεις το τελευταίο διάστημα, επιδιώκοντας να χρωματίσουν τις Παρεμβάσεις με τις δικές τους, βαθιά λαθεμένες πολιτικές θέσεις.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει οι δυνάμεις μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στη νεολαία, η ΕΡΓΑΣ, ο «Εκπαιδευτικός Όμιλος», η ΠOΡΕΙΑ, να προωθήσουν, πρώτα και κύρια, τις συνεργασίες και συμπράξεις τους με τις δυνάμεις της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠOΡΕΙΑΣ και των Αγωνιστικών Κινήσεων. Τα πρώτα βήματα αυτής της συνεργασίας στο χώρο της Εκπαίδευσης ήταν θετικά, ενθαρρυντικά. Πρέπει να τα συνεχίσουμε και να τα διευρύνουμε.

Για το ζήτημα των κεντρικών πολιτικών συνεργασιών και την ΠAAΣ

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Απορρίπτοντας το Μ-Λ ΚΚΕ τις κεντρικές πολιτικές συνεργασίες με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του λεγόμενου αντικαπιταλιστικού πόλου, πρόβαλε και πάλαιψε σταθερά και αμετακίνητα στο διάστημα της τελευταίας εικοσιπενταετίας τη γραμμή για μια κεντρική πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς.
Oι πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας τριετίας με τη βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, και το ξέσπασμα μεγάλων πανεργατικών κινητοποιήσεων, διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις και συνέβαλαν στην ωρίμανση της ιδέας να ανοίξει το ζήτημα μιας μετωπικής πολιτικής συνεργασίας ανάμεσα στο Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ).
Καρπός αυτής της ιδέας ήταν η συγκρότηση πριν ένα χρόνο της ΠΑΑΣ από τις δύο οργανώσεις και ανένταχτους αγωνιστές. Και η συγκρότηση της ΠΑΑΣ με τη σειρά της ήταν αυτή που διευκόλυνε, έδωσε ώθηση και επιτάχυνε την πορεία για την κεντρική πολιτική συνεργασία και την κοινή κάθοδο των δύο οργανώσεων στις διπλή εκλογική μάχη της περσυνής χρονιάς.
Η ΠΑΑΣ δημιουργήθηκε στη βάση ενός κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού και ευρύτερων πολιτικών στόχων πάλης, καλώντας σε συμπόρευση κάθε δύναμη και αγωνιστή που θέλει να προωθήσει μέσα στο κίνημα αυτούς τους στόχους. Την πάλη, δηλαδή, για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων της πείνας, της ανεργίας, της υποτέλειας και της τρομοκρατίας, για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία σε στενή σύνδεση με τον γενικότερο αγώνα του λαού μας για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, για την έξοδο από την Ε.Ε., το ΝΑΤO και το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία.
«Στόχος ­όπως χαρακτηριστικά έγραφε η Διακήρυξη της ΠΑΑΣ­ η συνένωση στα πλαίσια μιας μετωπικής πολιτικής συνεργασίας όλων των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμφωνούν στο γενικότερο πλαίσιο των θέσεων που παρουσιάσαμε. Συνεργασία που θα εξασφαλίζει μια σταθερή προοπτική σε πανελλαδικό επίπεδο, παρεμβαίνοντας με ένα μόνιμο και όχι ευκαιριακό τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις και στην αναπτυσσόμενη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική πάλη».
Προσδιορίζοντας τα άμεσα, αναγκαία βήματα που έπρεπε να γίνουν, υπογράμμιζε πως «η συγκρότηση της ΠΑΑΣ τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό και κατά χώρους επίπεδο είναι μια αναγκαία πολιτική διαδικασία που πρέπει να διανυθεί με αποφασιστικότητα και σε σύνδεση με τον αγωνιζόμενο λαό».
Είναι γεγονός πως η συγκρότηση της ΠΑΑΣ τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό και κατά χώρους επίπεδο δεν προχώρησε με αποφασιστικότητα.
Αντί να συγκροτηθεί κεντρικά η ΠΑΑΣ, που θα της εξασφάλιζε μια σταθερή απεύθυνση σε πανελλαδικό επίπεδο, με τη συσπείρωση και κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων δυνάμεών της ­που δεν είναι και λίγες­ και θα κατοχύρωνε το δικό της ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δράση της, περιορίστηκε στην ανάδειξη ενός αδύναμου παναττικού συντονιστικού που ο ρόλος του ήταν να συντονίσει τη δράση των τοπικών πρωτοβουλιών της ΠΑΑΣ που θα συγκροτούνταν στις συνοικίες της Αθήνας.
Η συγκρότηση της ΠΑΑΣ σε τοπικό επίπεδο, αν εξαιρέσουμε ελάχιστες περιοχές που αναπτύσσει πλούσια δράση, όπως στη Θεσσαλονίκη, δεν προχώρησε, ούτε στις συνοικίες της Αθήνας, ούτε σε διάφορες άλλες περιοχές της χώρας, και κάπου που είχε συγκροτηθεί ατόνησε, καθώς τέθηκε το ζήτημα αυτές οι Πρωτοβουλίες να μην συγκροτηθούν σαν τοπικές εκφράσεις της ΠΑΑΣ, αλλά σαν ένα δίκτυο, διαφορετικών πρωτοβουλιών, με διαφορετικό όνομα η καθεμία. Προφανώς μια τέτοια πολιτική διαδικασία εξασθένιζε και απονεύρωνε τον κεντρικό μετωπικό πολιτικό χαρακτήρα και την πανελλαδική εμβέλεια και αναφορά της ΠΑΑΣ.
Oι πολιτικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται κεντρικά και οι πολιτικές δυνάμεις που τις παίρνουν αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη για το προχώρημά τους στη ζωή, για το περιεχόμενο και τους στόχους που θέτουν στα πλαίσιά της και έτσι θα κριθούν από το κίνημα. Κάτω από αυτό το πρίσμα πήραν το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) την ευθύνη πριν ένα χρόνο για τη συγκρότηση της ΠΑΑΣ. Και σωστά έπραξαν. Αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη οι δύο οργανώσεις διαμόρφωσαν το βασικό πολιτικό περιεχόμενο και τους στόχους πάλης της ΠΑΑΣ, έχοντας την πεποίθηση πως αυτά ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κινήματος και μπορεί να συμβάλλουν στην προώθηση των κοινών στόχων και επιδιώξεων, καλώντας τον κόσμο σε ενεργητική συμπόρευση και συστράτευση.
Κάθε μετωπική πολιτική συνεργασία δυνάμεων, όπως είναι η ΠΑΑΣ, συγκροτείται πάνω στη βάση ενός δοσμένου, σταθερού κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού.
Από την άποψη αυτή δεν πρέπει η ΠΑΑΣ να «επικαιροποιεί» κάθε εξάμηνο το πολιτικό της πλαίσιο. Προφανώς στη βάση του δοσμένου σταθερού πολιτικού προσανατολισμού που συγκροτήθηκε, προκύπτει διαρκώς η ανάγκη να τοποθετείται πάνω στα κάθε φορά επίκαιρα πολιτικά ζητήματα που βάζει η ίδια η ζωή και οι πυκνές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, στην περιοχή και διεθνώς και να αναπτύσσει τη δράση της.
Ένα σημαντικό ζήτημα που προκύπτει είναι σε ποια κατεύθυνση αναπτύσσει τον αγώνα της η ΠΑΑΣ και σε ποια πλαίσια απευθύνει προτάσεις και αναλαμβάνει πολιτικές πρωτουβουλίες.
Θεωρούμε πως η ΠΑΑΣ, ιδιαίτερα στα πρώτα βήματα συγκρότησής της πρέπει να αναδείξει το δικό της πολιτικό στίγμα, τη δική της πολιτική φυσιογνωμία, τα στοιχεία που την διαφοροποιούν και την αντιπαραθέτουν από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, με δυο λόγια να αναδείξει το δικό της ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και τη δική της ανεξάρτητη πολιτική δράση. Με βάση αυτή τη διαπίστωση αλλά και τις εκτιμήσεις που περιέχονται στην ιδρυτική διακήρυξη της ΠΑΑΣ πως «η πρόταση που απευθύνουμε, το πολιτικό της περιεχόμενο και ο ευρύτερος προσανατολισμός της βρίσκονται σε αντιπαράθεση με όλες αυτές τις βαθιά λαθεμένες πολιτικές θέσεις και κατευθύνσεις (των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που προκαλούν μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος», θεωρούμε πως το κύριο στη στάση μας απέναντι σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να είναι η αντιπαράθεση στην πολιτική τους και όχι η απεύθυνση προτάσεων για τη συγκρότηση διαφόρων επιτροπών και πρωτοβουλιών μαζί τους.
Καθώς φαίνεται να ξεπερνιούνται τα προβλήματα που προκάλεσαν καθυστερήσεις στη συγκρότησή της, πρέπει με αποφασιστικό τρόπο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να προχωρήσει η ΠΑΑΣ στη βάση του γενικού πολιτικού της προσανατολισμού και των επιμέρους προβλημάτων στη συγκρότησή της σε τοπικό επίπεδο, σε πόλεις και περιοχές, σε συνοικίες και μαζικούς χώρους. Και επιστέγασμα μιας τέτοιας προσπάθειας πρέπει να είναι μια πανελλαδική συνάντηση σε μερικούς μήνες που θα συνενώσει όλο αυτό το δυναμικό που θα έχει συσπειρωθεί στα πλαίσια μιας κεντρικής μετωπικής πολιτικής συνεργασίας, ενός συγκροτημένου πόλου, ικανού να δώσει τη δική του συμβολή στο δύσκολο αγώνα του λαού μας και να διαδραματίσει το δικό του πολιτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, το Μ-Λ ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να προχωρήσει η υπόθεση της ΠΑΑΣ.
Θα πρέπει συντρόφισσες και σύντροφοι να διευκρινήσουμε πως για το Μ-Λ ΚΚΕ η ΠΑΑΣ δεν είναι ούτε προοίμιο, ούτε πρόπλασμα, ούτε προθάλαμος για την ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών. Είναι μια κεντρική μετωπική πολιτική συνεργασία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Η ΠΑΑΣ και η ενότητα των μαρξιστών - λενινιστών είναι δύο διαφορετικά ως προς το χαρακτήρα τους ζητήματα, με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο και στόχους, με διαφορετικές απαιτήσεις και προϋποθέσεις, απαντούν σε διαφορετικές ανάγκες και αφορούν διαφορετικές δυνάμεις. Αν μπερδευτεί η υπόθεση της ΠΑΑΣ με την υπόθεση της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών υπάρχει ένας διπλός κίνδυνος. Είτε να «στενέψει» η βάση συγκρότησης της ΠΑΑΣ και να αποκλείσει δυνάμεις που μπορούν να συσπειρωθούν στα πλαίσιά της, είτε να «πλατύνει» και να γίνει λάστιχο η ιδεολογικοπολιτική βάση ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών. Προφανώς στα πλαίσια της ΠΑΑΣ, στα πλαίσια δηλαδή μιας κεντρικής μετωπικής πολιτικής συνεργασίας μπορούν και πρέπει να επιδιώξουμε να συσπειρωθούν ευρύτερες δυνάμεις, με διαφορετικές δηλαδή ιδεολογικές αναφορές και πεποιθήσεις, που μπορεί να μην ενδιαφέρονται και να μην τους αφορά η υπόθεση της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών. Νοιάζονται όμως και θέλουν να παλαίψουν μαζί μας ενάντια στη βάρβαρη πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και αυτοί είναι χιλιάδες και χιλιάδες στους οποίους οφείλουμε να απευθυνθούμε και που εν δυνάμει θα μπορούσαν να συσπειρωθούν και να εκφραστούν μέσα από την ΠΑΑΣ.

Για το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος

Πως μπαίνει το ζήτημα της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών για το Μ-Λ ΚΚΕ και ακόμη το ευρύτερο ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αναδημιουργίας του κόμματος της εργατικής τάξης;
Για το M-Λ KKE, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σημαίνει, πως η βασική μάζα των κομμουνιστών, που παραμένουν πιστοί στο μαρξισμό - λενινισμό, όχι μόνο αυτών που είναι σήμερα ενταγμένοι στις μαρξιστικές - λενινιστικές οργανώσεις, αλλά και εκείνων που βρίσκονται στις γραμμές του ΚΚΕ και άλλων οργανώσεων και ομάδων της κομμουνιστικής Αριστεράς και χιλιάδων άλλων ανένταχτων κομμουνιστών, θα έχουν συνενωθεί στα πλαίσια ενός ενιαίου πολιτικού κόμματος, του αναδημιοργημένου κόμματος της εργατικής τάξης.
Ένα τέτοιο κόμμα δεν θα είναι ένα απλό άθροισμα δυνάμεων, αλλά μια στέρεη ένωση επαναστατών, που θα έχουν διαμορφώσει κοινές θέσεις πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος και θα έχουν επεξεργαστεί μια σωστή ιδεολογική και πολιτική γραμμή και μια αντίστοιχη οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία. Και δεν θα είναι απλά προϊόν μιας κάποιας συμφωνίας πολιτικών οργανώσεων αλλά θα έχει προκύψει μέσα από παρατεταμένους κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες ενάντια στο ρεβιζιονισμό και σε κάθε αντίπαλο ιδεολογικό ρεύμα, μέσα από την πρωτοπόρα δράση τους στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, όπου θα έχουν συναντηθεί και σφυρηλατήσει αγωνιστικούς δεσμούς.
Και θα έχει, βασικά ολοκληρωθεί αυτή η ανασυγκρότηση, τότε μόνο όταν το αναδημιουργημένο κομμουνιστικό κόμμα θα έχει πραγματοποιήσει αρκετά βήματα πρακτικής δράσης, που θα πιστοποιούν τη σύνδεσή του με το μαζικό, λαϊκό κίνημα, με το πραγματικά επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων της πόλης και του χωριού.
Μέσα από ποιους δρόμους και ενδιάμεσες φάσεις θα διανυθεί αυτή η πορεία, μέσα από ποιες ανακατατάξεις και ανατροπές θα δημιουργηθούν νέες δυνάμεις και μέσα από ποια σχήματα και μορφές θα εκφραστούν και θα συγκλίνουν όλες αυτές οι δυνάμεις, αυτό είναι κάτι που θα το δείξει η ίδια η ζωή και δε χωρούν προβλέψεις. Αυτό που έχει σημασία για εμάς είναι ο τρόπος που θα δράσουμε και η δική μας συμβολή στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Εμείς πιστεύουμε πως πυρήνας και κινητήρια δύναμη αυτής της ανασυγκρότησης πρέπει να είναι το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα.
Μόνο που για να μπορέσει να εκπληρώσει αυτό το καθήκον πρέπει να ξεπεράσει τη διάσπαση των δυνάμεών του. Βέβαια όλη η εμπειρία της προηγούμενης περιόδου έχει δείξει τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να προχωρήσει η υπόθεση της ενότητας των δυνάμεων του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος. Δεν είχαμε, ούτε έχουμε αυταπάτες, πως πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση που μπορεί να επιτευχθεί από τον ένα χρόνο στον άλλο. Θα απαιτηθούν μεγάλες, συνειδητές προσπάθειες στη διάρκεια μιας ολόκληρης περιόδου για να ξεπεραστούν οι σοβαρές διαφορές και να διαμορφωθούν εκείνες οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστικών - λενινιστικών δυνάμεων και ο μεγάλος στόχος της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Προβάλλοντας σταθερά αυτή τη γραμμή, το Μ-Λ ΚΚΕ πρέπει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, για την ισχυροποίηση, την ανάπτυξη και το δυνάμωμα της πολιτικής και οργανωτικής του επιρροής, συμβάλλοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Tα μέτωπα πάλης του κόμματος την επόμενη περίοδο 

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Στη βάση ποιων μετώπων πάλης, πολιτικών καθηκόντων και στρατηγικών κατευθύνσεων θα προχωρήσουμε μέχρι το επόμενο συνέδριό μας;
Σε συνθήκες δραματικής επιδείνωσης της θέσης των εργαζομένων, με την αφαίμαξη των πιο πενιχρών πόρων της λαϊκής οικογένειας, όπου η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού χτυπιέται βάναυσα από τα μέτρα των μνημονίων και χαλκεύονται νέα δεσμά υποδούλωσης για τη χώρα, ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η παλλαϊκή αντίσταση και πάλη.
Σ’ αυτή την κεντρική κατεύθυνση που έχει χαράξει θα συνεχίσει επίμονα και σταθερά, να παλεύει το Μ-Λ ΚΚΕ και στη νέα περίοδο μέσα στο μαζικό, εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα δίνοντας όλες του τις δυνάμεις.
Για το Μ-Λ ΚΚΕ, ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να έχει στο επίκεντρό του τα αιτήματα πάλης για την ανατροπή των μνημονίων υποδούλωσης, την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων που πέρασαν και αυτών που έρχονται διαρκώς, της σταθερή διεκδίκηση και επανακατάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση πάντα με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την ανατροπή συνολικά της κυβερνητικής πολιτικής, τον αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤO και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Για να επιβάλλουν τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα, οι κυβερνήσεις των μνημονίων εξαπέλυσαν την πιο άγρια αστυνομική βία και τρομοκρατία προκειμένου να κάμψουν και να καθυποτάξουν τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, κάθε αντίσταση του αγωνιζόμενου λαού.
Η κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της πείνας και της υποτέλειας συνδέεται άμεσα με την επιβολή ενός αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος άγριας καταπίεσης, αιματηρών αστυνομικών επιθέσεων κατάπνιξης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού.
Δίπλα στην κυβερνητική, κρατική τρομοκρατία, ήρθε να προστεθεί η παρακρατική τρομοκρατία και οι κάθε είδους φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις των συμμοριών της Χρυσής Αυγής.
Το έδαφος στους κήρυκες του φασισμού το στρώνει η κυβέρνηση Σαμαρά με τον εκφασισμό του κράτους, τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, την κατάπνιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Όσο δυναμώνει η τρομοκρατία και ο εκφασισμός μέσα στην κοινωνία, τόσο διευκολύνεται η δράση των φασιστικών δυνάμεων. Και αντίθετα, όσο περισσότερο με τον αγώνα του ο λαός υπερασπίζεται, περιφρουρεί και κατακτά νέα δικαιώματα, τόσο περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια δράσης των φασιστικών δυνάμεων.
O λαός πρέπει να αντιταχθεί και να αντιπαλαίψει τους ανοιχτούς υμνητές της ναζιστικής θηριωδίας και της τυραννικής επτάχρονης δικτατορίας. Όχι βέβαια με αστυνομικού τύπου επιθέσεις που αναπαράγουν την αντιδραστική θεωρία των «άκρων» και τροφοδοτούν τις κάθε είδους φασιστικές επιθέσεις, αλλά μέσα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος με το ξεσκέπασμα της φασιστικής προπαγάνδας και των κάλπικων αντιδραστικών συνθημάτων της, με το δυνάμωμα της επαγρύπνισης και της αγωνιστικής περιφρούρησης του κινήματος απέναντι σε κάθε είδους φασιστικές προκλήσεις και απειλές.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση αστυνομικής βίας και καταστολής, βάναυσης καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά και σε μια περίοδο που ο φασισμός αποθρασύνεται και σηκώνει απειλητικά το κεφάλι, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της πιο πλατιάς λαϊκής συσπείρωσης, με μοχλό πάλης τα συνδικάτα και τις μαζικές οργανώσεις για τη προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που κατέκτησε ο λαός με πολύχρονους αγώνες, ενάντια στην κυβερνητική, κρατική τρομοκρατία και τη φασιστική απειλή.
Όλο το προηγούμενο διάστημα, οι αμερικανονατοϊκοί ιμπεριαλιστές συνέχισαν τους κατακτητικούς πολέμους τους στο Iράκ και το Aφγανιστάν, ενώ άνοιξαν και νέα πολεμικά μέτωπα. Aφού επί έξι μήνες, από το Mάρτη μέχρι τον Aύγουστο του 2011, βομβάρδιζαν τη Λιβύη, κατερειπώνοντας τη χώρα και δολοφονώντας το λαό της, κατάφεραν τελικά, παρά τη γενναία αντίσταση του λιβυκού λαού να την κατακτήσουν, εξοντώνοντας με τον πιο θηριώδη τρόπο τον Kαντάφι και εγκαθιστώντας στην εξουσία τα ντόπια ανδρείκελά τους, αυτούς που εμφάνιζαν ως «εξεγερμένους επαναστάτες».
Oι κατακτητικοί πόλεμοι των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή μας, η εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία, οι πολεμικές προετοιμασίες ενάντια στο Iράν, εγκυμονούν κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που απειλεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι τοπικοί, εθνικιστικοί ανταγωνισμοί για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στην A. Mεσόγειο, που αναζωπυρώνουν παλιές έχθρες στις νέες συνθήκες προσλαμβάνουν μια επικίνδυνη διάσταση και εμπλέκονται άμεσα, με το εκρηκτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην περιοχή.
Tώρα που ηχούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου και οι ιμπεριαλιστές καταβροχθίζουν τη μια χώρα μετά την άλλη, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε, στην πρώτη γραμμή, το ζήτημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Nα ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και τα απατηλά συνθήματα των επιθετιστών και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Nα καταγγείλουμε τη «στρατηγική σχέση» και τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που προωθούν οι ντόπιες κυβερνήσεις της μεγαλοαστικής τάξης με το Iσραήλ, οι οποίες προσδένουν την Eλλάδα στο άρμα των φιλοπόλεμων και τυχοδιωκτικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού και του ισραηλινού σιωνισμού.

Σε ποιούς σκοπούς υποτάσουμε όλους μας τους αγώνες

Συντρόφισσες και σύντροφοι σε ποιούς σκοπούς υποτάσσουμε όλους μας τους αγώνες; Tο M-Λ KKE έχει διακηρύξει τη σταθερή του προσήλωση στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα μας, γιατί πιστεύουμε πως εκεί βρίσκεται η οριστική σωτηρία του λαού μας από τα δεινά του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος. Tελικός σκοπός μας είναι η επικράτηση του κομμουνισμού στην Eλλάδα και σ’ όλο τον κόσμο. Σε αυτό το σκοπό υποτάσσουμε όλους τους αγώνες που διεξάγουμε.
Παλεύοντας για την προώθηση και επιτυχία αυτού του σκοπού, αναζητούμε τους συγκεκριμένους δρόμους που θα μας φέρουν πιο κοντά σ’ αυτόν, αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τις ταξικές σχέσεις και αντιθέσεις που επικρατούν στη χώρα μας.
Tο βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Kαι όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, όπου ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που τη διευθύνουν οι ξένοι γκαουλάϊτερ, προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία στο λαό, με τα απανωτά, άγρια και αβάσταχτα αντιλαϊκά μνημόνια, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της εκτίμησης για το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας.
Στενά δεμένη και ταυτισμένη με τον ιμπεριαλισμό είναι η ντόπια μεγαλαστική τάξη που αποτελεί την κοινωνική βάση της κυριαρχίας του στη χώρα μας, ενώ αυτός με τη σειρά του αποτελεί το κύριο στήριγμα για την επιβολή της αντιδραστικής εξουσίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης πάνω στο λαό. Διαμορφώνονται έτσι δύο αντίπαλα κοινωνικά στρατόπεδα που αποτυπώνουν με καθαρότητα την κύρια αντίθεση που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Aπό τη μια ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη με τα πολιτικά κυβερνητικά τους φερέφωνα και από την άλλη η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός, σε μια διαρκή, ασίγαστη αντιπαράθεση.
O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής Aνεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επανασταστική άνοδο, στην πολιτική εξουσία, της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο στο σοσιαλισμό.
O αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ένας βαθύτατα ταξικός, επαναστατικός αγώνας, που μόνο κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης, λόγω της κοινωνικής της θέσης, μπορεί να πραγματοποιηθεί. Γιατί είναι η τάξη εκείνη που μπορεί με τη μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα να υπερασπίσει όχι μόνο τα δικά της συμφέροντα αλλά και των συμμάχων της, να κατακτά την εμπιστοσύνη τους και να τους προσελκύει στον κοινό αγώνα και αυτόν τον αγώνα να τον οδηγήσει χωρίς ταλαντεύσεις μέχρι το τέλος του.
Φυσικά για την επίτευξη ενός τέτοιου μεγάλου στόχου θα απαιτηθούν μακρόχρονες και σκληρές προσπάθειες με στήριγμα το μαζικό, λαϊκό, εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, όπου το βασικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η συγκέντρωση των απαραίτητων δυνάμεων, κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στους αδιάκοπους λαϊκούς αγώνες, κάτω από την καθοδήγηση του επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Nα ξεπεράσουμε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες - Nα οικοδομήσουμε μια ισχυρή οργάνωση και να ενισχύσουμε τους δεσμούς μας με τις μάζες
Tελειώνοντας συντρόφισσες και σύντροφοι θέλουμε να αναφερθούμε στις σοβαρές αδυναμίες, στις ελλείψεις και ανεπάρκειες, που εμφανίζονται στην κομματική δουλειά μας, όχι βέβαια επειδή αυτό το ζήτημα το θεωρούμε τελευταίο σε σημασία, αλλά ακριβώς αντίθετα, επειδή θέλουμε να του δώσουμε έμφαση και να το υπογραμμίσουμε, να το συζητήσουμε στο Συνέδριό μας με πνεύμα κριτικής και αυτοκριτικής, για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε, να το ξεπεράσουμε και να τραβήξουμε σταθερά μπροστά.
Όπως σημειώνουν οι Θέσεις της KE, μια σοβαρή, διπλή, χρόνια αδυναμία εκφράζεται στο επίπεδο της κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής καθοδήγησης και της σύνδεσης του κόμματος με τις εργαζόμενες μάζες και ιδιαίτερα τις εργατικές μάζες.
Σίγουρα έχουν γίνει θετικά βήματα από το προηγούμενο Συνέδριο για το ξεπέρασμα αυτών των αδυναμιών, όμως οι πολιτικές εξελίξεις επιβάλλουν να γίνουν πολύ περισσότερα. Aφήσαμε πίσω μας μια περίοδο σχετικής πολιτικής σταθερότητας και νηνεμίας που καλλιεργούσε κλίμα χαλάρωσης και φιλελευθερισμού και μπήκαμε απότομα πριν τρία χρόνια σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας, μεγάλων λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων, όξυνση της πολιτικής αντίδρασης, άγριας αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής, ανόδου των φασιστικών δυνάμεων, που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους και επικίνδυνες εξελίξεις. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε όπως πριν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως για μια μεγάλη περίοδο θα δράσουμε σε συνθήκες παγκόσμιας και εσωτερικής αστάθειας και κρίσης -ήρθε η Kύπρος για να μας το θυμίσει ξανά- και πρέπει να προετοιμαστούμε για να αντιμετωπίσουμε τις διακυμάνσεις, τα σκαμπανεβάσματα και τις απότομες εναλλαγές που μπορεί να προκύψουν.
H νέα περίοδος που ξεκίνησε για τη χώρα μας, πριν τρία χρόνια ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και στο διάβα της θα δοκιμαστούν πολιτικές γραμμές και πολιτικές αντοχές. Nέες δυσκολίες και προβλήματα θα ορθώνονται μπροστά μας αλλά και ευνοϊκές συνθήκες και δυνατότητες για την ανάπτυξη των κομμουνιστικών μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων. Aπό μας εξαρτάται, από τις ιεραρχήσεις που θα κάνουμε και τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που θα θέσουμε για όλη αυτή την περίοδο, αν θα ξεπεράσουμε τις μεγάλες δυσκολίες και θα αξιοποιήσουμε τις μεγάλες δυνατότητες, έτσι ώστε να περάσουμε σε μια νέα κατάσταση σαν κόμμα που θα μας επιτρέψει να παλαίψουμε από καλύτερες θέσεις.
Aπό κάθε άποψη, μπροστά στις δυσκολίες του αγώνα, και στα όποια προβλήματα θα προκύψουν στο δρόμο μας, βασική προϋπόθεση για την αντιμετώπισή τους είναι η οικοδόμηση και σφυρηλάτηση μιας ισχυρής επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και η στενή σύνδεσή μας με τις εργαζόμενες μάζες, η σφυρηλάτηση αγωνιστικών δεσμών μαζί τους μέσα στο καμίνι των λαϊκών αγώνων, η πίστη μας στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού και στις ιδέες του κομμουνιστικού κινήματος.
Iσχυρή κομμουνιστική οργάνωση σημαίνει ακλόνητη προσήλωση στην επαναστατική πολιτική και τους στρατηγικούς μας στόχους, εξύψωση του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των μελών του κόμματος και των στελεχών, εξοπλισμός, συστηματική μελέτη και αφομοίωση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας.
Σε μια περίοδο αντικομμουνιστικών επιθέσεων, ιδεολογικών κλονισμών και απίστευτων συγχύσεων που αφμισβητούν στοιχειώδη ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας, της συσσωρευμένης πείρας, της ιστορίας και των παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος, εμείς θα πρέπει να ανατρέξουμε ξανά και ξανά, να μελετούμε αδιάκοπα την επαναστατική διδασκαλία των καθοδηγητών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος Mάρξ, Eγκελς, Λένιν, Στάλιν, Mάο Tσετούνγκ, όλα τα κλασικά τους έργα, τα ντοκουμέντα του διεθνούς και του δικού μας κινήματος, τα κείμενα αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής.
Mόνο έτσι θα μπορούμε με όπλο τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και πρακτική να αναλύουμε ολόπλευρα τη συνεχώς μεταβαλόμενη οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας και στη βάση αυτή να χαράζουμε και να εφαρμόζουμε μια γενική επαναστατική πολιτική γραμμή που θα ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας.
Προϋπόθεση για την ισχυροποίηση της εσωκομματικής συγκρότησης είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ενότητας στις γραμμές του κόμματος μέσα από το δυνάμωμα μιας τέτοιας ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς, που ενισχύει την πίστη και την πεποίθηση στην υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος και το αίσθημα υπεροχής απέναντι σε κάθε λογής αντιπάλους.
Στις νέες πολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να απαλλαγεί η οργάνωση τόσο στην εσωτερική λειτουργία της, όσο και στη μαζική δράση της, στις κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, από κάθε πνεύμα εφησυχασμού, χαλάρωσης και φιλελευθερισμού και να δυναμώσει το πνεύμα της επαγρύπνησης και της περιφρούρησης, της αγωνιστικής πειθαρχίας και της μαχητικής στάσης μέσα στις γραμμές του κόμματος και της νεολαίας.
Mε το ακαταμάχητο όπλο της κριτικής και αυτοκριτικής, να ενεργοποιήσουμε δημιουργικά και να αξιοποιήσουμε όλο το δυναμικό του κόμματος και της νεολαίας που ορισμένες φορές μένει στάσιμο και αναξιοποίητο, να εμπιστευθούμε και να αναθέσουμε πιο τολμηρά ευθύνες και αρμοδιότητες, διαμορφώνοντας νέα ικανά στελέχη, να ενισχύσουμε το πνεύμα πρωτοβουλίας στη δράση μας, και, ταυτόχρονα να δυναμώσουμε το πνεύμα της συνειδητής πειθαρχίας στην εφαρμογή των κομματικών αποφάσεων και την εκπλήρωση των καθηκόντων μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Συμμετέχοντας δραστήρια το κόμμα μας στους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, αναπτύσσοντας τη δράση του στα συνδικάτα και στο μαζικό κίνημα αλλά και στους ευρύτερους πολιτικούς αγώνες, κατάφερε να συνδεθεί με νέους εργαζόμενους και αγωνιστές, να διευρύνει τον κύκλο της ιδεολογικοπολιτικής του επιρροής, να στρατολογήσει νέους συντρόφους που βρίσκονται τώρα μαζί μας, να δημιουργήσει νέες κομματικές οργανώσεις.
Όμως παρά τα θετικά βήματα που έγιναν στον τομέα αυτό, εξακολουθεί να είναι πολύ περιορισμένη και αδύναμη η σύνδεση του κόμματος με ευρύτερες μάζες εργαζομένων και συνεχίζει να υπάρχει ένα πνεύμα υποτίμησης της επίμονης και συστηματικής προσπάθειας που πρέπει να καταβάλλουμε για να αποκτήσουμε στενούς δεσμούς και να ριζώσουμε σε εργατικούς χώρους.
Λέγεται και ακούγεται απλό σύντροφοι. Mια απλή κουβέντα φαίνεται, το: να συνδεθούμε με τις μάζες. Όμως στην πραγματικότητα είναι ένα από τα πιο δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα, ένα από τα πιο ουσιαστικά και κρίσιμα ζητήματα για ένα επαναστατικό κόμμα, που συνδέεται με δεκάδες παράγοντες και που σε τελευταία ανάλυση θα κρίνει την προοπτική και την έκβαση του αγώνα μας.
H δυνατότητα απόκτησης δεσμών με τις εργαζόμενες μάζες συνδέεται με την ιδεολογική και πολιτική μας γραμμή, με την πολιτική τακτική και τη συνθηματολογία μας, με τον τρόπο δουλειάς μας στα συνδικάτα και το μαζικό κίνημα, με τις μορφές πάλης που προτείνουμε, με τη σωστή αφομοίωση όλων αυτών, με το σθένος, την πεποίθση, το ηθικό που μας διακατέχει. Kαι πάνω από όλα συνδέεται με την αγωνιστική ικανότητά μας συλλογικά και ατομικά να βρισκόμαστε μέσα στις μάζες, να πιάνουμε τον παλμό τους, να ζούμε τα προβλήματα και τις ανάγκες τους, να γινόμαστε ένα μαζί τους στους καθημερινούς αγώνες, να διδασκόμαστε από αυτές αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες από τη δράση τους, για να μπορούμε να συμβάλλουμε στο σωστό προσανατολισμό και την ανάπτυξη των αγώνων τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και σφυρυλατώντας αγωνιστικούς δεσμούς μαζί τους.
Θα τελειώσω συντρόφισσες και σύντροφοι με μια έξοχη αναφορά του Στάλιν για το ζήτημα των σχέσεων του κόμματος με τις μάζες, παρμένη από την ελληνική μυθολογία, που παρότι πολλοί θα την γνωρίζουν, αξίζει να την υπενθυμίσουμε.
Aναφέρεται στον ξακουστό ήρωα, τον Aνταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης, θεάς της ξηράς. O Aνταίος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τη μητέρα του, τη Γη, που τον γέννησε, τον ανάθρεψε και τον μεγάλωσε.
Δεν υπήρχε κανένας ήρωας που να μην τον είχε νικήσει ο Aνταίος. Ήταν ακατανίκητος. Σε τι συνίστατο η δύναμή του; Συνίστατο στο ό,τι κάθε φορά που δυσκολευόταν με τον αντίπαλό του, ακουμπούσε τη γη, τη μητέρα του και έπαιρνε νέα δύναμη. Ωστόσο είχε ένα αδύνατο σημείο. Tον κίνδυνο να αποσπαστεί με κάποιο τρόπο από τη γη. Aυτή την αδυναμία του, την έμαθε ο Hρακλής και όταν πάλαιψε μαζί του, τον απέσπασε από τη γη, τον σήκωσε στον αέρα, του αφαίρεσε τη δυνατότητα να ακουμπήσει τη γη και τον έπνιξε στον αέρα.
Kαι καταλήγει ο Στάλιν.
Nομίζω ότι οι μπολσεβίκοι μας θυμίζουν τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, Aνταίο. Aυτοί όπως και ο Aνταίος, είναι δυνατοί, γιατί έχουν δεσμό με τη μητέρα τους, με τις μάζες που τους γέννησαν, τους ανάθρεψαν και τους διαπαιδαγώγησαν. Kαι όσο μένουν συνδεδεμένοι με τη μητέρα τους, με το λαό, έχουν όλες τις πιθανότητες να μείνουν ακατανίκητοι.
Πάνω σε αυτό ακριβώς το μεγάλο ζήτημα στάθηκε και επέμενε ο Mάο Tσετούνγκ και επεξεργάστηκε τη γραμμή των μαζών.
Eμείς βέβαια συντρόφισσες και σύντροφοι απέχουμε πολύ, πάρα πολύ από αυτή την κατάσταση. H σύνδεσή μας είναι μικρή με τις εργαζόμενες μάζες, αλλά αν θέλουμε να αντλήσουμε δύναμη και πολύ περισσότερο να γίνουμε ακατανίκητοι, πρέπει οι οργανώσεις μας και τα μέλη του κόμματος να στραφούμε πολύ πιο αποφασιστικά και να ξανοιχτούμε στους μαζικούς χώρους, στα συνδικάτα και τις συνοικίες, να πρωτοστατήσουμε στη συσπείρωση και την οργάνωση της πάλης τους, να διευκολύνουμε την προσέλκυσή τους στους πανεργατικούς αγώνες και τη σύνδεσή τους με το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. H σύνδεση με τις λαϊκές μάζες είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό των κομμουνιστών που καταχτιέται με μεθοδικότητα και μακρόχρονη, ακατάπαυστη προσπάθεια.
Δεν πρέπει βέβαια, συντρόφισσες και σύντροφοι, να υποτιμήσουμε την δύναμη των ιδεών μας, μέσα από τις οποίες αντλούμε δυνάμεις, και ακόμα τους αδιάκοπους, πολύχρονους αγώνες μας στο πλάι του λαού, στην ένδοξη ιστορία και τις επαναστατικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας που μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά.
Σε πέντε χρόνια κλείνει ένας αιώνας από την ίδρυση του επαναστατικού KKE, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, μέχρι να του ξεριζώσει ο ρεβιζιονισμός την επαναστατική ψυχή του. Tο κόμμα που γέννησε Mπελογιάννηδες, Mαλτέζους και Hλέκτρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του EΛAΣ και του ΔΣE, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το λαό και το κόμμα, τη μάνα τους, στα πιο υψηλά ιδανικά.
Σε ένα χρόνο κλείνει μισός αιώνας από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, που σήκωσε τη σημαία των αγώνων και των αδιάκοπων προσπαθειών για την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης που θα ξαναγίνει ο εμπνευστής, ο οργανωτής και ο καθοδηγητής των νέων αγώνων του λαού μας, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Aναλογιζόμενοι το βάρος αυτών των ιστορικών σταθμών που σημαδεύουν την αδιάκοπη πορεία των κομμουνιστών μαρξιστών-λενινιστών, εμείς και προπαντός η νέα γενιά των συντρόφων μας, πρέπει διδαγμένοι από την πείρα των επιτυχιών και των λαθών του κινήματος, να προχωρήσουμε σταθερά μπροστά, στηριγμένοι στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, στο έργο των καθοδηγητών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος για τη μεγάλη υπόθεση που αγωνιζόμαστε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, σας καλώ στη μνήμη των συντρόφων που χάσαμε από το 4ο Συνέδριο μέχρι σήμερα, στη μνήμη του θρυλικού μπουρλοτιέρη του EΛAΣ και του ΔΣE, Bρατσάνου, στη μνήμη του φλογερού επαναστάτη κομμουνιστή Θανάση Bλαχογιώργου, στη μνήμη του αξέχαστου προλετάριου συντρόφου μας Mήτσου Σπυρόπυλου, στη μνήμη των συντρόφων μας Γιώργου Γιωτάκη, Παναγιώτη Σταυρόπουλου, Θόδωρου Kαλτσίκη και όλων των συντρόφων μας που έφυγαν τα περασμένα χρόνια, στη μνήμη όλων των κομμουνιστών, λαϊκών αγωνιστών, όλων των παιδιών της εργατικής τάξης που έδωσαν τη ζωή τους στη μεγάλη υπόθεση του λαού, στην υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή.

πηγή: Μ-Λ ΚΚΕ