Το 5ο συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, συνέρχεται σε συνθήκες όχι συνηθισμένες. Η
ίδια η έναρξη των εργασιών του συνεδρίου μας γινεται κάτω από τη
φορτισμένη ατμόσφαιρα και το κλίμα των ημερών αυτών, που έφεραν την
υπόθεση της Κύπρου και του λαού της ξανά με δραματική ένταση στο
επίκεντρο της εσωτερικής μας ζωής και διεθνώς.Τα γεγονότα στην Κύπρο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση της οικονομίας της από τα αφεντικά της Ευρωζώνης και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι εντελώς αποκαλυπτικά: Για την εκβιαστική ωμότητα των αρπακτικών του ιμπεριαλισμού και το ρόλο των υποταχτικών τους. Για τις κυνικές υπαγορεύσεις και τα τελεσίγραφα. Για τις απροσχημάτιστες νεοαποικιακές μεθοδεύσεις που ισοδυναμούν με στραγγαλισμό και επιδιώκουν την κατάλυση στην ουσία της ανεξάρτητης
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι
Το συνέδριό μας συνέρχεται μέσα στις γενικές συνθήκες μιας ήδη
μακρόχρονης και παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής καπιταλιστικής
κρίσης, που όπως λένε οι ίδιοι οι απολογητές του συστήματος είναι
τουλάχιστον ανάλογης διάρκειας και βάθους με τη μεγάλη προπολεμική κρίση
του 1929-1933. Η κρίση που εκτράφηκε στο έδαφος της φιλοπόλεμης
πολιτικής του ιμπεριαλισμού την προηγούμενη περίοδο, η ίδια σήμερα
αναθερμαίνει σαν διέξοδο τις πολεμοκάπηλες τάσεις και τους
στρατιωτικοπολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Τροφοδοτεί τους ιμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς και τους κάνει να αναδύονται πιο έντονα και με μεγαλύτερη
οξύτητα, κυοφορώντας νέες μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις,
δυναμώνοντας τους παράγοντες του πολέμου περιφερειακά και παγκόσμια.
Μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού επιταχύνθηκαν οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και βγήκαν δυναμωμένες η Κίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη.
Η κρίση, όπως είναι γνωστό, ξέσπασε αρχικά στο κυριώτερο προπύργιο του ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ. Προκαλώντας αναπόφευκτα, ευρύτερους κλονισμούς, επεκτάθηκε γοργά στην Ευρώπη, έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και εξακολουθεί να απλώνεται και να θίγει με διαφορετικό κατά περίπτωση ρυθμό και ένταση όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας, βρίσκεται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, στις εγγενείς αντιθέσεις του. Oι μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται μπορεί να ποικίλλουν, οι κοινωνικές συνέπειες είναι πάντως ιστορικά πανομοιότυπες, γνωστές και κοινός ο παρονομαστής τους: τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, ρήμαγμα οικονομιών κοινωνιών, λαών, χωρών, καταδίκη σε πείνα πλατιών λαϊκών μαζών, βύθισμα εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση. Αυτό πιστοποίησε το παρελθόν, αυτό επιβεβαιώνει και η σημερινή εμπειρία. Μόνο στην Ευρώπη ο αριθμός των ανέργων αγγίζει, αν δεν ξεπερνάει ήδη σήμερα, τα 30 εκατομμύρια. Η κρίση σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα.
Αν και κάθε λίγο και λιγάκι οι οικονομικοί μηχανισμοί και οι ιθύνοντες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, προαναγγέλουν «ανάκαμψη» και έξοδο από την κρίση, οι ίδιοι αναθεωρούν, προς τα κάτω, από χρόνο σε χρόνο, τους δείκτες της θρυλούμενης ανάκαμψης, επιβεβαιώνοντας όχι το ξεπέρασμα της κρίσης με τα καπιταλιστικά φάρμακα και συνταγές, αλλά την αναπαραγωγή της στασιμότητας, της ύφεσης, το παραπέρα βάθεμα της κρίσης.
Τα καπιταλιστικά γιατροσόφια για το ξεπέρασμα της κρίσης, συνοψίζονται τελικά σε ένα: Στην εφόρμηση και την αδυσώπητη επίθεση των ιμπεριαλιστών εναντίον των λαών!
Αυτό γίνεται τώρα στην Κύπρο, αυτό γίνεται τα τρία τελευταία ιδιαίτερα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό γίνεται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αυτό γίνεται σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Κοινή επιδίωξη των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και όλων των αστικών κυβερνήσεων των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και όχι μόνο, είναι να πληρώσουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Για το σκοπό αυτό προωθούν αδίστακτα και επιβάλλουν άγρια αντεργατικά μέτρα, εγκαθιδρύουν εργασιακό μεσαίωνα, κλιμακώνουν μια γενικευμένη και καθολική αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, απέναντι στην οποία υψώνεται η αντίσταση των εργαζομένων και ξεσηκώνονται διαμαρτυρίες και αγώνες των λαών. Oι αγώνες αυτοί αν και ξεδιπλώνονται κάτω από διαφορετικούς όρους και συνθήκες, δίνουν αμοιβαία ώθηση ο ένας στον άλλο και αλληλοστηρίζονται στην πράξη, έχοντας κοινό βασικό στόχο την απόκρουση και ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που απλώνουν την φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι αγώνες του ελληνικού λαού, που το μέγεθος και η ιδιαιτερότητα των εκκρηκτικών προβλημάτων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος, καθορίζονται αποφασιστικά από την ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, ειδικά από τον αμερικάνικο και δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, (με την επιβολή των νεοαποικιακών μνημονίων να έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που την κατευθύνουν, την ελέγχουν και την ποδηγετούν προκλητικά οι ξένοι τοποτηρητές) ολοφάνετα πιστοποιούν το βάθεμα της εξάρτησης.
Η οικονομική κρίση, που πλήττει με πρωτοφανή βιαιότητα το λαό και τη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια, όξυνε απότομα όλες τις αντιθέσεις της κοινωνίας και οδήγησε σε βαθιά κρίση, συνολικά, το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας. Σε αυτές τις συνθήκες, η οικονομική κρίση μετασχηματίστηκε σε πολιτική κρίση και το στοιχείο που κυριαρχεί είναι η πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα. Έκφραση αυτής της εξέλιξης ήταν και οι αλλεπάλληλες διασπάσεις που ξέσπασαν στα κυρίαρχα αστικά πολιτικά κόμματα και οι σημαντικές πολιτικές αλλαγές που σημειώθηκαν, το διάστημα αυτό, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Σε διάστημα τριών χρόνων, άλλαξαν διαδοχικά τρεις κυβερνήσεις.
Κανένα από τα δύο αστικά κόμματα, ΠΑΣOK και ΝΔ, δεν είχε πλέον τη δυνατότητα, από μόνο του, να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση και να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα. Η οικονομική πολιτική κρίση έθεσε τέρμα στην τριαντάχρονη δικομματική εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣOK στη διακυβέρνηση της χώρας. Και έσπρωξε τις πλουτοκρατικές κορυφές τους, κάτω από το γενικό πρόσταγμα των ιμπεριαλιστών, να συνασπιστούν και να συγκυβερνήσουν, αφού η λαϊκή βάση, που πάνω της στηρίζονταν, στένεψε απότομα και οδηγήθηκαν, ιδιαίτερα το ΠΑΣOK, σε μια πρωτοφανή πολιτική αποδυνάμωση και κατάρρευση. Αφού εξασφάλισαν και την πολύτιμη γι’ αυτούς συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σαν «αριστερού» φερεφώνου και απολογητή της πολιτικής τους, σ’ αυτή ακριβώς την κατεύθυνση, επέβαλαν και στήριξαν τη σημερινή συγκυβέρνηση Σαμαρά για να περάσει και να εφαρμόσει το τρίτο, κατά σειρά, πολύ σκληρότερο μνημόνιο, και τα εξοντωτικά «προαπαιτούμενα μέτρα» που αδυνατούσε να εφαρμόσει η προηγούμενη συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, που συγκροτήθηκε τον Ιούνη του 2012 από τη ΝΔ και τα δεκανίκια του ΠΑΣOK και της ΔΗΜΑΡ, προχωρά, τώρα, στην εφαρμογή των μέτρων του τρίτου Μνημονίου, τα οποία έρχονται να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά αντιδραστική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας, που ξεκίνησε με την υπαγωγή της στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια, το Μάη του 2010, από την κυβέρνηση του ΠΑΣOK.
Καταιγιστικά μέτρα επί μέτρων επιβάλλονται τώρα: Νέες οριζόντιες καρατομήσεις στα μεροκάματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, στο εφάπαξ και τα κοινωνικά επιδόματα. Καταιγισμός νέων φοροληστρικών μέτρων. Χιλιάδες «εφεδρείες» - απολύσεις στο δημόσιο τομέα που έρχονται να προστεθούν στο ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο ανέργων. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Κατεδάφιση του δημόσιου συστήματος υγείας, παιδείας και πρόνοιας με κλείσιμο και συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων. Ξεπούλημα δεκάδων κρατικών επιχειρήσεων και εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Μετατροπή της χώρας σε «ειδική οικονομική ζώνη», σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας.
Τέτοια και άλλα πολλά ανάλογα μέτρα ξεκίνησε να εφαρμόζει από τις αρχές του 2013 η συγκυβέρνηση Σαμαρά, οι ντόπιοι εντολοδόχοι της τρόικας, μέτρα που συνεπάγονται μια κολοσσιαία λαϊκή αφαίμαξη και κατευθείαν μετάγγισή της στους ιμπεριαλιστές - δανειστές, στο ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Τα νέα βάρβαρα μέτρα, όπως και τα παλιά, δεν οδηγούν σε καμιά «σωτηρία της πατρίδας», όπως δημαγωγικά διακηρύσσουν τώρα τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ούτε δείχνουν τάχα κάποια «υπεύθυνη εθνική» στάση, αλλά συνθλίβοντας και καταβαραθρώνοντας το βιοτικό επίπεδο του λαού και ρίχνοντας την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στην άβυσσο της πλήρους αποσάρθρωσης και καταστροφής των δικαιωμάτων τους, οδηγούν σε πάρα πέρα βάθεμα της κρίσης και, αναπόφευκτα, σε όξυνση της ταξικής πάλης.
Πατρίδα για τις κλίκες της οικονομικής ολιγαρχίας, είναι μόνο τα θησαυροφυλάκιά τους. Εθνικά υπεύθυνο γι’ αυτούς, είναι να παίρνεις από τους εργαζόμενους, ακόμα κι αν είναι στεγνοί και στραγγισμένοι, αλλά στους τραπεζίτες να δίνεις. Υπεύθυνο, είναι το λαό να τον λεηλατείς και να τον οδηγείς στην πείνα, αλλά τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους των τρωκτικών της αντιλαϊκής εξουσίας, να τους ταΐζεις αδιάκοπα με δις, αδειάζοντας τα κρατικά ταμεία.
Δεν χρειάζεται να αναδείξουμε εδώ, τι συνέπειες έχουν αυτά τα μέτρα για το λαό, σε τι κατάσταση ζει σήμερα κάθε λαϊκή οικογένεια, κάθε εργαζόμενος, κάθε άνεργος (ιδιαίτερα). Σε τι αδιέξοδα οδηγούν την κοινωνία, τι φραγμούς και τι τείχη ορθώνουν μπροστά στη νεολαία. O καθένας βιώνει αναμφίβολα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις βαριές -δραματικές- έως τραγικές συνέπειες της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης που ξεδιπλώνεται δίχως φρένα και δίχως σταματημό.
Αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει καθόλου με την ξεσαλωμένη κυβερνητική προπαγάνδα, που βομβαρδίζει την ελληνική κοινωνία με μεγατόνους απάτης και δημαγωγίας, ότι ξεπεράστηκαν τα πιο δύσκολα, ότι χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Σαμαρά και των κυβερνητικών συνεταίρων του έχουμε «αλλαγή του κλίματος» για την ελληνική οικονομία, ότι μπαίνουμε όπου νάναι στην υποτιθέμενη λεωφόρο της «ανάπτυξης», που θα δούμε τα θαύματά της, κάνοντας λίγο υπομονή, περί τα τέλη του 2013.
Τα χειρότερα ωστόσο, δεν βρίσκονται πίσω αλλά μπροστά στον ελληνικό λαό, καθώς επισωρεύονται στις πλάτες του, εξοντωτικά, μέτρα επί μέτρων.
Η αγανάκτηση συσσωρεύεται, και το φόβο των κρατούντων μη τυχόν και ξεσπάσει, τον αποκαλύπτει εξίσου η δημαγωγία, η αντιαριστερή - αντικομμουνιστική κυβερνητική υστερία και η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία του νόμου και της τάξης του Δένδια.
Για τη χαλιναγώγηση και την αντιδραστική ποδηγέτηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία και τα φερέφωνά της μετέρχονται αδίστακτα κάθε μέθοδο.
Στον ιδεολογικό άξονα της πολιτικής που πρόβαλλε ο Σαμαράς και η ΝΔ σε όλη την περσινή προεκλογική περίοδο, τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά κηρύγματα αποτέλεσαν βασικό συστατικό, αναπαράγοντας και φέρνοντας ξανά στον αφρό εμφυλιοπολεμικά στερεότυπα της αντίδρασης σε εκσυγχρονισμένες επανεκδόσεις. Τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά κηρύγματα υπήρξαν ανέκαθεν βρώμικο προκάλυμμα, προπομπός των πιο βάρβαρων επιθέσεων της αντίδρασης, των κυρίαρχων κλικών της ολιγαρχίας και των οργάνων της, εναντίον του λαού και των δικαιωμάτων του.
Το ίδιο επιχειρείται να γίνει και τώρα, όταν τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά φληναφήματα, έχουν γίνει καθημερινό κυβερνητικό ψωμοτύρι, και όταν σαν κεντρική γραμμή της συγκυβέρνησης, δίνουν και παίρνουν τα ανιστόρητα παραληρήματα και οι ψευτοθεωρίες «των δύο άκρων».
Βάλλοντας βέβαια αποκλειστικά εναντίον του ενός υποτιθέμενου άκρου, δηλαδή της αριστεράς, ενώ την ίδια στιγμή, όχι μόνο ουσιαστικά αφήνεται στο απυρόβλητο, αλλά αντίθετα, η ίδια η αντιλαϊκή εξουσία και πολιτική, τις ακροδεξιές και φασιστικές συμμορίες τις τρέφει, τις συντηρεί και με πολλαπλούς τρόπους τις αξιοποιεί. Δεν είναι παράξενο σ’ ένα τέτοιο κλίμα, ότι στην «Καθημερινή», ναυαρχίδα της μνημονιακής δημοσιογραφίας, μια δηλητηριασμένη πένα, έφτασε να αρθρογραφεί, σημειώνοντας τέτοια σαν τα παρακάτω:
«Όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στη Χρυσή Αυγή -και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει...».
Για να τελειώσει με την υπόδειξη: «Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει».!
Βασικό γνώρισμα της ασκούμενης από την κυβέρνηση Σαμαρά πολιτικής, είναι η συστηματική καρατόμηση και περιστολή των ελευθεριών, ο αντιδημοκρατικός εκτραχηλισμός και η ασύστολη κρατική βία και τρομοκρατία, η έξαρση της τάσης της πολιτικής αντίδρασης και του εκφασισμού του κράτους.
Αυτή η πολιτική έβαλε στην ημερήσια διάταξη το κυνήγι των μεταναστών και το σύνθημα «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», νομιμοποιώντας προκαταβολικά τα φασιστικά - ναζιστικά παρεπόμενα.
Αυτή η πολιτική έβαλε στην ημερήσια διάταξη τα ρατσιστικά πογκρόμ, τους «φράχτες» και τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», και οι φασίστες σπρώχνουν για τα περαιτέρω.
Η ναζιστική Χρυσή Αυγή, εκτρέφεται στο έδαφος αυτής της πολιτικής. Βέβαια το φίδι μεγαλώνοντας απειλεί να δαγκώσει και τον ίδιο που το ταΐζει και το τρέφει. Έτσι συμβαίνει και με τη Χρυσή Αυγή, που αποκαλύπτεται ότι η δράση της είναι μια χρυσή ευκαιρία και μια χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή, ένας πόλος συγκέντρωσης των ανοιχτών εκπροσώπων του φασισμού, ξεπήδησε και φούντωσε μέσα από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, την απαξίωση και τη φθορά του πολιτικού συστήματος και από τους σκοτεινούς, αντιδραστικούς κύκλους των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών. Πρόκειται για μια συγκροτημένη δύναμη κρούσης που αξιοποιεί τώρα την είσοδό της στο κοινοβούλιο για να εξαπλώσει τη φασιστική προπαγάνδα της με τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά, σοβινιστικά και αντικομμουνιστικά της κηρύγματα και τις δολοφονικές επιθέσεις της ενάντια στους μετανάστες και σε λαϊκούς αγωνιστές.
Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το ξεσκέπασμα της ύπουλης «φιλολαϊκής» προπαγάνδας των φασιστών, ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δεν έζησε τα αίσχη και τα εγκλήματα των πολιτικών προγόνων τους, η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα τους και των συμφερόντων που εκφράζουν και υπηρετούν, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στον αγώνα για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους.
Να αποκαλυφθεί πως η Χρυσή Αυγή όχι μόνο δε νοιάζεται για τα συμφέροντα του λαού και δεν αποτελεί δύναμη ενάντια στο «σύστημα», αλλά είναι η έκφραση των πιο σκοταδιστικών δυνάμεων του κοινωνικού συστήματος, για την πιο άγρια εκμετάλλευση, καταπίεση και εξανδραποδισμό του λαού μας.
Η καταπολέμηση του φασιμού, απαιτεί την πάλη, την καταγγελία, το ξεσκέπασμα, την πλήρη καταδίκη των θεωριών και της παρακρατικής και τραμπούκικης δράσης των εγχώριων υμνητών του Αδόλφου· αλλά και προϋποθέτει επίσης τον αδιάλλακτο και σταθερό αγώνα εναντίον της βάρβαρης πολιτικής των κυρίαρχων ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που με τα αντιδραστικά ακριβώς έργα τους στρώνουν το δρόμο στο φασισμό.
Μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού επιταχύνθηκαν οι ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και βγήκαν δυναμωμένες η Κίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη.
Η κρίση, όπως είναι γνωστό, ξέσπασε αρχικά στο κυριώτερο προπύργιο του ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ. Προκαλώντας αναπόφευκτα, ευρύτερους κλονισμούς, επεκτάθηκε γοργά στην Ευρώπη, έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και εξακολουθεί να απλώνεται και να θίγει με διαφορετικό κατά περίπτωση ρυθμό και ένταση όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Η πηγή της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας, βρίσκεται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, στις εγγενείς αντιθέσεις του. Oι μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται μπορεί να ποικίλλουν, οι κοινωνικές συνέπειες είναι πάντως ιστορικά πανομοιότυπες, γνωστές και κοινός ο παρονομαστής τους: τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, ρήμαγμα οικονομιών κοινωνιών, λαών, χωρών, καταδίκη σε πείνα πλατιών λαϊκών μαζών, βύθισμα εκατομμυρίων εργαζομένων στην ανεργία και την εξαθλίωση. Αυτό πιστοποίησε το παρελθόν, αυτό επιβεβαιώνει και η σημερινή εμπειρία. Μόνο στην Ευρώπη ο αριθμός των ανέργων αγγίζει, αν δεν ξεπερνάει ήδη σήμερα, τα 30 εκατομμύρια. Η κρίση σκόρπισε τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού για την παγκοσμιοποίηση και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για την ανάπτυξη και την ευημερία που προσφέρει δήθεν στους λαούς, αποκαλύπτοντας τη γύμνια και τις αγιάτρευτες πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, τον απάνθρωπο και καταστροφικό του χαρακτήρα.
Αν και κάθε λίγο και λιγάκι οι οικονομικοί μηχανισμοί και οι ιθύνοντες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, προαναγγέλουν «ανάκαμψη» και έξοδο από την κρίση, οι ίδιοι αναθεωρούν, προς τα κάτω, από χρόνο σε χρόνο, τους δείκτες της θρυλούμενης ανάκαμψης, επιβεβαιώνοντας όχι το ξεπέρασμα της κρίσης με τα καπιταλιστικά φάρμακα και συνταγές, αλλά την αναπαραγωγή της στασιμότητας, της ύφεσης, το παραπέρα βάθεμα της κρίσης.
Τα καπιταλιστικά γιατροσόφια για το ξεπέρασμα της κρίσης, συνοψίζονται τελικά σε ένα: Στην εφόρμηση και την αδυσώπητη επίθεση των ιμπεριαλιστών εναντίον των λαών!
Αυτό γίνεται τώρα στην Κύπρο, αυτό γίνεται τα τρία τελευταία ιδιαίτερα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό γίνεται στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αυτό γίνεται σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Κοινή επιδίωξη των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και όλων των αστικών κυβερνήσεων των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης και όχι μόνο, είναι να πληρώσουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Για το σκοπό αυτό προωθούν αδίστακτα και επιβάλλουν άγρια αντεργατικά μέτρα, εγκαθιδρύουν εργασιακό μεσαίωνα, κλιμακώνουν μια γενικευμένη και καθολική αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, απέναντι στην οποία υψώνεται η αντίσταση των εργαζομένων και ξεσηκώνονται διαμαρτυρίες και αγώνες των λαών. Oι αγώνες αυτοί αν και ξεδιπλώνονται κάτω από διαφορετικούς όρους και συνθήκες, δίνουν αμοιβαία ώθηση ο ένας στον άλλο και αλληλοστηρίζονται στην πράξη, έχοντας κοινό βασικό στόχο την απόκρουση και ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που απλώνουν την φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι αγώνες του ελληνικού λαού, που το μέγεθος και η ιδιαιτερότητα των εκκρηκτικών προβλημάτων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος, καθορίζονται αποφασιστικά από την ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, ειδικά από τον αμερικάνικο και δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, (με την επιβολή των νεοαποικιακών μνημονίων να έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που την κατευθύνουν, την ελέγχουν και την ποδηγετούν προκλητικά οι ξένοι τοποτηρητές) ολοφάνετα πιστοποιούν το βάθεμα της εξάρτησης.
Η οικονομική κρίση, που πλήττει με πρωτοφανή βιαιότητα το λαό και τη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια, όξυνε απότομα όλες τις αντιθέσεις της κοινωνίας και οδήγησε σε βαθιά κρίση, συνολικά, το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας. Σε αυτές τις συνθήκες, η οικονομική κρίση μετασχηματίστηκε σε πολιτική κρίση και το στοιχείο που κυριαρχεί είναι η πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα. Έκφραση αυτής της εξέλιξης ήταν και οι αλλεπάλληλες διασπάσεις που ξέσπασαν στα κυρίαρχα αστικά πολιτικά κόμματα και οι σημαντικές πολιτικές αλλαγές που σημειώθηκαν, το διάστημα αυτό, στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Σε διάστημα τριών χρόνων, άλλαξαν διαδοχικά τρεις κυβερνήσεις.
Κανένα από τα δύο αστικά κόμματα, ΠΑΣOK και ΝΔ, δεν είχε πλέον τη δυνατότητα, από μόνο του, να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση και να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα. Η οικονομική πολιτική κρίση έθεσε τέρμα στην τριαντάχρονη δικομματική εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣOK στη διακυβέρνηση της χώρας. Και έσπρωξε τις πλουτοκρατικές κορυφές τους, κάτω από το γενικό πρόσταγμα των ιμπεριαλιστών, να συνασπιστούν και να συγκυβερνήσουν, αφού η λαϊκή βάση, που πάνω της στηρίζονταν, στένεψε απότομα και οδηγήθηκαν, ιδιαίτερα το ΠΑΣOK, σε μια πρωτοφανή πολιτική αποδυνάμωση και κατάρρευση. Αφού εξασφάλισαν και την πολύτιμη γι’ αυτούς συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σαν «αριστερού» φερεφώνου και απολογητή της πολιτικής τους, σ’ αυτή ακριβώς την κατεύθυνση, επέβαλαν και στήριξαν τη σημερινή συγκυβέρνηση Σαμαρά για να περάσει και να εφαρμόσει το τρίτο, κατά σειρά, πολύ σκληρότερο μνημόνιο, και τα εξοντωτικά «προαπαιτούμενα μέτρα» που αδυνατούσε να εφαρμόσει η προηγούμενη συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, που συγκροτήθηκε τον Ιούνη του 2012 από τη ΝΔ και τα δεκανίκια του ΠΑΣOK και της ΔΗΜΑΡ, προχωρά, τώρα, στην εφαρμογή των μέτρων του τρίτου Μνημονίου, τα οποία έρχονται να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμικά αντιδραστική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας, που ξεκίνησε με την υπαγωγή της στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια, το Μάη του 2010, από την κυβέρνηση του ΠΑΣOK.
Καταιγιστικά μέτρα επί μέτρων επιβάλλονται τώρα: Νέες οριζόντιες καρατομήσεις στα μεροκάματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, στο εφάπαξ και τα κοινωνικά επιδόματα. Καταιγισμός νέων φοροληστρικών μέτρων. Χιλιάδες «εφεδρείες» - απολύσεις στο δημόσιο τομέα που έρχονται να προστεθούν στο ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο ανέργων. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Παραπέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Κατεδάφιση του δημόσιου συστήματος υγείας, παιδείας και πρόνοιας με κλείσιμο και συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων. Ξεπούλημα δεκάδων κρατικών επιχειρήσεων και εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Μετατροπή της χώρας σε «ειδική οικονομική ζώνη», σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας.
Τέτοια και άλλα πολλά ανάλογα μέτρα ξεκίνησε να εφαρμόζει από τις αρχές του 2013 η συγκυβέρνηση Σαμαρά, οι ντόπιοι εντολοδόχοι της τρόικας, μέτρα που συνεπάγονται μια κολοσσιαία λαϊκή αφαίμαξη και κατευθείαν μετάγγισή της στους ιμπεριαλιστές - δανειστές, στο ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Τα νέα βάρβαρα μέτρα, όπως και τα παλιά, δεν οδηγούν σε καμιά «σωτηρία της πατρίδας», όπως δημαγωγικά διακηρύσσουν τώρα τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ούτε δείχνουν τάχα κάποια «υπεύθυνη εθνική» στάση, αλλά συνθλίβοντας και καταβαραθρώνοντας το βιοτικό επίπεδο του λαού και ρίχνοντας την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στην άβυσσο της πλήρους αποσάρθρωσης και καταστροφής των δικαιωμάτων τους, οδηγούν σε πάρα πέρα βάθεμα της κρίσης και, αναπόφευκτα, σε όξυνση της ταξικής πάλης.
Πατρίδα για τις κλίκες της οικονομικής ολιγαρχίας, είναι μόνο τα θησαυροφυλάκιά τους. Εθνικά υπεύθυνο γι’ αυτούς, είναι να παίρνεις από τους εργαζόμενους, ακόμα κι αν είναι στεγνοί και στραγγισμένοι, αλλά στους τραπεζίτες να δίνεις. Υπεύθυνο, είναι το λαό να τον λεηλατείς και να τον οδηγείς στην πείνα, αλλά τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους των τρωκτικών της αντιλαϊκής εξουσίας, να τους ταΐζεις αδιάκοπα με δις, αδειάζοντας τα κρατικά ταμεία.
Δεν χρειάζεται να αναδείξουμε εδώ, τι συνέπειες έχουν αυτά τα μέτρα για το λαό, σε τι κατάσταση ζει σήμερα κάθε λαϊκή οικογένεια, κάθε εργαζόμενος, κάθε άνεργος (ιδιαίτερα). Σε τι αδιέξοδα οδηγούν την κοινωνία, τι φραγμούς και τι τείχη ορθώνουν μπροστά στη νεολαία. O καθένας βιώνει αναμφίβολα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις βαριές -δραματικές- έως τραγικές συνέπειες της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης που ξεδιπλώνεται δίχως φρένα και δίχως σταματημό.
Αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει καθόλου με την ξεσαλωμένη κυβερνητική προπαγάνδα, που βομβαρδίζει την ελληνική κοινωνία με μεγατόνους απάτης και δημαγωγίας, ότι ξεπεράστηκαν τα πιο δύσκολα, ότι χάρη στις άοκνες προσπάθειες του Σαμαρά και των κυβερνητικών συνεταίρων του έχουμε «αλλαγή του κλίματος» για την ελληνική οικονομία, ότι μπαίνουμε όπου νάναι στην υποτιθέμενη λεωφόρο της «ανάπτυξης», που θα δούμε τα θαύματά της, κάνοντας λίγο υπομονή, περί τα τέλη του 2013.
Τα χειρότερα ωστόσο, δεν βρίσκονται πίσω αλλά μπροστά στον ελληνικό λαό, καθώς επισωρεύονται στις πλάτες του, εξοντωτικά, μέτρα επί μέτρων.
Η αγανάκτηση συσσωρεύεται, και το φόβο των κρατούντων μη τυχόν και ξεσπάσει, τον αποκαλύπτει εξίσου η δημαγωγία, η αντιαριστερή - αντικομμουνιστική κυβερνητική υστερία και η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία του νόμου και της τάξης του Δένδια.
Για τη χαλιναγώγηση και την αντιδραστική ποδηγέτηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρχία και τα φερέφωνά της μετέρχονται αδίστακτα κάθε μέθοδο.
Στον ιδεολογικό άξονα της πολιτικής που πρόβαλλε ο Σαμαράς και η ΝΔ σε όλη την περσινή προεκλογική περίοδο, τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά κηρύγματα αποτέλεσαν βασικό συστατικό, αναπαράγοντας και φέρνοντας ξανά στον αφρό εμφυλιοπολεμικά στερεότυπα της αντίδρασης σε εκσυγχρονισμένες επανεκδόσεις. Τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά κηρύγματα υπήρξαν ανέκαθεν βρώμικο προκάλυμμα, προπομπός των πιο βάρβαρων επιθέσεων της αντίδρασης, των κυρίαρχων κλικών της ολιγαρχίας και των οργάνων της, εναντίον του λαού και των δικαιωμάτων του.
Το ίδιο επιχειρείται να γίνει και τώρα, όταν τα αντιαριστερά - αντικομμουνιστικά φληναφήματα, έχουν γίνει καθημερινό κυβερνητικό ψωμοτύρι, και όταν σαν κεντρική γραμμή της συγκυβέρνησης, δίνουν και παίρνουν τα ανιστόρητα παραληρήματα και οι ψευτοθεωρίες «των δύο άκρων».
Βάλλοντας βέβαια αποκλειστικά εναντίον του ενός υποτιθέμενου άκρου, δηλαδή της αριστεράς, ενώ την ίδια στιγμή, όχι μόνο ουσιαστικά αφήνεται στο απυρόβλητο, αλλά αντίθετα, η ίδια η αντιλαϊκή εξουσία και πολιτική, τις ακροδεξιές και φασιστικές συμμορίες τις τρέφει, τις συντηρεί και με πολλαπλούς τρόπους τις αξιοποιεί. Δεν είναι παράξενο σ’ ένα τέτοιο κλίμα, ότι στην «Καθημερινή», ναυαρχίδα της μνημονιακής δημοσιογραφίας, μια δηλητηριασμένη πένα, έφτασε να αρθρογραφεί, σημειώνοντας τέτοια σαν τα παρακάτω:
«Όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στη Χρυσή Αυγή -και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει...».
Για να τελειώσει με την υπόδειξη: «Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει».!
Βασικό γνώρισμα της ασκούμενης από την κυβέρνηση Σαμαρά πολιτικής, είναι η συστηματική καρατόμηση και περιστολή των ελευθεριών, ο αντιδημοκρατικός εκτραχηλισμός και η ασύστολη κρατική βία και τρομοκρατία, η έξαρση της τάσης της πολιτικής αντίδρασης και του εκφασισμού του κράτους.
Αυτή η πολιτική έβαλε στην ημερήσια διάταξη το κυνήγι των μεταναστών και το σύνθημα «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας», νομιμοποιώντας προκαταβολικά τα φασιστικά - ναζιστικά παρεπόμενα.
Αυτή η πολιτική έβαλε στην ημερήσια διάταξη τα ρατσιστικά πογκρόμ, τους «φράχτες» και τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», και οι φασίστες σπρώχνουν για τα περαιτέρω.
Η ναζιστική Χρυσή Αυγή, εκτρέφεται στο έδαφος αυτής της πολιτικής. Βέβαια το φίδι μεγαλώνοντας απειλεί να δαγκώσει και τον ίδιο που το ταΐζει και το τρέφει. Έτσι συμβαίνει και με τη Χρυσή Αυγή, που αποκαλύπτεται ότι η δράση της είναι μια χρυσή ευκαιρία και μια χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή, ένας πόλος συγκέντρωσης των ανοιχτών εκπροσώπων του φασισμού, ξεπήδησε και φούντωσε μέσα από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, την απαξίωση και τη φθορά του πολιτικού συστήματος και από τους σκοτεινούς, αντιδραστικούς κύκλους των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών. Πρόκειται για μια συγκροτημένη δύναμη κρούσης που αξιοποιεί τώρα την είσοδό της στο κοινοβούλιο για να εξαπλώσει τη φασιστική προπαγάνδα της με τα μισαλλόδοξα, εθνικιστικά, σοβινιστικά και αντικομμουνιστικά της κηρύγματα και τις δολοφονικές επιθέσεις της ενάντια στους μετανάστες και σε λαϊκούς αγωνιστές.
Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το ξεσκέπασμα της ύπουλης «φιλολαϊκής» προπαγάνδας των φασιστών, ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δεν έζησε τα αίσχη και τα εγκλήματα των πολιτικών προγόνων τους, η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα τους και των συμφερόντων που εκφράζουν και υπηρετούν, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στον αγώνα για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους.
Να αποκαλυφθεί πως η Χρυσή Αυγή όχι μόνο δε νοιάζεται για τα συμφέροντα του λαού και δεν αποτελεί δύναμη ενάντια στο «σύστημα», αλλά είναι η έκφραση των πιο σκοταδιστικών δυνάμεων του κοινωνικού συστήματος, για την πιο άγρια εκμετάλλευση, καταπίεση και εξανδραποδισμό του λαού μας.
Η καταπολέμηση του φασιμού, απαιτεί την πάλη, την καταγγελία, το ξεσκέπασμα, την πλήρη καταδίκη των θεωριών και της παρακρατικής και τραμπούκικης δράσης των εγχώριων υμνητών του Αδόλφου· αλλά και προϋποθέτει επίσης τον αδιάλλακτο και σταθερό αγώνα εναντίον της βάρβαρης πολιτικής των κυρίαρχων ταξικών και πολιτικών δυνάμεων που με τα αντιδραστικά ακριβώς έργα τους στρώνουν το δρόμο στο φασισμό.
πηγή: Μ-Λ ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου