Οι απατηλές σοσιαλδημοκρατικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Αν η κυβέρνηση Σαμαρά άρχισε τη χρονιά με διαγγέλματα ότι τάχα το 2014 «τελειώνουν τα μνημόνια», ο ΣΥΡΙΖΑ την ξεκίνησε με ηχηρές επαγγελίες ότι  το 2014 «να γίνει χρόνος της μεγάλης  ανατροπής». Κοινός τόπος των εξαγγελιών κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης η δημιουργία προσδοκιών στον ελληνικό λαό να εμπιστευθούν την πολιτική τους  για την ποθούμενη απεμπλοκή από την μέγκενη των μνημονίων.

Στο  στόμα της κυβέρνησης Σαμαρά το στοιχείο της εξαπάτησης που περιέχουν οι εξαγγελίες της είναι πιο έντονο και ορατό, με δεδομένο ότι, πέρα των άλλων,  μόλις πέρυσι στην

αρχή της χρονιάς η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ ξανά υπόσχονταν στον ελληνικό λαό ότι «έρχεται ανάκαμψη το 2013», πράγμα που όχι μόνο ποτέ δεν έγινε αλλά συνέβη  ακριβώς το αντίθετο. 

 Στον αντιπολιτευτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, καθώς αυτός ντύνεται με αριστερό περιτύλιγμα και δεν υπάρχει και το προηγούμενο της κυβερνητικής δοκιμασίας της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το στοιχείο  αυτό μπορεί να μην γίνεται διακριτό από ένα λαϊκό ακροατήριο, όμως υπάρχει και έχει ιδιαίτερη σημασία η αποκάλυψή του για τις πολιτικές εξελίξεις και για την πολιτική κατεύθυνση που θα στραφούν οι λαϊκές μάζες, ώστε να μην γνωρίσουν νέες απογοητεύσεις.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι το 2014 μπορεί να είναι χρόνος της «πολιτικής αλλαγής και ανατροπής», δεν εννοεί παρά αυτό που όλο και πιο πυκνά τον τελευταίο καιρό η ηγεσία του και η εφημερίδα του επαναλαμβάνουν, ότι «το 2014 είναι πάνω απ’ όλα χρονιά των εκλογών». Θα γίνουν ευρωεκλογές, τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές και ενδεχόμενα  και βουλευτικές εκλογές και κατά την ιδεολογικοπολιτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, αν οι εκλογές φέρουν αποτελέσματα ευνοϊκά γι’ αυτόν, θα  ανοίξει ο δρόμος για την «πολιτική αλλαγή» που νοηματοδοτείται σαν «ανατροπή», τάχα, της αντιλαϊκής πολιτικής.

Σ’ αυτήν τη ρεφορμιστική - σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, ότι μέσα από τις εκλογές μπορεί να απαλλαγεί ο λαός από την πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού που τον λεηλατεί και τον καταδυναστεύει, περικλείεται η πρώτη απάτη της πολιτικής που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια απάτη στην οποία προσπαθεί να σύρει και το μαζικό κίνημα, χρησιμοποιώντας το ή αξιοποιώντας το σαν υπομόχλιο που θα του φέρει ψήφους και πάνω στη βάση αυτή προσπάθησε το 2013 να δημιουργήσει μέσα στα συνδικάτα ένα «κίνημα πολιτικής ανατροπής» με στόχο να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά και να έλθει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για «πολιτική αλλαγή» μέσα από τις εκλογές καλλιεργεί στις λαϊκές μάζες την παθητικότητα, τις παραπέμπει σε μια αναμονή  εκλογών για να λυθούν τα προβλήματα και αποδυναμώνει το κίνημα των μαζικών αγώνων που είναι και το μόνο ικανό να φέρει ανατροπές στην αντιλαϊκή πολιτική.

Γύρω από αυτό τον εκλογικό άξονα και η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να μοντάρει όλη την πολιτική δραστηριότητά του το 2014: Διακηρύσσοντας ότι «διεκδικεί τη λαϊκή ετυµηγορία τώρα», ότι «στις επερχόµενες ευρωεκλογές το διακύβευµα δεν είναι µόνο η αλλαγή των συσχετισµών αλλά η ανάγκη για πολιτική αλλαγή και ανατροπή» και ότι  «η αυτοδυναµία του ΣΥΡΙΖΑ στις επόµενες βουλευτικές εκλογές είναι, µε τα σηµερινά δεδοµένα, ρεαλιστικός στόχος». Διαλαλώντας  ότι «προβάλλει ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης», και ότι «επιδιώκει τη συµπαράταξη με τους ενεργούς πολίτες, τους επιστήμονες και τη νεολαία» ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει όλη τη δράση του στη διαμόρφωση των εκλογικών συσχετισμών ανακοινώνοντας, κατ’ αντιγραφή των παλιών προτύπων του ΠΑΣΟΚ, διάλογο και «δημόσια διαβούλευση» των θέσεών του με την κοινωνία. «Θεματικά συνέδρια» και «δημόσιο Φόρουμ», σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει  και αυτές τις μορφές  σαν όχημα ρυμούλκησης ανθρώπων  σε μια εκλογική συμπαράταξη μαζί του.

Ωστόσο, δεν σταματά εδώ η απάτη των υποσχέσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Επεκτείνεται και στο ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής που φιλοδοξεί να εφαρμόσει μια δική του «κυβέρνηση της Αριστεράς», την οποία ψευδεπίγραφα εμφανίζει σαν «αντιμνημονιακή». Γιατί  πραγματικά αντιμνημονιακή  πολιτική σημαίνει  να ανατραπούν όλα τα μνημονιακά μέτρα που έχουν επιβληθεί, σημαίνει να εκδιωχθεί η τρόικα, άρα η ΕΕ που είναι ο βασικός πυλώνας της τρόικας, σημαίνει  σύγκρουση με τα κυρίαρχα ξένα και ντόπια κέντρα  του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τάξης. Τι απ’όλα αυτά θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι γνωστό ότι μετά τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, η παλιότερη ρεφορμιστική-αριστεροσοσιαλδημοκρατική πολιτική του έκανε πολλές και γρήγορες  δεξιές μετατοπίσεις, μικραίνοντας την απόστασή της από την κυρίαρχη αστική πολιτική. Μέσα στο 2013 αυτά τα δεξιόστροφα βήματα έγιναν μεγαλύτερα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε, κατ’ αρχάς, μια γραμμή οικοδόμησης σχέσεων με τα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα που ασκούν καθοριστική επιρροή στο εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι επισκέψεις του Αλ.Τσίπρα σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ, στο ΔΝΤ, στον Σόιμπλε, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, πρόσφατα στον  Επίτροπο της ΕΕ Όλι Ρεν  και τα όσα κατέθεσε σ’ αυτές ήταν πολύ αποκαλυπτικά:

Οι δηλώσεις και οι τοποθετήσεις  του σχετικά με τις  ΗΠΑ ότι «η κυβέρνηση Ομπάμα  προσπάθησε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση όχι με την καταστροφική πολιτική λιτότητας» αλλά με μια πολιτική «που έχει στο βασικό περιεχόμενό της τη στήριξη της μεσαίας και κατώτερης τάξης, τον όρο δικαιοσύνη, ένα συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό». Ότι «η Αμερική δεν είναι αληθές παρά μόνο κατ’ εξαίρεση ότι  αντιπροσωπεύει τη χώρα της ελεύθερης αγοράς και ότι η αλήθεια είναι πως έχει ομοσπονδιακούς θεσμούς - κοινωνική ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επίδομα ανεργίας, σύστημα ασφαλείας καταθέσεων - τα οποία εμείς στην Ευρώπη δεν διαθέτουμε». Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θέλει την υπέρβαση των σκιών και του παρελθόντος» με τις ΗΠΑ και «η Ελλάδα να έχει συνέχεια και συνέπεια στην εξωτερική  πολιτική» .Ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «έναν εποικοδομητικό διάλογο με την Ουάσιγκτον πάνω στο θέμα της κρίσης»  και «θα μπορέσει να  βασιστεί στο ότι η Αμερική θα διατηρήσει μια σαφή προοπτική».

Οι δηλώσεις και οι τοποθετήσεις του σχετικά με την ΕΕ  ότι «δεν θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη», ότι «η ευρωζώνη πρέπει να σωθεί»  έστω και «αν αυτό ενοχλεί κάποιους που βιώνουν την ανεργία, τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, την υποβάθμιση της παιδείας και της υγειονομικής περίθαλψης», ότι «δεν θα σκίσει τις συμφωνίες της Ελλάδας με την ΕΕ». Ότι «δεν θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση και δε θα γίνει Βόρεια Κορέα». Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  «παλεύει για τις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της ΕΕ». Ότι  θεωρεί «εταίρο» τη γερμανική πολιτική ηγεσία με τον οποίο «έχουμε κοινά συμφέροντα» και «πρέπει να εργαστούμε για να βρούμε λύση στο κοινό πρόβλημα»…

Όλα τα παραπάνω, και άλλα ακόμη, δεν επιβεβαιώνουν παρά τις κινήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώσει τις σχέσεις του με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, δίνοντας διαβεβαιώσεις που αυτές θέλουν για να αποσπάσει πιστοποιητικά αναγνώρισης υποψήφιου κυβερνητικού διαχειριστή του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που «δεν απειλεί» τις βασικές σχέσεις εξάρτησης με αυτά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Με ανάλογο τρόπο κινήθηκε και προς τα εγχώρια πολιτικά και οικονομικά κέντρα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, με ομιλίες του Αλ.Τσίπρα στο ΣΕΒ και σε Επιμελητήρια που παρουσίαζαν το «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας» του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο περιλαμβάνει ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» με  στόχους, μεταξύ των άλλων, «τη διευκόλυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας παραγωγικών επενδύσεων», την «πρόσκληση στις υγιείς επιχειρηματικές και παραγωγικές δυνάμεις για συστράτευση», την «αρωγή» μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ «στην υγιή επιχειρηματικότητα»,  «μια φορολογική μεταρρύθμιση φιλική προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα» και «μια οικονομική  πολιτική που θα δημιουργήσει συνθήκες κερδοφορίας των επιχειρήσεων». Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο η ηγεσία των βιομηχάνων υποδέχθηκε αυτή την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «αγορά και Αριστερά μπορούν να συγκλίνουν», ότι «διαφωνούμε σε αρκετά λιγότερα από αυτά που φανταζόμαστε» και  «η κοινή στόχευση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο»…

Με συντεταγμένες της πολιτικής του τη διατήρηση των συμφωνιών της Ελλάδας με την ΕΕ, την αναζήτηση κοινής λύσης με τη γερμανική κυβέρνηση, τη συνεπή συνέχιση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, την αναζήτηση στήριξης στη δήθεν  προοδευτική πολιτική της αμερικάνικής κυβέρνησης  και με οικονομική πολιτική  που θα διευκολύνει την επιχειρηματική ιδιωτική πρωτοβουλία και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, από πού μπορεί να προκύψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσει μια κυβερνητική πολιτική καθολικού ξηλώματος  των μνημονιακών μέτρων;

Αυτού του είδους οι υποσχέσεις από την ηγεσία είναι εντελώς παραπλανητικές και, σε τελευταία ανάλυση, αυτό φαίνεται από τώρα πολύ πρακτικά με τον Αλ. Τσίπρα να μιλά προεκλογικά για «μετρημένες εξαγγελίες» και με τις  συγκεκριμένες «συγκρατημένες» προτάσεις που κάνει  σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δεν πάνε παραπέρα από μια επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προηγούμενα όρια, από μια «σταδιακή αποκατάσταση συντάξεων ανάλογα με την πορεία της οικονομίας», απο μια αναστολή των πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών κατά ένα χρόνο….

Στην πραγματικότητα πίσω από τις αντιμνημονιακές κορώνες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει καμιά «μεγάλη ανατροπή» της ασκούμενης πολιτικής παρά  «προτάσεις» για «ηπιότερη» διαχείρισή της μέσα από «επαναδιαπραγματεύσεις», για μικρομερεμέτια στη μνημονιακή πολιτική, με  αντάλλαγμα ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» συγκρατημού της κοινωνικής αγανάχτησης και αντίστασης. Παρόμοιες με ορισμένες  που ακούγονται και από μερικούς  σοσιαλδημοκράτες της ΕΕ, από τους οποίους  ο Αλ.Τσίπρα έχει ζητήσει «να συνομιλήσουν με το ΣΥΡΙΖΑ» μετά τη δύση του ΠΑΣΟΚ. Όπως π.χ. απο τον γηραιό Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Χ. Σμιτ που πρόσφατα σε συνέντευξή του έκανε μια πρόταση για το πρόβλημα του χρέους στην Ευρώπη, την οποία η “Αυγή” έσπευσε να προβάλει με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ και ο Χέλμουτ Σμιτ». Μόνο που αυτό δεν αποδείχνει τίποτα άλλο παρά την όλο και μεγαλύτερη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ που σαν θαυμαστής των  παραδοσιακών αξιών των ιδρυτών της ΕΕ πάει να εμφανισθεί σαν αναπαλαιωμένο ΠΑΣΟΚ. Τι μπορεί να περιμένει ο ελληνικός λαός από την πολιτική ενός τέτοιου κόμματος, την οποία άλλωστε,  πικρά γεύτηκε τα προηγούμενα  χρόνια;

πηγή: Λαϊκός Δρόμος