Σχόλια...Διαγωνίως

Ώστε “καλωδιώθηκε” η κυβέρνηση  από τους φασίστες και ο αντικομμουνιστής, ακροδεξιός Μπαλτάκος παγιδεύτηκε από τα ντόπερμαν της μαύρης συμμορίας.

Το όλο σκηνικό θυμίζει τον Φρανκεστάιν και το δημιουργό του, όπου το τέρας αυτονομείται από τον γεννήτορά του και αρχίζει να δολοφονεί. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση Σαμαρά ασθμαίνει, κουτσαίνει και λαχανιάζει και ως εκ τούτου ρίχνει δολώματα  στον βαρύ και ελαφρύ εθνικισμό (Χ.Α. και ΑΝ.ΕΛ.) για να ισοφαρίσει
τον ΣΥΡΙΖΑ και να ισοσκελίσει τον θάνατο του ΠΑΣΟΚ.

Για μας είναι γνωστή η διαδρομή των παρακοιμωμένων και συμβούλων του Σαμαρά γύρω από το λαθρόβιο “Δίκτυο 21” που έδρασε στις αρχές του 1990. Εκεί γύρω φώλιαζε και ο Μπαλτάκος όπως και πολλοί  από το μαύρο σκοτάδι της Χ.Α. Οπότε οι παλιές φιλίες με τον Η. Κασιδιάρη δεν κρύβονται και ο αντικομμουνισμός τους ενώνει “εξ αίματος”. Το κουβάρι τώρα ξεμπερδεύεται. Είμαστε στην αρχή του σίριαλ.

▼▲▼

Υποστηρίζουμε με πάθος πως το κριτήριο των λόγων είναι η πράξη. Μέσα στην πράξη βαφτίζεται η αλήθεια, το ορθό χτυπιέται με το λάθος, ο αγωνιστής διορθώνεται. Ακριβώς έτσι το Μ-Λ ΚΚΕ και η παράταξη την οποία στηρίζει στους εκπαιδευτικούς αντιμετώπισαν τα μεγάλα λόγια περί ανυπακοής και απειθαρχίας που διαλαλούσαν οι ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ και ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έπεα πτερόεντα, δηλαδή λόγια του αέρα.

Διότι τώρα που ήλθε το πλήρωμα του χρόνου με τις ομάδες αυτοαξιολόγησης πάει η ταξική μαγκιά και φάνηκε το βάθος τ' άσωτου ουρανού. Πώς το λέει ο τραγουδοποιός; “Μόνο Σταύρο με λένε”. Διότι το τρίγωνο των αντικαπιταλιστών μας είναι σαν τα πανηγύρια. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Απόμειναν οι ταξικοί συνδικαλιστές και μια χούφτα τίμιοι δημοκράτες να σώσουν την τιμή του εκπαιδευτικού κλάδου. Έτσι είναι. Άλλοι επιφυλάσσονται και άλλοι φυλάσσουν. Ακόμα κι όταν πρόκειται για Θερμοπύλες.

▼▲▼

“Ολόκληρο το κόμμα μας μετατράπηκε σε άμορφο σύμφυρμα τοπικών οργανώσεων που ονομάζονταν επιτροπές....

Οι διανοούμενοι καταλήφθηκαν από θαυμασμό για τον μαρξισμό όμως αυτός ο θαυμασμός παραχώρησε πολύ γρήγορα τη θέση του από τη μια μεριά στη δουλική υπόκλιση που έκαναν οι αστοί στον Μαρξ  και από την άλλη στο καθαρά συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα (απεργισμός – οικονομισμός) ... το συμφέρον της ανοικτής και πλατιάς ταξικής πάλης απαιτεί την ανάπτυξη της αυστηρής κομματικότητας γι' αυτό το λόγο το κόμμα του συνειδητού προλεταριάτου παλεύει πάντοτε και δικαιολογημένα ενάντια στην ακομματικότητα...”

Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν κάτι είναι γιατί τα λόγια του Λένιν προς την Ρ. Λούξεμπουργκ έχουν την ισχυρή σημερινή σημασία τους. Το θέμα δεν είναι αν διαφωνούμε με τους λικβινταριστές (διαλυτιστές). Δικαίωμά τους να πιστεύουν σ' όποιον θεό θέλουν. Αλλά δεν μπορεί να παριστάνουν τους λενινιστές οι οπαδοί της κομματικής παιδικής χαράς.

▼▲▼

Ρωτάνε πολλοί φίλοι μας γιατί αυτή η έκταση των αστορεφορμιστικών ή ρεφορμιστικών κομμάτων.

Η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το “Εσωτερικό”, η ΕΑΡ, το ΚΚΕ, τα ποτάμια, τα ΔΙΚΤΥΑ, οι ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ και όσα άλλα προέκυψαν στο διάβα της ταξικής πάλης με ριζοσπαστικό λόγο, απείθαρχα μέλη, οπαδοί των επιτροπών και των δρόμων, συγκρουσιακοί, ανυπάκουοι, αντιμπάτσοι και αντιφασίστες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Αν ξύσεις προσεκτικά τον “απείθαρχο” θάβρεις έναν αντικομματικό. Αν σχίσεις την προβιά του “δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου” θα βρεις τον αντισοσιαλιστή. Αυτόν που έχει  -τάχα- κριτικό πνεύμα και ξέρει να βρίζει την αριστερά. Που αρνείται τη στράτευση και το μέγα απελευθερωτικό ρεύμα των κομμουνιστών γιατί δεν σηκώνει το κόμμα.

Όλα αυτά έχουν ένα όνομα: μικροαστός.

Δυστυχώς η χώρα μας έχει το προνόμιο να διαθέτει ευρύτατα στρώματα μικροαστών. Αναζητήστε πολλές αιτίες σ' αυτό το λήμμα.  

 πηγή: Λαϊκός Δρόμος