Το ξεδίπλωμα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα στην Ελλάδα

Η γέννηση του σύγχρονου μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος που σηματοδοτήθηκε από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση» το 1964, υπήρξε καρπός, πρώτα και κύρια, της εσωτερικής ανάγκης του κινήματος στη χώρα μας. Της ανάγκης να καταπολεμηθεί η ρεβιζιονιστική γραμμή που επιβλήθηκε στο ΚΚΕ που το μεταμόρφωσε σε ένα οππορτουνιστικό-ρεφορμιστικό κόμμα.Η εμφάνιση του, ωστόσο, συνδέεται και με τις κρίσιμες εξελίξεις που σημειώνονται στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα εκείνα τα χρόνια, όπου η αντιπαράθεση με το ρεβιζιονισμό που εισήγαγε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ έχει περάσει σε μια αποφασιστική φάση, παίρνοντας τη μορφή της διεθνούς δημόσιας πάλης, του ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούγκ, του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής τον Εμβέρ Χότζα και άλλων κομμουνιστικών κομμάτων που υπεράσπιζαν τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, ενάντια στην αντισοσιαλι­στι­κή και αντισταλινική γραμμή της χρουστσωφικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ.
Η κατανόηση των όρων εκκίνησης του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας δεν μπορεί να είναι πλήρης αν δεν γνωρίζουμε το διεθνές πλαίσιο εκείνης της περιόδου που επέδρασε και στη διαμόρφωσή του.
Ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός μετά το 1956 οδήγησε βαθμιαία στη διάσπαση του διεθνούς σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός προσπάθησε τότε αλλά και μετά να το συσκοτίσει η ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΕ με αποτέλεσμα να διαπιστώνουμε, σήμερα, σε πολλούς αγωνιστές αυτή η μεγάλη αντιπαράθεση, τα ζητήματά της και η τεράστια σημασία τους για την τροπή που πήρε τα επόμενα χρόνια το κομμουνιστικό κίνημα, να παραμένουν άγνωστος τόπος ή να υπάρχει μια λειψή και εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα.
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα μέσα από τις στήλες της «Αναγέννησης», μέσα από τη δημιουργία των «Ιστορικών Εκδόσεων» και στη συνέχεια μέσα από την εφημερίδα του το «ΛΑΪΚΟ ΔΡΟΜΟ» και τα άλλα έντυπά του, έδωσε τη δυνατότητα στους Έλληνες αγωνιστές να έλθουν σε επαφή με το περιεχόμενο της πολεμικής που ξέσπασε στους κόλπους του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ειδικότερα με τα πλούσια ιδεολογικοπολιτικά κείμενα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα.
Από το υλικό αυτό που έχει αφήσει σαν παρακαταθήκη το περιοδικό «Αναγέννηση» αναδημοσιεύουμε σήμερα, από το τεύχος της Αρ.1, και σε δύο συνέχειες, το άρθρο «Μια μεγάλη πολεμική στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος».

Μια μεγάλη πολεμική στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος



Βαθειές, κοσμοϊστορικής σημασίας μετα­βολές συντελούνται στο σύγχρονο κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει και δημιουργεί σήμε­ρα την πιο αποφασιστική στιγμή της ιστορίας της­ —την εποχή της κατάρρευσης του ιμπερι­αλισμού και της νίκης των προοδευτικών δυνά­μεων σε παγκόσμια κλίμακα. Η ιστορική αυτή δι­α­δικασία, που εγκαινιάσθηκε με το θρίαμβο του Μεγάλου Οχτώβρη, και διευρύνθηκε απο­φασιστικά με τη νικηφόρα έκβαση του Μεγάλου απελευθερωτικού αγώνα του κινέζικου λαού και τη δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής, το σχηματισμό του παγκό­σμιου σοσιαλιστικού συστήματος, βρίσκεται τώ­ρα σε πλήρη ανάπτυξη.
Η απελευθερωτική πλημμυρίδα των λαών κατακλύζει ορμητικά το χώρο, που ε­λέγχει ακόμα ο ιμπεριαλισμός. Στο ηρωικό νησί της Καραϊβικής, στην αδάμαστη Κούβα, στήθηκε η νικηφόρα σημαία της απελευθέρωσης και της κοινωνικής προόδου, που δείχνει το δρόμο της πάλης σε όλους τους λαούς της αμερικάνικης ηπείρου. Το Νότιο Βιετνάμ, το Κογκό, η Βενεζουέλα – η εκτεταμένη ζώνη της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, φλέγεται σήμερα από τον απελευθερωτικό αγώνα των λαών. Το εθνικοδημοκρατικό κίνημα των καταπιεζόμενων εθνών και λαών ζει στιγμές θυελλώδους ανάπτυξης. Στη Δυτική Ευρώπη, η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, με τους μαζικούς αγώνες τους καταφέρουν πλήγματα εναντίον του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των άλλων αντιδραστικών δυνάμεων. Οι ίδιες οι ΗΠΑ, το κέντρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού, συγκλονίζονται από τον ξεσηκωμό των εκατομμυρίων νέγρων – σκλάβων, που αποδύονται τολμηρά στον υπέρ πάντων αγώνα, εναντίον της ωμής μεσαιωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης της «ηγέτιδας» δύναμης του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου». Το φιλειρηνικό κίνημα των λαών εναντίον των φιλοπόλεμων επιθετικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού, για την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου προχωρεί μπροστά.
Παντού, σε όλο τον κόσμο ο ιμπεριαλισμός δέχεται απανωτά πλήγματα και οι ήττες του διαδέχονται η μια την άλλη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, οξύνονται ολοένα και περισσότερο οι εσωτερικές αντιθέσεις του, πράγμα που κάνει πιο δύσκολη τη θέση του ιμπεριαλισμού. Η ολόπλευρη, οικονομική και πολιτική, γενική κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος βαθαίνει και εντείνεται όλο και πιο πολύ. Ζούμε σε μια περίοδο, όπου ο διεθνής συσχετισμός των δυνάμεων άλλαξε ριζικά προς όφελος του προοδευτικού, φιλειρηνικού στρατοπέδου και σε βάρος του αντιδραστικού, φιλοπόλεμου στρατοπέδου. Ποτέ άλλοτε, οι διεθνείς συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές για τις προοδευτικές δυνάμεις και τόσο δυσμενείς για τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του, όσο είναι σήμερα.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή, ο διεθνής ιμπεριαλισμός με επικεφαλής τις ΗΠΑ στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στην άσκηση μιας διπλής πολιτικής: από τη μια πλευρά, δυναμώνει τις στρατιωτικές προετοιμασίες για την εξαπόλυση ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, με πρωταρχικό σκοπό τη συντριβή των σοσιαλιστικών χωρών, και αναπτύσσει μια ολοένα και πιο έντονη επεμβατική δραστηριότητα για τη βίαιη κατάπνιξη του προοδευτικού και του απελευθερωτικού κινήματος στις διάφορες χώρες, και από την άλλη πλευρά, προσπαθεί να συγκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο με ψεύτικα κηρύγματα υπέρ της «ειρήνης», της «δικαιοσύνης» και του «ανθρωπισμού» και επιδιώκει την υπονόμευση των σοσιαλιστικών χωρών και του διεθνούς προοδευτικού κινήματος, τη διάβρωσή τους από τα μέσα, τον ιδεολογικό και πολιτικό τους εκφυλισμό, έτσι ώστε να εξασφαλίσει τη λεγόμενη «ειρηνική εξέλιξή» τους, δηλ. την ειρηνική καθυπόταξή τους στον ιμπεριαλισμό. Από την άποψη αυτή, σπουδαία υπηρεσία προσφέρει σήμερα στο διεθνή ιμπεριαλισμό ένα εχθρικό προς τα ζωτικά συμφέροντα των λαών, και γι’ αυτό αντιλαϊκό, δεξιό οππορτουνιστικό ρεύμα, που αναπτύχθηκε στα τελευταία χρόνια στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος, και που αποτελεί συνέχεια και παραπέρα ανάπτυξη του παλαιότερου οππορτουνισμού.
Το οππορτουνιστικό αυτό ρεύμα προσέκρουσε στην αποφασιστική αντίσταση και αντίδραση όλων των συνεπών δυνάμεων του διεθνούς προοδευτικού κινήματος. Βαθειές διαφορές ανέκυψαν και μια μεγάλη, αποφασιστικής σημασίας για τις τύχες του κινήματος, πολεμική αναπτύχθηκε στις γραμμές του.

Το κύριο περιεχόμενο των διαφορών: Αγώνας ή συνθηκολόγηση;



Ποιο είναι το περιεχόμενο των διαφορών και το αντικείμενο της οξείας πολεμικής, που διεξάγεται σήμερα στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος;
Η πολεμική απεκάλυψε την ύπαρξη και τον ανταγωνισμό δυο διαμετρικά αντίθετων γραμμών πάνω στα θεμελιώδη προβλήματα του γενικού προσανατολισμού και της τακτικής του διεθνούς προοδευτικού κινήματος. Οι διαφορές αφορούν τέτοια βασικά ζητήματα, όπως είναι το ζήτημα της εκτίμησης του χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, του εθνικο-απελευθερω- τικού κινήματος και άλλα σπουδαία θεωρητικά και πολιτικά ζητήματα. Σε τελευταία ανάλυση, οι διαφορές συμπυκνώνονται σ’ αυτό το ζήτημα: Πρέπει οι λαοί να αγωνισθούν αποφασιστικά εναντίον του ιμπεριαλισμού για να κατακτήσουν το μέλλον τους ή να εμπιστευθούν τις τύχες τους στην καλή θέληση των ηγετών του ιμπεριαλισμού; Αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού ή συνθηκολόγηση μπροστά στην πίεση του ιμπεριαλισμού – αυτό είναι ουσιαστικά το κύριο αντικείμενο της σημερινής μεγάλης πολεμικής.

Ποιες δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες στη σημερινή παγκόσμια πολεμική

ΙΣΑΑΚ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα εμφανίζει σκόπιμα την πολεμική αυτή σα μια «κινεζο-σοβιετική διένεξη». Η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης πάλι, για τους δι­κούς της κι αυτή σκοπούς, προβάλλει τον ισχυρισμό, πως από τη μια πλευρά βρίσκεται η Σοβιετική Ένωση και ολόκληρο το διεθνές προοδευτικό κίνημα και από την άλλη, η Λαϊκή Κίνα. Η αλήθεια ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική. Η πολεμική θέτει αντιμέτωπους, από τη μια πλευρά όλους τους αληθινούς αγωνιστές της μεγάλης υπόθεσης της απελευθέρωσης και της κοινωνικής προόδου, κι ανάμεσα σ’ αυτούς στην πρώτη θέση τη Λαϊκή Κίνα με επικεφαλής το Μάο Τσε Τουνγκ και τους άλλους ηγέτες της, και από την άλλη πλευρά, όλους όσους εγκατέλειψαν και απαρνήθηκαν τη μεγάλη αυτή υπόθεση, κι ανάμεσα σ’ αυτούς, στην πρώτη θέση την ομάδα των σοβιετικών καθοδηγητών με επικεφαλής τον Χρουστσώφ.
Η πολεμική αυτή παίζει και θα παίξει σπουδαίο ρόλο στην όλη υπόθεση της πάλης των λαών εναντίον του ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό, τα προβλήματα, που τίθενται στο επίκεντρό της, ενδιαφέρουν και απασχολούν σήμερα όχι μόνο τους κομμουνιστές, αλλά όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους, όλους όσους αγωνίζονται εναντίον του ιμπεριαλισμού και για ένα καλύτερο αύριο. Κάθε αληθινός, συνεπής αγωνιστής κατά του ιμπεριαλισμού οφείλει να παρακολουθήσει από κοντά την πολεμική αυτή, να μελετήσει προσεκτικά τα γεγονότα και τα προβλήματα, να σκεφθεί βαθειά πάνω σ’ αυτά, για να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμμα και να πάρει μια σαφή θέση. Χωρίς μια αποφασιστική καταπολέμηση του οππορτουνισμού δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η νίκη εναντίον του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του στις διάφορες χώρες. Γι’ αυτό, ο αγώνας κατά του οππορτουνιστικού ρεύματος, που αναπτύχθηκε στα τελευταία χρόνια στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος, και ο αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού αποτελούν ουσιαστικά ένα ενιαίο καθήκον.

Καμιά συκοφαντία δεν μπορεί να εξαλείψει το ιστορικό έργο του Στάλιν



Το 1956, στο 20ό συνέδριο, οι σημερινοί καθοδηγητές της Σοβιετικής Ένωσης με επικεφαλής τον Χρουστσώφ εξαπέλυσαν μια πρωτοφανή σε βιαιότητα, δημόσια επίθεση εναντίον του Στάλιν, με το πρόσχημα της «πάλης εναντίον της προσωπολατρείας και των συνεπειών της». Η επίθεση αυτή, που επεκτάθηκε αμέσως και στο εξωτερικό, προσέλαβε γρήγορα τις διαστάσεις και το χαρακτήρα μιας αχαλίνωτης εκστρατείας κατα­συ­κοφάντησης του Στάλιν, διαστρέβλωσης και ολο­κληρωτικής απόρριψης του έργου του, και απο­κορυφώθηκε στο 22ο συνέδριο του 1961, όταν οι σοβιετικοί καθοδηγητές, περιφρονώντας τα αισθήματα και τη θέληση όχι μόνο του σοβιετικού λαού, αλλά και των λαών όλων των χωρών, διέταξαν να αποσυρθεί από το μαυσωλείο και να απανθρακωθεί η σωρός του Στάλιν, και άλλαξαν την ονομασία του Στάλινγκραντ, ονομασία που παραμένει πάντα α ν ε ξ ί τ η λ α χαραγμένη στην καρδιά και στο νου ολόκληρης της προοδευτικής ανθρωπότητας σαν το λαμπρό σύμβολο της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών.

Σήμερα, και για τον πιο δύσπιστο ακόμα, είναι πια εντελώς φανεροί οι σκοποί όλης αυτής της εκστρατείας.
Τα γεγονότα μαρτυρούν καθαρά, πως δεν ήταν η «πάλη κατά της προσωπολατρείας» και «η εφαρμογή των αρχών», που ενδιέφεραν τους σοβιετικούς καθοδηγητές. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι σήμερα παραβιάζουν κατάφωρα οι ίδιοι τις αρχές αυτές και καλλιεργούν μια αχαλίνωτη προσωπολατρεία γύρω από το πρόσωπο του Χρουστσώφ, που προβάλλεται σαν «η ψυχή εκείνων, που πολεμούσαν στο Στάλινγκραντ», σαν «ο πατέρας του Διαστήματος», σαν «ο μεγαλύτερος αγωνιστής της ειρήνης» κ.ο.κ.

Τα γεγονότα μαρτυρούν καθαρά, πως δεν ήταν η «διόρθωση των λαθών του Στάλιν», που ενδιέφερε τους σοβιετικούς καθοδηγητές. Αν τους απασχολούσε αυτό, θα έκαναν μια αντικειμενική επιστημονική ανάλυση του έργου του Στάλιν, μια σωστή εκτίμηση των υπη­ρεσιών και των λαθών του, για να καταλήξουν σε μια σωστή, και επομένως χρήσιμη για το κίνημα, γενίκευση της θετικής και της αρνητικής πείρας. Αυτοί όμως θέλησαν να σβήσουν ολόκληρο το έργο του Στάλιν και να τον παρουσιάσουν σαν ένα «βλάκα», «ηλίθιο», «δολοφόνο» κ.ο.κ. Και ο λόγος είναι φανερός.

Παρά τα ορισμένα λάθη, που διέπραξε στη διάρκεια της ζωής του, ο Στάλιν στάθηκε ένας έξοχος, ένας μεγάλος θεωρητικός, πολιτικός και οργανωτής των μαζών, που πρόσφερε ιστορικής σημασίας υπηρεσίες όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακολουθώντας πιστά και αναπτύσσοντας παραπέρα δημιουργικά τις θεμελιώδεις υποδείξεις του Λένιν, καθοδήγησε στο σωστό δρόμο το σοβιετικό λαό, έδωσε μια εξαιρετικά πολύτιμη συμβολή στην ανάπτυξη του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, αναδείχθηκε αντάξιος συνεχιστής του μεγάλου έργου του Λένιν, ένας νέος «αετός των βουνών».

Απορρίπτοντας ολοκληρωτικά το έργο του Στάλιν, οι σοβιετικοί καθοδηγητές με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, απορρίπτουν ακριβώς το βασικό δρόμο, που ακολούθησε ο σοβιετικός λαός και τις θεμελιώδεις αρχές, που τον ενέπνευσαν και τον καθοδήγησαν στην τιτάνια και μεγαλειώδη πορεία του. Και ακριβώς στα πλαίσια της εκστρατείας αυτής εναντίον του «σταλινικού πνεύματος», προβάλλονται οι «νέες» θεωρίες των σοβιετικών καθοδηγητών, οι «δημιουργικές» προεκτάσεις και «προ­σ­αρμογές στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής».

Αλλά οι σοβιετικοί καθοδηγητές κάνουν λάθος στον υπολογισμό τους: καμιά συκοφαντία δεν μπορεί να εξαλείψει το ιστορικό έργο του Στάλιν, γιατί το έργο αυτό συνδέεται αναπόσπαστα με τη δράση δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων μαχητών και είναι έργο δικό τους· καμιά δύναμη δεν μπορεί να κλείσει το δρόμο, που άνοιξε ο Μεγάλος Οχτώβρης, γιατί ο δρόμος αυτός αποτελεί μια γενική ιστορική αναγκαιότητα, γιατί το ποτάμι που ξεκίνησε το 1917 από τη Ρωσία, έγινε σήμερα μια απέραντη θάλασσα, που κατακλύζει ορμητικά όλον τον κόσμο.

Ο Στάλιν, το έργο του και οι υποθήκες του, ζουν και θα ζουν πάντα στην καρδιά και στο νου του μεγάλου σοβιετικού λαού, των εκατομμυρίων αγωνιστών της ιερής υπόθεσης της απελευθέρωσης και της κοινωνικής προόδου σε όλον τον κόσμο. Τα «παιδιά της φτώχειας και της ανέχειας», των «απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών», θα έχουν πάντα σαν πρότυπο τη ζωή και το έργο του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι – του αθάνατου μεγάλου Στάλιν.

Με τα λόγια τάσσονται υπέρ της ειρήνης αλλά με τις πράξεις τους ενισχύουν τις φιλοπόλεμες δυνάμεις του ιμπεριαλισμού



Η πάλη εναντίον του «σταλινικού πνεύματος» χρησίμευσε στους σοβιετικούς καθοδηγητές σα βάση για τη διατύπωση μιας σειράς «νέων» θέσεων και την εφαρμογή μιας «νέας» γραμμής στα βασικά ζητήματα της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής, μαζί και στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Η αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, η υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα των χωρών του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και όλων των λαών του κόσμου. Γι’ αυτό οι σοσιαλιστικές χώρες αγωνίσθηκαν πάντα εναντίον του πολέμου και υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και στις σχέσεις τους με τις καπιταλιστικές χώρες εφάρμοσαν με συνέπεια την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης χωρών με διαφορετικά κοινωνικο-πολιτικά συστήματα.

Μετά το 20ό συνέδριο όμως ο Χρουστσώφ άρχισε να παρουσιάζει τα πράγματα με τέτοιο τρόπο σαν να είναι αυτός ο δημιουργός της πολιτικής της ειρηνικής συνύπαρξης ή, τουλάχιστο, σα να είναι αυτός, που πρώτος, μετά τον Λένιν, πρόβαλε, εφάρμοσε και ανέπτυξε την πολιτική αυτή. Ολόκληρη η προπαγάνδα της Σοβιετικής Ένωσης, — και όχι μόνο της Σοβιετικής Ένωσης, — έχει συγκεντρώσει σήμερα την προσπάθειά της σ’ αυτόν το στόχο: να δυσφημήσει την πραγματικά φιλειρηνική πολιτική, που εφάρμοζε η Σοβιετική Ένωση στην περίοδο της ηγεσίας Στάλιν, να την εμφανίσει σαν «ψυχροπολεμική» και να προβάλει, να εκθειάσει τη λεγόμενη «πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης» του Χρουστσώφ και να εμφανίσει τον ίδιο σαν το «μεγαλύτερο υπέρμαχο της ειρήνης». Θέλουν να θολώσουν τη μνήμη των ανθρώπων και να σκοτίσουν το πνεύμα τους. Αλλά οι λαοί δοκίμασαν στην πράξη τη φιλειρηνική πολιτική του Στάλιν και βλέπουν σήμερα τα αποτελέσματα της πολιτικής του Χρουστσώφ.

Η ζωή, η πράξη, τα γεγονότα είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο. Τι λένε λοιπόν τα γεγονότα;

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 50ΧΡΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΚΑΔΗΜΟ

Η πάλη για την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης απαιτεί τη συγκεκριμένη καταγγελία των πραγματικών υποκινητών του πολέμου, των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλισμού, και πριν απ’ όλα του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και της συγκεκριμένης πολιτικής τους έκφρασης.
Ποια στάση όμως τηρεί ο Χρουστσώφ σε σχέση με τη θεμελιώδη αυτή απαίτηση;
Είναι αλήθεια ότι, από καιρό σε καιρό, ο Χρουστσώφ αφήνει να ξεσπάσει η «οργή» του εναντίον του «επιθετικού ιμπεριαλισμού». Ποιοι είναι ωστόσο οι συγκεκριμένοι εκφραστές αυτού του «επιθετικού ιμπεριαλισμού»; Σύμφωνα με την άποψη του Χρουστσώφ είναι μερικοί «παράφρονες στρατιωτικοί». Μα ούτε και σ’ αυτό είναι σταθερός. Έναν καιρό ο Μακναμάρα, υπουργός της Εθνικής Άμυνας των Η.Π.Α., ήταν «εκπρόσωπος της ομάδας των φιλοπόλεμων στρατιωτικών των Η.Π.Α.», αργότερα όμως μεταβλήθηκε κι αυτός σε «συνετό άνδρα των Η.Π.Α.», «συνεχιστή της ρεαλιστικής πολιτικής του προέδρου Κέννεντυ»!!! Σε ένα πράγμα είναι σταθερός ο Χρουστσώφ· στην προσπάθεια να προφυλάξει την κυβέρνηση των Η.Π.Α. από μια τέτοια κατηγορία. Αλλά και παραπέρα.
Ο Χρουστσώφ δήλωσε επανειλημμένα πως ο Αϊζενχάουερ «επιθυμεί ειλικρινά την ειρήνη», διακήρυξε, πως ο Κέννεντυ είναι ένας «συνετός πολιτικός άνδρας», που «φροντίζει για την ειρήνη» και τώρα εκφράζει την πεποίθηση, πως ο Τζόνσον «θα συνεχίσει τη ρεαλιστική πολιτική του προέδρου Κέννεντυ».
Για όσους έχουν μια στοιχειώδη γνώση της προοδευτικής κοσμοθεωρίας και μια στοιχειώδη πολιτική πείρα, είναι φανερό, πως δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ κυβέρνηση έξω ή πάνω από τάξεις. Κάθε κυβέρνηση είναι έκφραση και όργανο συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων. Και η κυβέρνηση των Η.Π.Α. είναι η συγκεκριμένη πολιτική έκφραση των γιγάντιων μονοπωλίων, του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου της χώρας αυτής, είναι το πολιτικό όργανο του βορειο­αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που βρίσκεται επικεφαλής όλων των ιμπεριαλιστών του κόσμου. Επομένως, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. είναι ο αρχηγός του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Τι σημαίνει, ύστερα απ’ αυτά, να εκθειάζεται ο αρχηγός του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού σαν άνθρωπος που «ενδιαφέρεται για την ειρήνη»; Αυτό σημαίνει ότι δια­κηρύσσεται η αλλαγή της φύσης του ιμπεριαλισμού, καλλιεργείται η ιδέα, πως ο ιμπεριαλισμός άλλαξε χαρακτήρα και από επιθετικός, φιλοπόλεμος έγινε φιλειρηνικός! Αυτό σημαίνει ότι, αφού οι ηγέτες του ιμπεριαλισμού «επιθυμούν την ειρήνη», δε χρειάζεται οι λαοί να αγωνισθούν εναντίον του!
Τα γεγονότα λοιπόν λένε, πως ο Χρουστσώφ, αντί να καταγγέλλει και να ξεσκεπάζει τον κυριότερο εχθρό της παγκόσμιας ειρήνης, το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον εξωραΐζει. Με τα λόγια τάσσεται υπέρ της ειρήνης, αλλά με τις πράξεις του συγκαλύπτει τους πραγματικούς υποκινητές του πολέμου, ενισχύει τις φιλοπόλεμες δυνάμεις!
Από την πλευρά τους οι ηγέτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού ανταποδίδουν διπλά τις υπηρεσίες που προσφέρει ο Χρουστσώφ.
Πρώτο: Λίγο μετά το περίφημο Ντάϊβιντ Καμπ, ο Αϊζενχάουερ ξαποστέλλει τα V2 για κατασκοπευτικές πτήσεις πάνω από τη Σοβιετική Ένωση. Λίγο μετά τη «γέννηση του πνεύματος της Βιέννης», ο Κέννεντυ προκαλεί νέα όξυνση της κατάστασης στο Λάος. Εντείνει το βρώμικο «ειδικό πόλεμο» εναντίον του λαού του Νότιου Βιετνάμ, οργανώνει τον πειρατικό αποκλεισμό της Κουβανικής Δημοκρατίας. Λίγο μετά τους πανηγυρισμούς για συνέχιση της «ρεαλιστικής πολιτικής» του προκατόχου του, ο Τζόνσον εξαπολύει την γκανγκστερική επιδρομή κατά του Βόρειου Βιετνάμ, οργανώνει, εμπνέει και καθοδηγεί την επίθεση κατά του ηρωικού λαού της Κύπρου, επεμβαίνει απροκάλυπτα για την ένοπλη κατάπνιξη του απελευθερωτικού αγώνα του κογκολέζικου λαού. Και ο Χρουστσώφ; Ο Χρουστσώφ αποφεύγει να πει έστω και μια λέξη για τον Τζόνσον (μιλάει το πολύ για κάποιους «αντιδραστικούς» των Η.Π.Α.) για να μη διαταράξει την «επιτευχθείσα βελτίωση των σχέσεων με την κυβέρνηση των Η.Π.Α.» και να μη δυσχεράνει στον προεκλογικό του αγώνα τον εκπρόσωπο της «νηφάλιας πολιτικής των Η.Π.Α.». Κι αυτό ονομάζεται πολιτική αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού!
Δεύτερο: «Εκτιμώντας» τη στάση ακριβώς αυτή του Χρουστσώφ, οι ηγέτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους και επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τις «ειρηνόφιλες προθέσεις» του Χρουστσώφ. Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο: Ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης αυτής χώρας του νικηφόρου σοσιαλισμού, που συγκέντρωνε πάντα τα κύρια πυρά της επίθεσης, τις συκοφαντίες και τις ύβρεις του διεθνούς ιμπεριαλισμού και όλων των αντιδραστικών, απολαμβάνει σήμερα τους επαίνους και τα εγκώμιά τους. Τι σημαίνει αυτό; Μήπως αυτό σημαίνει «νίκη της πολιτικής της ειρηνικής συνύπαρξης», «κατάκτηση» των ηγετών του ιμπεριαλισμού με το μέρος της ειρήνης; Όχι, αυτό σημαίνει απλούστατα προώθηση της πολιτικής της «ειρηνικής εξέλιξης» του ιμπεριαλισμού, δικαίωση των ελπίδων και των μόχθων του Ντάλλες για μια «φιλελευθεροποίηση» των σημερινών σοβιετικών ηγετών. Με μια ουσιαστική διαφορά όμως: οι ιμπεριαλιστές μπορούν να πανηγυρίζουν γιατί βρήκαν πρόθυμους συμμάχους, για την προώθηση της πολιτικής τους της «ειρηνικής εξέλιξης», στο πρόσωπο των σημερινών σοβιετικών ηγετών με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, αλλά η τελική τύχη της πολιτικής αυτής είναι προκαθορισμένη. Η βέβαιη και συντριπτική αποτυχία της είναι αναπόφευκτη. Η ιστορία δεν γυρίζει πίσω!
Αλλά, μπαίνει το ερώτημα: Πού βρίσκεται λοιπόν ο κίνδυνος του πολέμου;
Ολόκληρη η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα έχει σήμερα συγκεντρώσει την επίθεσή της εναντίον της «φιλοπόλεμης» ηγεσίας της Λαϊκής Κίνας. Ύβρεις, συκοφαντίες, ψεύδη — μια αχαλίνωτη εκστρατεία κατά της Λαϊκής Κίνας, με σκοπό να την εμφανίσει μπροστά στα μάτια των λαών σαν «αιμοχαρή», για να συγκαλύψει τα πραγματικά φιλοπόλεμα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Ο Ντην Ρασκ, υπουργός των Εξωτερικών των Η.Π.Α. αντιδιαστέλλοντας φανερά τη σοβιετική ηγεσία, δήλωσε πρόσφατα, πως ο κίνδυνος του πολέμου για τώρα και για κάμποσες δεκαετίες θα προέρχεται από το Πεκίνο, ενώ ο βρεταννός πρωθυπουργός Χιουμ, αφού «φιλοσόφησε» γύρω από τις «φιλοπόλεμες» προθέσεις των κινέζων ηγετών, σημείωσε με ικανοποίηση τις «αλλαγές που επήλθαν» και διακήρυξε την πεποίθησή του, πως «το κατακόρυφο φράγμα, που χωρίζει σήμερα τον κόσμο σε καπιταλιστές της Δύσης και σε κομμουνιστές της Ανατολής θα καταρρεύσει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη Σοβιετική Ένωση». Τι εύγλωττη μαρτυρία! Και ο Χρουστσώφ, σπάζοντας ακριβώς αυτό το «φράγμα», συνενώνεται τώρα με τους ηγέτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού στη μανιασμένη τους επίθεση κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας διακηρύσσοντας συκοφαντικά, πως οι ηγέτες της Λαϊκής Κίνας είναι «παράφρονες», «εξτρεμιστές», πως θέλουν «να οδηγήσουν τον κόσμο σε μια θερμοπυρηνική καταστροφή» κ.ο.κ.

Αλλά οι συκοφαντίες δεν μπορούν να μεταβάλλουν την πραγματικότητα.



Ο ισχυρισμός, πως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας «αντιτάσσεται στην ειρηνική συνύπαρξη» και «θέλει τον πόλεμο» είναι ένα μεγάλο ψέμμα! Μήπως δεν είναι ακριβώς η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, που πήρε την πρωτοβουλία για τη διατύπωση των περίφημων Πέντε Αρχών της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα; Μήπως δεν είναι αυτή, που αγωνίσθηκε πάντα και αγωνίζεται και σήμερα, με τη μεγαλύτερη συνέπεια, για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης και εναντίον των φιλοπόλεμων σχεδίων του διεθνούς ιμπεριαλισμού;
Η αλήθεια είναι ότι εδώ εκδηλώνονται δυο ριζικά αντίθετες γραμμές: Η ομάδα των σοβιετικών καθοδηγητών με τον Χρουστσώφ επικεφαλής, εννοεί και εφαρμόζει την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης σα μια πολιτική εγκατάλειψης όλων των βασικών επιδιώξεων ενός σοσιαλιστικού κράτους. Ξεκινάει από την αντίληψη ότι ο ιμπεριαλισμός άλλαξε χαρακτήρα και οι ηγέτες του έγιναν «ειρηνόφιλοι». Στηρίζει όλες τις ελπίδες για μια παγκόσμια ειρήνη στις διαπραγματεύσεις με τους «συνετούς» αρχηγούς του ιμπεριαλισμού και όχι στον αγώνα των λαών. Έτσι σπέρνει αυταπάτες και παραλύει την αγωνιστική θέληση των λαών, που είναι η πιο αποφασιστική δύναμη υπεράσπισης της παγκόσμιας ειρήνης.
Η γραμμή, που υποστηρίζει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, είναι εντελώς διαφορετική. Η Λαϊκή Κίνα «…βρίσκεται πάντα σε θέση μάχης εναντίον του ιμπεριαλισμού και για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης. Υποστηρίζουμε, πως για να προασπίσουμε την παγκόσμια ειρήνη, πρέπει χωρίς ανάπαυλα να καταγγέλλουμε τον ιμπεριαλισμό, να κινητοποιούμε και να οργανώνουμε τις λαϊκές μάζες για να αγωνισθούν εναντίον του ιμπεριαλισμού, που επικεφαλής του βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, πρέπει να στηριζόμαστε στην ανάπτυξη της ισχύος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, στους επαναστατικούς αγώνες του προλεταριάτου και των εργαζομένων όλων των χωρών, στον απελευθερωτικό αγώνα των καταπιεζόμενων εθνών, στον αγώνα όλων των ειρηνόφιλων λαών και όλων των ειρηνόφιλων κρατών, στο πλατύ ενιαίο μέτωπο εναντίον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των λακέδων του»(1) Αυτή είναι η άποψη της Λαϊκής Κίνας.
Στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης υπάρχουν σήμερα δυο δυνατότητες: Η δυνατότητα της αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και η δυνατότητα της εξαπόλυσης ενός νέου παγκόσμιου πολέμου από την πλευρά του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί οφείλουν να αγωνιστούν σταθερά, έτσι ώστε η πρώτη δυνατότητα να μετατραπεί σε πραγματικότητα και η δεύτερη να ανατραπεί.
Η πολιτική, που υποκύπτει μπροστά στη θερμοπυρηνική απειλή του ιμπεριαλισμού και τρομοκρατεί τους λαούς με τον κίνδυνο και τις συνέπειες ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, είναι πολιτική που οδηγεί κατευθείαν στον πόλεμο αυτό. Αντίθετα, η πολιτική, που αντιτάσσεται σταθερά στον ιμπεριαλισμό, που εμπνέει στους λαούς το πνεύμα της μαχητικής αντίστασης και πάλης εναντίον του ιμπεριαλισμού είναι πολιτική, που οδηγεί ακριβώς στην αποτροπή του πολέμου αυτού, πολιτική που οδηγεί στην ανατροπή και εξάλειψη του ιμπεριαλισμού γενικά και στην κατάργηση, πάνω στη βάση αυτή, των πολέμων γενικά. Γιατί ο επιθετικός, αρπακτικός, φιλοπόλεμος χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού ούτε άλλαξε, ούτε πρόκειται να αλλάξει. Κι αυτό σημαίνει, πως όσο θα υπάρχει ιμπεριαλισμός θα υπάρχει και κίνδυνος παγκοσμίων πολέμων. Να γιατί η ορθή στάση απέναντι στο ζήτημα αυτό έχει κεφαλαιώδη σημασία.
Ο Μάο Τσε Τουνγκ είπε: «Είμαστε αποφασιστικά υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου. Αλλά αν οι ιμπεριαλιστές επιμείνουν να εξαπολύσουν έναν καινούργιο πόλεμο, δεν πρέπει να φοβηθούμε. Η στάση μας απέναντι στο πρόβλημα αυτό είναι η ίδια όπως και σε όλες τις «αναταραχές»· πρώτο, είμαστε εναντίον, δεύτερο, δεν τις φοβόμαστε»(2).
Αυτή η γραμμή είναι γραμμή αποφασιστικής αντιμετώπισης του ιμπεριαλισμού και όλων των αντιδραστικών σε όλες τις συνθήκες, που απορρίπτει τη συνθηκολόγηση και την υποταγή. Είναι μια τολμηρή γραμμή αγωνιστικής αισιοδοξίας, που απορρίπτει την απαισιοδοξία και την ηττοπάθεια. Είναι η μόνη γραμμή που εγγυάται την επιτυχία στον αγώνα εναντίον της επιθετικής, φιλοπόλεμης πολιτικής του ιμπεριαλισμού και για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης. Γι’ αυτό και χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από όλους τους λαούς της Γης.

Οι λαοί που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους υπηρετούν πραγματικά την παγκόσμια ειρήνη



Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των λαών εναντίον του ιμπεριαλισμού, του αποικισμού και του νεοαποικισμού προσέλαβε στις μέρες μας μια πρωτοφανή ανάπτυξη σε πλάτος και σε βάθος. Πρόκειται για ένα φαινόμενο κοσμοϊστορικής σημασίας.
Η στάση απέναντι στο κίνημα αυτό αποτελεί ένα κεφαλαιώδες ζήτημα, συνιστά ένα από τα βασικά κριτήρια της συνέπειας και της προσήλωσης στα συμφέροντα των λαών.
Οι σοβιετικοί καθοδηγητές, με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, προβαίνουν, από καιρό σε καιρό, σε πομπώδεις δηλώσεις για υποστήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των λαών. Αλλά, όπως σε κάθε ζήτημα, έτσι και εδώ, σημασία έχουν όχι οι διακηρύξεις αλλά τα έργα. Και τα έργα των σοβιετικών καθοδηγητών κάθε άλλο παρά υποστήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των λαών μαρτυρούν.
Η βασική ιδέα, που κατευθύνει τη δράση τους στο κεφάλαιο αυτό είναι η αντίληψη του Χρουστσώφ, πως «ένας μικρός σπινθήρας μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο πόλεμο» και πως «θα εργασθούμε επίμονα για το σβήσιμο των σπινθήρων, που θα μπορούσαν να ανάψουν τις φλόγες του πολέμου».
Μπαίνει, πρώτα – πρώτα το ερώτημα: Ποιοι είναι αυτοί οι «σπινθήρες»;
Είναι μήπως οι επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού εναντίον του απελευθερωτικού κινήματος των λαών; Αλλά, τότε τι χρειάζεται και τι εξυπηρετεί αυτή η αοριστολόγα «φιλολογία» περί «σπινθήρων»; Η ιμπεριαλιστική επέμβαση έχει ένα καθορισμένο περιεχόμενο και πρέπει να παίρνει ένα συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, που να αποκαλύπτει την ουσία της και να κινητοποιεί σε αγώνα εναντίον της. Αλλοιώς, το αποτέλεσμα είναι η συγκάλυψη της επέμβασης, η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός των λαών.
Είναι μήπως η σύγκρουση ανάμεσα σε ένα λαό, που ξεσηκώθηκε για την ελευθερία του και στον ιμπεριαλισμό, που προσπαθεί να τον καταπνίξει με τη βία; Αλλά, τότε αυτή η αοριστολόγα «φιλολογία» περί «σπινθήρων» σημαίνει εξάλειψη κάθε διάκρισης ανάμεσα στον καταπιεζόμενο και στον καταπιεστή, ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο, ανάμεσα στον εχθρό και στο φίλο και παίρνει το χαρακτήρα της καταδίκης «της σύγκρουσης γενικά», που μπορεί «να προκαλέσει παγκόσμιο πόλεμο». Έτσι φτάνουμε στην ουσία του ζητήματος.
Στο όνομα της δήθεν υπεράσπισης της παγκόσμιας ειρήνης οι καταπιεζόμενοι λαοί δεν πρέπει να διεκδικήσουν την ελευθερία τους γιατί αυτό θα προκαλέσει τα χτυπήματα του ιμπεριαλισμού και μέσα από μια «αλυσσιδωτή διαδικασία» θα οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο! Έτσι τελικά αποκαλύπτεται, πως η «φιλολογία» περί «σπινθήρων» δεν είναι καθόλου μια απλή φιλολογία, και δεν είναι καθόλου αοριστολόγα, αλλά πολύ συγκεκριμένη. Η ιστορία μας διδάσκει, πως οι οππορ­τουνιστές προσπάθησαν πάντα να κρύψουν τους αληθινούς σκοπούς τους κάτω από αόριστες, ασαφείς διατυπώσεις κι αυτό επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά με τη θεωρία περί «σπινθήρων».
Οι σοβιετικοί καθοδηγητές, με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, προβαίνουν, από καιρό σε καιρό, σε πομπώδεις δηλώσεις για «απαγόρευση της ιμπεριαλιστικής εξαγωγής της αντεπανάστασης».
Αλλά τι έκαναν για την «απαγόρευση της ιμπεριαλιστικής εξαγωγής της αντεπανάστασης» στο Κογκό; Πρωτοστάτησαν στην αποστολή της «ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε.» στο Κογκό και εξύμνησαν το έργο της, που ήταν έργο κατάπνιξης του απελευθερωτικού αγώνα του κογκολέζικου λαού.


Τι έκαναν για την «απαγόρευση της ιμπεριαλιστικής εξαγωγής της αντεπανάστασης» στο Νότιο Βιετνάμ, όπου δεκάδες χιλιάδες ανδρών του αμερικανικού στρατού επεμβαίνουν απροκάλυπτα και συμμετέχουν στις επιχειρήσεις εναντίον του νοτιοβιετναμέζικου λαού, που αγωνίζεται για την ελευθερία του; Έφτασαν να καλλιεργούν την ιδέα, πως «η ένταση της κατάστασης» στη Νοτιοανατολική Ασία, η γκανγκστερική αεροπορική επιδρομή, που εξαπέλυσε ο Τζόνσον εναντίον του Βορείου Βιετνάμ, είναι αποτέλεσμα της «προκλητικής» και «επεκτατικής» πολιτικής της Λαϊκής Κίνας! Αλλά αυτά δεν είναι αυτούσια τα «επιχειρήματα», που πρόβαλε ο αρχηγός του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να δικαιολογήσει τις πειρατικές πράξεις του; Και βέβαια, αυτά δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα, που υπάρχουν.
Είναι λοιπόν αυτό υποστήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των λαών ή υπονόμευσή του, χτύπημα και κατασυκοφάντηση εκείνων, που με πραγματική συνέπεια υποστηρίζουν το κίνημα αυτό, απροκάλυπτη δικαίωση της αντιλαϊκής, φιλοπόλεμης πολιτικής του ιμπεριαλισμού;
Υπάρχουν, φυσικά, μερικές περιπτώσεις, όπου οι σοβιετικοί καθοδηγητές, για τους δικούς τους πάντα σκοπούς, για να μη ξεσκεπαστούν περισσότερο ή γιατί υποχρεώνονται από τα ίδια τα πράγματα, προβαίνουν σε μερικές θεαματικές δηλώσεις ή ενέργειες «υποστήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος» αυτής ή της άλλης χώρας. Αλλά μια προσεκτική μελέτη του συνόλου των ενεργειών τους σε σχέση με το δοσμένο ζήτημα (συγκεκριμένο κίνημα της χώρας αυτής) ή, πολύ περισσότερο, του συνόλου των ενεργειών τους σε σχέση με το όλο παγκόσμιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των λαών αποκαλύπτει τον υποκριτικό, δημαγωγικό χαρακτήρα των δηλώσεων και ενεργειών αυτών. Και τελικά, όπως δείχνει η ίδια η ζωή, όταν το ζήτημα φτάνει σε κρίσιμο σημείο και η πίεση του ιμπεριαλισμού εκδηλώνεται απροκάλυπτα, οι σοβιετικοί καθοδηγητές είναι πάντα πρόθυμοι για κάποια «διαπραγμάτευση» με τον ιμπεριαλισμό, για κάποια «ειρηνική διευθέτηση του ζητήματος», στο όνομα πάντα της διαφύλαξης της παγκόσμιας ειρήνης! δηλ. για έναν απαράδεκτο συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό, που και την παγκόσμια ειρήνη υπονομεύει και τους λαούς καταδικάζει στην υποδούλωση.
Οι σοβιετικοί καθοδηγητές επισείουν μπροστά στους λαούς τον κίνδυνο ενός θερμοπυρηνικού πολέμου, που «θα καταστρέψει την ανθρωπότητα», για να τους κάνουν να σταματήσουν τον αγώνα τους και να υποταχθούν στην πολιτική τους της λεγόμενης «ειρηνικής συνύπαρξης». Αλλά, εκείνοι που ασχολούνται τόσο πολύ και τόσο συστηματικά με τη στατιστική των θυμάτων και των καταστροφών ενός μελλοντικού παγκοσμίου πολέμου, σκέφθηκαν ποτέ να ασχοληθούν με τη στατιστική των θυμάτων και των καταστροφών, που προκαλεί σ ή μ ε ρ α ο ιμπεριαλισμός στους λαούς; Σκέφθηκαν τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, που πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα, τις αρρώστειες, τις κάθε είδους στερήσεις και κατατρεγμούς, τις εκτελέσεις και τις δολοφονίες κι όλα τα παρόμοια «αγαθά» του «ελεύθερου κόσμου»; Σκέφθηκαν τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των ανθρώπων, που στενάζουν κάτω από την καταπίεση και εκμετάλλευση του ιμπεριαλισμού, του αποικισμού, του νεοαποικισμού και όλων των αντιδραστικών; Κι αν τα σκέφθηκαν, τι έχουν να τους πουν; Να τα υπομείνουν όλα αυτά για χάρη της πολιτικής τους της λεγόμενης «ειρηνικής συνύπαρξης» μέχρις ότου «νικήσουν τον ιμπεριαλισμό στην οικονομική άμιλλα» και επιφέρουν έτσι την αυτόματη κατάρρευσή του;
Η πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης είναι μια σωστή πολιτική, που έχει την εφαρμογή της στις σχέσεις μεταξύ κρατών με διαφορετικό κοινωνικό σύστημα. Όταν εφαρμόζεται σωστά από τις σοσιαλιστικές χώρες, εξυπηρετεί πραγματικά την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και την υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών από τον ιμπεριαλισμό. Αλλά, κανένας δεν έχει το δικαίωμα και δεν μπορεί να επεκτείνει την πολιτική αυτή στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, στις σχέσεις μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζομένων, μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, γιατί τότε υπονομεύει και τον απελευθερωτικό αγώνα των λαών και την πάλη τους για την παγκόσμια ειρήνη.
Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των λαών όχι μόνο δεν εκθέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη, αλλά αντίθετα συμβάλλει αποφασιστικά στην υπεράσπισή της γιατί χτυπάει, εξασθενίζει, κλονίζει ακριβώς τις δυνάμεις εκείνες που προσπαθούν να οργανώσουν και να εξαπολύσουν ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο και ενισχύει τις δυνάμεις, που αγωνίζονται για την παγκόσμια ειρήνη.
Οι λαοί οφείλουν να αγωνισθούν δραστήρια, από τη μια πλευρά εναντίον των επιθετικών, φιλοπόλεμων σχεδίων του διεθνούς ιμπεριαλισμού και από την άλλη πλευρά για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και όλων των αντιδραστικών καθεστώτων, για την εξασφάλιση μιας νέας ζωής και μιας πραγματικής και μόνιμης ειρήνης στον κόσμο. Αυτό είναι ιστορική επιταγή των καιρών, είναι μια ιστορικά αναπόφευκτη πορεία, που καμμιά δύναμη δεν μπορεί να την ανακόψει και να την αποτρέψει!

Η απροκάλυπτη συνεργασία με την τιτοϊκή κλίκα, αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο των σοβιετικών καθοδηγητών



Για κάθε συνειδητό αγωνιστή, που παραμένει πιστός στην υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών και της κοινωνικής προόδου, η ηγεσία της Ε.Κ. Γιουγκοσλαβίας είναι μια κλίκα αποστατών και προδοτών, που σε κρίσιμες στιγμές κατάφερε πισώπλατα χτυπήματα στο προοδευτικό κίνημα, έπαιξε και εξακολουθεί και σήμερα να παίζει το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού, για τη διαστρέβλωση και τη δυσφήμηση της πρωτοπόρας θεωρίας των καιρών μας, για τη διάσπαση και τη διάλυση του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος εναντίον της ειρήνης, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της προόδου των λαών. Αναρίθμητα αδιάψευστα γεγονότα το επιβεβαιώνουν αυτό.

Οι αγωνιστές του προοδευτικού κινήματος της χώρας μας έχουν τη δική τους σκληρή πείρα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Η μνήμη τους είναι πολύ ζωηρή. Θυμούνται, πρόσφατα ακόμα, τότε που ο λαός μας διεξήγε σκληρό αγώνα εναντίον του καραμανλικού νεοφασισμού, όταν ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα είχε ξεσηκωθεί σε έναν υπέροχο αγώνα συμπαράστασης προς το μαχητή λαό μας, η «σοσιαλιστική» Γιουγκοσλαβία και οι «σύντροφοι» ηγέτες της όχι μόνο δεν είπαν μια λέξη υποστήριξης για το λαό μας, αλλά έκαμαν ακριβώς το αντίθετο: Εξυμνούσαν θορυβωδώς το καραμανλικό καθεστώς, τις «προόδους» του και την «ευημερία», που χάριζε στο λαό μας! Όποιες προσπάθειες κι αν καταβληθούν, λοιπόν για να παρασταθούν τα πραγματικά, τα αδιάψευστα γεγονότα σα «συκοφαντία», όποιες πανηγυρικές «αποκαταστάσεις» κι αν γίνουν, οι αγωνιστές του προοδευτικού κινήματος της χώρας μας δεν πρόκειται να μεταβάλλουν γνώμη για την κλίκα Τίτο!

Υπήρξε μια περίοδος, που ο Χρουστσώφ αποκαλούσε τους γιουγκοσλάβους ηγέτες «κατάσκοπους του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου», «Δούρειο ίππο του ιμπεριαλισμού». Στο συνέδριο του βουλγαρικού κόμματος, που έγινε μετά την πρώτη Διάσκεψη της Μόσχας, ο Χρουστσώφ δήλωνε: «Οι επιθετικοί κύκλοι της αστικής τάξης, υπολογίζοντας σε τέτοιους «συμμάχους», μπορούν να τρέφουν μερικές ελπίδες και να προσδοκούν ότι οι προσπάθειες τους να υπονομεύσουν από τα μέσα τα σοσιαλιστικά κράτη είναι δυνατόν να στεφθούν από επιτυχία. Αλλά πρέπει να πω ότι οι χιμαιρικές ελπίδες των ιμπεριαλιστών είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και ότι τα κεφάλαια, που επενδύουν σε τέτοιες «επιχειρήσεις», θα γίνουν καπνός…». Και παρακάτω: «Οι γιου­γ­κοσλάβοι ηγέτες προξένησαν ιδιαίτερα σοβαρή ζημία στο έργο του σοσιαλισμού με τις ανοικτές δηλώσεις τους και τις πράξεις τους στη διάρκεια των γεγονότων της Ουγγαρίας. Όταν εκδηλώθηκε το φασιστικό πραξικόπημα στη Βουδαπέστη, η γιουγκοσλαβική πρεσβεία έγινε στην πραγματικότητα το κέντρο εκείνων, που υποκίνησαν τη στάση εναντίον του λαϊκοδημοκρατικού καθε­στώτος στην Ουγγαρία, το καταφύγιο της ομάδας των συνθηκολόγων και των προδοτών, των Νάγκυ – Λοζίνσκυ». Αλλά γρήγορα φάνηκε, πως οι λόγοι αυτοί ήταν υποκριτικοί, πως απέβλεπαν απλώς στην εξαπάτηση του διεθνούς προοδευτικού κινήματος.
Τώρα οι «κατάσκοποι του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου» έγιναν «σύντροφοι στον κοινό αγώνα». Οι σοβιετικοί καθοδηγητές με τον Χρουστσώφ επικεφαλής, απορρίπτοντας όλα τα προσχήματα, επιδίδονται σήμερα απροκάλυπτα σε μια χωρίς προηγούμενο προσπάθεια δικαίωσης και εξύμνησης της τιτοϊκής κλίκας και σε μια ανοιχτή συνεργασία μαζί της. Σοβιετικές αντιπροσωπείες και αποστολές πηγαινοέρχονται συνεχώς στη Γιουγκοσλαβία για «να μελετήσουν τη χρήσιμη πείρα της» και ο Χρουστσώφ αναγγέλλει, πως η πείρα αυτή θα αξιοποιηθεί στη Σοβιετική Ένωση!


Ο Χρουστσώφ προσπάθησε να δικαιολογήσει την απότομη μεταβολή του με το επιχείρημα, πως «άλλαξε η στάση των γιουγκοσλάβων συντρόφων». Αλλά ο Τίτο έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, δηλώνοντας κατηγορηματικά, πως «δικαιώνεται η γραμμή, που ακολουθήσαμε εμείς από το 1948».
Όταν λοιπόν ο Χρουστσώφ διακηρύσσει σήμερα, πως έχουν «την ίδια ιδεολογία» και «τον ίδιο σκοπό», με τους γιουγκοσλάβους ηγέτες, εξομολογείται με αληθινή ειλικρίνεια. Πραγματικά, ο σκοπός τους είναι ο ίδιος και εκτίθεται με πολλή σαφήνεια στους λόγους, που εκφωνούσε ο Χρουστσώφ εναντίον του Τίτο στις στιγμές της «επαναστατικής αδιαλ­λαξίας» του!
Η επαίσχυντη αυτή στάση αποκαλύπτει, καλύτερα από κάθε τι άλλο, το αληθινό πρόσωπο των σημερινών καθοδηγητών της Σοβιετικής Ένωσης με τον Χρουστσώφ επικεφαλής.