Σημειώσεις για το αντικαπιταλιστικό ρεύμα στην Ελλάδα: Κούφιος “αντικαπιταλισμός” και στο βάθος ρεφορμισμός και υπόκλιση στην αστική πολιτική

Κούφιος “αντικαπιταλισμός” και στο βάθος …ρεφορμισμός και υπόκλιση στην αστική πολιτική

Σημειώσεις για το αντικαπιταλιστικό ρεύμα στην Ελλάδα

Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση στην Ελλάδα  

     Σε όλη την εξέλιξη της νεότερης ελληνικής ιστορίας, βασικό στοιχείο που την χαρακτηρίζει, είναι η ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας μας -οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική- από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η σχέση εξάρτησης και υποτέλειας από τον ιμπεριαλισμό αποτέλεσε μια βασική στρατηγική επιλογή της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου, η οποία -μετά την Επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελληνικού κράτους- στήριξε την αντιλαϊκή της εξουσία στις πλάτες των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Από το γαλλικό, αγγλικό και ρωσικό κόμμα (τα πρώτα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα έφεραν τα ονόματα των δυνάμεων που υποστήριζαν), μέχρι τα αμερικανοευρωπαϊκά μνημόνια που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας από το 2010, η σχέση εξάρτησης της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης με τους ιμπεριαλιστές προστάτες της έχει χρωματίσει όλη τη σύγχρονη ιστορική πορεία.

     Από τον Καποδίστρια και τα δάνεια της ανεξαρτησίας μέχρι την προσφυγή στον ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) της κυβέρνησης Τρικούπη, από τον αποκλεισμό του Πειραιά από τις δυνάμεις της Αντάντ¹ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή, από τον εξωτερικό δανεισμό των κυβερνήσεων του Βενιζέλου μέχρι το “ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας” του δικτάτορα Μεταξά, από τον Εμφύλιο και την πρόσδεση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό μέχρι την αμερικανοκίνητη δικτατορία, από την είσοδο στην ΕΟΚ μέχρι το “ευχαριστούμε τις ΗΠΑ” του Σημίτη το 1996 και του Δραγασάκη το 2018, μπορεί εύκολα κανείς να κατανοήσει πώς η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας αποτελεί συστατικό στοιχείο συγκρότησης και όρο επιβίωσης του ελληνικού καπιταλισμού.

     Αναμφίβολα η ιστορική αναδρομή μπορεί να εμπλουτιστεί με πλήθος στοιχείων που πιστοποιούν την εκδήλωση της εξαρτημένης σχέσης του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου με τα ξένα ιμπεριαλιστικά αφεντικά (σημαντικά έργα αποτελούν αναμφίβολα το “Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα” του Νίκου Μπελογιάννη, η “Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα” του Μπάτση, εκδόσεις του ΚΚΕ των δεκαετιών του 30’, 40’ και 50’, κείμενα του Νίκου Ζαχαριάδη, αλλά και πλήθος βιβλίων που δημοσιεύτηκαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης από τις Ιστορικές και Μορφωτικές Εκδόσεις), αλλά το βασικότερο ζήτημα που καλούμαστε να επιλύσουμε είναι ο καθορισμός των καθηκόντων του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, όπως αυτά απορρέουν από την ανάγνωση της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.

Ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και το ταξικό του περιεχόμενο

Αποτελεί σταθερή μας πεποίθηση πως καμία προοδευτική κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στη χώρα μας χωρίς την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Δεν μπορεί να υπάρξει αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού χωρίς το ξεκλήρισμα της αντιλαϊκής εξουσίας του κοινωνικού στηρίγματος του ιμπεριαλισμού στη χώρα, δηλαδή της ντόπιας άρχουσας τάξης.

Αντίστοιχα, δεν μπορεί να υπάρξει ανατροπή του αντιδραστικού καθεστώτος της εγχώριας ολιγαρχίας του πλούτου, αν δε γκρεμιστούν συθέμελα τα θεμέλια στα οποία στηρίζει την κυριαρχία της, δηλαδή τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα.

¹ Από τον Νοέμβριο του 1916 μέχρι τον Μάιο του 1917, οι δυνάμεις της Αντάντ (που σήμαινε “Εγκάρδια Συννενόηση” και αποτελούνταν από την Γαλλία, την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσία), με στρατιωτική επέμβαση και αποκλεισμό της νότιας Ελλάδας που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του βασιλιά κατά την περίοδο του “Εθνικού Διχασμού”, εκβίασε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της.

Από την άποψη αυτή, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό αποτελεί αγώνα με βαθιά ταξικό περιεχόμενο, καθώς συνδέεται άμεσα με τη ριζική κοινωνική αλλαγή στη χώρα μας, με την επαναστατική άνοδο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην εξουσία που θα ανοίξει το δρόμο για τον Σοσιαλισμό. Επίσης, ο αγώνας για το ξεθεμελίωμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατίας έχει ταυτόχρονα περιεχόμενο εθνικό, καθώς αποτελεί συστατικό στοιχείο της πάλης για πραγματική Εθνική Ανεξαρτησία.

     Σε όλη τη νεοελληνική εξέλιξη μέχρι τις μέρες μας, καμία μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα δεν επέλεξε να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη, ούτε καν να αμφισβητήσει στο ελάχιστο τη σχέση υποτέλειας με τους κάθε φορά ιμπεριαλιστές αφέντες. Δεν υφίσταται δηλαδή στην Ελλάδα τμήμα μιας “εθνικής” αστικής τάξης, όπως για παράδειγμα υπάρχουν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ή στην Μέση Ανατολή, όπου μερίδες της μεγαλοαστικής τάξης επιλέγουν να στηρίξουν την ταξική τους κυριαρχία πάνω στους λαούς τους χωρίς τη συμβολή του ιμπεριαλισμού. Αυτό, όμως, δε συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου η ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτέλεσε, για λόγους ιστορικούς και πολιτικούς, συστατικό στοιχείο συγκρότησης και επιβίωσης της πλουτοκατίας. Στη βάση αυτή, ο αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία αφορά την πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας, το προλεταριάτο, το οποίο καλείται να είναι μπροστάρης στην πάλη για την αποτίναξη της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και του κοινωνικού του στηρίγματος στη χώρα, της εγχώριας ολιγαρχίας του πλούτου. Σύμμαχοι της εργατικής τάξης στον αγώνα αυτό είναι η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων και του πληθυσμού της χώρας, η φτωχή και μεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων (μικροί έμποροι και οι βιοτέχνες), η προοδευτική διανόηση. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική αντίθεση στην ελληνική κοινωνία. Ο ιμπεριαλισμός και οι μεγαλοαστοί από τη μία μεριά, και ο λαός από την άλλη.

     Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και η πάλη για Εθνική Ανεξαρτησία έχουν βαθύ ταξικό περιεχόμενο, καθώς συνδέονται με το ζήτημα της ανατροπής της αστικής εξουσίας στη χώρα μας. Η άρχουσα τάξη, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, ουδέποτε εκπλήρωσε τους πόθους και τους αγώνες του λαού μας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Το καθήκον αυτό έπεσε από την αρχή στις πλάτες της εργατικής τάξης και του λαού, που μπορούν με συνέπεια να το φέρουν εις πέρας, με την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής και αστικής κυριαρχίας.Στη βάση του καθορισμού των σχέσεων της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης με τον ιμπεριαλισμό ως σχέσεις εξάρτησης καθορίζονται τα καθήκοντα της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτά συμπυκνώνονται στον αγώνα για Δουλειά-Ειρήνη-Δημοκρατία-Εθνική Ανεξαρτησία-Σοσιαλισμό. Από την άποψη αυτή, η αντίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας είναι που σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζει τα καθήκοντα και τους πολιτικούς στόχους που κάθε πολιτική δύναμη θέτει στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι που καθιστά και την πολιτική ανάλυση για την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας, καθώς και τις αναλύσεις που εναντιώνονται σε αυτήν, τόσο σημαντικές.

Το αντικαπιταλιστικό ρεύμα και η ιμπεριαλιστική εξάρτηση

Στον αντίποδα των παραπάνω θέσεων στέκεται η τοποθέτηση του λεγόμενου “αντικαπιταλιστικού” ρεύματος. Η τοποθέτηση αυτή συμπυκνώνεται στην άρνηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, στον καθορισμό της πάλης του κινήματος σε καθαρά “αντικαπιταλιστική” κατεύθυνση, καθώς και στην υιοθέτηση μιας σειράς ρεφορμιστικών προτάσεων, όπως είναι τα διάφορα “αντικαπιταλιστικά μεταβατικά προγράμματα”. Βασικοί εκφραστές των νεοτροτσκιστικών θεωριών του αντικαπιταλιστικού ρεύματος στη χώρα μας είναι βασικά οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μια σειρά τροτσκιστικές οργανώσεις, ενώ επιρροές του συναντά κανείς τα τελευταία χρόνια στις θέσεις του ΚΚΕ, ακόμη και σε τοποθετήσεις επαναστατικών οργανώσεων που “φλερτάρουν” επικίνδυνα με τον αντικαπιταλισμό.

Ο αντικαπιταλισμός γέννημα της υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος

Οι διαφωνίες μας με το αντικαπιταλιστικό ρεύμα έγκεινται καταρχήν στον ίδιο τον ορισμό του “αντικαπιταλισμού”. Δεν μπορεί άλλωστε να νοείται επαναστατική ή κομμουνιστική αριστερά που να είναι “καπιταλιστική”, καθώς η ίδια η κομμουνιστική και αριστερή κοσμοαντίληψη είναι από θέση αρχής ενάντια στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά προέκυψε στην Ευρώπη και την χώρα μας μετά την πτώση των ρεβιζιονιστικών ψευτοσοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη. Η έννοια του “αντικαπιταλισμού” αποτελεί γέννημα της υποχώρησης των κομμουνιστικών ιδεών και απόψεων και της άρνησης των επαναστατικών αρχών και της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος. Καμία από τις δυνάμεις που φέρουν στον τίτλο τους και στις βασικές πολιτικές τους αρχές τον “αντικαπιταλισμό” δε φέρουν στα σύμβολά τους και την ονομασία τους το κομμουνιστικό κόμμα και το σφυροδρέπανο.

     Θα μας πει κανείς ότι είμαστε υπερβολικοί, ότι πιανόμαστε από “λεπτομέρειες”, ότι ο αντικαπιταλισμός δεν αποτελεί άρνηση του κομμουνιστικού κινήματος. Σε κάθε περίπτωση, εμείς θα επιμείνουμε στο γεγονός πως (με εξαίρεση τις καθαρόαιμες τροτσκιστικές οργανώσεις που το κάνουν για άλλους λόγους), καμία από τις οργανώσεις που συμμετέχουν σήμερα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΛΑΕ δε φέρουν πουθενά στον τίτλο τούς, τους όρους “κομμουνιστικό κόμμα” και δε φέρουν σε κανένα σύμβολό τους το σφυροδρέπανο. Αυτό νομίζουμε πως συνδέεται όχι μόνο με το γεγονός πως οι δυνάμεις αυτές υπέκυψαν στον αντικομμουνισμό και έκρυψαν κάτω από τον γενικό τίτλο του αντικαπιταλισμού τις θέσεις τους, αλλά και γιατί οι δυνάμεις αυτές πράγματι αρνούνται τις αρχές και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Ο “αντικαπιταλιστικός” αγώνας και το πραγματικό του περιεχόμενο      Η “αντικαπιταλιστική” πάλη αποτελεί πάλη ενάντια στο κεφάλαιο γενικά. Από την άποψη αυτή, οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να αγωνιστούν ΣΗΜΕΡΑ για την εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου είναι μόνο η εργατική τάξη και ίσως ένα κομμάτι της φτωχής αγροτιάς (το αγροτικό προλεταριάτο που δε διαθέτει καθόλου γη). Ο στόχος της εξάλειψης του κεφαλαίου γενικά, αποκλείει τη μεγάλη πλειοψηφία των εκτεταμένων μικροαστικών στρωμάτων των πόλεων και της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Ιδιαίτερα σήμερα, τα στρώματα αυτά καταπιέζονται από την πολιτική του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου και τα ταξικά τους συμφέροντα μπορούν να βρουν έκφραση μόνο σε συμμαχία με την εργατική τάξη, μόνο στον αγώνα για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.

Η ιστορική διαδρομή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς

     Από την άλλη πλευρά, έχει σημασία πώς στάθηκαν οι δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού χώρου σε μια σειρά ζητήματα που απασχόλησαν το λαϊκό κίνημα τα τελευταία χρόνια και είναι δηλωτικά της στάσης του. Όταν οι αμερικανονατοϊκοί ιμπεριαλιστές εφορμούσαν να καλύψουν το κενό που άφηνε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1989, τα προπαγανδιστικά τους όπλα ήταν η δαιμονοποίηση όσων αντιστέκονταν στην επιδρομή τους και η ψευδεπίγραφη «αυτοδιάθεση των εθνών». Αυτό ακριβώς το σύνθημα της «αυτοδιάθεσης» έκανε και κάνει σημαία του αυτός ο χώρος, σε τέτοιο σημείο που ορισμένες δυνάμεις έφτασαν να υποστηρίζουν τις αντικομμουνιστικές εξεγέρσεις στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ενώ άλλες δε δίστασαν να δουν προοδευτικά χαρακτηριστικά στις αντιδραστικές φασιστικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Μεϊντάν της Ουκρανίας το 2014, που οδήγησαν στο ακροδεξιό πραξικόπημα, την εγκατάσταση αμερικανατοϊκών ανδρεικέλων στην ουκρανική κυβέρνηση και τον διαμελισμό της χώρας. Όταν το ΝΑΤΟ διαμέλιζε τη Γιουγκοσλαβία με πόλεμο, το ΣΕΚ κραύγαζε «κάτω ο εθνικιστής Μιλόσεβιτς» και στον UCK (“Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου”) έβλεπε τους αγωνιστές της ελευθερίας. Το πρωτοσέλιδο του ΠΡΙΝ έγραφε «ο Μιλόσεβιτς σφάζει, τα Βαλκάνια τρέμουν» και το NAP εκτιμούσε ότι «η πορεία ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου είναι θετική» και ότι «η εγκατάσταση 20-30.000 στρατιωτών των μεγάλων νατοϊκών δυνάμεων θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στον έλεγχο της κρίσης»!

     H ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναφερόμενη στο ζήτημα του ονόματος της πΓΔΜ τόνιζε πως δε θα γίνουμε «νονοί των Βαλκανίων», αποσιωπώντας τον εθνικισμό-αλυτρωτισμό των κυβερνήσεων και των αστικών πολιτικών δυνάμεων της πΓΔΜ, εξωραΐζοντας τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και τροφοδοτώντας τελικά, με αυτόν τον τρόπο, τον εθνικισμό στη χώρα μας. Όταν οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους εξαπέλυσαν κατακτητικούς πολέμους στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, το λεγόμενο αντικαπιταλιστικό ρεύμα βρέθηκε και εξακολουθεί να βρίσκεται είτε συμπαραστάτης και αρωγός του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», των ανδρεικέλων δηλαδή των Αμερικανών, είτε στη γραμμή των ίσων αποστάσεων, διευκολύνοντας την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και αποδυναμώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα. Όταν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία έκαναν λόγο για την παγκοσμιοποίηση και για την κατάργηση των συνόρων για να μπορούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να αλωνίζουν ελεύθερα, το “αντικαπιταλιστικό ρεύμα”, σε πλήρη αρμονία, φώναζε “σύνορα ανοιχτά”, ένα σύνθημα που σήμερα συνεχίζει να προβάλλει με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, ανοίγοντας ουσιαστικά την πόρτα στην επαναχάραξη των συνόρων και τις εδαφικές διεκδικήσεις και βλέψεις της τουρκικής αστικής τάξης.      Όταν στη χώρα μας, τη δεκαετία του 1990 με τα Βαλκάνια διαλυμένα, η ελληνική μεγαλοαστική τάξη έπαιρνε τον ίσκιο της για μπόι και ο Σημίτης, σε κλίμα χρηματιστηριακής ευφορίας και “ολυμπιακής” ευημερίας, έκανε λόγο για την “ισχυρή Ελλάδα”, αυτές οι δυνάμεις υπερθεμάτιζαν, ανακαλύπτοντας πως η αστική τάξη όχι μόνο έπαψε να είναι εξαρτημένη και υποτελής, αλλά έγινε ανεξάρτητη και μάλιστα ιμπεριαλιστική. Το δε ΣΕΚ πολιτικά και εκλογικά, για χρόνια, στήριζε το ΠΑΣΟΚ.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ

     Όταν το 2012 πρόβαλε η προοπτική της λεγόμενης αριστερής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο “αντικαπιταλιστικός πόλος” μετατράπηκε σε ουρά του, διευκολύνοντας τους ιμπεριαλιστικούς και αστικούς σχεδιασμούς για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) που θα κλιμάκωνε την αντιλαϊκή επίθεση, δυσφημίζοντας την αριστερά και δημιουργώντας σοβαρά αναχώματα στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων. Το δε λεγόμενο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτός από ορισμένες δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις, ταυτίζονταν στα βασικά σημεία με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ρεφορμιστικό, στην πραγματικότητα, πρόγραμμα αποτελεί την πολιτική βάση, και σήμερα, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

     “Κάτω η κυβέρνηση” και “η χούντα δεν τελείωσε το 73” ήταν τα βασικά συνθήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο διάστημα 2013-15, που άνοιγαν δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη της συμμετείχαν στην επιτροπή για το χρέος μαζί με πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, και όλη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετείχε, στις αρχές του 2015, στις φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις της “εθνικής αξιοπρέπειας και διαπραγμάτευσης” που καλούσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ακόμη και μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις αυτές συγκρότησαν από κοινού με το τότε κυβερνητικό κόμμα επιτροπές για το ΟΧΙ κατά το δημοψήφισμα του 2015, ενώ στον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2019, το ΣΕΚ κάλεσε σε στήριξη των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η άρνηση του αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία

 Και όταν το αντικαπιταλιστικό ρεύμα υποχρεώνεται κάτω από την ισχυρή πίεση των γεγονότων και της πραγματικότητας να μιλήσει για τον ιμπεριαλισμό, αυτό το κάνει βλέποντας ιμπεριαλιστές από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής μέχρι τις ΗΠΑ! Και με βάση τις αντιλήψεις του, ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί εξέλιξη και ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού επηρεάζοντας όλες τις πτυχές της οικονομικής και πολιτικής ζωής, παρά μόνο φαίνεται όταν διεξάγονται πόλεμοι και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, το κορυφαίο αίτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, για την απαλλαγή της χώρας μας από τη διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, λοιδορείται με κρυφοαναρχικές και εθνομηδενιστικές αντιλήψεις που δε βλέπουν ίχνος ταξικού αγώνα σε αυτή την πάλη. Στο πλαίσιο αυτό, ο πατριωτικός αγώνας, η υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας, η πάλη για τα εθνικά δίκαια, κρίνονται ως αστικά και εκχωρούνται, για καπηλεία, στις αντιδραστικές, τις πατριδοκάπηλες και φασιστικές δυνάμεις.      Η Χρυσή Αυγή και το αντιδραστικό νεοφασιστικό ρεύμα στη χώρα μας επιχείρησε να καλύψει ένα πολιτικό “κενό” που άφησε ακάλυπτο η αριστερά. Απέναντι στην πολιτική των μνημονίων, που αποτέλεσε τη συμπύκνωση της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας και που αναπόφευκτα γέννησε αισθήματα εθνικής ταπείνωσης στην εργατική τάξη και το λαό, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην “αντικαπιταλιστική” αριστερά -κοινοβουλευτικές και μη- “χάρισαν” τον πατριωτισμό στους ψευτοπατριώτες, τους εθνικιστές και τους φασίστες. Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ διακήρυσσε πως “ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία είναι αγώνας υπέρ της αστικής τάξης”, όταν το σύνολο του αντικαπιταλιστικού χώρου ασκούσε πολεμική απέναντι στη “θεωρία της εξάρτησης” σαν μια θεωρία “ξένη” προς το εργατικό κίνημα, το χώρο αυτό ήρθε να καλύψει η Χρυσή Αυγή με τα ψευτοπατριωτικά και πατριδοκάπηλα συνθήματά της, καπηλευόμενη τα πατριωτικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας.

Το αντικαπιταλιστικό ρεύμα και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις

Ιδιαίτερα σήμερα, που η όξυνση της κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις απασχολεί έντονα τον λαό και τη νεολαία, ο αντικαπιταλιστικός χώρος προβάλλει ιδιαίτερα επιζήμιες θέσεις για το λαϊκό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Συγκεκριμένα, στις θέσεις του 20ού συνεδρίου του ΚΚΕ αναφέρεται ότι “Σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης, με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.” Ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από πληθώρα άρθρων και ανακοινώσεων, όχι μόνο δε βλέπει τουρκική επιθετικότητα και παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά μόνο “ανταγωνισμούς ανάμεσα σε δύο αστικές τάξεις”, καταλήγοντας σε συνθήματα όπως “δεν πολεμάμε για ΑΟΖ-πετρέλαια”.

     Στην πραγματικότητα, πίσω από τις κούφιες αντικαπιταλιστικές κορώνες κρύβεται η αντίληψη πως τα σύνορα και η προσπάθεια επαναχάραξής τους δεν αφορούν τον λαό, πως η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης στρέφεται μόνο απέναντι στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα και πως δεν αφορά συνολικά την “επαναδιαπραγμάτευση”της Συνθήκης της Λοζάνης,  την αλλαγή των συνόρων, την αμφισβήτηση της κυριαρχίας πάνω σε δεκάδες νησιά του Αιγαίου. Πίσω από την αντικαπιταλιστική φλυαρία και διατηρώντας ίσες αποστάσεις, καλύπτουν την εθελοδουλεία, τον ενδοτισμό και την υποχωρητικότητα της ελληνικής άρχουσας τάξης απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, που έχει εναποθέσει την υπεράσπιση των συνόρων στους ιμπεριαλιστές προστάτες της.

Ιάσονας Αδριανός, μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ

πηγή: e-prologos.gr