Οι προπαγανδιστές της ΝΔ, η «Ομάδα Αλήθειας», επιδίδονται σε χυδαίο αντικομμουνισμό

 

Στην εποχή της κυριαρχίας των ηλεκτρονικών μέσων και της τεχνολογίας διαμορφώνεται ένα ολόκληρο φάσμα θεσμικών και εξωθεσμικών μηχανισμών, που καθοδηγούνται και είναι συνυφασμένοι με την κυβέρνηση και την οικονομικά κυρίαρχη τάξη (και χρηματοδοτούνται αδρά -άμεσα ή έμμεσα- από αυτές). Αυτό το φάσμα παράγει και διαχέει στη δημόσια σφαίρα -συχνά με βιομηχανοποιημένο τρόπο- εκλαϊκευμένες αντιδραστικές ιστορικές αναπαραστάσεις και αφηγήσεις για πτυχές του παρελθόντος και του σήμερα. Και όλα αυτά στη λογική τάχα της υπέρβασης του καπιταλισμού, της άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων ή της ψευδεπίγραφης διεύρυνσης της δημοκρατίας κλπ.

Είναι αυτό που οι μαρξιστές-λενινιστές αποτυπώνουν ως επιβολή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, ως ο ανοιχτός ή συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός. Πρακτική που εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια του καπιταλιστικού συστήματος να ελέγχει το λαό, να ξεπερνάει τους πολιτικοοικονομικούς κλυδωνισμούς και τελικά να αποδυναμώνει κάθε κοινωνική «αναταραχή».

Οι εκφάνσεις του αντικομμουνισμού ποικίλουν και διαφέρουν ανάλογα με την ιστορική περίοδο και τις συνθήκες που επικρατούν. Οι κύριες εκφάνσεις του αντικομμουνισμού είναι η βία και η προπαγάνδα, με στόχο τη χειραγώγηση των λαών, ώστε να μένουν μακριά από την οργανωμένη πάλη. Η βία παλαιότερα ήταν ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης των κομμουνιστών. Τα κομμουνιστικά κόμματα, ως επί το πλείστον, βρίσκονταν στην παρανομία. Οι φυλακίσεις, οι διώξεις, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις αποτελούσαν σχεδόν καθημερινά φαινόμενα, που διασφαλίζονταν και με νομοθετήματα. Σήμερα εκφράζεται μέσα από μνημόνια, κατασταλτικούς μηχανισμούς, απαγορεύσεις, τρομοκρατία, ένταση της ιδεολογικής χειραγώγησης, προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό και παραχάραξη της ιστορίας της πάλης των τάξεων του 20ου αιώνα.

Ήδη από την Παρισινή Κομμούνα το 1871, ο φόβος της γαλλικής άρχουσας τάξης την οδηγεί στη βίαιη καταστολή της. Από τότε, όπως και ο Μαρξ ανέφερε στο Μανιφέστο, ολόκληρη η Ευρώπη συνασπίζεται σε έναν ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό.

«Ομάδα Αλήθειας» μηχανισμός προπαγάνδας της ΝΔ

Τα ηλεκτρονικά μέσα, στα οποία γενικά η αλήθεια και το ψέμα έχουν γίνει «κιμάς», αποτελούν τα τελευταία χρόνια ένα κρίσιμο εργαλείο για την κυρίαρχη τάξη στην κοινωνική ζωή -και ειδικότερα της νεολαίας- και γι’ αυτό κράτη και κυβερνήσεις μεθοδικά και μέσα από αυτά ξεπλένουν πολέμους, επεμβάσεις, γενοκτονίες, όπως στην Παλαιστίνη, και διαστρεβλώνουν την ιστορική αλήθεια των λαϊκών αγώνων και ταξικών συγκρούσεων. Αυτό γίνεται εμφανές και μέσα από ένα πρόσφατο βίντεο της «Ομάδας Αλήθειας», ενός βασικού προπαγανδιστικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού. Το «inside story» αποκάλυψε ότι κομβικά μέλη της γαλάζιας «ομάδας κρούσης» μισθοδοτούνται τα τελευταία επτά χρόνια από εφοπλιστική εταιρεία.

Βέβαια δεν είναι το μοναδικό. Η δράση τους είναι εξαιρετικά συντεταγμένη, τα αντανακλαστικά τους ταχύτατα και η στόχευσή τους απόλυτα σαφής: η υπεράσπιση της κυβέρνησης, του συστήματος που υπηρετεί και του πρωθυπουργού, ειδικά σε στιγμές πολιτικής κρίσης. Από το ξέπλυμα της χούντας, την τραγωδία στα Τέμπη μέχρι το σκάνδαλο των υποκλοπών και από τη μεταναστευτική κρίση στον Έβρο έως το ναυάγιο της Πύλου, η ψηφιακή αυτή φρουρά δίνει το πρόσταγμα – όχι απλώς απαντώντας, αλλά διαμορφώνοντας το αφήγημα προτού καν διατυπωθεί το ερώτημα. Σε πρόσφατο αντικομμουνιστικό βίντεο, οι επικεφαλής της «Ομάδας Αλήθειας» δηλώνουν ότι δεν τιμούν τους αγώνες της Αριστεράς, προχωρώντας σε μια σειρά από ανιστόρητες, συκοφαντικές και ψευδείς κατηγορίες εναντίον της.

Αναπαράγονται παλαιά αντικομμουνιστικά επιχειρήματα και πατριδοκάπηλες σοφιστείες. Και αυτό συμβαίνει σε επανάληψη σήμερα, για να αποδυναμωθεί το αριστερό όραμα, η κομμουνιστική προοπτική αλλά και η ψηφοθηρική λογική που απευθύνεται σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο.

Κι όμως αυτή «η μπογιά» μετράει. Όσο απομακρυνόμαστε από το παρελθόν και όσο η επίσημη ψευτοαριστερά, για να στηρίξει την αντεπαναστατική της στροφή, έκανε σημαία εδώ και πολλά χρόνια τη λαθολογία πατώντας σε ανύπαρκτα ζητήματα, όσο ενοχοποιήθηκε η ίδια η πάλη των τάξεων και η απόφαση ενός λαού να γίνει αφέντης στον τόπο του, τόσο αυτού του τύπου διαστρεβλώσεις θα αναδύονται ξανά και ξανά και θα πιάνουν τόπο, έστω και ως αμφισβήτηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και προοπτικής.

Η παραχάραξη της ιστορίας

Η στροφή προς τον αντικομμουνισμό από τη Δεξιά δεν είναι σημερινή και -σαν ιδεολογία του κυρίαρχου συστήματος- έχει εξάρσεις και υφέσεις, υφέρπει όμως πάντα. Μπορεί να επηρεάσει την πολιτική κατάσταση προμηνύοντας μια αντιλαϊκή επίθεση σε ένα νέο αναθεωρητικό ιδεολογικό κλίμα. Η επιθυμία να συνεχίζουν να αναδεικνύουν μια παραδοσιακή αντίληψη για τον αντικομμουνισμό συνιστά μια σοβαρή πρόκληση για την πολιτική ζωή και τους αγωνιστές της Αριστεράς.

Αυτή η αντικομμουνιστική ρητορική της ΝΔ αναδεικνύει έντονα στροφή προς την ακροδεξιά ιδεολογία και με την αναθεώρηση της ιστορίας. Η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Μητσοτάκη, παρά το ότι επιδιώκει να προβάλλεται ως ένα κόμμα κεντροδεξιό, αποφεύγοντας το σκληρό δεξιό προφίλ, ωστόσο η στρατηγική αυτή φαίνεται να αλλάζει, καθώς η κυβερνητική παράταξη υιοθετεί όλο και πιο ακραιφνείς δεξιές θέσεις για να περιορίσει τις διαρροές της. Η χρήση αντικομμουνιστικής ρητορικής θυμίζει μετεμφυλιακές εποχές και σε σχέση με τον εθνικισμό και το ρατσισμό από το έμμισθο μακρύ χέρι της ΝΔ, την «Ομάδα Αλήθειας».

Ακόμη και η αναζωπύρωση της διαστρεβλωμένης ιστορικής μνήμης, που φαινομενικά γίνεται «από τα κάτω», σε συνδυασμό με τον εντεινόμενο κατακερματισμό της ιστορικής γνώσης και της αποσιώπησης κομματιών της, τις διαρκείς επιπτυχώσεις της και την πολλαπλότητα των κοινωνικών ταξικών συνθηκών που αναπαράγονται ή αποσιωπώνται εντέχνως, ένα μόνο αποτέλεσμα μπορεί σε τελική ανάλυση να έχουν: την πολιτική και ιδεολογική συμπόρευση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, ειδικότερα της νεολαίας, που απευθύνονται.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι, όταν οι άνθρωποι δεν υπακούουν στην ανάγκη ή στη συνήθεια, το σύνολο των ενεργειών τους είναι συνάρτηση της γνώσης που λαμβάνουν ή της «γνώσης» που μεταφέρουν. Όταν η κοινωνική πραγματικότητα του μακρινού ή του κοντινότερου παρελθόντος παρουσιάζεται σωστά -όπως πραγματικά είναι- τότε το μάθημα συμβάλλει στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης ικανής να «βλέπει», να κατανοεί, να παρεμβαίνει θετικά. Όταν όμως κυριαρχεί η ιστορική ανακρίβεια και παραχάραξη, τότε διαμορφώνεται κοινωνική συνείδηση πλανημένη, ανίκανη να σχηματίσει σωστή αντίληψη και κρίση και συνεπακόλουθα σωστή πράξη. Αυτό σημαίνει ότι κάθε πράξη-παρέμβαση ατομική και πολλές φορές συλλογική στην κοινωνική πραγματικότητα καθορίζεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες που έχουμε δεχτεί από το άμεσο κι έμμεσο περιβάλλον, από την οικογένεια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το σχολείο. Οι πληροφορίες σχηματίζουν κρίσεις και πεποιθήσεις που αποτελούν μέρος του μηχανισμού που κατευθύνει τις ενέργειές μας, δηλαδή το σεβασμό και την εμπιστοσύνη ή την αποστροφή και την έχθρα.

Η «Ομάδα Αλήθειας» και το σινάφι αυτού του είδους, εφαρμόζοντας έναν οργανωμένο τρόπο μετάδοσης, αναπαράγουν το μοναρχοφασιστικό ιδεολόγημα περί παιδομαζώματος, όταν το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίζνεσμαν», σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας. Αναφέρονται στο «Μακεδονικό», ξεχνώντας την ύπαρξη της Γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας επί ενιαίου κράτους και τις αδιατάραχτες σχέσεις με την Ελλάδα. Ξεχνούν τα μεγάλα συλλαλητήρια του ΕΑΜ (Εαμοβούλγαροι κατ’ αυτούς) το 1943 που ματαίωσαν τη βουλγάρικη κατοχή. Μιλούν για τη μικρασιατική εκστρατεία και ξεχνούν τη μικρασιατική καταστροφή χρόνια μετά, όπου το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που την πολέμησε πασχίζοντας με τις δυνάμεις του να την αποτρέψει, και ποζάρουν σαν… πατριώτες αυτοί που αποκαλούν «εθνάρχες» εκείνους που προκάλεσαν τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Ελλάδας! 

Επιτίθενται στον Άρη και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ οι «αντιστασιακοί» του Καΐρου και του Λονδίνου. Και στη συνέχεια στο Δεκέμβρη. Εκείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944 που δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς και ο λαός της αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή, τους Άγγλους ιμπεριαλιστές. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Μιλάνε για τους δωσίλογους και το Μελιγαλά. Δεν έχουν διαβάσει οι αστοιχείωτοι το βιβλίο του Μ. Χαραλαμπίδη για να καταλάβουν καλύτερα τη μεταπολεμική πραγματικότητα της Ελλάδας, το δολοφονικό μοναρχοφασισμό και τον εμφύλιο, τα εκτελεστικά αποσπάσματα που στήθηκαν, τα φριχτά βασανιστήρια σε χιλιάδες κομμουνιστές στις φυλακές και τις εξορίες, τον Μπελογιάννη, το Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου και τόσους άλλους. Ξεχνούν την εξάρτηση, την υποτέλεια, την καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα στο βωμό των δικών τους αφεντικών, την ξενόδουλη μεγαλοαστική τάξη.

Είναι σίγουρο ότι, όσο υπάρχει αυτό το σάπιο σύστημα της βάρβαρης μισθωτής σκλαβιάς, οι ιστορικές αλήθειες θα κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και θα αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα που εύκολα θα γίνονται αποδεκτά από μικροαστικά στρώματα και νέους που προέρχονται ή ανήκουν σε αυτά, γιατί βλέπουν τα αδιέξοδα, ασφυκτιούν με την κατάσταση που διαμορφώνεται, νιώθουν ανασφάλεια για τη θέση τους στο μέλλον.

Όσο όμως προτιμούμε τις εύκολες λύσεις, τις ανέξοδες χωρίς κόπο και θυσίες, όσο εμείς δεν τους ξεσκίζουμε τη μάσκα, η προοπτική τής ανατροπής θα φαντάζει ουτοπία. Πρόκειται για μια προσπάθεια, τη δική μας προσπάθεια, ανατροπής της αστικής ιδεολογικής ηγεμονίας, μέσω της αποκάλυψης της σαθρότητας των επιχειρημάτων των αστών και των συμπορευόμενων με αυτούς.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος