Ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα για την επίθεση της ΑΡΑΣ κατά τον τριήμερο εορτασμό της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου

 

Ποιος ωφελείται από τέτοιες ενέργειες

Το Σάββατο 15 Νοέμβρη η ΑΡΑΣ, στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου, επιτέθηκε σε αναρχικές/αντιεξουσιαστικές ομάδες κατά την έναρξη του τριήμερου εορτασμού της Εξέγερσης. Η επίθεση αυτή λειτούργησε αντικειμενικά προβοκατόρικα απέναντι στο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα ενισχύοντας τα ψευτοεπιχειρήματα της κρατικής καταστολής. Ταυτόχρονα ο δημόσιος λόγος αποπροσανατολίστηκε από τα επίκαιρα αντιιμπε­ριαλιστικά προτάγματα του ηρωικού ξεσηκωμού. Την ίδια στιγμή που ο Δένδιας, σε συντονισμό με τους Γάλλους και Γερμανούς αξιωματούχους, προαναγγέλλει φέρετρα για τους λαούς της Ευρώπης, στην Ελλάδα η επικαιρότητα προσανατολίστηκε στη λοιδορία του πανεπιστημιακού ασύλου και της Αριστεράς.

Το γεγονός ότι η επίθεση αυτή λειτούργησε συμπληρωματικά στην κρατική καταστολή φανερώνεται από τη σύλληψη όσων τραυματιών διακομίστηκαν στο νοσοκομείο, δίνοντας πάτημα στις εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές να εξαπολύσουν νέες διώξεις, ενώ το εγκάθετο Συμβούλιο Διοίκησης του ΕΜΠ και ο αντιδραστικός πρύτανης Χατζηγεωργίου κάνουν λόγο για «αρένα επίλυσης παραταξιακών διαφορών» και «αναθεώρηση του πλαισίου εορτασμού της Εξέγερσης».

Φυσικά ο Χατζηγεωργίου και η διοίκηση του Πολυτεχνείου έχουν δείξει πάμπολλα δείγματα γραφής, ανεξάρτητα από τα γεγονότα της 15ης Νοέμβρη. Μόνο την τελευταία περίοδο στο ΕΜΠ αστυνομικές δυνάμεις της ΟΠΚΕ έχουν συλλάβει φοιτητές της Αρχιτεκτονικής που πραγματοποιούσαν κατάληψη, όπως είχε αποφασιστεί από τη Γενική τους Συνέλευση, φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 14 μήνες φυλάκιση για αναγραφή συνθήματος υπέρ της Παλαιστίνης αφού καταδόθηκε από τον κοσμήτορα Τσανάκα και τις πρυτανικές αρχές, ενώ πειθαρχική δίωξη αντιμετωπίζει ο κοσμήτορας της σχολής Μεταλλειολόγων από την πρυτανεία του ΕΜΠ επειδή δεν κάλεσε την αστυνομία για να σταματήσει την κατάληψη του φοιτητικού συλλόγου. Αυτή η συνθήκη δε δικαιώνει τις εγκληματικές ενέργειες της ΑΡΑΣ αλλά υπερτονίζει τον υπονομευτικό τους χαρακτήρα απέναντι στη θωράκιση των κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος που παλεύει ενάντια στις διαγραφές φοιτητών, για την υπεράσπιση του ασύλου και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Πρακτικές εχθρικές στην Αριστερά
ως υποκατάστατο
της ιδεολογικοπολιτικής «γύμνιας»

Οι πρακτικές βίας και αντεκδικήσεων ήταν πάντα ξένες προς τις ιδέες και τις παραδόσεις της Αριστεράς, αποτελούσαν πρακτικές της Δεξιάς και στρέφονταν ενάντια στο λαό και τους αγώνες του. Οι δυνάμεις του ρεβιζιονισμού ανέκαθεν αξιοποιούσαν τέτοιες πρακτικές ως υποκατάστατο της ιδεολογικής τους ένδειας, φιμώνοντας τις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, αφού δεν μπορούσαν να επιχειρηματολογήσουν εναντίον τους. Αντίστοιχα η ΑΡΑΣ, μια κατεξοχήν φοιτητογενής, τυχοδιωκτική οργάνωση του ρεφορμισμού, που αλλάζει τα πολιτικά μέτωπα σαν τα πουκάμισα, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ και μέχρι πρόσφατα στο ΜέΡΑ25, πάντα με γνώμονα τι υπηρετεί καλύτερα την πιθανότητα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Μια οργάνωση χωρίς αρχές και ταυτότητα, κάποτε κομμάτι του αντικαπιταλιστικού χώρου, τώρα υπέρ του Πούτιν, πάντα με συγκολλητικό στοιχείο τον τραμπουκισμό και το νταηλίκι, όπως μαρτυρούν τα δεκάδες περιστατικά βίας με υποκινητή την ΑΡΑΣ, βίας της οποίας στόχος έχει γίνει και το Μ-Λ ΚΚΕ.

Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος και η πρακτική του

Η πρόσφατη επίθεση της ΑΡΑΣ σε ομάδες του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου αποτελεί μόνο το τελευταίο επεισόδιο μιας υπόθεσης που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια, με αναφορές ως και για μαχαιρώματα, ενώ αντίστοιχα σκηνικά βίας έχουν ξεσπάσει από την Πολυτεχνειούπολη, ως τη Νομική και το Πάντειο.

Σε αυτήν την κατάσταση πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν διαδραματίσει δυνάμεις της αναρχίας, που τώρα παίζουν το χαρτί της θυματοποίησης απέναντι στην επίθεση της ΑΡΑΣ, ενώ διαχρονικά υιοθετούν το ρόλο του προβοκάτορα, με τελευταίο παράδειγμα τις μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, που οι αδιέξοδες πρακτικές της τυφλής σύγκρουσης με την αστυνομία βρήκαν απέναντί τους τις διαθέσεις του αγωνιζόμενου λαού. Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται τώρα ο αντιεξουσιαστικός χώρος, ομάδες με αναφορά σε αυτόν έχουν προηγούμενα στείλει μέλη της ΑΡΑΣ (και άλλων οργανώσεων στο παρελθόν) στο νοσοκομείο με επιθέσεις αντίστοιχες με αυτή που τώρα καταγγέλλουν, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν υπονομεύσει τον τριήμερο εορτασμό της Εξέγερσης. Το 2017 ομάδες με αναφορά στον α/α χώρο πραγματοποίησαν κατάληψη στο Πολυτεχνείο, έξω από οποιοδήποτε πλαίσιο συλλογικών διαδικασιών του οργανωμένου μαζικού κινήματος. Βεβήλωσαν το μνημείο των θυμάτων της Χούντας με σκουπίδια και μπογιές, ενώ για πρώτη φορά κινδύνευσε να ακυρωθεί ο τριήμερος εορτασμός, όπως πολύ θα ήθελαν η κυβέρνηση και η αμερικάνικη πρεσβεία. Το 2018 αντιεξουσιαστικές ομάδες επιτέθηκαν σε μέλη αριστερών οργανώσεων κατά την έναρξη του τριημέρου, τραυματίζοντας αρκετούς από αυτούς σε σημείο ανάγκης για διακομιδή σε νοσοκομείο, ζητώντας συγγνώμη(!), καθώς νόμιζαν πως επρόκειτο για μέλη του ΚΚΕ! Αυτή ήταν τόσα χρόνια η δράση της αναρχίας και γι’ αυτό επιδίδεται το τελευταίο διάστημα στα εκφυλιστικά περιστατικά με την ΑΡΑΣ.

Οι ανακοινώσεις της ΛΑΕ-ΑΡΑΣ
μνημείο υποκρισίας και ψεύδους

Η ΑΡΑΣ από την πλευρά της για να μετριάσει τη γενική κατακραυγή που έχει προκαλέσει η προβοκατόρικη στάση της, επιδίδεται σε ένα κρεσέντο ψεμάτων και διαστρεβλώσεων, όπως έκαναν πάντα οι οπορτουνιστές του αναθεωρητισμού. Παρά τα όσα αναφέρονται στις ανακοινώσεις της ΛΑΕ και της ΑΡΑΣ, είναι έκδηλο γεγονός πως η ΑΡΑΣ έδρασε στο πλαίσιο σχεδιασμού και αποφάσεων, πραγματοποίησε πανελλαδική κινητοποίηση δυνάμεων στην Αθήνα όπως φανερώνεται από την απουσία της από τις εκδηλώσεις εορτασμού της Εξέγερσης σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη, και εμφανίστηκε στον ιστορικό χώρο με στρατιωτική διάταξη και εξοπλισμό, με αναφορές να κάνουν λόγο ως και για σπρέι πιπεριού. Αυτά δεν έγιναν για να αποτρέψουν κάποιο «σχέδιο για τη διάλυση του τριημέρου» όπως γράφουν, που μόνο η ΑΡΑΣ το κατάλαβε, ενώ δεκάδες οργανώσεις προσήλθαν κανονικά στο Πολυτεχνείο και πραγματοποίησαν την παρέμβασή τους. Στον αντίποδα, η ΑΡΑΣ έδρασε με «λογικές βεντέτας, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», που όπως γράφουν οι ίδιοι υποκριτικά, «είναι έξω από την αντίληψη και την κουλτούρα της κομμουνιστικής αριστεράς», της οποίας η ΑΡΑΣ ουδέποτε υπήρξε κομμάτι.

Δολοφονικές επιθέσεις με την
«ταμπέλα» των φοιτητικών συλλόγων

Ακόμα πιο επικίνδυνο για το λαϊκό κίνημα είναι το γεγονός ότι τα μέλη της ΑΡΑΣ την ώρα της επίθεσης φορούσαν διακριτικά αυτοκόλλητα και περιβραχιόνια με τις λέξεις «φοιτητικοί σύλλογοι», τα ίδια που φορούσαν και στις φοιτητικές εκλογές του 2025. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι «φοιτητικοί σύλλογοι» γενικά, δεν αποτελούν κάποιο όργανο, όπως πχ η ΕΦΕΕ, ένα εκλεγμένο συντονιστικό αγώνα, ή ένας συγκεκριμένος σύλλογος με ορισμένα όργανα και διαδικασίες. Εν προκειμένω, κανένας απολύτως σύλλογος δεν πήρε ποτέ απόφαση για τις εκφυλιστικές ενέργειες της ΑΡΑΣ στον τριήμερο εορτασμό. Η ιδιοκτησιακή λογική υποκατάστασης των συνδικαλιστικών οργανώσεων από συγκεκριμένα κόμματα, που έφτασε στο βαθμό να κρύβουν ορισμένοι την πολιτική τους ταυτότητα κάτω από την ομπρέλα «σύλλογοι» ή «σωματεία» αποτελεί μια επικίνδυνη εξέλιξη υπόσκαψης των δημοκρατικών διαδικασιών και της ίδιας της υπόστασης των συνδικαλιστικών οργάνων. Αν επιτρέπεται στην ΑΡΑΣ σήμερα να στέλνει κόσμο στο νοσοκομείο καπηλευόμενη τον τίτλο «φοιτητικοί σύλλογοι», τι σταματάει αύριο δυνάμεις της Δεξιάς και της αντίδρασης να κάνουν τα ίδια και χειρότερα; Η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, η ευθύνη και λογοδοσία των εκπροσώπων απέναντι στους φοιτητές αποτελούν σημαντική υπόθεση για την προοπτική μαζικοποίησης των νεολαιίστικων αγώνων και ξεκινάνε από την περιφρούρηση των δημοκρατικών διαδικασιών των συλλόγων απέναντι σε αυθαίρετες καπηλείες.

Για τη στάση ορισμένων δυνάμεων

Με αφορμή τα εκφυλιστικά γεγονότα του φετινού εορτασμού, μια σειρά από οργανώσεις καταγγέλλουν την ΑΡΑΣ, γράφουν ταυτόχρονα κείμενα για την καταδίκη της βίας που δεν έχει θέση στο λαϊκό κίνημα. Είναι πλέον υποκριτικό να καταδικάζουν τη βία της ΑΡΑΣ δυνάμεις όπως η Κομμουνιστική Απελευθέρωση (πρώην ΝΑΡ) που για πολλά χρόνια όχι μόνο δεν έλαβε κανένα μέτρο περιθωριοποίησής της, αλλά την ξέπλενε με την πολιτική τους συμπόρευση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα ΕΑΑΚ, ακόμα και όταν η ΑΡΑΣ επιδιδόταν σε αντίστοιχες επικίνδυνες πρακτικές, όπως με την ΑΡΑΝ στην Πάτρα το 2010, ενώ η νΚΑ, νεολαία του ΝΑΡ έκανε ακριβώς τα ίδια στη Θεσσαλονίκη το 2017 στο συντονιστικό των ΕΑΑΚ, την ίδια περίοδο που η νΚΑ της Αθήνας, ως άλλος «ιδιοκτήτης» της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, προπηλάκιζε βίαια την αντιπροσωπεία κατάθεσης στεφάνου του ΣΥΡΙΖΑ το 2018, χτυπώντας ακόμα και τον Μανιό που, παρά το ότι δεν τον τιμά η κατοπινή του πολιτική πορεία, αποτελεί αγωνιστή και βασανισθέντα του αντιδικτατορικού αγώνα. Τα ίδια είχαν πράξει και το 2011 απαγορεύοντας την είσοδο στην τότε κυβερνητική «ΠΑΣΠ», αποφασίζοντας ποιος επιτρέπεται ή όχι να μπαίνει στο Πολυτεχνείο σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια. Είναι οι δυνάμεις της νΚΑ που απαγόρευσαν στη Φοιτητική Πορεία στις φοιτητικές εκλογές του 2025 να βάλει αφίσες και τραπεζάκια σε συγκεκριμένους χώρους στη Νομική ΕΚΠΑ με πρόφαση τους «συσχετισμούς», μη διαφέροντας σε τίποτα από την ΑΡΑΣ και αυτά που καταγγέλλουν.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και άλλες δυνάμεις του πρώην ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ (πρώην ΝΑΡ και Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ) και η ΜΕΤΑΒΑΣΗ (πρώην ΝΑΡ και ΑΡΑΝ), που ακολουθούν μια αντιφατική πολιτική, συμπορευόμενες σε κάποιους χώρους με την ΑΡΑΣ και σε άλλους αποφεύγοντάς την. Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ είναι που στη Θεσσαλονίκη το 2024 διοργάνωσε μαζί με την ΑΡΑΣ αντιρατσιστικό φεστιβάλ, όταν το ΝΑΡ και το ΚΚΕ(μ-λ) αποχώρησαν καταγγέλλοντας τον αντιδημοκρατικό αποκλεισμό της ΟΚΔΕ από το φεστιβάλ για τις πολιτικές της θέσεις, την ίδια στιγμή που στελέχη της ΑΡΑΣ στην Κρήτη καταγγέλλονταν για σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές απέναντι σε φοιτήτριες και η ΑΡΕΝ αποχώρησε από την κοινή εκλογική κάθοδο μαζί την ΕΑΑΚ της ΑΡΑΣ. Έναν μήνα μετά, οι καταγγελίες για την ΑΡΑΣ, ενώ ήταν αρκετές για τη διάλυση μιας εκλογικής συνεργασίας, δεν ήταν για την από κοινού διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο όμως είχαν την απαίτηση να μη συμμετέχει η ΟΚΔΕ λόγω της θέσης της για τα κοινωνικά φύλα! Έτσι και τώρα, εκεί που το επιτρέπουν οι συνθήκες, οι δυνάμεις αυτές πλειοδοτώντας σε δημοκρατικοφανείς ευαισθησίες απομονώνουν την ΑΡΑΣ, ενώ σε χώρους που μια διάσπαση θα έφερνε επιπτώσεις, η συνεργασία με την ΑΡΑΣ συνεχίζεται απρόσκοπτα, όπως στην Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων, που προετοιμάζεται για τις εκλογές του δικηγορικού συλλόγου και η συμπόρευση με την ΑΡΑΣ φέρνει ψήφους…

Για την υποκριτική στάση του ΜέΡΑ 25

Έτσι και το προσωποπαγές ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη, αφού απέτυχε να μπει στη Βουλή συνεργαζόμενο με τη ΛΑΕ, τώρα αξιοποιεί αυτή την ευκαιρία για να απαλλαγεί από την ΑΡΑΣ και τη ΛΑΕ, λες και από το 2023 που ξεκίνησε η εκλογική τους συνεργασία δε γνώριζε για τη βία και τους τραμπουκισμούς. Βουτηγμένο μέσα στις εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, το ΜέΡΑ25, παίρνοντας τον ίσκιο του για μπόι και προσδοκώντας πως θα εισέλθει στην επόμενη Βουλή, δε θέλει να αποτελούν αντικείμενο εκβιασμού από τους αντιπάλους του τέτοιες πρακτικές, ούτε να καταλαμβάνονται εκλόγιμες θέσεις από στελέχη της ΑΡΑΣ και της ΛΑΕ και να αποκλείονται στελέχη του ΜέΡΑ 25.

Για τις πραγματικές ρίζες
τέτοιων φαινομένων

Όλα αυτά τα φαινόμενα αποτελούν σημεία των καιρών, επιπτώσεις της υποχώρησης λαϊκού κινήματος και της πραγματικής Αριστεράς. Η ιδιοκτησιακή λογική, η αντιμετώπιση της ιστορίας και των διαδικασιών του λαϊκού κινήματος ως τσιφλίκι φανερώνει την κατρακύλα του πολύμορφου ρεβιζιονισμού, την απόσπαση αυτών των κομμάτων από το λαό και από την πίστη στο μαζικό αγώνα, που επιχειρούν ως άλλοι σωτήρες να τον υποκαταστήσουν, υποβιβάζοντάς τον στο ρόλο του απλού εκλογέα, παριστάνοντας οι ίδιοι πότε τους «συλλόγους» και τα «σωματεία», πότε τα «συντονιστικά» και άλλοτε την «περιφρούρηση». Ο πρώτος διδάξας σε αυτές τις πρακτικές είναι το ίδιο το ΚΚΕ που καπηλεύεται και διαστρεβλώνει τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, απαγορεύοντας σε άλλες δυνάμεις με συμβολή σε αυτόν τον αγώνα, όπως το Μ-Λ ΚΚΕ, μέχρι και να βγάλουν μια ανακοίνωση όπως έγινε και τον φετινό εορτασμό. Μοναδική απάντηση αποτελεί η ενίσχυση της πάλης για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, για την αναζωογόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών και τη μαζικοποίηση των αγώνων του λαού και της νεολαίας.

 πηγή: Λαϊκός Δρόμος