3ο ΣYNEΔPIO TOY NAP - Πεμπτουσία του μικροαστικού εξεγερτισμού

Δημοσιεύτηκαν οι θέσεις της Πολ. Επιτροπής του ΝΑΡ για το 3ο συνέδριο του ΝΑΡ (το οποίο είχε προγραμματιστεί για τον Oκτώβρη 2013). Στις 123 θέσεις βρίθει κυριολεκτικά ο όρος «αντικαπιταλισμός» σε όλες τις παραλλαγές. Προοπτική, επανάσταση, στρατηγική, τακτική κ.λπ. γεγονός το οποίο χαρακτηρίζει όλη την ουσία και το περιεχόμενο των θέσεων. Oι θέσεις του ΝΑΡ αποτελούν ένα κραυγαλέο δείγμα βερμπαλισμού (φλυαρίας) υποκειμενισμού, βολονταρισμού, (ετσιθελισμού) και εν τέλει

αριστερίστικης και δεξιάς πολιτικής σ’ ό,τι αφορά στο «μεταβατικό πρόγραμμα». Ας δούμε συγκεκριμένα το «κείμενο θέσεων».

«Τεχνολογικός ντετερμινισμός»

Oι συντάκτες της πρότασης για την προγραμματική διακήρυξη (σελ. 7) μένουν έκθαμβοι μπροστά στην «πρωτοφανή επιστημονική - τεχνολογική ανάπτυξη».
Ακόμα και όταν γράφουν για το «Μεσαίωνα της πληροφορικής» και για τις «εκρηκτικές δυνατότητες που περικλείει ο καπιταλισμός» (σελ. 7) είναι φανερό ότι έχουν επηρεαστεί βαθιά από την μπρεζνιεφική θεωρία «της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης». Σύμφωνα με την ΕΤΕ που πλάσσαραν οι ρεβιζιονιστές της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1970, κόντρα στην πολιτιστική επανάσταση και τη σοσιαλιστική Κίνα του Μάο τσε Τουνγκ, η επιστήμη και η τεχνολογία περικλείουν μια πληθώρα δυνατοτήτων και επιτευγμάτων που μπορούν να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την πείνα, την οικολογική καταστροφή και τον αφανισμό. (Ανάλογες απόψεις κατέγραψε το ΠΡΙΝ σε άρθρα του Αλ. Αναγνωστάκη). Η θεωρία της υπερανάπτυξης της τεχνολογίας αφαιρεί από το σοσιαλισμό το πλεονέκτημα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων όπως έδειξε η ΕΣΣΔ επί Στάλιν. Στην πραγματικότητα το ΝΑΡ εισαγάγει το σχήμα «οι καπιταλιστές ανάπτυξαν τις παραγωγικές δυνάμεις· ας τις βάλουμε να δουλέψουν για τους εργάτες». Πρόκειται για σφάλμα ολκής.

Απουσία του ιμπεριαλισμού

Oι θέσεις του ΝΑΡ είναι αντιλενινιστικές πέρα για πέρα. Σε όλο το κεφάλαιο «O κόσμος του κεφαλαίου στη δίνη της κρίσης» απουσιάζει επιδεικτικά οποιαδήποτε αναφορά στον ιμπεριαλισμό και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις! Η κρίση στην Ελλάδα της εξάρτησης περιγράφεται ως εξής αφού τίθεται σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ.
Μέχρι το Φλεβάρη του 2013  οι χώρες Ιρλανδία, Ελλάδα, Oυγγαρία, Λετονία, Πορτογαλία, Κύπρος προσέφυγαν σε διεθνείς οργανισμούς για να αποφύγουν τη χρεοκοπία. Για να μη μείνει καμία απορία στον αναγνώστη ξαναγράφουν (θέση 11η σελ. 57):

«O ελληνικός καπιταλισμός και ιδιαίτερα το ηγεμονικό του τμήμα έχει σχεδόν συνδέσει την πορεία του με την οικοδόμηση της ΕΕ για λόγους οικονομικούς αλλά και πολιτικούς».

Για τους συντάκτες των θέσεων του ΝΑΡ η χώρα μας και η αστική τάξη έχει την ίδια βαρύτητα με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Απλώς... υποβαθμίστηκε η θέση τους!

Έτσι γράφουν:

«Στην παρούσα φάση ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης υποβάθμισής του τόσο εντός της ΕΕ όσο και συνολικότερα στο διεθνές καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό πλέγμα» (θέση 13 σελ. 57).

Ώστε η Ελλάδα ευρισκόμενη στο «ιμπεριαλιστικό πλέγμα» απλώς «υποβαθμίστηκε», ως εάν ο ιμπεριαλισμός και οι αναπτυγμένες χώρες να βρίσκονται στην κλίμακα αξιολόγησης διαφόρων «οικονομοτεχνικών οίκων».

Σύμφωνα με το ΝΑΡ και τις θέσεις του οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η ανισόμετρη ανάπτυξη που αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο στη λενινιστική σκέψη δεν υπάρχουν. Πρόκειται για μια πιο εκλεπτυσμένη θέση του Kάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό και πολιτική αναπαραγωγή της θεωρίας για την παγκοσμιοποίηση που καταργεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Oυσιαστική απουσία του αντιρεβιζιονισμού

Το κείμενο θέσεων του ΝΑΡ βρίθει από επανιδρύσεις, επαναθεμελιώσεις, ολοκληρωτικούς καπιταλισμούς και ηχηρές εξορμήσεις.

Εμείς, όπως όλοι οι συνεπείς επαναστάτες γνωρίζουμε καλά ότι ο αγώνας ενάντια στο ρεβιζιονισμό (αναθεώρηση) και στο ρεφορμισμό στα συνδικάτα είναι όρος ανάπτυξης του κομμουνιστικού και ενός ταξικού εργατικού κινήματος. Με μια δόση πολιτικής δηκτικότητας θα λέγαμε ότι οι ηγέτες του ΝΑΡ δε θέλουν να κριτικάρουν τη μήτρα που τους γέννησε. Το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ. Αλλά μάταια αναπτύχθηκε ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας τη δεκαετία του ’60 πάνω στα ζητήματα ιμπεριαλισμός, επανάσταση, παλλαϊκό κράτος; Η γέννηση και ανάπτυξη των μ-λ κομμάτων είναι λευκή σελίδα για το ΝΑΡ; Αυτοί γράφουν για το συνδικαλιστικό κίνημα (θέσεις 37 - 42) πως ανακάλυψαν «την ανάγκη ανεξάρτητου κέντρου αγώνα», πως το εργατικό κίνημα δεν έχει συνδεθεί με «βαθύτερα πολιτικά, προγραμματικά, αντικαπιταλιστικά στοιχεία» (θέση 38).

Αντί να αναζητήσει την οργανική και αναγκαία πολιτική σύνδεση του εργατικού κινήματος με την πραγματική αριστερά και τους κομμουνιστές εφευρίσκει ξανά «το συντονισμό από τα κάτω» και το συντονισμό των σωματείων ο οποίος κατάντησε συνάθροιση παραγόντων χωρίς κανένα μαζικό όρο.

Το ΝΑΡ αρνείται πεισματικά να πάρει θέση στο ζήτημα του ρεβιζιονισμού για προφανείς λόγους.

Αφενός αφήνει ανοιχτή την πόρτα απέναντι στο δικέφαλο ρεβιζιονισμό του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου καλύπτει την εμφανή πολιτική και προγραμματική του αμηχανία με τόνους κούφιου αντικαπιταλισμού που αποτελεί την κουρτίνα της φιλορεβιζιονιστικής θέσης του.

O αγώνας ενάντια στο αστικό σύστημα αν δεν συνδέεται με συνεπή και αμείλικτο αντιρεβιζιονιστικό αγώνα είναι κούφια λόγια.

Για να μην αδικούμε ολότελα το ΝΑΡ γράφουν ότι ο ρεφορμισμός είναι διπλός. Aριστερός ρεφορμισμός του ΣΥΡΙΖΑ και κομμουνιστικός ρεφορμισμός του ΚΚΕ.

Απέναντι στους πολυάριθμους ρεφορμισμούς το ΝΑΡ διαθέτει ένα φάρμακο, τον «αντικαπιταλισμό».

Oι αναφορές του ΝΑΡ στο ρεφορμισμό (θέσεις 80 - 97) είναι άνευ ουσίας. Πρώτον είναι ανισοβαρείς γιατί αφήνουν το ΚΚΕ στο απυρόβλητο. Δεύτερον γιατί «εγκαλούν» τον ΣΥΡΙΖΑ στο έδαφος της απουσίας του αντικαπιταλισμού κι όχι στο σύνολο των ρεφορμιστικών ιδεολογικοπολιτικών θέσεών του.

Τρίτον γιατί εκστασιάζονται από το ρεύμα του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου, «ξεχνώντας» ότι αυτές οι απόψεις φωλιάζουν και τρέφονται στα σπλάχνα των ΕAAΚ και της νΚΑ και θα κληθούν να πληρώσουν αργά ή γρήγορα το αντίτιμο.

Τι είναι ­άραγε­ ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός;

Θα αδικούσαμε την ηγεσία του ΝΑΡ αν δεν της αποδίδαμε σε διεθνές επίπεδο την πολιτική πρωτοτυπία για τον «ολοκληρωτικό καπιταλισμό». Σημειώνουμε βέβαια με «καλή διάθεση» ότι ο όρος ολοκληρωτικός, όπως άλλωστε και το «σιδηρούν παραπέτασμα» είναι αντικομμουνιστική εφεύρεση των αστών πολιτικών της Δύσης για να πλήξουν την ΕΣΣΔ μετά τον πόλεμο.

Το ΝΑΡ δανειζόμενο λέξεις - όρους από το αστικό οπλοστάσιο, αναφέρεται για τον καπιταλισμό ως ολοκληρωτικό «διορθώνοντας» τον Λένιν και φτιάχνει ένα καινούργιο στάδιο.

Διαβάστε: «Μία στρατηγική που αποτελεί τομή βάθους στην πορεία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και μας εισάγει στην καρδιά του νέου σταδίου του καπιταλισμού» (θέση 9 σελ. 56).

Για τους συντάκτες των Θέσεων το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ο ιμπεριαλισμός, αντικαθίσταται από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό ο οποίος είναι ένα νέο στάδιο!! Πρόκειται για μια θέση που δίχασε το ΝΑΡ, το υποχρέωσε σε άμυνα απέναντι στους συμμάχους του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το απομόνωσε πολιτικά. Διότι το στάδιο του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» και μάλιστα για τη χώρα μας είτε σημαίνει ότι ακολουθεί το ιμπεριαλιστικό στάδιο, άρα το ΝΑΡ εφευρίσκει στάδια, είτε κάθε χώρα του καπιταλισμού φτάνει στο ολοκληρωτικό στάδιο πριν περάσει στο σοσιαλισμό αλά ΝΑΡ. Μύλος!!

Η θεωρία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού όπως αναλύεται στις θέσεις του ΝΑΡ μπλέκει την αστική δημοκρατία με το φασισμό, εξαφανίζει την εξάρτηση, εφευρίσκει νέα στάδια. Διαβάστε πολιτική σύγχυση.«Ενώ (ο ελληνικός καπιταλισμός) δεν έχει

ολοκληρώσει χαρακτηριστικά του ώριμου μονοπωλιακού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού ενσωμάτωσε με τον πλέον αντιδραστικό τρόπο μετασχηματισμούς του ολοκληρωτικού καπιταλισμού (θέση 55 σελ. 76)».

Πρόκειται για τη θεωρία του «σάλτου», όπου η Ελλάδα πηδάει πάνω από όλα τα εμπόδια και το ΝΑΡ μας τροφοδοτεί με αστειότητες.

O περίφημος αντικαπιταλισμός

Το ΝΑΡ είναι ο πραγματικός εισαγωγέας του αντικαπιταλισμού. Αυτή η έκφραση δεν υπήρχε στην κομμουνιστική φιλολογία και στο λεξιλόγιο των επαναστατών. Πρόκειται για ένα νεολογισμό που εφευρέθηκε μετά το 1990 και από κάτω του έκρυψε όλο τον άξονα από το ρεφορμισμό ως τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Oι κομμουνιστές αγωνίζονται για την επανάσταση και το σοσιαλισμό, έδωσαν μάχες και αίμα γι’ αυτόν το σκοπό και δεν σκοτίζονται διόλου να αποδείξουν τον αντικαπιταλισμό τους. Άλλωστε το «αντί» ως πρόθεμα δε δείχνει το σοσιαλιστικό δρόμο. Από τους ρομαντικούς αντικαπιταλιστές του 19ου αιώνα που μισούσαν τον καπιταλισμό από τη σκοπιά της ειδυλλιακής αγροτικής ζωής και της παράδοσης ως το θολό ποτάμι του αντιεξουσιαστικού χώρου υπάρχει πολύς χώρος για να εκθέσει το ΝΑΡ τη φλυαρία του.

Η αντικαπιταλιστική ανατροπή - επανάσταση (που δεν περιγράφεται) και ο κομμουνισμός (κάνουν άλμα στο σοσιαλισμό για να φαντάζουν πιο πούροι επαναστάτες, αλλά και για να απαλλαγούν από το βαρύ φορτίο της δικτατορίας του προλεταριά-του) τον 21ο αιώνα (για να διαφοροποιούνται με το 1917) δε σημαίνουν απολύτως τίποτα και να γιατί.

Με την τυπική μαρξιστική πολιτικοοικονομική άποψη καπιταλιστής είναι αυτός που ιδιοποιείται την υπεραξία του εργάτη. Oι μικροαστοί του ΝΑΡ πουθενά δεν κάνουν διαφοροποίηση ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλεια, τις πολυεθνικές ή τις επιχειρήσεις δεκάδων εργατών και στο «μικρό καπιταλιστή» στην πόλη και στο χωριό που απασχολεί 1, 2, 3 εργάτες ή μέλη της οικογενείας του. Η αντικαπιταλιστική σκούπα του ΝΑΡ ισοπεδώνει τη Ζίμενς με τον περιπτερά που, όντας αυτοαπασχολούμενος, εκμεταλλεύεται ακόμα την εργατική δύναμη ενός υπάλληλου - εργάτη και του αγρότη που απασχολεί δύο αλλοδαπούς. Δηλαδή, ουσιαστικά, το ΝΑΡ σβήνει από τον ταξικό - κοινωνικό χάρτη όλα τα μικροαστικά στρώματα και ως κλασικός τροτσκισμός «βλέπει» παντού αστούς και προλετάριους. Το ΝΑΡ αδυνατεί να προσεγγίσει επιστημονικά τη νεοελληνική κοινωνία την κύρια αντίθεση, τον καθοριστικό ρόλο του ιμπεριαλιασμού και τα εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα στην πόλη ή το χωριό τα οποία καθορίζουν όχι μόνο το χαρακτήρα ενός Mετώπου, αλλά και το στρατηγικό προσανατολισμό με αντίπαλο τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία. Τα εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα και η αγροτιά παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στον προσδιορισμό της τακτικής - στρατηγικής του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος.

Αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το παράδειγμα της Kερατέας, δηλαδή η υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας και του περιβάλλοντος προσεγγίζεται από τους νεοτροτσκιστές του ΝΑΡ μόνο ως προς το ζήτημα της δημοκρατίας/τρομοκρατίας. Μόνο μία μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση μπορεί να συνδέσει διαλεκτικά το βασικό τρίγωνο εργατική τάξη, αγροτιά, μικροαστικά στρώματα που φτωχοποιούνται και πεθαίνουν στο προτσές της συγκρότησης αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας με επικεφαλής την εργατική τάξη.

O μικροαστικός εξεγερτισμός του ΝΑΡ είναι κλασική φλυαρία, αντιεπιστημονικότητα, αδιέξοδος τροτσκισμός, ικανός να πείσει ένα φοιτητικό ακροατήριο, ανίκανος όμως να συνδέσει πολιτικά την εργατική τάξη με τις αναγκαίες συμμαχίες της.

O αντικαπιταλισμός του ΝΑΡ όσο και αν φαντάζει λαμπερός στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι σαν το επιχρυσωμένο μπρούντζο. Κάλπικος.

Για το κόμμα

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι κινηματικοί εξεγερτιστές του ΝΑΡ υποτιμούν το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος. Στο κεφάλαιο Θ’ (θέσεις 113 - 123), που είναι άλλωστε και το τελευταίο στο σώμα θέσεων, η θεωρία και η πρακτική για το κομμουνιστικό κόμμα χάνεται, διαλύεται σ’ ένα γαλαξία αντικαπιταλιστικών θέσεων και προθέσεων για το μέτωπο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την τάξη, τις στρεβλώσεις, τον απολογισμό μιας εφτάχρονης δράσης και μιας 24χρονης ζωής. Το κλείσιμο των θέσεων (θ. 123) τελειώνει με το «όλα για όλους» (μετάφραση του tutti per tutti) και την ελπίδα του κομμουνισμού στον 21ο αιώνα. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι για να συγκροτηθεί η εργατική τάξη σε «τάξη για τον εαυτό της» χρειάζεται να διαθέτει ­εκτός από τη φλυαρία­ και δικό της κόμμα, το θεωρητικό, ιδεολογικό, οργανωτικό και πολιτικό εργαλείο συγκρότησης και ανατροπής του αστικού συστήματος.

Αντί για το κόμμα το ΝΑΡ εφευρίσκει ομίλους, συντροφιές, λέσχες, συνεννοήσεις και από τα «κάτω» συντονιστικά. Είναι απολύτως εξηγήσιμο. Πρώτον διότι ο βασικός ηγετικός πυρήνας του έχει ροπή στα αντιεξουσιαστικά σχήματα. Δεύτερον γιατί όντας διαπαιδαγωγημένος στο γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό του ΚΚΕ έχει απέχθεια στην πειθαρχία και την οργάνωση. Και τρίτον γιατί αναφέρεται σε κύκλους φοιτητών και διανοουμένων που ορκίζονται στο κίνημα και μισούν το κόμμα. Ακόμα κι αν το ΝΑΡ μετασχηματιστεί σε κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης (ΚΚΑ) θα κρατάει τη σφραγίδα και το κάδρο αλλά όχι την ουσία και το περιεχόμενο.

Αν ξύσει κανείς προσεκτικά όλη την εγκυκλοπαίδεια του αντικαπιταλισμού του ΝΑΡ δεν πρόκειται να βρει ούτε έναν κόκκο λενινισμού για το κόμμα νέου τύπου.

Το μαζικό κομμουνιστικό και εργατικό ΝΑΡ μπορεί να είναι ευχή και προσδοκία μιας ομάδας μελών της «παλιάς φρουράς», είναι όμως αδύναμη κι απραγματοποίητη έκκληση στο τσουνάμι της μικροαστικής ανυπομονησίας και του ηχηρού κινηματισμού.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος