Το ιστορικό έργο της Τρίτης Διεθνούς και το ανιστόρητο και προκλητικό ρεβιζιονιστικό κατηγορητήριο

Μέρος Τρί­το
Όπως εί­δα­με στο προη­γού­με­νο φύλ­λο του  Λαϊκού Δρόμου, η κρι­τι­κή του ΚΚΕ στις απο­φάσεις της ΚΔ (από την ίδρυ­ση ως την αυ­το­διάλυ­σή της) ξε­κι­νάει από τις απο­φάσεις των πρώτων κιόλας συ­νε­δρί­ων της που πάρ­θη­καν με την άμε­ση συμ­με­το­χή και κα­θο­δή­γη­ση του Λένιν.
Οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ δια­πι­στώνουν  πα­ρεκ­κλί­σεις  στις απο­φάσεις της ΚΔ, (στο 2ο, 3ο, 4ο συ­νέδριο) αλ­λά το πιο  ου­σια­στι­κό εί­ναι ότι υπο­βάλ­λουν τη ρε­βι­ζιο­νι­στι­κή ιδέα πως οι υπο­τι­θέμε­νες αυ­τές πα­ρεκ­κλί­σεις έχουν την πη­γή τους στις ίδιες τις λε­νι­νι­στι­κές αντι­λή­ψεις, στη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία, την οποία κα­θώς φαί­νε­ται, οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ ανέθε­σαν στους εαυ­τούς τους το φι­λόδο­ξο έρ­γο να τη διορ­θώσουν.
Εί­δα­με ήδη να δια­τυ­πώνουν δη­λη­τη­ριώδεις υπαι­νιγ­μούς, να προ­βάλ­λουν ακρω­τη­ρια­σμένες τις λε­νι­νι­στι­κές θέσεις για τον “αρι­στε­ρι­σμό”, και να κάνουν  λα­θρε­μπόριο επα­να­στα­τι­κότη­τας σχε­τι­κά με την τα­κτι­κή του “ενιαί­ου με­τώπου”. Στο ίδιο μο­τί­βο γράφουν  και για το 5ο  συ­νέδριο της ΚΔ (ύστε­ρα  πλέον από το θάνα­το του Λένιν), για να πε­ράσουν στη συ­νέχεια  σε μια αχα­λί­νω­τη κλι­μάκω­ση και γε­νί­κευ­ση της κρι­τι­κής τους στο 6ο συ­νέδριο της ΚΔ, το 1928, και από κει  και ύστε­ρα στις απο­φάσεις του 7ου συ­νε­δρί­ου και σε όλη τη γε­νι­κή γραμ­μή της ΚΔ όλα τα κα­το­πι­νά θυ­ελ­λώδη χρόνια.

★★★

            Το 6ο συ­νέδριο (Ιού­λης – Σε­πτέμ­βρης 1928) κα­θόρι­σε το πρόγραμ­μα της Τρί­της Διε­θνούς, χα­ράζο­ντας τα θε­με­λια­κά κα­θή­κο­ντα του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Τη βάση του προ­γράμ­μα­τος απο­τέλε­σε το σχέδιο Επι­τρο­πής που εί­χε σχη­μα­τι­στεί στο 5ο συ­νέδριο.
Ο Στάλιν με­τεί­χε στην Επι­τρο­πή και κα­θο­δή­γη­σε την επε­ξερ­γα­σία του σχε­δί­ου προ­γράμ­μα­τος. Σύμ­φω­να με τον Στάλιν, το σχέδιο “δεν δί­νει πρόγραμ­μα γι’ αυ­τά ή τα άλ­λα ξε­χω­ρι­στά εθνι­κά κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα, μα για όλα τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα παρ­μένα μα­ζί, πε­ρι­λαμ­βάνο­ντας το κοι­νό και το βα­σι­κό γι’ αυ­τά. Από δω απορ­ρέει, ο θε­με­λια­κά – θε­ω­ρη­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας του προ­γράμ­μα­τος”.
Η κρι­τι­κή του ΚΚΕ στις απο­φάσεις του 6ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ δεν αφο­ρά μόνο τη γραμ­μή που χάρα­ξε το συ­νέδριο αυ­τό. Στην πραγ­μα­τι­κότη­τα, οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ με πρόφα­ση το συ­νέδριο αυ­τό και σε αντι­πα­ράθε­ση με αυ­τό, έρ­χο­νται να προ­βάλουν τις δι­κές τους κού­φιες θε­ω­ρί­ες που πα­ρα­ποιούν και δια­στρε­βλώνουν τη λε­νι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη για την επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού και της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νάστα­σης και επι­χει­ρούν να ανα­σκευάσουν ανα­δρο­μι­κά και από τα βάθρα της τη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία για τον ιμπε­ρια­λι­σμό.
Η ανα­σκευή γί­νε­ται στο όνο­μα της διόρ­θω­σης της “λα­θε­μένης θε­ώρη­σης” που υπήρ­χε  – όπως λένε – για τον ιμπε­ρια­λι­σμό (επί ένα πε­ρί­που αιώνα δη­λα­δή) πριν απο­φα­σί­σουν να κα­τα­πια­στούν με το  θέμα αυ­τό οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ!

★★★

            Η “Ανα­κοί­νω­ση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυ­ση της ΚΔ” μέμ­φε­ται το γε­γο­νός ότι το πρόγραμ­μα της ΚΔ κα­τέτασ­σε τις κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες σε δια­φο­ρε­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες, στις οποί­ες αντι­στοι­χού­σαν δια­φο­ρε­τι­κές ως προς τον χα­ρα­κτή­ρα τους επα­να­στάσεις.
Σύμ­φω­να  με την “Ανα­κοί­νω­ση” του ΚΚΕ, λα­θε­μένα η ΚΔ “κα­θόρι­σε τρεις βα­σι­κούς τύ­πους επα­να­στάσε­ων στην πάλη για την πα­γκόσμια δι­κτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριάτου με κρι­τή­ριο τη θέση κάθε κα­πι­τα­λι­στι­κής χώρας στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύ­στη­μα : 1) χώρες του ανα­πτυγ­μένου κα­πι­τα­λι­σμού, στις οποί­ες ήταν δυ­να­τό το άμε­σο πέρα­σμα  στη δι­κτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριάτου. 2) Χώρες με μέσο επί­πε­δο ανάπτυ­ξης του κα­πι­τα­λι­σμού, όπου δεν έχει ολο­κλη­ρω­θεί ο αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός, στις οποί­ες θε­ω­ρού­νταν δυ­να­τό ένα λί­γο  – πο­λύ γρή­γο­ρο πέρα­σμα της αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής επα­νάστα­σης σε σο­σια­λι­στι­κή. 3) Χώρες αποι­κια­κές ή μι­σο­α­ποι­κια­κές στις οποί­ες το πέρα­σμα στη δι­κτα­το­ρία του προ­λε­τα­ριάτου προ­ϋπέθε­τε ολόκλη­ρη πε­ρί­ο­δο για τη με­τα­τρο­πή της αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής επα­νάστα­σης σε σο­σια­λι­στι­κή”.
Δεν συμ­φω­νούν λοι­πόν, οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ με την πα­ρα­πάνω “κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση” των χω­ρών και τη διάκρι­ση σε “τρεις βα­σι­κούς  τύ­πους επα­να­στάσε­ων”. Όχι μόνο δεν συμ­φω­νούν αλ­λά και θε­ω­ρούν ότι εδώ έχου­με μια κα­ρα­μπι­νάτη πα­ρέκ­κλι­ση που  (για να θυ­μη­θού­με τα λόγια της Αλ. Πα­πα­ρή­γα)  “κόστι­σε πο­λύ” στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα, για­τί ήταν, λέει, σε “ασυμ­φω­νία με τον χα­ρα­κτή­ρα της επο­χή­ς”!

★★★

         Στην πραγ­μα­τι­κότη­τα,  το 6ο συ­νέδριο της ΚΔ κα­θόρι­σε  τις προ­γραμ­μα­τι­κές αυ­τές θέσεις σε συμ­φω­νία με τα λε­νι­νι­στι­κά δι­δάγ­μα­τα, συ­νο­ψί­ζο­ντας και γε­νι­κεύ­ο­ντας σω­στά την πεί­ρα από τη Ρω­σι­κή και διε­θνή επα­να­στα­τι­κή πρα­κτι­κή όλων των προη­γού­με­νων χρόνων. Την “κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση”, στην ου­σία την εί­χε ει­σα­γάγει ο ίδιος ο Λένιν και ήδη στο έρ­γο του “ο ιμπε­ρια­λι­σμός, ανώτα­το στάδιο του κα­πι­τα­λι­σμού” που γράφτη­κε το 1916, πριν δη­λα­δή από την επα­νάστα­ση του Φλε­βάρη στη Ρω­σία, μπο­ρού­με  π.χ. να δια­βάσου­με:
“Τυ­πι­κές γι’ αυ­τή την επο­χή δεν εί­ναι μόνο οι δύο βα­σι­κές ομάδες χω­ρών : οι κάτο­χοι των αποι­κιών και οι αποι­κί­ες, μα και οι ποι­κί­λες μορ­φές των εξαρ­τη­μένων χω­ρών, που πο­λι­τι­κά εί­ναι τυ­πι­κά ανε­ξάρ­τη­τες, στην πράξη όμως εί­ναι μπλεγ­μένες στα δί­χτυα της χρη­μα­τι­στι­κής και δι­πλω­μα­τι­κής  εξάρ­τη­σης”.
Την “κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση” ( η οποία αντα­να­κλά πραγ­μα­τι­κές σχέσεις και όχι “αρι­στε­ρές” φα­ντα­σιο­πλη­ξί­ες που με­τα­τρέπουν  στην πράξη τους φο­ρείς τους σε απο­λο­γη­τές του ιμπε­ρια­λι­σμού) θα τη βρού­με  στον Λένιν και πριν ακόμα εκ­δο­θεί το έρ­γο του για τον ιμπε­ρια­λι­σμό, όταν κα­τα­πο­λε­μού­σε τις λα­θε­μένες αντι­λή­ψεις στο ζή­τη­μα της αυ­το­διάθε­σης των εθνών και αντέκρουε τον “ιμπε­ρια­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­σμό”.
Σύμ­φω­να με τον Λένιν “… για να εί­μα­στε συ­γκε­κρι­μένοι πρέπει να ξε­χω­ρί­ζου­με στο ζή­τη­μα της αυ­το­διάθε­σης όχι λι­γότε­ρο από τρεις δια­φο­ρε­τι­κούς τύ­πους χω­ρών. (Εί­ναι φα­νε­ρό ότι σε γε­νι­κές θέσεις δεν θα ήταν δυ­να­τό να γί­νει λόγος για την κάθε ξε­χω­ρι­στή χώρα). Πρώτος τύ­πος: Οι προηγ­μένες  χώρες της Δυ­τι­κής Ευ­ρώπης (και της Αμε­ρι­κής), όπου το εθνι­κό κί­νη­μα ανή­κει στο πα­ρελ­θόν. Δεύ­τε­ρος τύ­πος: Η Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώπη, όπου το εθνι­κό κί­νη­μα ανή­κει στο πα­ρόν. Τρί­τος τύ­πος : Οι μι­σο­α­ποι­κί­ες και οι αποι­κί­ες, όπου το εθνι­κό κί­νη­μα σε ση­μα­ντι­κό βαθ­μό ανή­κει στο μέλ­λον”.

★★★

Λί­γο πριν συ­νέλ­θει το 6ο συ­νέδριο της ΚΔ, στο  λόγο του για το “Πρόγραμ­μα της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς” στην Ολο­μέλεια της ΚΕ του ΚΚ(μπ), ο Στάλιν,  με­τα­ξύ άλ­λων, επι­σή­μα­νε και τα εξής: “Τέλος, πάνω στις πα­ρα­τη­ρή­σεις μιας σει­ράς αντι­προ­σώπων για την Πο­λω­νία, σαν χώρα που αντι­προ­σω­πεύ­ει τον δεύ­τε­ρο τύ­πο εξέλι­ξης προς την προ­λε­τα­ρια­κή δι­χτα­το­ρία. Οι σύ­ντρο­φοι αυ­τοί έχουν  τη γνώμη, ότι δεν εί­ναι σω­στή η κα­τάτα­ξη των χω­ρών σε τρεις τύ­πους, σε χώρες με υψη­λή κα­πι­τα­λι­στι­κή ανάπτυ­ξη (Αμε­ρι­κή, Γερ­μα­νία, Αγ­γλία), σε χώρες με μέση κα­πι­τα­λι­στι­κή ανάπτυ­ξη (Πο­λω­νία, Ρω­σία πριν απ’ την επα­νάστα­ση του Φλε­βάρη κλπ) και σε αποι­κια­κές χώρες. Ισχυ­ρί­ζο­νται ότι την Πο­λω­νία πρέπει να την κα­τα­τάξου­με στις χώρες του πρώτου τύ­που, ότι μπο­ρού­με  να μι­λάμε μόνο για δύο τύ­πους χω­ρών, τις κα­πι­τα­λι­στι­κές και τις αποι­κια­κές.
Αυ­τό δεν εί­ναι σω­στό, σύ­ντρο­φοι. Εκτός απ’ τις κα­πι­τα­λι­στι­κά ανα­πτυγ­μένες χώρες, όπου η νί­κη της επα­νάστα­σης θα οδη­γή­σει κα­τευ­θεί­αν στην προ­λε­τα­ρια­κή δι­χτα­το­ρία, υπάρ­χουν και χώρες με χα­μη­λή κα­πι­τα­λι­στι­κή ανάπτυ­ξη… κι όπου η νί­κη της επα­νάστα­σης, για να οδη­γή­σει στην προ­λε­τα­ρια­κή  δι­χτα­το­ρία, μπο­ρεί και σί­γου­ρα θα χρεια­στεί με­ρι­κά εν­διάμε­σα σκα­λο­πάτια με τη μορ­φή, λόγου χάρη, της δι­χτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριάτου και της αγρο­τιάς”.
Υπήρ­χαν, όπως βλέπου­με, αντι­πρόσω­ποι στην ΚΔ που εί­χαν τη γνώμη ότι δεν εί­ναι σω­στή η κα­τάτα­ξη των χω­ρών σε τρεις τύ­πους και ισχυ­ρί­ζο­νταν  ότι μπο­ρού­με  να μι­λάμε μόνο για δύο τύ­πους χω­ρών, τις κα­πι­τα­λι­στι­κές και τις αποι­κια­κές.
Οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ δεν συμ­φω­νούν  κα­θόλου με τη θέση του Στάλιν, αλ­λά δεν συμ­φω­νούν ού­τε και με κεί­νους που έβλε­παν μόνο δύο τύ­πους χω­ρών!
Οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ βλέπουν και ανα­γνω­ρί­ζουν μόνο έναν τύ­πο, για όλα:
Αυ­τοί πράγ­μα­τι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι όλες οι κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες ανά την υφή­λιο κα­τα­τάσ­σο­νται σε ένα μόνο τύ­πο (δηλ. στον ιμπε­ρια­λι­σμό”) και αντί­στοι­χα ανα­γνω­ρί­ζουν μόνο έναν τύ­πο επα­νάστα­σης (δηλ. τη σο­σια­λι­στι­κή επα­νάστα­ση) πα­ντού, οπου­δή­πο­τε, ας πρόκει­ται και για την πιο εξαρ­τη­μένη, με επι­βιώσεις του Με­σαί­ω­να, άλυ­τα αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, κα­τα­πιε­ζόμε­νη και λε­η­λα­τη­μένη χώρα του πλα­νή­τη.
Ο “τύ­πος” που προ­βάλ­λουν οι κα­θο­δη­γη­τές  του ΚΚΕ, βα­σί­ζε­ται στις ανα­κα­λύ­ψεις τους για τον χα­ρα­κτή­ρα της “επο­χής”. Θα δού­με στη συ­νέχεια πώς εν­νο­ούν την “επο­χή” και τι συ­μπε­ράσμα­τα βγάζουν απ’ αυ­τή την κα­κο­ποι­η­μένη από τους ίδιους λέξη.

★★★

Η “Ανα­κοί­νω­ση” της ΚΕ του ΚΚΕ, κρι­τι­κάρο­ντας τη γραμ­μή του 6ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ, δια­πι­στώνει ότι:
“Υπο­τι­μή­θη­καν ο διε­θνής χα­ρα­κτή­ρας της επο­χής του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού και η όξυν­ση  της βα­σι­κής  αντί­θε­σης κε­φα­λαί­ου – ερ­γα­σί­ας”, “Υπο­τι­μή­θη­κε ο χα­ρα­κτή­ρας της επο­χής ως επο­χής πε­ράσμα­τος από τον κα­πι­τα­λι­σμό στο σο­σια­λι­σμό”, “Από την όξυν­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης  κε­φα­λαί­ου – ερ­γα­σί­ας σε κάθε κα­πι­τα­λι­στι­κή χώρα, στην επο­χή του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού, προ­κύ­πτουν ο σο­σια­λι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας και τα κα­θή­κο­ντα της επα­νάστα­σης”.  (Οι υπο­γρ. του Λ.Δ.)
Η επο­χή, λένε με άλ­λα λόγια, εί­ναι η “επο­χή του μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού”, όπου το μο­νο­πώλιο εί­ναι (στα μάτια τους) η εξί­σω­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό.
Πιάνο­νται από την επι­δερ­μί­δα της συ­νο­πτι­κής  λε­νι­νι­στι­κής δια­τύ­πω­σης  ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός εί­ναι το μο­νο­πω­λια­κό στάδιο του κα­πι­τα­λι­σμού, κάνουν αφαί­ρε­ση όλων των άλ­λων κα­θο­ρι­στι­κών γνω­ρι­σμάτων του ιμπε­ρια­λι­σμού όπως τα συ­νόψι­σε ο Λένιν, κι όπου δουν μο­νο­πώλιο, σ’ οποια­δή­πο­τε χώρα, την κα­τα­τάσ­σουν αυ­τόμα­τα στον “ιμπε­­ρια­λι­σμό” και τη χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ιμπε­ρια­λι­στι­κή. Επει­δή δε στην “επο­χή” μας, τα μο­νο­πώλια έχουν διεισ­δύ­σει  σε κάθε γω­νιά της γης, σύμ­φω­να με την ανάπη­ρη αυ­τή λο­γι­κή όλος ο κόσμος έχει κα­τα­κλυ­σθεί από “ιμπε­ρια­λι­σμούς”!
Όμοια, επει­δή  η επο­χή σύμ­φω­να με τον ορι­σμό τους εί­ναι επί­σης “επο­χή του πε­ράσμα­τος από τον κα­πι­τα­λι­σμό στο σο­σια­λι­σμό”, έχουν προ­κα­τα­βο­λι­κά έτοι­μο και δε­δο­μένο το χα­ρα­κτή­ρα  της επα­νάστα­σης για όλες τις χώρες, “ανε­ξάρ­τη­τα” – όπως λένε – “από τη θέση κάθε κα­πι­τα­λι­στι­κής  χώρας στο διε­θνές  ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύ­στη­μα”, ανε­ξάρ­τη­τα δηλ.  αν εί­ναι  με διάφο­ρες μορ­φές και τρόπους  κάτω από κα­θε­στώς  εξάρ­τη­σης, αν βρί­σκε­ται κάτω από ξένο οι­κο­νο­μι­κό – πο­λι­τι­κό κλπ έλεγ­χο ή με στραγ­γα­λι­σμένα και ακρω­τη­ρια­σμένα τα εθνι­κά κυ­ριαρ­χι­κά της δι­καιώμα­τα κ.ο­.κ.

★★★

            Οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ ανέκα­θεν αρ­νού­νταν και απέρ­ρι­πταν τον κλα­σι­κό ορι­σμό του Στάλιν πως “ο λε­νι­νι­σμός εί­ναι ο μαρ­ξι­σμός της επο­χής του ιμπε­ρια­λι­σμού και της προ­λε­τα­ρια­κής  επα­νάστα­σης” (δια­τυ­πώθη­κε το 1924 στις “Βάσεις του λε­νι­νι­σμού”).
Ως το  θάνα­το του Στάλιν, το 1953, το ΚΚ­ΣΕ και ολόκλη­ρο το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα, θε­ω­ρού­σαν πράγ­μα­τι την επο­χή μας σαν την επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού και της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νάστα­σης. Λί­γο αρ­γότε­ρα τα πράγ­μα­τα  άλ­λα­ξαν.
            Ύστε­ρα απ’ το χρου­στσω­φι­κό 20ό συ­νέδριο, οι ρε­βι­ζιο­νι­στές νόθε­ψαν και απέρ­ρι­ψαν αυ­τό τον ορι­σμό,  και πρόβαλ­λαν διάφο­ρους ορι­σμούς της επο­χής μας, που το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τους εί­ναι ότι εμ­φάνι­ζαν  το πέρα­σμα από τον κα­πι­τα­λι­σμό στο σο­σια­λι­σμό  όχι σαν μια επα­να­στα­τι­κή, αλ­λά σαν μια εξε­λι­κτι­κή – ει­ρη­νι­κή δια­δι­κα­σία. Ας μην ξε­χνάμε πως  την ίδια ώρα που οι ρε­βι­ζιο­νι­στές εξο­στράκι­ζαν  από τους ορι­σμούς  τους την “προ­λε­τα­ρια­κή  επα­νάστα­ση” και την αντι­κα­θι­στού­σαν με το “πέρα­σμα από τον κα­πι­τα­λι­σμό στο σο­σια­λι­σμό», δια­κή­ρυσ­σαν πως το “πέρα­σμα” αυ­τό θα μπο­ρού­σε  να γί­νει με τον “ει­ρη­νι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο”! Η νόθευ­ση και αλ­λοί­ω­ση  του πε­ριε­χο­μένου και των εν­νοιών γι­νόταν τότε  από τα δε­ξιά. Τώρα, τον ίδιο δι­κό τους ορι­σμό, τον με­τα­βάφτι­σαν και τον πλα­σάρουν σαν το πιο υγιει­νό με­ταλ­λαγ­μένο,  “απ’ τα αρι­στε­ρά”.
Η αλή­θεια βέβαια δεν βγαί­νει από τους ορι­σμούς και τις έν­νοιες, αλ­λά οι ίδιοι οι ορι­σμοί και οι γε­νι­κές έν­νοιες έχουν αλή­θεια μόνο αν βγαί­νουν από τη σύν­δε­σή τους με την πραγ­μα­τι­κότη­τα και από την πεί­ρα των λα­ών και των κι­νη­μάτων. Οι θε­ω­ρί­ες που προ­βάλ­λουν οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ δεν αντι­προ­σω­πεύ­ουν κα­μιά αλή­θεια. Αντι­προ­σω­πεύ­ουν την άρ­νη­ση του λε­νι­νι­σμού  ντυ­μένη σαν σύγ­χρο­νη επι­στη­μο­σύ­νη.

★★★

            Αυ­τή η συ­νε­χής πα­ρα­πο­μπή και η ανα­γω­γή των πάντων στην “επο­χή”, θυ­μί­ζει πράγ­μα­τι την κρι­τι­κή που άσκη­σε ο Λένιν (στον Κί­εβ­σκι) για δια­στρέβλω­ση και κα­τάχρη­ση της έν­νοιας “επο­χή”:
“Σύμ­φω­να μ’ αυ­τόν, το να μι­λάει κα­νείς συ­γκε­κρι­μένα θα πει να μι­λάει για την “επο­χή”! Αυ­τό ακρι­βώς δεν εί­ναι σω­στό… Αυ­τό θα ήταν πα­ράλο­γος ισχυ­ρι­σμός, ανι­κα­νότη­τα να ξε­χω­ρί­σει κα­νείς ένα δο­σμένο φαι­νόμε­νο από το σύ­νο­λο των ποι­κι­λόμορ­φων πι­θα­νών φαι­νο­μένων της επο­χής. Η επο­χή γι’ αυ­τό ακρι­βώς ονο­μάζε­ται επο­χή, επει­δή αγκα­λιάζει ένα σύ­νο­λο ποι­κι­λόμορ­φων  φαι­νο­μένων και πο­λέμων, τόσο τυ­πι­κών, όσο και μη τυ­πι­κών, τόσο με­γάλων, όσο και μι­κρών, τόσο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών για τις προηγ­μένες, όσο και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών για τις κα­θυ­στε­ρη­μένες χώρες. Το να πα­ρα­κάμ­πτει κα­νείς αυ­τά τα συ­γκε­κρι­μένα ζη­τή­μα­τα με γε­νι­κές φράσεις πε­ρί “επο­χής” όπως κάνει ο Π. Κί­εβ­σκι, ση­μαί­νει ότι κάνει κα­τάχρη­ση της έν­νοιας “επο­χή”.
(“Σχε­τι­κά με τη γε­λοιο­γρα­φία του Μαρ­ξι­σμού και τον “ιμπε­ρια­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­σμό”)·
Σύμ­φω­να επί­σης  με τον Λένιν “Απόλυ­τη απαί­τη­ση της μαρ­ξι­στι­κής θε­ω­ρί­ας εί­ναι, όταν εξε­τάζε­ται ένα οποιο­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κό πρόβλη­μα, να το­πο­θε­τεί­ται μέσα σε ορι­σμένα ιστο­ρι­κά πλαί­σια και ύστε­ρα, αν πρόκει­ται για μια χώρα (λ.χ. για το εθνι­κό πρόγραμ­μα μια δο­σμένης  χώρας) να παίρ­νο­νται υπόψη οι συ­γκε­κρι­μένες ιδιο­μορ­φί­ες, που κάνουν αυ­τήν τη χώρα να δια­φέρει από τις  άλ­λες μέσα στα όρια μιας και της ίδιας ιστο­ρι­κής επο­χής”.
(“Σχε­τι­κά με το δι­καί­ω­μα των εθνών για αυ­το­διάθε­ση­”).

★★★

            Αφού η “Ανα­κοί­νω­ση” του ΚΚΕ, κρί­νο­ντας τη γραμ­μή του 6ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ, δια­πί­στω­σε ήδη απα­νω­τές “υπο­τι­μή­σεις” και έδει­ξε με ποιον τρόπο κα­τα­λα­βαί­νει το ΚΚΕ τι πάει να πει “επο­χή”, συ­νε­χί­ζει το τρο­πάριο:
            “Λα­θε­μένα ο ιμπε­ρια­λι­σμός θε­ω­ρού­νταν μορ­φή βί­αι­ης εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής ορι­σμένων  – των πιο ισχυ­ρών – κρα­τών, ενώ στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύ­στη­μα πε­ρι­λαμ­βάνο­νταν  δε­κάδες  χώρες (ο μο­νο­πω­λια­κός κα­πι­τα­λι­σμός εί­χε δια­μορ­φω­θεί και στην Κί­να και στη Βρα­ζι­λία). Ταυ­τόχρο­να, ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός τους ως εξαρ­τη­μένων δεν έπαιρ­νε υπόψη τη δια­πλο­κή συμ­φε­ρόντων ανάμε­σα στην ξένη και την εγ­χώρια αστι­κή τάξη.
Άλ­λο βα­σι­κό πρόβλη­μα ήταν ότι στο επα­να­στα­τι­κό προ­τσές κα­τέτασ­σε ισχυ­ρές αστι­κές κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νάμεις, που ήδη βρί­σκο­νταν στην εξου­σία, όπως στην Τουρ­κία, κα­θώς και τις αστι­κές τάξεις του Μα­ρόκου, της Συ­ρί­ας κ.ά.”
Δεν αξί­ζει να επα­να­λάβει κα­νείς πα­σί­γνω­στα γε­γο­νότα για να απο­δεί­ξει ότι ο “ιμπε­ρια­λι­σμός” των θε­ω­ρη­τι­κών του ΚΚΕ και ο ιμπε­ρια­λι­σμός στον οποίο ανα­φέρε­ται ο μαρ­ξι­σμός – λε­νι­νι­σμός  εί­ναι πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα.
Η “Έκ­θε­ση στην επι­τρο­πή για το εθνι­κό και αποι­κια­κό ζή­τη­μα” που έκα­νε ο Λένιν, στις 26 Ιού­λη 1920, στο 2ο συ­νέδριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς (για να πε­ριο­ρι­στού­με απο­κλει­στι­κά στις θέσεις και υπο­δεί­ξεις του Λένιν στην ΚΔ) λέει τα πα­ρα­κάτω:
“Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό γνώρι­σμα του ιμπε­ρια­λι­σμού εί­ναι ότι όλος ο κόστος, όπως στον βλέπου­με εμείς, χω­ρί­ζε­ται σή­με­ρα σε έναν με­γάλο αριθ­μό κα­τα­πιε­ζόμε­νων εθνών και σε έναν μη­δα­μι­νό αριθ­μό κα­τα­πιε­ζόντων εθνών, που δια­θέτουν τε­ράστια πλού­τη και ισχυ­ρή στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη”.
            “… Αυ­τή η ιδέα της διάκρι­σης, του δια­χω­ρι­σμού των εθνών σε κα­τα­πιε­ζόμε­να και κα­τα­πιέζο­ντα  δια­πνέει όλες τις θέσεις μας”.
Όπως βλέπου­με  οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ δεν κάνουν κα­μιά διάκρι­ση ανάμε­σα στο διε­θνή ιμπε­ρια­λι­σμό και τις κα­τα­πιε­ζόμε­νες  από τον ιμπε­ρια­λι­σμό  χώρες, κι ανάμε­σα στα “δε­κάδες”(;) ιμπε­ρια­λι­στι­κά κράτη που θε­ω­ρούν ότι υπήρ­χαν (το 1928) πε­ρι­λαμ­βάνουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά  ακόμα και την Κί­να και τη Βρα­ζι­λία (που ο Λένιν λί­γα μόλις χρόνια πριν επα­νει­λημ­μένα χα­ρα­κτή­ρι­σε  σαν μι­σο­α­ποι­κια­κά  και εξαρ­τη­μένα από τον ιμπε­ρια­λι­σμό κράτη). Διότι λένε οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ, “εί­χε δια­μορ­φω­θεί ο μο­νο­πω­λια­κός κα­πι­τα­λι­σμός”(!) και ταυ­τόχρο­να “ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός  ως εξαρ­τη­μένων δεν έπαιρ­νε υπόψη τη δια­πλο­κή συμ­φε­ρόντων ανάμε­σα στην ξένη  και την εγ­χώρια αστι­κή τάξη”(!) Και λένε αυ­τά τα ανεκ­δι­ή­γη­τα, όταν ακρι­βώς , στα χρόνια του 6ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ, στη μι­σο­α­ποι­κια­κή πχ Κί­να, σύμ­φω­να με τα λόγια του Στάλιν: “η ένο­πλη επα­νάσταση πάλευε ενάντια στην ένο­πλη αντε­πα­νάστα­ση”.
Αλ­λά όπως φαί­νε­ται, οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ κρί­νουν “εξ ιδί­ων τα αλ­λότρια”. Επί δε­κα­ε­τί­ες η ηγε­σία του ΚΚΕ ύστε­ρα από το 20ό συ­νέδριο και την “6η Ολο­μέλεια” του ‘56, εφάρ­μο­ζε αδιάλει­πτα πο­λι­τι­κή ου­ράς απένα­ντι στα αστι­κά κόμ­μα­τα,  καλ­λιερ­γού­σε το πνεύ­μα του συμ­βι­βα­σμού και της υπο­τα­γής στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη, και εξω­ράι­ζε  την αμε­ρι­κα­νο­κρατί­α και το κα­θε­στώς της εξάρ­τη­σης και της εθνι­κής υπο­τέλειας.  Πράγ­μα που και τώρα επα­να­λαμ­βάνουν, λο­γο­κο­πώντας μεν αρι­στε­ρόστρο­φα στο όνο­μα του σο­σια­λι­σμού αλ­λά  αφή­νο­ντας στην πράξη τον ξένο ιμπε­ρια­λι­σμό και τους λα­κέδες του στο απυ­ρόβλη­το.
“Λα­θε­μένα ο ιμπε­ρια­λι­σμός θε­ω­ρού­νταν μορ­φή βί­αι­ης εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής ορι­σμένων  – των πιο ισχυ­ρών κρα­τών” μας δια­βε­βαιώνει η κρι­τι­κή του ΚΚΕ στο πρόγραμ­μα της ΚΔ.
Όταν το 1997 το ΝΑΡ πρόβα­λε τα πα­νο­μοιότυ­πα με τα πα­ρα­πάνω δι­κά του συ­μπε­ράσμα­τα, το ΚΚΕ εξα­κο­λου­θεί να συ­γκα­τα­λέγε­ται σ’ αυ­τούς που “λα­θε­μένα”, άλ­λο “θε­ω­ρού­σαν” κι άλ­λο κα­τάλα­βαν τα επόμε­να χρόνια ότι εί­ναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός! Μέχρι  τότε οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ, δεν εί­χαν πάψει να μι­λούν κα­τά της εξάρ­τη­σης, και δεν εί­χαν ακόμα απο­κη­ρύ­ξει την πάλη για εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία. Για να ακρι­βο­λο­γού­με, μόλις εί­χαν αρ­χί­σει να ξε­μυ­τί­ζουν και να κάνουν σι­γά – σι­γά την εμ­φάνι­σή τους  στις ανα­λύ­σεις του ΚΚΕ κάποιες αρι­στε­ρόστρο­φες απο­ψού­λες, όπως το αυ­το­α­ναι­ρού­με­νο υβρί­διο που επι­νόη­σαν, πε­ρί ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού “μι­κροϊμπε­ρια­λι­σμού”. Θα χρειάζο­νταν ακόμα αρ­κε­τά χρόνια, με πολ­λά κοι­λο­πο­νή­μα­τα και με ανα­πα­ρα­γόμε­νες εσω­τε­ρι­κές κρί­σεις, αλ­λά τε­λι­κά η εξάρ­τη­ση θα αναι­ρε­θεί και θα αντι­κα­τα­στα­θεί  από την “αλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση”, η εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία θα απο­κη­ρυ­χθεί ανα­δρο­μι­κά, θα εξο­βε­λι­στεί και θα κα­τα­πο­λε­μη­θεί σαν “ξένη ση­μαία” και η Ελ­λάδα και ο εγ­χώριος  κα­πι­τα­λι­σμός θα ανα­γο­ρευ­τούν από την ηγε­σία του ΚΚΕ σε “ιμπε­ρια­λι­σμό”. Η κα­θυ­στέρη­ση σε σχέση με το ΝΑΡ μέσα σε με­ρι­κά χρόνια ξε­πε­ράστη­κε, τα πο­ρί­σμα­τα του ΝΑΡ για το “μύ­θο της εξάρ­τη­σης” και για τον  ελ­λη­νι­κό  “ιμπε­ρια­λι­σμό” έγι­ναν θέσφα­τα για το ΚΚΕ και παρ’ ότι ήταν νόθα και υιο­θε­τη­μένα, πο­λι­το­γρα­φή­θη­καν από την ηγε­σία του ΚΚΕ ως οι πιο γνή­σιοι πνευ­μα­τι­κοί καρ­ποί των δι­κών τους πο­λύ­χρο­νων επι­στη­μο­νι­κών ερευ­νών.
Εί­ναι δί­καιο όμως να απο­δο­θούν τα πρω­τεία εκεί που πρέπει. Αρ­κεί να θυ­μί­σου­με ότι το ΝΑΡ μι­λού­σε για τη “χρε­ο­κο­πία της αντί­λη­ψης που θε­ω­ρού­σε τον ιμπε­ρια­λι­σμό ως εξω­τε­ρι­κό σύ­στη­μα επι­βο­λής των 6 – 7 με­γάλων κρα­τών”, για να δια­πι­στώσου­με πόσο όμοιες σαν δυο στα­γόνες νε­ρού,» εί­ναι οι απόψεις αυ­τές με τις νε­όκο­πες του ΚΚΕ, με τις οποί­ες διορ­θώνει την πα­λιά “λα­θε­μένη θε­ώρη­ση” για τον ιμπε­ρια­λι­σμό.

★★★

            Το πρόγραμ­μα της ΚΔ έθε­τε σε πρώτη μοί­ρα  το κα­θή­κον της στε­ρέω­σης των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μάτων τόσο στη Δύ­ση όσο και στην Ανα­το­λή, “σαν προ­κα­ταρ­κτι­κό  όρο της εξα­σφάλι­σης  της ηγε­μο­νί­ας του προ­λε­τα­ριάτου”. Τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα χάρη στην ακα­τα­πόνη­τη δου­λειά  των κομ­μου­νι­στών,  με τη βο­ή­θεια της ΚΔ, πλή­θυ­ναν, συν­δέθη­καν με ευ­ρύ­τε­ρες μάζες, ατσα­λώθη­καν και μπόρε­σαν να τε­θούν επι­κε­φα­λής των αγώνων και να γί­νουν πραγ­μα­τι­κά ισχυ­ρές και υπο­λο­γί­σι­μες δυ­νάμεις στα χρόνια που ακο­λού­θη­σαν.
Πο­λύ­τι­μη ήταν η βο­ή­θεια  της ΚΔ και στο ελ­λη­νι­κό κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα, όταν με την έκ­κλη­ση της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς το 1931, θα μπει τέλος στην πο­λύ­χρο­νη τα­λαι­πω­ρία του κόμ­μα­τος από το φρα­ξιο­νι­σμό και το δια­λυ­τι­σμό, και θα ανοί­ξει το νέο κε­φάλαιο  της “μπολ­σε­βι­κο­ποί­η­σης” του ΚΚΕ, ενώ στην 6η Ολο­μέλεια του 1934 αλ­λά και στο 6ο συ­νέδριο του ΚΚΕ το 1935, με τη βο­ή­θεια της ΚΔ, θα προσ­διο­ρι­στεί σω­στά, εκτο­πί­ζο­ντας και εξα­λεί­φο­ντας τις επι­δράσεις του τρο­τσκι­σμού, πως “η επι­κεί­με­νη  επα­νάστα­ση των ερ­γα­τών και αγρο­τών στην Ελ­λάδα θα έχει αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα με τάσεις γρή­γο­ρης  με­τα­τρο­πής σε προ­λε­τα­ρια­κή σο­σια­λι­στι­κή επα­νάστα­ση”.
Απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στην ανάπτυ­ξη του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος θα δια­δρα­μα­τί­σει το 7ο συ­νέδριο της Τρί­της Διε­θνούς, που οι ιστο­ρι­κές  συ­νέπειες  των απο­φάσε­ων  που πή­ρε, εξα­κο­λου­θούν  να απη­χού­νται δυ­να­τά ως τις μέρες μας.
Το 7ο (τε­λευ­ταίο) συ­νέδριο της ΚΔ, που συ­νήλ­θε στη Μόσχα  (25 Ιού­λη – 21 Αυ­γού­στου 1935), θα κα­θο­ρί­σει  τη γραμ­μή των Λαϊκών  – αντι­φα­σι­στι­κών  με­τώπων και τα κομ­μου­νι­στι­κά  κόμ­μα­τα θα μπο­ρέσουν να γράψουν  τις λα­μπρότε­ρες  σε­λί­δες της πα­γκόσμιας ιστο­ρί­ας, περ­νώντας δια πυ­ρός και σι­δή­ρου, και προ­σφέρο­ντας ανεί­πω­τες  θυ­σί­ες στους τα­ξι­κούς, δη­μο­κρα­τι­κούς, αντι­φα­σι­στι­κούς και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κούς αγώνες μιας ολόκλη­ρης πε­ριόδου.
Η ηγε­σία του ΚΚΕ απο­δο­κι­μάζει  σαν λα­θε­μένες τις απο­φάσεις του 7ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ και τη γραμ­μή για τα λαϊκά και αντι­φα­σι­στι­κά μέτω­πα, δια­τυ­μπα­νί­ζο­ντας με κω­μι­κο­τρα­γι­κή ελα­φρότη­τα πως τα Λαϊκά μέτω­πα, ο εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός αγώνας και η πάλη κα­τά του φα­σι­σμού, πα­ρά το τε­ράστιο κλπ κύ­ρος των ΚΚ, πουθενά δεν οδή­γη­σαν ύστε­ρα από το Β’ πα­γκόσμιο Πόλε­μο  στην κα­τάκτη­ση της “ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας”, με εξαί­ρε­ση τις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώπης όπου βάρυ­νε η πα­ρου­σία του Κόκ­κι­νου Στρα­τού.
Λες και εί­ναι δυ­σα­ρε­στη­μένοι απ’ το ότι υπήρ­ξε αυ­τή η “εξαί­ρε­ση” στις χώρες της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώπης, λες και το πρόβλη­μά τους εί­ναι ότι η “εξαί­ρε­ση” αυ­τή που αφο­ρά , ωστόσο, ολόκλη­ρη σει­ρά χω­ρών, τους χα­λάει τη φόρ­μου­λα με την οποία θα έπρε­πε  να κα­τα­κτη­θεί η “ερ­γα­τι­κή εξου­σία”(!) Δεν έπρε­πε να εί­χε γί­νει έτσι, μοιάζει να δια­μαρ­τύ­ρο­νται οι θε­ω­ρη­τι­κοί του ΚΚΕ, έπρε­πε η ιστο­ρία να εί­χε ακο­λου­θή­σει τη δι­κή τους επι­στη­μο­νι­κή γραμ­μή.

★★★

            Η “Ανα­κοί­νω­ση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυ­ση της ΚΔ.” ασκεί στη γραμ­μή της ΚΔ την κρι­τι­κή που ανέκα­θεν ασκού­σαν όλες οι πα­ραλ­λα­γές του τρο­τσκι­σμού, όλα τα αντι­λε­νι­νι­στι­κά, αντι­στα­λι­νι­κά πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα.
Ισχυ­ρί­ζε­ται όμως με επι­τη­δευ­μένη σε­μνότη­τα πως : “Η όποια κρι­τι­κή της ΚΔ εί­ναι μέρος της αυ­το­κρι­τι­κής του ΚΚΕ, δεν μη­δε­νί­ζει  την ιστο­ρία και τη συ­νει­σφο­ρά της, δεν αναι­ρεί και την ευ­θύ­νη κάθε κόμ­μα­τος – τμή­μα­τός της απένα­ντι στο ερ­γα­τι­κό – λαϊκό κί­νη­μα της χώρας του και διε­θνώς”.
Ισχυ­ρί­ζο­νται ωστόσο οι κα­θο­δη­γη­τές του ΚΚΕ και το έχουν πολ­λές φο­ρές επα­να­λάβει για να το εμπε­δώσου­με,  ότι το 7ο συ­νέδριο της ΚΔ  “επα­νέφε­ρε τη λο­γι­κή  των στα­δί­ω­ν” και ότι όπως έδει­ξε “η ιστο­ρι­κή πεί­ρα”  η στρα­τη­γι­κή  αυ­τή της ΚΔ “ήταν κα­τα­στρο­φι­κή για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα” (!) Δη­λα­δή τι άλ­λο θα έπρε­πε να πουν αν ήθε­λαν “να μη­δε­νί­σουν”;
Όπως εί­ναι γνω­στό έφτα­σαν στο αξιο­θρή­νη­το ση­μείο να απο­δο­κι­μάζουν από κα­θα­ρά τρο­τσκι­στι­κές θέσεις ακόμα και το ιστο­ρι­κό “Ανοι­χτό  γράμ­μα” του Ν. Ζα­χα­ριάδη προς τον ελ­λη­νι­κό λαό, της 31ης Οκτω­βρί­ου 1940.
Στην ει­σή­γη­ση της ΚΕ στην “Πα­νελ­λα­δι­κή Συνδιάσκε­ψη για το Δο­κί­μιο της Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ, πε­ρί­ο­δος 1918 – 1949” (Ιού­νης 2018), προς απο­θέω­ση της σέχτας και της ρε­βι­ζιο­νι­στι­κής τύ­φλω­σης, χα­ρα­κτη­ρί­ζουν και τον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο ως “ιμπε­ρια­λι­στι­κό” (κι από τις δύο εμπόλε­μες πλευ­ρές)!

★★★

    Συ­μπέρα­σμα:
Αν υπάρ­χουν πολ­λοί αγω­νι­στές στη βάση του ΚΚΕ που ζη­τούν να προσ­διο­ρι­στεί στα 1956 η το­μή, η αφε­τη­ρία της αντε­πα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής στην πο­ρεία του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, η ηγε­σία του ΚΚΕ κάνει με τη σει­ρά της ό,τι μπο­ρεί με δυο λόγια, για να απορ­ρί­ψει και απο­τρέψει τέτοιες “σχη­μα­το­ποι­η­μένες” υπο­τί­θε­ται οριο­θε­τή­σεις, επι­νο­ώντας η ίδια άλ­λες το­μές, σε άλ­λες πε­ριόδους, έτσι ώστε να μειώνε­ται το βάρος και η ση­μα­σία του ρε­βι­ζιο­νι­στι­κού 20ού συ­νε­δρί­ου, να ανα­πα­ράγε­ται και να καλ­λιερ­γεί­ται  με νέες εκ­δο­χές η αντι­μαρ­ξι­στι­κή – αντι­λε­νι­νι­στι­κή γραμ­μή, δια­στρέβλω­σης και ανα­θε­ώρη­σης της επα­να­στα­τι­κής ιστο­ρί­ας του διε­θνούς και ελ­λη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος